[91] Kłamstwo i Namiętność ~ Alicja

„Kłamstwo i Namiętność”

Zaczęłam swój dzień tradycyjnie, z kubkiem ulubionej kawy i kryzysem egzystencjonalnym. Wtedy bomba wybuchła.

Anka wpadła do kuchni wrzeszcząc na całe gardło coś o facetach, seksie i niewiernych troglodytach, okraszając wszystko to stekiem najgorszych inwektyw jakie w życiu słyszałam. Godne podziwu wyzwiska i wulgaryzmy latały po kuchni jak zagubione trzmiele w szklanej bańce.

Odstawiłam kubek na stół i półprzytomnie patrzyłam na nią z odległości, która nie pozwalała na oberwanie szrapnelem głosek, ale zapewniała obecność dodającą otuchy w tej chwili wzniesienia. Mój mózg budził się do życia z każdym nowym słowem. Jestem pewna, że kilka z nich było w obcym języku, a kilka innych było kompletnie wymyślonych na potrzeby tyrady. Bawiłam się świetnie i skrzętnie notowałam pierwszymi żywymi neuronami co ciekawsze zwroty.

Anka miotała się po kuchni, trzaskając drzwiczkami szafek i wysuwając szuflady na chybił-trafił. Dla postronnego obserwatora wyglądałoby to jak szukanie zagubionego, w bezdennym bałaganie naszej kuchni skarbu. Ja wiedziałam, że to dopiero początek. W tym szaleństwie zawsze była metoda. Burza rudych loków przemknęła kilka centymetrów od mojej twarzy. Robiło się naprawdę gorąco. Cholera, powinnam się usunąć, kiedy jeszcze miałam szansę. Teraz mogłam tylko obserwować i kulić się na stołku przy oknie, starając się zająć jak najmniej przestrzeni.

BUM! Patelnia wylądowała na palniku. Z przerażeniem uświadomiłam sobie, że ruda ma dostęp do ognia. Wstrzymując oddech czekałam na rozwój wypadków. A robiło się coraz ciekawiej. Nieustająca rzeka słów nie tylko się nie zatrzymała, ale jakby wezbrała, niosąc ze sobą osad z kompletnie, pozornie, niezwiązanych ze sobą zdań. Byłam pewna, że Anka widzi w tym wszystkim logiczną całość i nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby jej przerwać. Końca nie było widać.

Starałam się oddychać jak najciszej i jak najciszej pić resztkę mojej kawy. W ruch szły jajka, mąka, mleko, olej skwierczał na patelni. Poważna sytuacja. Powietrze jakby namagnetyzowane furią było coraz trudniejsze do oddychania. Z niejaką ulgą odkrywałam, że po wczorajszej imprezie głowa nie bolała, wszystkie kończyny były sprawne, a zmysły, które narażone były na ostrzał od kilku minut, działały normalnie. Zamknęłam na chwilę oczy, a kiedy je otworzyłam zobaczyłam Ankę przy kuchence.

Teraz był idealny moment na to, żeby zbiec, schować się we własnym pokoju i nie wychodzić, nie narażać się niepotrzebnie. Zanim ta myśl dotarła do moich stóp było jednak za późno. Zdążyłam tylko zarejestrować, że nagle zrobiło się bardzo, bardzo cicho i wstrzymałam oddech. Cisza to nie było to, co chciałam słyszeć. Cisza nigdy nie była dobrym znakiem. Nie w naszym małym świecie.

Patrzyłam na wąskie plecy ubrane w różowy top i zastanawiałam się co dalej. Wszystko zależało od następnych kilku sekund. Cały świat zamarł w oczekiwaniu. Czas zatrzymał się, jakby ktoś przywiązał mu do stóp ciężarki z siłowni. Kule słów, które przed chwilą odbijały się od ścian, zawisły w pół drogi i czekały, żeby wybrzmieć na nowo. Kran, który zwykle kapał jak szalony, milczał.

Plecy poruszyły się. Najpierw delikatnie, niezauważalnie, jakby tego ruchu nigdy nie było. Chwilę później ramiona uniosły się do góry i opadły z ogromnym, oczyszczającym westchnieniem. W kuchni zrobiło się jakoś cieplej, zegar zaczął znów tykać, a krople posypały się do zlewu jak zerwany sznur błyszczących w słońcu korali. Uświadomiłam sobie, że nie oddycham i pozwoliłam sobie na bardzo cichy wdech.

Mój oddech zatrzymał się, kiedy zobaczyłam, że Anka odwraca się w moim kierunku. Dłoń trzymająca kawę zadrżała niebezpiecznie. Z szeroko otwartymi oczami i sercem bijącym rekord prędkości czekałam na ciąg dalszy wrzasków, wyzwisk i rzucanie sprzętem kuchennym. Nic takiego nie zaszło.

Ruda odwróciła się do mnie z uśmiechem na twarzy, przeżuwając i sięgając po czajnik. Wystarczyło mgnienie i siedziała naprzeciwko, mieszając własną kawę. Nie chcąc ponownie wypuścić bestii, o ile w ogóle była zamknięta, nie odezwałam się słowem.

- Widziałaś ostatni odcinek „Kłamstwa i Nemiętności”? Właśnie skończyłam. – Zagadnęła dziarsko.

Przez umysł przemknęły mi dzięsiątki sytuacji. Każda odpowiedź jaką Anka usłyszy bedzie miała określone następstwa i efekty. Niczym Neo w Matriksie obserwowałam rzeczywistośc jak ciąg przyczynowo skutkowy, zastanawiąjąc się jednocześnie jak, do cholery, znalazłam się w tej sytuacji. Zaczęło się od kawy i kryzysu egzystencjalnego, jak zwykle po nocy na mieście. Jak skończyło się na rozpatrywaniu sposobów w jakie moja najlepsza przyjaciółka może mi zrobić krzywdę, nie miałam pojęcia.

- Nie miałam jeszcze okazji – spróbowałam, uznając tę odpowiedź za najbezpieczniejszą.

- Ten cholerny Eduardo zdradził Catalinę z najlepszą przyjaciółką jej ciężarnej córki, a potem wrócił do domu jakby nigdy nic i próbował otruć Pabla!!! – Głos podniósł się jej niebezpiecznie, tylko po to, żeby znów opaść. – Sorka, że krzyczałam, ale tak mnie to wyprowadziło z równowagi. Biedna Catalina. Dopiero co odzyskała pamięć po tym upadku z jachtu w Perlistej Zatoce...

- Hmmm, biedna... – dodałam pomocnie.

- Nom – siorbnęła kawy – i ten Carlos, który ciągle nie wie, że jest jej bratem, a tak bardzo ją kocha... Kurcze, wiesz co, dobre te naleśniki. Od razu mi lepiej.

Z tymi słowami wstała, zabrała kawę i poszła. Odetchnęłam. Po nocy w klubie zawsze zapominam zostawić jedzenie na stole, przed telewizorem i potem walczę o życie.