[49] Pąki wspomnień ~ Justyna W-R

            Opowiadanie napisałam z tęsknoty za przyrodą i z potrzeby serca. Wcale nie zabawne, trochę nudne, ale potrzebowało być napisane. Jest we mnie bunt, że każdy jeden pieprzony skraj wszystkiego trzeba ogrodzić, przypisać mu numer, uładzić, wybić meszki i komary i wszystko co może nas chociaż trochę powstrzymać. My, ludzie, zapominamy jak blisko nam do mistycyzmu, harmonii i spokoju. Chce się z nas zrobić kenów i lale, wciąż nieszczęśliwych, z jakimś brakiem, ułomnych, ciągle głodnych wrażeń, z przymusem pracy nad sobą, zakupem drogich torebek, pochłoniętych żądzą urody, mięśni i miłości. A wystarczy iść do lasu, usiąść wśród drzew i zrozumieć, że właśnie tacy pasujemy do świata jak krem czekoladowy do naleśnika! Trzeba tylko przestać się szarpać. Wtedy zrozumiemy, że kobiecość i męskość to coś niezwykłego. Coś, co godzi wiele światów. Coś, co wskazuje drogę na skrzyżowaniu poza czasem. I to nie w wymyślonych rzeczywistościach seriali i powieści. To dzieje się tu i teraz. Możemy wiele zmienić, a dzięki nam, następne pokolenia nie będą skupione na swoich brakach, ale na życiu w harmonii z przyrodą, swoją historią i ze sobą.

Pąki wspomnień

 Słońce powoli sunące ku krawędzi horyzontu przyjemnie łaskotało odsłonięte przedramiona. Muzyka w słuchawkach odwracała uwagę od natrętnych myśli. Dziewczyna szła chodnikiem w stronę pobliskiego lasu. Na spacer wzięła kanapki i wodę. Nie wiedziała właściwie dlaczego, ale zapragnęła pikniku wśród drzew. Gdy skręciła w stronę lasu wreszcie mogła wyciągnąć słuchawki z uszu. Szum ulicy  przestał dokuczać.

- Co by było, gdyby mój dziadek nie był na robotach w Niemczech? - zapytała sama siebie. Pytanie, spadło jej na głowę niczym pająk lecący z wiatrem na skrawku pajęczyny. W pierwszej chwili chciała zrobić z nim to samo, co z potencjalnym owadem, ale postanowiła nie strząsać go z siebie z obrzydzeniem.

 Las prowadził ją wydeptaną ścieżką niczym matka gąska swoje dzieci. Światło słońca załamywało się na zieloności liści, by delikatnie otulić mgiełką wysoką trawę. Pachniało grzybami, mimo że była dopiero połowa lipca. Poczuła, że jest częścią tej ścieżki, tej trawy, i jest blisko z każdym drzewem tutaj. Stawiała miękko stopy, przymknęła oczy i rozłożyła ręce. Była leśną boginką. Wiedzącą. Matką. Czuła siłę pokoleń kobiet przed sobą i po sobie. Zmieniają się ubrania, fryzury, ale mądre, roześmiane oczy wciąż błyszczą tak samo.

- Co do mnie mówisz, lesie? Czego ode mnie chcesz? - zapytała głośno i poczuła się idiotycznie. Jej głos spłoszył nastój. Rozejrzała się ukradkiem, czy nikt jej nie widział, albo co gorsza nagrał i wrzucił do internetu. Jednak nic się nie stało. Chwilowy przebłysk dał jej wiele i nic. Wróciła do niej natrętna myśl o dziadku.

 Idąc ścieżką, poczuła wwiercające się w jej głowę wrażenie, że wraca z wojny do domu. Jak by to było? Nie było to jej wspomnienie, jednak czuła, że jego echo zapisane jest w jej genach. Głowa zaczęła boleć. Spracowane dłonie wisiały bezwładnie wzdłuż ciała. Natrętna myśl, że przecież się uciekło, że się wraca, ale nie wiadomo właściwie do czego. Czy jest jeszcze cokolwiek, co przypomina dom? Wcześniej myślał tylko o tym, żeby przeżyć i uciec. Teraz bał się co zastanie na końcu drogi. Jego kroki, mimo co raz bardziej dokuczliwego głodu, zwalniały. Czy Basia wciąż lubi jagody? Niby łza na policzku, ale jest jak ból zęba, który usunięto dawno temu. Fantomowa kropla rzeźbiąca wąwóz wśród brudu i kurzu. Chłopak wracający z Niemiec nie płacze, bo zbyt wiele razy słyszał, że nie jest człowiekiem. Jest psem, lub gorzej niż psem. Szczurem. Wymiocinami szczura. Ale jest. Idzie.

 Po długim marszu zaczęło pachnieć Polską. Zgwałconą i spaloną, ale jednak. Drzewa wyglądają jak te, pośród których zbierał grzyby z ojcem. Pamięta, jak wstawał bladym świtem i szedł wśród pełnych rosy traw. Ojciec wyjmował z kieszeni zawinięty w serwetkę kawałek chleba. Ale ten chleb smakował! Był lekko kwaśny. Matka, przed upieczeniem, smarowała go wodą z miodem. Idąc między drzewami czuje zapach tego chleba i grzybów. Widzi wąsy ojca, jego poważną minę, gdy mówił, że każda istota jest ważna. Każdy ptak i owad i człowiek mają swoją rolę. I że nie trzeba wszystkiego rozumieć.

 Przypomina mu się coś, co trzymało go przy życiu. Chodził po lesie i zbierał jagody z Basią. Chodziła po mchu lekko niczym łania. Kiedy schylała się po owoce, między drzewami migał  złotobrązowy warkocz. Pamięta jak  siostra przyłapała go na tym i śmiała się.

- O mój Boże, ty się zakochałeś! Antek się zakochał, słyszycie? - krzyczała głośno, a chłopiec próbował ją złapać i uciszyć, po czym samemu zapaść się pod ziemię. Wtedy wydawało się to najgorszym nieszczęściem na świecie.

Dwa dni później Niemcy zabrali ojca. Słowo nieszczęście nabrało nowego znaczenia. Nie rozumiał tego i nawet nie próbował, jednak mozolnie uczył się czym jest zło. Później zabrali najmłodszą siostrę i jego. Jedna taka przyszywana ciotka mówiła, że są aryjskiej urody, dlatego podobają się Niemcom. Siostra trafiła do Lebensborn, i być może już nigdy nie powie słowa po polsku. On się stawiał i trafił do pracy na cmentarzu. Paradoksalnie dzięki temu przetrwał. Nie miał komu pyskować. Praca była ponad jego siły. Nocami przytulał się do martwych ciał i płakał z tęsknoty za domem. Żył na granicy śmierci głodowej. Jakim cudem przetrwał? Może rzeczywiście jest szczurem. Die Ratte! Abscheulich Ratte! Kiedy jego opiekun pił, to wołał tak i bił, najpierw po głowie, a później uderzał na oślep, po całym ciele.

- Der ganze Krieg wegen diese verdammten Polen! - krzyczał, płacząc ściskając w dłoniach zdjęcie syna, który zginął gdzieś niedaleko Warszawy, albo w samej Warszawie.

Z czasem udało się poskładać ze strzępek całą historię syna swojego opiekuna. Część opowiedziała mu polska służąca, pracująca nieopodal. Chłopak odszedł na wojnę do nieprzyjaznej Polski z własnej woli. Pokochał Żydówkę. Tak właśnie igrała z życiem śmierć. Polski chłopiec umierał z głodu i samotności w Niemczech, a niemiecka krew wsiąknęła w ziemię w Polsce.

 Szedł już kolejny dzień bez jedzenia. Możliwe, że tutaj uda mu się coś upolować. Daleko między drzewami mignęła mu sarna. Wyciągnął z kieszeni duży nóż. Ten las żył. Nagle gdzieś niedaleko usłyszał śpiew. Wiedział, że jest już blisko Włocławka, ale serce zadrżało mu w piersi gdy usłyszał pieśń, którą kiedyś śpiewała jego matka.

„Gdzieś na skraju łez i rąk,

Gdzieś na miedzy wzeszedł pąk.

O Jasieńku, o kochany mój,

Oby nie zabrał cię wojenny znój!”

Dziewczyna była ubrana bardzo dziwacznie, we wzorzyste, workowate spodnie i obcisłą bluzkę. Jednak długie do pasa, brązowozłociste włosy zaplotła w swojski warkocz. Ten kolor coś mu przypominał, coś co dławiło w gardle. Śpiewała stojąc pod rozłożystym dębem. Gdy nieopatrznie nadepnął na suchą gałązkę odwróciła się w jego stronę. Zobaczył w jej oczach strach.

- Umieram z głodu, Basiu – powiedział przez spierzchnięte gardło. - Nie bój się.

- A, to na ciebie czekałam! - powiedziała powoli, z głęboką zadumą i szerokim uśmiechem. - Nie umrzesz. Jestem twoją wnuczką, nazywam się Aniela. Las mnie do ciebie przyprowadził. Tu masz chleb i wodę. I idź do swoich, o w tamtą stronę.

Był tak głodny, że nie zadawał pytań. Rzucił się na jedzenie. Gdy skończył, zdał sobie sprawę, że dziewczyna zniknęła. Został po niej jedynie papier, w który zawinięte były kawałki chleba. I wspomnienie oczu, szaroniebieskich oczu, takich jak jego własne.

Gdy trzydzieści lat później urodziła mu się wnuczka o szarych oczach i brązowozłocistych włosach, nauczył ją piosenki, którą nad kołyską śpiewała mu matka.

„Gdzieś na skraju łez i rąk,

Gdzieś na miedzy wzeszedł pąk...”