[92] Przyjmij mą miłość ~ Laurie

Pożegnaj jutro: Przyjmij mą miłość

Dawno nie było nic z tego uniwersum, a trochę się stęskniłam za tą bandą. Skoro jednak w słowach kluczowych pojawiła się mafia, wybór mógł paść na PW bądź właśnie PJ, a że nie chcę za mocno spojlerować o Rabbii − z wiadomych względów − wybór był już prosty, choć nie do końca byłam pewna, jak chcę to zrobić. Lekko nie jest, więc czujcie się ostrzeżeni.

Patrzył. Patrzył od kilku dni i nie mógł oderwać spojrzenia. Poruszała się przecież tak zmysłowo, tak pięknie, że nie potrafił oderwać od niej spojrzenia. Płynnie postawiła kolejny krok, cofnęła się, obejmując ręką zimny, nieruchomy metal. Podciągnęła się na nim, uginając nogi i bez pruderii demonstrując swe wdzięki. Przechyliła głowę, pozwalając ciemnym włosom opaść na ramię, a potem dotknąć podłogi. W świetle neonów zdawały się błyszczeć czerwienią niczym krew.

Nieśpiesznie zsunęła się na podłogę, zarzuciła głową, a na jej usta wpełzł leniwy uśmiech. Jakby już była spełniona. Muzyka ucichła, by wznieść się znowu ostrą nutą. Kobieta opadła na czworaki, poruszyła się niespokojnie, zadźwięczały dzwoneczki wplecione w jej kusy strój. Powolnym, zmysłowym ruchem dotarła do skraju podestu, z którego zsunęła się z gracją dzikiej pantery. Tak też zaczęła krążyć po sali, ignorując coraz ostrzejszą muzykę i kolejną dziewczynę, która zajęła jej miejsce na podeście. Zresztą nikt nie zwracał uwagi na nową, która poruszała się niezgrabnie i wymuszenie. Wszystkie oczy nadal skupione były tylko na niej, na tym jak niespiesznie sunie pomiędzy stolikami, szukając dzisiejszego wybrańca.

Patrzył. Co wieczór patrzył, jak wybiera innego. Co wieczór modlił się, by dostrzegła jego miłość. By wybrała właśnie jego. By przyjęła jego miłość. Przecież musi to rozumieć, z pewnością to rozumie. Musiała widzieć, więc czemu tak po prostu krąży wokół? Czy brak jej śmiałości?

Dotyk na kolanie sprawił, że drgnął. Szczupła, jasna dłoń odcinała się mocno na tle czarnych spodni. Gdy spojrzał na jej właścicielkę, zobaczył psotny uśmiech, na który nie sposób było nie odpowiedzieć. Tak, to była jego noc.

Podniosła się i ukłoniła niczym dama, choć nie mogła unieść rąbka nieistniejącej sukni. Gestem zaprosiła go za sobą i niespiesznie ruszyła ku ukrytym za sceną drzwiom, kręcąc biodrami niby to naturalnie i swobodnie. Jakby to nie był wyuczony gest.

Podążył za nią i chwilę później znalazł się w całkiem innym świecie niż klub wypełniony czerwonymi neonami. Już na schodach nie słyszał dudniącej, ostrej muzyki, nie czuł też ciężkiego, piżmowego zapachu, który wypełniał salę dla gości. Tu panowała cisza, jakby istnieli tylko oni.

Zaprosiła go do pokoju, w którym stało jedynie łóżko. Niedbałym ruchem zrzuciła z siebie ubrania i odwróciła się do niego z tym psotnym uśmiechem na ustach. Czekała na jego ruch.

Chwycił ją za kark, brutalnie przyciągnął do pocałunku. Nie zaprotestowała, syknęła jednak, gdy chwilę później wykręcił jej boleśnie rękę, zmuszając, żeby odwróciła się do niego plecami. Słyszała, jak rozpina spodnie, oddychając ciężko nad jej uchem. Pchnął ją na najbliższą ścianę, nie puszczając wykręconej ręki, jakby miała uciec.

− Przyjmij mą miłość. − Usłyszała szept i poczuła nieświeży oddech zaprawiony drogim alkoholem.

− Tak tchórzliwie wyznajesz miłość? − zapytała chłodno.

To go na moment zdekoncentrowało. Jednak to wystarczyło, by wyswobodziła rękę i odwróciła się do niego z błyskiem w oku. Zerknęła w dół i wyszczerzyła zęby w uśmiechu, po czym pocałowała go z pasją, przyciągając bliżej. Otarła się o jego krocze, wyciągając z niego przeciągły jęk. Drugi taki ruch wprawił go w ekstazę, w której pchnął ją mocniej na ścianę, przygważdżając kobietę własnym ciężarem, kolanem roztrącił jej nogi. Stęknęła boleśnie, gdy poczuła go w sobie, ale nie przestała go całować. Dłońmi przesunęła po jego ciemnej skórze na głowie, nie poczuła śladu po włosach, dopiero na samym czubku znalazła kilka kępek układających się w kolce.

Objęła go nogami w biodrach, pchnął mocniej i przez myśl przeszło jej, że na plecach zostanie siniak. Jego język wślizgnął się pomiędzy jej wargi, nie broniła mu i tej penetracji, nadal błądząc dłońmi po jego głowie. Ześlizgnęła się nieco na twarz, potem do szyi w chwili, gdy zaczął szczytować.

Oderwała od niego usta, uśmiechnęła się szatańsko i szybkim ruchem przekręciła mu głowę. Złamany kark strzelił nieprzyjemnie, w jego oczach zdążył pojawić się strach, gdy osunął się na ziemię, ciągnąc kobietę za sobą. Jednak szybko wyplątała się z jego stygnącego ciała z wyrazem odrazy na twarzy.

− Pożegnaj jutro, Zommari Rureaux − prychnęła, po czym skrzywiła się, gdy drzwi otworzyły się bez pukania i do środka wszedł chłopak z krótkimi włosami pofarbowanymi na zielono. − Nie umiesz pukać, idioto? − warknęła.

− Widziałem cię w gorszych sytuacjach − odparł beznamiętnie. − A nagą to już tyle razy, że mnie nie ruszasz.

Uniosła brew, ukrywając zirytowanie. Ten gówniarz zawsze wszystkich doprowadzał do szału, ale był świetny, kiedy potrzebowali kamuflażu. Jak teraz. Tylko dlatego należał do Varii, a Vivian zabrała go ze sobą do tego zadania.

Wyciągnęła niebieskie szkła kontaktowe, wracając do swojego naturalnego, zielonego koloru tęczówki. Szampon koloryzujący mogła zmyć później, razem z dotykiem trupa.

− Jeszcze będziesz jęczał z niezaspokojenia, Fran − prychnęła.

− Nie mów tak. Ranisz moją niewinność, Chmuro − odpowiedział bez emocji.

− Ubranie mi przynieś i zadzwoń po sprzątaczy − poleciła, porzucając przekomarzanie się z gówniarzem.

Miał wprawę w irytowaniu wszystkich dookoła i zupełnym ich olewaniu, więc nie zamierzała dać się bardziej zdenerwować. Wystarczy, że Bel jeszcze się nie nauczył, ale to chyba kwestia tego, że lubił się drażnić z tą upierdliwą żabą.

Rzucił jej torbę, która upadła pod nogi kobiety, po czym oparł się o ścianę. Akurat w tym momencie ozwało się pukanie.

− Wejść − poleciła.

W drzwiach przystanął właściciel klubu. Skrzywił się, widząc za plecami Vivian stygnącego trupa. Spojrzał na oboje zabójców, na kobietę nieco dłużej, choć ta nie zwróciła na to większej uwagi beztrosko wciągając na siebie koronkowe figi.

− Rozumiem, że to wszystko kończy? − zapytał mężczyzna.

− Jakiś problem? − odparła Vivian.

− Żaden, ale wolałbym, aby mafia nie mordowała w moim klubie. Moi goście to wpływowi ludzie, których nie powinno się kojarzyć z przebywaniem w takich miejscach. Zapewniam ich o dyskrecji, a wy… − urwał, gdy Vivian zbliżyła się do niego, nie trudząc się nawet dalszym przyodziewkiem.

− A my? − powtórzyła za mężczyzną, a jej piersi dotknęły jego torsu. − Jesteśmy profesjonalistami. Czego chcesz? Dodatkowej forsy? A może żebym rozłożyła ci nogi w ramach dodatkowej zapłaty? − zapytała spokojnie, choć w jej oczach błyszczała niebezpieczna nuta. − Czyżbyś sądził, że masz do tego prawo, skoro tańczyłam na twojej rurze w twoim klubie?

− Ludzie, z którymi spędziłaś noc… − zaczął znowu.

− Mieli słodkie sny. − Weszła mu w słowo, a jej dłoń sugestywnie musnęła krocze mężczyzny. − Chciałbyś taki? Wystarczy poprosić, bym przed tobą uklęknęła. − Oblizała wargi.

− Po prostu więcej tu nie wracajcie − powiedział zduszonym tonem, ale nie potrafił się odsunąć. − Nie potrzebuję kłopotów.

− Jasne − prychnęła i zacisnęła dłoń, aż jęknął boleśnie. − Na przyszłość uważaj, co i do kogo mówisz. Nie bez powodu jesteśmy Varią, a gdyby boss cię usłyszał, już nigdy nie zerżnąłbyś żadnej z tych biednych, upojonych dragami niewiniątek, które się na dole prężą, żebyś tylko nie nabił ich na pal. − Uśmiechnęła się uroczo. − Miło się z tobą robi interesy, Tony.

Beztrosko wróciła do ubierania się, po czym wyszła w towarzystwie milczącego Frana. Nikt ich nie zatrzymał, choć ochroniarze byli bardzo zawiedzeni, że nowa dziewczyna pozostanie poza ich zasięgiem.