[91] Nie wrócę [Novia] ~ Miachar

Jako że to kolejny tekst o Mastemie, postanowiłam nadać tytuł całemu cyklowi. Padło na "Novia", bo to od narzeczonej Diabła się to zaczęło, a przecież bezimienna główna bohaterka nie znika, tylko daje swojemu demonowi stróżowi chwilę dla siebie.
Druga postać z tego tekst nosi przezwisko, które czyta się Mazdeki. Może ktoś będzie wiedział, dlaczego.

__________________________

Pieprzone słońce. Budziło mnie za każdym razem, gdy odwróciłem się na lewy bok.
A nie, chwila, wróć. Jakie słońce? Toż to kulki ognia robiące za imitacje latarni, coby w Piekle odrobina raju była. Jeden pieron, drażniło mnie tak samo i tak samo skutecznie mnie budziło.
Nieważne.
Jęknąłem, kiedy przy przeciąganiu coś strzeliło mi w plecach. Durne, ludzkie ciało, które musiało być moje przez cały czas, dopóki nie wypełnię swojego zadania.
Niechętnie dźwigałem się i ziewnąłem. Poranki, a raczej te chwilę, gdy po przebudzeniu postanowiłem wstać, nigdy nie były łatwe. Ale gdy przez nie przeszedłem, było już z górki.
Pomny tego, że jak się tylko ogarnę, będę tym samym wspaniałym Mastemą, który nie wie, czy woli udawać człowieka, czy też być demonem, bo do tego został stworzony, opuściłem łóżko na dobre i przeszedłem do pomieszczenia, które przez ludzi mogło zostać nazwane kuchnią. Jako że mój "dom" znajdował się blisko powierzchni Ziemi, został stworzony na kształt ludzkiego. To dlatego mogłem zagotować wodę na napój.
Zacząłem swój dzień tradycyjnie z kubkiem ulubionej kawy i kryzysem egzystencjalnym. Wtedy bomba wybuchła.
No, może nie tak od razu, ale wybuchła.
Wpierw wpadła do kuchni. Metr pięćdziesiąt trzy demona w ludzkiej skórze, o rudych włosach wiedźmy i w bardzo podłym nastroju. Wiedziałem, że miała jakieś jakieś pasujące do niej demoniczne imię, ale je zapomniałem - przez pewien ziemski serial (który ostatnio został skasowany po trzecim sezonie, heh) zwana była przez wszystkich Mazdeckie, więc nic dziwnego, że zapomniałem, jak się naprawdę nazywa.
Z beznamiętnym wyrazem twarzy, pijąc mocną i gorzką arabicę wprost z Etiopii, patrzyłem, jak gwałtownie odsuwa sobie krzesło przy stole i zasiada na nim niczym obrażona księżniczka niziołków.
- Co tam, Mazdeckie? - zapytałem i zacząłem szykować drugi kubek kawy.  Był to najlepszy ludzki wynalazek, na który nie każdy demon mógł się połasić. Koleżanka powinna być mi wdzięczna za ten zaszczyt. - Znowu problemy wśród szpiegów?
- Ani mnie nie wkurwiaj - warknęła i zanurzyła wargi w kawie, gdy tylko podetknąłem jej pod nosem naczynie. - Ale dobra. Dzięki, Mastema. - Upiła jeszcze kilka łyków i znowu stała się wredna i irytująca. - To nie są szpiedzy, tylko, kurwa, jakieś jełopy. Poza tą grupą z Ameryki, no wiesz, ta słynna półdemoniczna czternastka, która pomaga naszej zjawie z czyśćca - kiwnąłem głową na znak, że wiem, o kim mówi - to nikt nie wywiązuje się ze swoich obowiązków. - Westchnęła głośno i uderzyła kubkiem o blat. - Normalnie mam już dość użerania się z tą bandą idiotów.
- Rozumiem. - Dopiłem swoją kawę i odłożyłem naczynie do zlewu. Zajmę się nim, kiedy przyjdzie mi na to ochota. - Ale nadal nie wiem, dlaczego mam tę przyjemność witać się w swoich progach. Chcesz coś ode mnie?
Spojrzenie demonicy, którym mnie obdarzyła, dało mi odpowiedź. Nie dałem jednak po sobie poznać, że wiem już, czego chce. Wolałem usłyszeć to z jej ust.
- Mastema, byłeś moim najlepszym podwładnym, zanim zostałeś strażnikiem Novii...
- Czy nikt nie używa jej imienia? - wtrąciłem. - To, że Szatan wybrał ją sobie na żonę, nie znaczy, że mamy zapominać, że ona nadal jest człowiekiem i ma ziemskie imię. Dlaczego musi mieć to przezwisko?
- Mogłabym zapytać o to samo - Mazdeckie skrzywiła się - a tego nie robię. Wracając do sprawy, chciałabym, żebyś wrócił w nasze szeregi. Szpiegowie cię potrzebują, Mastema. Byłeś naszym mistrzem, choć nie chciałeś awansować. Nie marzysz o tym, by stać się generałem? Kiedyś zamierzałeś do tego dążyć.
- Ale to było kiedyś - odparłem i założyłem przed sobą ramiona. - Dzięki za propozycję, ale nie skorzystam. Dobrze mi z moją obecną robotą.
Mazdeckie nie wyglądała na przekonaną, lecz mnie to nie obchodziło.
- Naprawdę? - Wstała i podała mi opróżniony kubek. - Jest ci dobrze w twojej robocie, bo nasz rozrywkę, czy może jest ci się że, bo przygruchałeś sobie śmiertelniczkę?
Jej pytanie kiedyś odebrałbym jako próbę żartu z mojego fachu, ale teraz, kiedy tyle czasu spędziłem z narzeczoną Diabła i ją polubiłem, nie mogłem przejść wobec niego obojętnie.
- Jest mi dobrze, bo wreszcie nikt nie dyszy mi w kark ani nie warczy, że spóźniłem się z pierdolonym raportem o dzień, a mój kolega z brygady się upił i zawalił nam misję - odparłem, a mój głos stał się zimny niczym stal. - To nie ma z nią nic wspólnego.
W to także Mazdeckie mi nie uwierzyła, trudno. To jej sprawa, co takiego skrywa pod tą rudą czupryną.
Nie wydawała się jednak być w humorze, by namawiać byłego podwładnego do powrotu, w każdym razie dość szybko zrezygnowała z mojej ponownej rekrutacji.
- Skoro tak uważasz. - Uśmiechnęła się upiornie. - W takim razie baw się dobrze jako stróż człowieka. Tylko się nie zanudź na śmierć.
Parsknąłem śmiechem.
- Spokojna głowa, nic mi nie będzie. - Patrzyłem, jak się wycofuje do drzwi. - Pozdrów ode mnie Diabła - dodałem, kiedy już chciała przekroczyć próg.
Odwróciła się ku mnie i zmrużyła oczy.
- Zrobię to.
- I przypomnij mu, że wciąż jest mi winny 5 dych za pomoc ostatnim razem.
Mazdeckie prychnęła pod nosem niczym niezadowolony kot.
- Nie jestem twoim demonem na posyłki, Mastema. Sam możesz mu to przekazać, kiedy będziesz składał raport. O ile szef nie wezwie cię wcześniej, bo zechcesz położyć łapy na jego Novii.
Przewróciłem oczami.
- Na nikim nie chcę kłaść łap. Poza tym nic mnie z nią nie łączy, więc nic nie insynuuj.
- Jak sobie chcesz. - Wzruszyła ramionami i wyszła z mojego małego domu.
Westchnąłem. Nie przepadałem za Mazdeckie, teraz nie lubiłem jej jeszcze trochę bardziej. Za bardzo chciała wiedzieć, co się dzieje w moim życiu, a to wydawało mi się obecnie nie na miejscu - nie byłem już jej podwładnym, powinna mieć gdzieś, czy w ogóle żyję, i zająć się tymi szpiegami, którym dowodzi. Co, jak widać, chyba ostatnio jej nie wychodzi.
By zapomnieć o tej dziwnej wizycie, postanowiłem sprawdzić, co słychać u narzeczonej. Dlatego przeszedłem do pokoju, gdzie zazwyczaj drzemałem, i stanąłem przed prostokątnym lustrem, które tu wstawiłem, by zawsze mieć na oku mieszkanie Novii. Według moich obliczeń powinna teraz pisać, bo na Ziemi w jej kraju jeszcze nie zaczął się dzień.
Nie wiedziałem, czy udało jej się w końcu kupić jakieś lustro i gdzieś je powiesić, stając więc przed swoim, brałem pod uwagę, że mogę nic nie zobaczyć.
Ale miałem szczęście. Najwidoczniej coś do tej kobiety dotarło i lustro wróciło na jej małą toaletkę.
Uśmiechnąłem się. Miałem podgląd na sypialnię Novii, dokładnie na jej łóżko, na którym właśnie leżała i słodko spala, a długie włosy rozsypały jej się na poduszce.
Wyglądała tak niewinnie i uroczo. Ktoś, kto by teraz na nią spojrzał, pewnie nie dowierzałby, że właśnie ona przeznaczona jest Diabłu.
Ja też w to nie uwierzyłem, dopóki nie poznałem jej historii. Teraz ją lubiłem i wiedziałem, że to, co czuję, nie może wyjść poza mój umysł. Nie mogłem wchodzić przeznaczeniu w drogę.
Ale mogłem jej pilnować i to właśnie robiłem. Przyniosłem sobie krzesło z kuchni i ustawiłem je przed lustrem. Obserwowałem Novię i czekałem, aż w jej świecie nastanie dzień, bym mógł ją odwiedzić i strzec tak, jak tego ode mnie wymagano.