[93] Życie Wojownika ~ Cioteczka A-chan

Życie wojownika

Jestem zadowolona z tego tekstu. Jest niezadługo, ale takie shoty lubię chyba pisać Lol. Poza tym to drugi tekst na ten tydzień, więc weźmy to jako moje usprawiedliwienie.

Tekst znowu o Nefilim, tylko tym razem poznacie bliżej inną postać. Słowniczek był ostatnio i przedostatnio i chociaż nie powinnam odsyłać do tamtych tekstów w tym celu, to jednak polecam, bo łatwiej zrozumieć też relacje i świat. Mam nadzieję, że spodoba się wam tak, jak mi.

Enjoycie!

Lauriene ostrożnie i powoli położyła dłoń na rękojeści noża, który trzymała pod płaszczem. Nie musiała się nawet rozglądać, by wiedzieć, że wróg czai się dosłownie z każdej strony. Wpakowali się w samo źródło kłopotów nawiedzających Kopenhagę od wielu tygodni. Nicolae albo nie zdawał sobie z tego sprawy, albo miał to głęboko w dupie. Przypuszczała, że raczej to drugie.

Niemal czuła chęć mordu tych demonów czających się w mroku. I nie miało to nic wspólnego z odorem tlenku siarki, który niósł się po całym budynku już od wejścia.

– Nico – zaczęła Lauriene – jesteśmy otoczeni.

– Świetnie! – Jej bliźniak uśmiechnął się i obrócił wokół własnej osi. – Możemy atakować w każdym kierunku! – Nim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, chłopak wyszarpnął zwinięty przy udzie bicz z elektrum i zamachnął się w byle jakim kierunku. Rozległ się demoniczny ryk, brzmiący trochę jak tłuczone szkło i demon został unicestwiony.

Nie minęła sekunda, a w kierunku dwojga Nocnych Łowców pędziły z każdej strony demony wszelkiej maści, obnażające swoje zęby i pazury.

Nie żeby spodziewała się innego scenariusza. Serio. To były demony. Istoty, które wdarły się do świata ludzi z Edomu, chcące jedynie zabijać lub krzywdzić ludzi. A z drugiej strony był jej brat, którego znała od urodzenia. Byli cholernymi bliźniętami, na dodatek Nefilim. Znała go jak nikt inny, a on znał ją. I właściwie cały przebieg tego zdarzenia był tylko kwestią formalną. No, może z wyjątkiem liczebności wroga i ran, których nie do końca się spodziewała. Cała reszta była raczej do przewidzenia. Raczej.

Zignorowała dzwoniący telefon, który skutecznie irytował ją ciągle powtarzającą się melodią – zapewne zgraną przez Nicolae. Skupiła się na wrogu. Blokując jedną ręką demoniczną łapę zakończoną ostrymi pazurami – zapewne pokrytymi demoniczną wydzieliną, trującą dla ludzi i Nefilim – drugą złapała ostrze schowane w cholewce buta i rzuciła je w bok, prosto w głowę bestii, próbującej zaatakować Nico od tyłu. Likwidując kolejnego potwora, trochę bardziej skupiła się na bracie, który wyglądał jakby bawił się wyśmienicie i zupełnie nie przeszkadzało mu, że jest pokryty demoniczna krwią i prawdopodobnie ranami. Uśmiechnęła się pod nosem. Wielu uważało Nico za szalonego, a ją za dziwaka, podczas gdy oboje byli po prostu wojownikami. Zostali stworzeni do walki i to był ich żywioł. Oboje czuli radość z walki, nawet jeśli ostre pazury przecinały skórę, nawet jeśli jakaś kość pękła w ręce. Może tym właśnie było szaleństwo. Może byli szaleni. Ale to nie było ważne. Dla nich liczyło się wtedy tylko to, co było tam i wtedy, w czasie walki. Dla nich liczyło się pokonanie wroga, walka, zwycięstwo. A obrażenia były nieodłączną częścią życia wojownika. I oznaczały, że po prostu należy więcej ćwiczyć, by następnym razem nie zostać rannym. Kto ich nigdy nie zaznał, nie mógł być nazwany prawdziwym wojownikiem.

– Riene! – Nico zawołał w pewnym momencie śpiewnym głosem. – Ale fajnie! A Lizzy mówiła, że to beznadziejne miejsce! Niech żałuje, że ominęła ją taka zabawa!

Lauriene wywróciła oczami, ale nie mogła powstrzymać lekkiego uśmiechu. Rozumiała tę radość. Ale jako ta, która przyjęła rolę odpowiedzialnej, nie powiedziała tego na głos. Skupiła się raczej na pierwszej części wypowiedzi brata.

– Lizbeth wiedziała co się tu czai? – powiedziała, kiedy przeskoczyła obok chłopaka, unikając tym samym paszczy demona.

– Wspominała coś o dużej aktywności demonów w okolicy tego miejsca. Nie trudno było dodać dwa do trzech! – Nico zaśmiał się głośno, niemal tracąc równowagę i jedynie kolejne ostrze rzucone przez siostrę uratowało go od utraty głowy.

W pierwszym odruchu Lauriene chciała zapytać, czemu Midwinter nie jest razem z nimi, jako parabatai Nicolae, ale odpowiedź była oczywista – dziewczyna pewnie nawet nie wiedziała o tej wyprawie, nie wspominając już o konkluzji Nico.

– Skup się lepiej, bo cię cała zabawa ominie – rzuciła niby od niechcenia, zabijając przy tym demona, który stał tuż przy Nico.

– Ej! Ten był mój! – oburzył się chłopak. W odpowiedzi, jego siostra jedynie zabiła kolejnego demona. Chwilę później elektrum znowu przecinało demony (lub związywało co odporniejsze), kiedy bicz Nico znów zaczął świstać w powietrzu.

Nie pamiętali dokładnie całej walki. Nie pamiętali jakim cudem udało im się we dwoje zabić chmarę demonów. Nie pamiętali jak wyszli z budynku. Wtedy żyli chwilą. A teraz… teraz dyszeli siedząc na chodniku i rysując sobie nawzajem lecznicze runy z uśmiechami na pobrudzonych krwią i mazią twarzach.

I wtedy telefon zadzwonił ponownie. Lauriene odebrała tym razem, nie przejmując się, że znowu go pobrudzi, a uśmiech nie schodził jej z twarzy. A przynajmniej do momentu, kiedy usłyszała spanikowany głos Chrisa – najstarszego z rodzeństwa Ashdown, informującego ją o atakach na Isntytuty na całym świecie i o masakrze jaką ze sobą niosły. Krew odpłynęła jej z twarzy. Kiedy przekazała wiadomość Nico, chłopak nie czekał aż leczenie runami się skończy, tylko zerwał się do pionu i ruszył biegiem w kierunku ich Instytutu. A Lauriene była tuż za nim.