[91] Kryzys egzystencjonalny ~ Estrela

W sumie nie miałam zamiaru pisać czegokolwiek, ale zmagam się z ogromnym kryzysem egzystencjalnym więc temat podszedł. Tym razem krótko.

91 Tydzień - Temat 1

12.05.2018

                Zacząłem swój dzień tradycyjnie z kubkiem ulubionej kawy i kryzysem egzystencjalnym. Wtedy bomba wybuchła.

                – Czy ty myślisz że ja mam dziesięć rok, dziesięć głów, a na głowach dziesięć diademów?!

                Przyznam, że dopiero wzmianka o apokaliptycznej bestii wyrwała mnie z zamyślenia, gdyż piskliwy, irytujący ton głosu mojej życiowej połowy nauczyłem się ignorować perfekcyjnie od kilkunastu lat. Wizja Barbary w smoczym przebraniu wydała mi się być nadzwyczajnie kongruentna.

                – Słyszysz mnie?! – zabuczała znów za uchem jak natrętna mucha – Miałeś przygotować kaszkę dla Ignasia, Zosia ma katar, trzeba pójść do apteki, a Szymek chciał dziś z tobą puścić latawiec, marudzi o tym od rana, obiecałeś mu! Odłóż wreszcie ten cholerny kubek! Fusy chcesz pić?!

                – Nie przypominam sobie żebym cokolwiek komukolwiek obiecywał – odrzekłem siląc się na spokój, taksując głodnym spojrzeniem jakąś panią z rubryki „Gwiazdy”, na którą w innych warunkach pewnie bym nawet nie spojrzał, ale szukałem czegoś co odwróci moją uwagę od zrzędzenia Barbary.

                Ta bomba wybuchała za każdym razem kiedy tylko ośmieliłem się zająć czymś innym niż dorzucaniem drwa do ogniska domowego. Czasami czułem się jak mieszkaniec Drezna w lutym 1945 roku. Szczególnie w weekendy i święta, kiedy oczekiwania rosły o mniej więcej 100%. Nagle trzeba było sprzątać, robić zakupy w dziesięciu sklepach równocześnie, dzieci szybko organizowały jakieś choroby, nawet takie, o których istnieniu wiedziałem tylko z internetu, a jakby oczekiwań moich pięciu domowników było mało, zawsze pojawiali się również goście. Przynosili zazwyczaj sałatkę oraz zestaw kolejnych oczekiwań. Rodzina Barbary zawsze gwałtownie potrzebowała pożyczki, pracy od zaraz albo mieszkania na wynajem, najlepiej z opłaconym czynszem na kolejny rok. Moja siostra z kolei dominowała w dramatycznych historiach miłosnych rozdzierających serce, przy których mimochodem opróżniała zawartość mojego barku. Rodzice przyjęli sobie za cel odpytywanie mnie i wnuków z niedzielnej ewangelii oraz refleksji duszpasterza na ten temat. Do zestawu ich oczekiwań dołączały także wybór radiostacji oraz programu telewizyjnego.

                Nosiłem się z myślą ucieczki. Barbary nie kochałem już dawno, trudno było sobie w ogóle przypomnieć ten błędny etap mojego życia, w którym zdecydowałem się na małżeństwo. Nie umiałem wyjaśnić nawet samemu sobie, co doprowadziło mnie do tego desperackiego kroku. Dzieci były moje i chyba kochałem je nawet w pewien specyficzny sposób. Najbardziej jednak pragnąłem kochać je z oddali. Nie słyszeć ciągłego wrzasku, nie musieć udawać fascynacji świeżo zbudowanym statkiem lego za świeżo wydane dwie stóweczki. Mogłyby pisać do mnie listy, albo przesyłać nagrania. Bylebym tylko mógł wyrwać się z tego nieustannego rodzinnego kołowrotka.     

***

12.05.2019

                Zacząłem swój dzień tradycyjnie z kubkiem kawy i kryzysem egzystencjalnym.

Otacza mnie pustka. Kolejny raz próbuję wyłączyć głosy w mojej głowie. Minął już rok.

Tamtego dnia bomba wybuchła naprawdę.