[91] Adwokat diabła ~ Cioteczka A-chan

Temat 2: Adwokat Diabła

No cóż… już myślałam, że nie będę w stanie napisać tekstu, bo najpierw był inny pomysł, potem za dużo rzeczy na głowie i pomysł zniknął, a potem pojawiło się… to. Mam nadzieję, że wyszło… interesująco, bo przyznam się, że sama nie wiem, co mam o tym myśleć. Miłego czytania!

***

Azu zaśmiał się pod nosem na widok pulchnego kolesia w przyciasnym garniturze, który wykłócał się o coś ze sprzedawcą hot dogów. Nie miał zazwyczaj czasu, żeby poobserwować ludzi, którzy za niedługo mają umrzeć. A lubił to. I to bardzo. Niestety, jego praca niezbyt pozwalała mu na takie rozrywki. Westchnął ciężko kiedy drzwi w budynku naprzeciwko otworzyły się i wyszedł przez nie starszy mężczyzna z siwą, elegancko przystrzyżoną brodą w szarym, skromnym garniturze. To oznaczało koniec przerwy.

– Piotrze – zaczął kulturalnie Azu, uśmiechając się w swój tradycyjny sposób. Zawód prawnika wymagał niezłych umiejętności aktorskich, które jednak po pewnym czasie przylegały do ciebie bardziej niż powinni i stawały się tobą. A lata, które Azu wypracował u swoich bardzo specyficznych klientów, zrobiły swoje i mężczyzna czasami już nie wiedział, co sam czuje.

– Oh, dziękuję, że zaczekałeś Azu – odparł starszy, uśmiechając się przy tym ciepło. Skóra wokół jego oczu zmarszczyła się śmiesznie. Ale Azu wiedział, że to nie był efekt wieku ciała, ale wszystkich tych doświadczeń, które Święty Piotr miał za sobą, wszystkie dusze, które spotkał… i użeranie się ze Staruszkiem.

– Wykorzystałem ten czas bardzo interesująco – powiedział Azu, zerkając w stronę grubego faceta, który teraz odchodził szybkim krokiem, cały spocony i czerwony na twarzy.

– Ah, kolejny, który trafi na dół jak widzę. – Głos Piotra przepełniony był smutkiem. – Liczyłem, że przynajmniej trafi do Szarej Strefy, ale nic się nie zmienił mimo wielu ostrzeżeń jakie dostał od losu.

– Chyba chciałeś powiedzieć od ciebie – rzucił Azu, patrząc spokojnie jak tłusty facet łapie się za przód drogiego garnituru pobrudzonego musztardą i upada po chwili na ziemię. Piotr nic nie odpowiedział, tylko pokręcił głową.

– Cóż, dostanie to, na co zasłużył – powiedział w końcu Piotr, odrywając Azu od sceny rozgrywającej się przed nim. – Ale skoro już jesteśmy w temacie…

– Tak, oto dusze, które jakimś dziwnym trafem uniknęły Piekła, chociaż jeszcze kilka godzin przed śmiercią były głęboko na Czerwonej Liście. – Azu wyciągnął z kieszeni garnituru małe puzderko i wręczył je mężczyźnie stojącym przed nim.

– Dostali to, na co zasłużyli – powtórzył Święty Piotr, uśmiechając się kątem ust. – Poza tym, słyszałem, że w pewnych miejscach jest teraz drobne przeludnienie. A to – uniósł wyżej trzymaną przez niego teczkę – prezent dla twojego szefa. – Azu nie bardzo wiedział co było w szarej teczce, jaką wręczył mu Piotr, ale nie wnikał w te ich dziwne układy.

– Naturalnie. Chociaż ktoś musiał się nieźle za nich namodlić – rzucił jeszcze Azu, na co jego rozmówca tylko zmrużył dziwnie oczy.

– Albo sami się nawrócili. – Jeśli Piotr stał za tym, a stał na pewno, to nie dał tego po sobie poznać.

– Może. No cóż, na mnie już pora. Muszę jeszcze przygotować szefowi mowę na 25 grudnia, bo inaczej znowu palnie coś nieodpowiedniego i będzie nam wisieć nad głowami groźba Apokalipsy. Albo co grosza potopu.

– Oh tak, wolałabym tego uniknąć. Potem się jeszcze kolejki dusz robią i mam urwanie głowy. – Piotr westchnął ciężko. – Na mnie też już pora. Staruszek znowu się ekscytuje z okazji zbliżającego się 8 grudnia. – Poklepał Azu po ramieniu, po czym uśmiechnął się cieplej i dodał – Pozdrów ode mnie Diabła.

– Zrobię to. – Azu skłonił lekko głowę, kiedy starszy mężczyzna odchodził. Pamiętał, jak dzięki niemu uniknął nieszczęsnego losu i jakby nie patrzeć, po części dzięki niemu stał tutaj i miał tę pracę. Miał już się odwrócić, kiedy Piotr zatrzymał się i rzucił jeszcze przez ramię:

– Ah! I przypomnij mu, że wciąż jest mi winny 5 dych za pomoc ostatnim razem. – I zostawiając Azu w lekkim zdezorientowaniu ruszył chodnikiem, by po chwili zniknąć za rogiem. Dopiero po paru minutach Azu przypomniał sobie, o co chodziło i choć nie znał wszystkich szczegółów, wiedział, że jego szef nieźle się wpakował ostatnim razem, pozwalając pewnej osóbce na zatopienie Tytanica. Nie miał pojęcia jakim cudem Piotr ukrył ten fakt przed Staruszkiem, ale teraz Azu miał okazję zobaczyć frustrację szefa na wspomnienie, jak to pewna święta osobistość zatuszowała jego udział  w tym zdarzeniu za marne 5 dych. Bycie adwokatem samego Diabła, nie było wcale takie złe.