[50] Debajo del agua puedo respirar~ Miachar

            Zakażcie mi oglądać jakiekolwiek dramy, inaczej tylko nimi będę się inspirować, a to z pewnością zacznie robić się nudne.
            Con amor, La  Leyenda del Mar Azul.

            Gdyby zapomnieć o tym, kim się jest, i spojrzeć na świat inaczej niż przez perspektywę własnych oczu, można by dostrzec, że jest się istnieniem o wiele ważniejszym, niż się wydaje. Ale takie zapomnienie jest mało realne. Nie jest życzeniem, które można spełnić jednym pstryknięciem palcami, chociaż bardzo by się tego chciało.

            Samira znowu zamknęła się w łazience na klucz. Nie była pewna, po co właściwie to robi - od kiedy pojawiła się ponownie w tym świecie, bacząc na swoje wcześniejsze doświadczenie, unikała ludzi i mieszkała sama w małej klitce, o której nikt nie wiedział. Mimo to ukrywała się, jakby jakiś niewidzialny byt chciał ją odnaleźć. Infantylne i głupie, ale nie chciała, by ktoś więcej poza jednym groźnym mężczyzną odkrył jej sekret, by koś zmusił ją do stworzenia kolejnych pereł. Sama chciała o sobie decydować, nadal posiadała wolną wolę, choć ludzi mało co mogło to obchodzić. Sama postanowi o tym, kiedy będzie chciała znowu zapłakać. W obcym świecie chciała pozostać panią swojego losu.
            Zdecydowała właśnie dzisiaj. Miała już dość tego pośpiechu za pieniądzem, terroru i przemocy. Tęskniła za spokojem, ciszą i uprzejmością innych istot. Tęskniła za błękitnym morzem. Nie przerażało ją to, że znowu zobaczy srebrny ogon. Wiedziała, że nigdy nie zdoła przed tym uciec, nigdy na dobre nie zapomni o tym, czy tak naprawdę jest. Wolała sama zadecydować o sobie niż czekać, aż jej serce stopniowo przestanie bić.
            Widziała swoje zamazane odbicie w lustrze. Musiała się porządnie skupić, choć po ostatniej nieprzespanej nocy brakowało jej sił, a temperatura ciała spadła. Chwyciła się brzegu umywalki, próbując utrzymać równowagę. "Ostatni raz", wyszeptała sama do siebie. "Ostatni raz".
            Nałożyła na uszy rączki czarnej, plastikowej reklamówki, przywołała w pamięci ostatni widziany w telewizorze melodramat i zapłakała żałośnie, a jej łzy po raz ostatni zamieniły się w perły. Wśród nich próżno było szukać choć jednej różowej - tę jedną jedyną oddała swojej przyjaciółce z morza jako prezent ślubny. Przynajmniej jedna ze znanych jej syren mogła być na Ziemi szczęśliwa.
            Łzy nie chciały od razu płynąć tak łatwo. Wspominanie nie przynosiło tego samego rezultatu, co prawdziwe oglądanie przez ekran, ale starała się i osiągała powoli cel. Na nowo widziała przed oczami smutne pożegnanie kochanków w deszczu, wróciła pamięcią do przejmującego soundtracku, który ją wówczas wzruszył, a kolejne morskie perły spadały na dno torby.
            To było jej pożegnanie. Ostatnie perły, które przekaże temu wrednemu mafiozo, za które dostanie marne grosze (on zaś pewnie znowu opłynie w luksusy i zwróci na siebie uwagę miejscowej policji), te zaś przekaże znajomej z zaułka i wróci tam, gdzie należy, z mocnym postanowieniem, że już nigdy nie zbliży się do powierzchni, by oglądać spadające gwiazdy.  Że nigdy więcej nie zamieni ogona na nogi i nie da się porwać uczuciu do jakiegokolwiek człowieka, bo to nie warte zachodu, a skończyć się może jedynie złamanym sercem lub straconym życiem.
            Plastikowy twór stopniowo się zapełniał, powoli siłą grawitacji ciągnął w dół. Kiedy poczuła, że oczy jej puchną, przestała płakać. Zdjęła rączki i delikatnie odłożyła torbę na podłogę.
            Spojrzała na swoje już wyraźne odbicie i spróbowała się uśmiechnąć. Oto po raz ostatni uroniła łzy, by ktoś mógł wzbogacić się na perłach. Przed chwilą stworzyła ostatni materialny ślad swojego pobytu na lądzie.
            Teraz pozostało jej jedynie spakować niewielki majątek, który zgromadziła podczas tej dziwnej egzystencji w tym świecie, i spoglądanie na księżyc, nim nadejdzie świt, a ona ruszy tam, skąd przybyła.
            Nim znowu będzie umiała oddychać pod wodą.
            Nim wyruszy do domu.