[91] Spotkanie na szczycie ~ Alicja

Od dawna nie pisałam, ale zastanawiając się co mogłabym napisać na diabelski temat przyszła mi do głowy moja para charakterków. Pierwsze opowiadanie o żniwiarzu napisałam dwa albo trzy lata temu, dla Justyny. Pamietam, że pogoda była podobna. Pamietam, że siedziłam na ławce przy ruinach zamku, patrzyłam na rzekę i zapisywałam kolejne strony po raz pierwszy od lat. To opowiadanie, chociaż dużo krótsze sprawiło, że czuje tę samą radość. Enjoy J

Spotkanie na szczycie

Znowu była wiosna. Jak zwykle nieśmiała i niespodziewana, chociaż tak bardzo wyczekiwana przez wszystkich. Bardzo szybko zmieniała się w lato. Jakby przybiegła za szybko, wystraszyła się i już zaczęła się cofać przed swoją starszą siostrą. Jakby popełniła straszną gafę. Z zarumienionymi policzkami chowała się za wybuchającymi zielenią drzewami i zdmuchiwała po drodze kwiaty z  jabłoni i jego ukochanych magnolii.

Tym razem nie było mu dane rozkoszować się ulubioną porą roku. Tym razem spacerował po mieście, pozornie bez celu, bez tego cudownego uczucia przyciągania. Tym razem miał u boku trajkoczącą bez ustanku, rudą kulę u nogi, której nie mógł się pozbyć nawet gdyby bardzo chciał. Zerknął na nią z ukosa. Patrzyła na niego z pytającym wyrazem twarzy.

- Słucham? Przepraszam, byłem kilometry stąd – powiedział, chociaż tak na prawdę nie było mu przykro.

- No właśnie widzę... – Odpowiedziała urażona i dodała – jaka jest ostatnia rzecz jaką pamiętasz?

W jego głowie pojawił się natychmiast obraz zapłakanej twarzy z wielkimi brązowymi oczami. Usta poruszały się wolno, ale nie słyszał słów. Jakby oglądał telewizor z wyłączonym dźwiękiem. Kobieta była uderzająca, a jej smutek był tak ogromny i wszechogarniający, że stawał się piękny. Piękny jak w greckich posągach. Często wyobrażał sobię tę scenę jak pietę. On leżący w jej smutnych ramionach, jej oczy skupione na jego pociągłej twarzy, jej delikatna, niewielka dłoń gładząca jego policzek. Poczuł spadającą mu na usta słoną łzę i wrócił do rzeczywistości.

- Mowiłem ci, że nic nie pamiętam. – Wzruszył ramionami i rozłożył ręce. – Najwyraźniej nie wszyscy są tacy sami. Nie każdy z nas pamięta. Może w moim przypadku nic nie było.

- To niemożliwe. Przecież mówiłam ci, że to jest moje pytanie do każdego żniwiarza, jakiego spotkam. Zawsze zastanawiałam się czy pamiętamy jak odeszliśmy. Jak ja. Ja pamiętam każdy szczegół. Kobieta koło trzydziestki...

Znów się wyłączył. Ona zawsze gadała godzinami. Nigdy się nie zamykała, a kiedy wpadała w ten trans opowiadania o swoich ostatnich momentach jako człowiek, była zwyczajnie irytująca. Tęsknił za czasami, kiedy pracował sam i nie musiał polegać na cudzym instynkcie, żeby wkonywać swoją pracę. Nie miał pojęcia za co był ukarany, ani kiedy kara się skończy więc cierpliwie pracował z rudą, aż ten koszmar sie skończy. Robił swoje i oczekiwał, że ona będzie robiła to samo. Niestety. Ona chciała sie przyjaźnić, dowiedzieć o nim jak najwięcej, prawdopodobnie pleść warkocze, trajkotać ploteczki o innych żniwiarzach i malować sobie wzajemnie paznokcie. Cholerna katastrofa.

- Hej!!! – Poczuł szarpanie za rękaw. Ona była od niego sporo niższa i zawsze ciągnęła za jakąś część jego garderoby, żeby zwrócić na siebie uwagę.

- Prosiłem cię, żebyś tego nigdy nie robiła – powiedział, delikatnie podnosząc głos i spoglądając na nią.

Dziewczyna rozglądała się w koło jakby czegoś szukała. Zamknęła oczy i wciągnęła głęboko powietrze. Wiedział doskonale co to znaczy. Wiedział, że poczuła zew. Dostali wezwanie. Wiedział też, że to co robi, to cyrk.  On nigdy nie musiał sie upewniać gdzie iść  i jaki kierunek obrać. To było niesamowite uczucie, jakby ktoś zawiązał niewidzialną nić wkoło jego serca i ciągnął. Ale może w jej przypadku było inaczej. Może ona była nowa i jej nić nie była tak silna jak jego. A może każdy z nich odczuwał to inaczej. Kto wie.

W końcu otworzyła oczy i popatrzyła na niego.

- Coś jest nie tak. – W jej głosie dało się słyszeć coś nowego. Niepewność? Strach? – Czuję, że mamy zadanie, ale nie wiem gdzie mamy iść. Nie czuję przyciągania.

- Może dlatego, że tym razem jedziecie na dół – odezwał się niski głos zza moich pleców. – Hades chce was widzieć.

- Hades? – ruda otworzyła szeroko oczy i usta.

- Lucyfer, Szatan, Woland, Pan Ciemności... – zaczął wyliczać z usmiechem ciemnowłosy nieznajomy. – Dla ciebie słoneczko: Szef. Szef chce widzieć ciebie i twojego pochmurnego przyjaciela. – Wskazał głową na mnie, i tym razem to moje oczy otworzyły sie bardzo szeroko. Czyżby to była szansa na powrót do normalności?

- Jak się tam dostaniemy? – Zapytałem zniecierpliwiony. Nagle poczułem, że nie ma chwili do stracenia.

- Od tego macie mnie. – Cholera, nawet mnie nasz informator wydał się niesamowicie atrakcyjny, kiedy uśmiechał się z lekką drapieżnością i tą dziwną iskrą w oku. – Wiecie jak blondynka dostaje się do piekła? – Jego pytanie spotkało się z dwiema twarzami bez śladu zrozumienia. Uśmiechnął się raz jeszcze, złożył dłonie w trąbkę i zawołał przez nie – WINDA!

Natychmiast z chodnika obok wyłoniła się złota klatka. Pociągnął za dźwgnię, otworzył drzwi i zapraszająco wskazał na wnętrze wehikułu.

– Czas na was ptaszki. Pozdrówcie ode mnie diabła.
              – Zrobię to – odpowiedziałem puszczając rudą przodem.
              – I przypomnij mu, że wciąż jest mi winny 5 dych za pomoc ostatnim razem. – Szczęka opadła mi po raz kolejny w ciągu kilku minut, nieznajomy uśmiechnął się niczym syty kot, strzelił palcami i zapadła ciemność.