[90] Ile w nas jest z ludzi? ~ Cioteczka A-chan

„Ile w nas jest z ludzi?”

Zdaję sobie sprawę, że tekst jest mega krótki i przepraszam. Ale nie mogłam napisać dłuższego do tego uniwersum. Po pierwsze – jest to jedna z moich własnych historii, wciąż w trakcie sporych prac i mało kto o niej wie. Nawet ja sama nie mam ustalonych pewnych ważnych szczegółów. Po drugie – byłby to raczej fragment ze sporej przyszłości, a to oznacza, że mógłby zawierać sporo informacji, które nie prędko wyszłyby na światło dzienne licząc od początku historii. Chociaż i tak walnęłam spory „spoiler”. No a poza tym, tekst jest trochę ciężki (według mnie) i chciałam się skupić na emocjach i myślach Darena. I jeśli mam być szczera, to jestem z siebie dumna xd. Nawet pomimo tej okropnej krótkości. Także mam nadzieję, że wam się spodoba. Enjoycie!

***

Daren. Takie imię nadała mi matka, kiedy się urodziłem. I tego imienia wyrzekłem się w wieku trzynastu lat, uciekając z domu. A mimo to, wróciłem do niego. Wróciłem do niego, zahipnotyzowany przez złote, niezwykłe oczy. I słowa, które przekonały mnie do bycia dumnym z tego, kim się jest, bycia dumnym z własnego imienia, z własnego pochodzenia. Wszystko przez jedno, pozornie przypadkowe spotkanie.

Myślałem, że już nigdy go nie spotkam. A mimo to, znowu go ujrzałem. Stał przede mną, w całej swojej okazałości, z dumnie uniesioną głową, okoloną przez mieniące się fioletowym odcieniem czarne włosy. To był drugi raz, jak się spotkaliśmy, równie przypadkowo, a on wyglądał dokładnie tak samo jak wcześniej. Ta sama twarz, to samo niezwykłe spojrzenie złotych oczu. Z tym, że pierwsze spotkanie było dwadzieścia lat temu. A on? Nie postarzał się nawet o dzień. Myślałem, że jestem jedyny. Że ta krew, która płynie w moich żyłach, tylko mnie przeklęła. A teraz wiem na pewno, że tamtego dnia, to nie były ułudy powodowane nadzieją, żeby nie być jedynym. To była prawda. Teraz zastanawiam się, jak wiele jest ich oprócz mnie. A może jest nas tylko dwóch?

Przyglądałem się w szoku, jak fioletowe łuski na jego rękach mienią się w blasku słońca. Podał mi dłoń, chcąc pomóc wstać, traktując mnie tym łagodnym, życzliwym uśmiechem. A do mnie dotarło, że może nie jesteśmy przeklętymi istotami, które nigdy nie powinni się urodzić. To nie geny czy krew czynią ludzi złymi lub dobrymi, tylko to, jacy chcą i próbują być. Ale ile w nas było z ludzi, a ile ze smoków?

Złapałem przyjacielską dłoń, dla innych tak nienaturalnie ciepłą w dotyku, a dla mnie będącą symbolem nadziei. Kiedy już stanąłem na nogi wbiłem wzrok w te złote oczy, równie niezwykłe i nieludzkie, co moje. Jednak łagodniejsze, życzliwsze i pewniejsze siebie. Jednocześnie tak niepasujące do scenerii jaka je otaczała. Nie miałem odwagi powiedzieć, że ma krew na twarzy. I właściwie nawet mnie to nie interesowało tak, jak powinno.

– Jesteś taki jak ja – wyszeptałem, wciąż niedowierzając. Ale tym razem nie mogło być mowy o pomyłce. Tym razem byłem pewien, że to, co widzę, to rzeczywistość. Łuski na rękach, zwężone źrenice w oczach o nienaturalnym kolorze, subtelny, fioletowy połysk włosów. – Ty też… ciebie też… smoki… – zacząłem, ale nie potrafiłem powiedzieć tego na głos.

– Tak – powiedział, a jego głos brzmiał pewnie i łagodnie zarazem. Cechy, których mi zawsze brakowało. Bo wierzyłem, że ktoś taki jak ja, niebędący człowiekiem, nie może być łagodny, bo nie taka jest moja natura. – Jestem taki jak ty.

To wystarczyło. To krótkie zdanie z jakiegoś powodu wystarczyło mi całkowicie.