[48] Rivssen ~ Estrela

                Tydzień 48

Niestety nie udało mi się skończyć tego tekstu, bo pewnie zająłby 50 stron. Więc urwałam w dziwnym punkcie, bo niedziela 24:00, ale mam nadzieję, że mimo to będzie coś do skomentowania. A, i proszę spuśćmy zasłonę milczenia na zapis, bo nie miałam kiedy doczytać tych zasad, które podesłała mi Wilczy.

                Rivssen zamknął za sobą ciężkie podwoje świątyni Veer. Głuchemu trzaśnięciu zaledwie przez chwilę odpowiadało echo. Gdy umilkło, zapadła cisza, nieprzerwana choćby ledwo dosłyszalnym szelestem sukni kapłanek ani delikatnym dźwiękiem harfy, na której grały cztery razy dziennie oddając hołd bogini Irs. W świątyni panował półmrok, jedynie przez szczeliny w ścianie naprzeciwko wpadały smugi światła słonecznego. W smugach mienił się kurz i pył. Wszak nikt nie sprzątał świątyni od lat.

                Rivssen postąpił kilka kroków do przodu i ukląkł na omszałym kamieniu posadzki z szacunkiem schylając głowę przed majestatem boga Sørgena. Jego to była świątynia, jemu poświęcony ołtarz, przed którym piętrzył się stos mieczy i toporów, których właściciele polegli w walce o ziemie na północ od rzeki Bredvann. Rivssen odpiął miecz i położył go z namaszczeniem na posadzce. Następnie po raz kolejny skłonił sie przed Sørgenem, którego obecność wyczuwał w tym miejscu zawsze najsilniej. W żadnej innej świątyni tego nie odczuwał. Może dlatego, że to właśnie do Veer przyprowadził go ojciec. Rivssen był wtedy małym chłopcem. Wszedł do świątyni tylko dlatego, że ojciec miał wysokie stanowisko w Radzie Państwowej i przede wszystkim zasłużył się jako wojownik. Ojciec głęboko wierzył w obecność i siłę Sørgena i tą wiarę przekazał synowi. Od tego czasu Veer stało się dla Rivssena miejscem częstych pielgrzymek. Tak częstych, na ile pozwalały mu obowiązki Trzeciego Wojownika konwentu Velsignet. W strumień myśli i wspomnień Rivssena nieprzyjemnie wdarł się zgrzyt odsuwanej metalowej przesłony w bocznej nawie świątyni. Natychmiast stał się czujny, mimo iż wiedział, że tu w Veer nic mu nie grozi. Jednak instynkty nabyte podczas walki zdawały się nigdy nie przygasać.

­­­– Velkommen, herre! – Jękliwy, z trudem wydobyty z krtani głos starca w granatowym płaszczu  rozbrzmiał echem wśród kamiennych ścian świątyni.

Rivssen powstał z klęczek, przypasał miecz a następnie ukłonił się starcowi.

– Velkommen, Wielki Kapłanie. Niech chwała Sørgena będzie twym udziałem.

– Niech cię prowadzi w walce, Rivssenie.  – Starzec z trudem pokuśtykał w stronę rycerza, by następnie w geście pozdrowienia położyć dłoń na jego ramieniu. – Dawno cię nie widziałem - westchnął ciężko.

– Wiele się działo w ostatnich dniach - wymijająco odparł zagadnięty - na szczęście dziś udało mi się tu w końcu dotrzeć.

– Rivssenie, mnie nie oszukasz. – Starzec ze smutkiem pokręcił głową. – Wszyscy wiemy co działo się w Lavvann. Przybyło tu mieczy...

– Odeszli w chwale Sørgena - odrzekł rycerz beznamiętnie – Znamy nasz los.

– Waszym losem jest gwarancja pokoju, nie wojna! – Głos kapłana zmienił ton na hardy. – Dopóki wszyscy tego nie zrozumieją, nic się nie zmieni!

– Szanuję twoje zdanie, kapłanie - Rivssen mówił spokojnie, lecz stanowczo – dążymy do zaprowadzenia pokoju, ale sam rozumiesz, że dopóki nie mamy kogoś równie charyzmatycznego jak Tor-Danevik, ta wojna będzie trwać. To musiałby być ktoś szczególny, rozważny ale i mężny...

Kapłan potrząsnął głową na znak sprzeciwu.

– Nie bluźnij, Rivssenie! Nie tobie wybierać następcę wielkiego Tora-Danevika.

– Nie mnie... - Rivssen skrzywił się z niezadowoleniem – Konwent zbierał się pięć razy i pięć razy spaliliśmy ofiarę na próżno.

– Nie bluźnij! - starzec uniósł dłoń w karcącym geście. – Wczoraj Konwent zebrał się bez ciebie. Wielki Sørgen raczył objawić nam swój wybór.

– Któż to?! – Rivssen aż szerzej otworzył oczy ze zdumienia. Ominęło go takie wydarzenie! Wybrano nowego władcę Svartsjø bez jego udziału? Dlaczego Sørgen przyjął ofiarę właśnie teraz, po rzezi w Lavvann? Przecież można było tego uniknąć!

– Wybraniec ma na imię Asgar - kapłan mówił powoli, jakby ważył słowa – Mieszka na podzamczu.

– Nie należy do Konwentu? – zdziwił się Rivssen.

– Nie – uciął ostro starzec – Jego ojciec był krótko w Konwencie, ale syn wybrał inną drogę.

– Poznałem jego ojca?

- Nie wiem... - staruszek ewidentnie próbował się wymigać od jakichkolwiek wyjaśnień – Mogliście się nie spotkać.

– Jak się nazywa?

– Czy to istotne?

– Chyba mam prawo wiedzieć jak nazywa się ojciec nowego monarchy! – Rivssen zdenerwowany uniósł głos, lecz natychmiast zreflektował się, że przez lekkomyślne zachowanie może ściągnąć na siebie gniew Sørgena i ściszył głos – No jak się nazywa?

– Dowiesz się w swoim czasie. – Kapłan był nieprzejednany - Wybrańca trzeba eskortować do Varann. Tam zostanie poświęcony Sørgenowi i namaszczony na nowego władcę. Następnie spotka się z Kerdem, aby wynegocjować rozejm.

Rivssen prychnął rozdrażniony.

– Z całym szacunkiem kapłanie, ten pomysł to wariactwo. Asgar może zostać namaszczony tutaj w Veer. Ciągnięcie go do Varann to straszliwe ryzyko. Wy tutaj chyba nie zdajecie sobie sprawy, do czego jest zdolny Kerd. Asgar, jeśli faktycznie jest wybrańcem Sørgena, musi zjednać lud i zebrać armię, a także spróbować sojuszu z Zachodem. Bez tego nie mamy szans. Kerd jest zbyt silny i wierz mi, kapłanie, nie ustąpi dopóki nie zginie. A jeśli zginie z ręki Asgara, to umocni pozycję nowego króla.

– Nie wierzysz w moc Sørgena, Rivssenie! – zagrzmiał starzec z wyraźnym oburzeniem  –Przepowiednia głosi, że osiemnasty władca Svartsjø będzie potężniejszy od swego poprzednika. Jako jedyny spośród ludzi otrzyma dar nieśmiertelności, gdyż został szczególnie umiłowany przez Sørgena, jako wielki wojownik. Po dwudziestu latach panowania odejdzie do niego i będzie czczony w naszych świątyniach jako bóg zwycięstwa.

                Rivssen zamyślił sie po usłyszeniu słów kapłana. Przepowiednia wydawała się niedorzeczna, a jednak tyle razy moc Sørgena okazała się silniejsza od wszelkich przewidywań... Na polu walki wielokrotnie się o tym przekonał. Głęboka wiara w obecność boga szlachetnej walki dawała mu siłę, jakiej nie był w stanie dać mu wieloletni trening pod okiem najznamienitszych mistrzów sztuki rycerskiej, ani doświadczenie, które zdobywał podczas ostatnich dwudziestu pięciu lat w różnorakich potyczkach, mniejszych i większych walkach i wreszcie w ostatnim krwawym konflikcie zbrojnym z samozwańczym władcą Kerdem. Sørgen nigdy go nie zawiódł. Rivssen przez lata uczył się coraz większego szacunku do boga oraz stawał się coraz gorliwszym jego wyznawcą. Po piętnastu latach spędzonych w Konwencie nie zdecydował się na założenie rodziny. Pozostał wierny swoim ideałom i zajął się szkoleniem nowych pokoleń rycerzy, wiedziony przekonaniem, że jest to winny Sørgenowi. Usłyszawszy przepowiednię dotyczącą nowego władcy, w pierwszym odruchu był gotów zwątpić w jej prawdziwość. Jakże to możliwe, żeby bóg umiłował któregoś ze śmiertelników do tego stopnia by darować mu nieśmiertelność a następnie uczynić bogiem zwycięstwa! Czy to w ogóle możliwe? Czy to samo w sobie nie jest bluźnierstwem? A może miało to być wynagrodzeniem za ostatnie cierpienia ludu Svartsjø, za setki ofiar bratobójczej wojny, za bezsensowny przelew krwi pod Lavann?

– Kapłanie, czy przepowiednia mówi, kiedy Wybraniec otrzyma nieśmiertelność? –zastanowił się na głos.

– Nie jest to jasno powiedziane... – Starzec sposępniał – Większość twierdzi, że w momencie zaprzysiężenia w Varann. Takie otrzymaliśmy znaki.

– Ciekawe... – mruknął Rivssen, po czym skłonił się głęboko przed kapłanem w geście pożegnania.

– Zaczekaj – starzec zatrzymał go chudą, pomarszczoną dłonią – Chciałbym, abyś to ty eskortował Asgara do miejsca jego przeznaczenia.

– Jaa? – Rivssen wydawał się być zaskoczony  – To decyzja Konwentu? Dopiero wróciłem spod Lavann. Potrzebuję odpoczynku...

– Rozumiem, że wiele przeżyłeś, Rivssenie – kapłan ściszył głos – ale tylko pod twoją opieką będzie bezpieczny. To nie jest decyzja Konwentu, lecz Rady Kapłanów. Chcemy, aby jak najmniej osób wiedziało o tej podróży. Jesteś wspaniałym rycerzem, wierzymy że Asgar może się od ciebie wiele nauczyć.        

– Ma być nieśmiertelny, po co mu moje nauki! – prychnął Rivssen nieco urażony – Jest mnóstwo rycerzy, którzy mogą mnie zastąpić.

– Nie, Rivssenie – kapłan gwałtownie pokręcił głową w przeczącym geście – Przyjmij to jako wyróżnienie. Kiedy obejmie władzę, z pewnością nie zapomni o tobie.

– Kiedy mam go odebrać i ile osób będzie liczyć gwardia?

– Jutro po zachodzie słońca w zagajniku za chatą kowala. Dostaniesz tylko jednego rycerza do pomocy. Jak wspominałem zależy nam na dyskrecji. Niech moc Sørgena będzie z wami.

– I z tobą, Wielki Kapłanie.

***

                Następnego wieczoru Rivssen usiadł na kamieniu przyglądając się słońcu zachodzącemu nad rozlewiskiem rzeki Bredvann. Nad głową krążyły mewy, przekrzykując się niczym hałaśliwe przekupki na targu, nurkując raz po raz w dół, aby zapolować na drobne żyjątka. Słońce rzucało ostatnie słabe promienie na taflę wody i pożółkłą mizerną trawę, porastającą brzegi. Od ziemi czuć było ciągnącą wilgoć, powiewy wiatru niosły rześkie powietrze i Rivssen z zadowoleniem skonstatował, że wziął ze sobą skórzany płaszcz. Wielkimi krokami nadchodziła jesień. Wyczuwał ją w powietrzu, odbijała się w pożółkłych liściach i trawie, gasiła słońce coraz szybciej i budziła coraz bardziej ospale. O tej porze roku najbardziej lubił siedzieć przy ognisku, piec ziemniaki w popiele, słuchać przyjezdnych bardów oraz pić kompot z suszonych jabłek, śliwek i goździków. Dawniej przyrządzała go matka i częstowała przy okazji odwiedzin, teraz pozostało mu tylko własnoręczne przygotowanie według starej receptury.

                Czekała go daleka podróż. Może nie tak daleka jak wojenne wyprawy, jeszcze za panowania Tora-Danevika czy kilka samotnych eskapad w góry, jednak czuł, że droga będzie mozolna i ciężka. Na trasie do Varann pełno było niebezpieczeństw. Zapuszczali się tam wojownicy Kerda, grasowały bandy lokalnych zbirów, szukających raz to zaczepki, innym razem pieniędzy i jedzenia. Zdziesiątkowani w bratobójczej wojnie rycerze Konwentu nie byli w stanie zagwarantować mieszkańcom bezpieczeństwa. Rivssen zdawał sobie sprawę, że jeśli misja ma się powieść, musi działać bardzo ostrożnie. Jakakolwiek potyczka, nawet z drobnymi rzezimieszkami, mogła przerodzić się w regularną bitwę z wojownikami Kerda, którzy mieli swoich szpiegów dosłownie wszędzie, szczególnie w okolicy świątyni Varann. Gdyby którykolwiek dowiedział się o przepowiedni i mającym się odbyć zaprzysiężeniu nowego władcy-boga, Rivssen i jego podopieczny nie uszliby z tego z życiem. Wielki Kapłan miał rację, starając się zachować wszystko w tajemnicy. Nawet w Konwencie mogli pojawić się szpiedzy Kerda. Rivssen przyjął zadanie ze świadomością ogromnej odpowiedzialności jaka na nim spoczywała, a równocześnie z pewną dumą. Oto wybraniec Sørgena, przyszły władca i nieśmiertelny bóg, został powierzony jego pieczy. Sam musiał być z pewnością wielkim rycerzem, skoro bóg wybrał go spośród tylu śmiertelników na następcę Tora-Danevika.

                Gdy tylko słońce zniknęło za linią horyzontu, Rivssen wstał, poprawił miecz u boku i ruszył w stronę zagajnika. Miał nadzieję, że Wielki Kapłan dobrał mu do kompanii kogoś starszego i doświadczonego, nie byle chłystka spośród juniorów Konwentu, którym wydawało się, że miecz służy jedynie do beztroskich popisów przed dziewczętami. Rivssen jako Trzeci Wojownik Konwentu miał do czynienia z wieloma takimi młodzieńcami podczas egzaminów. Ledwo urósł im meszek nad górną wargą nabierali dziwnej pewności, że oto są mężczyznami gotowymi do walki w obronie kobiet Svartsjø. Z tą dziwaczną pewnością rzucali się w wir walki, najczęściej tylko po to, by się przekonać jak bardzo są jeszcze słabi i niedoświadczeni. Pierwszy Wojownik Konwentu pozwalał, aby sprawdzili się w walce, gdy tylko otrzymali pierwszy stopień rycerski. Rivssen perswadował, jednak na próżno. Po rzezi w Lavann, gdy patrzył w oczy ocalałym, nabrał tylko pewności, że to za wcześnie. Nie byli w stanie udźwignąć brzemienia tego, czego byli świadkami i współuczestnikami.

                Pod wysokim modrzewiem dostrzegł Kapłana, odzianego tym razem w szary płaszcz, opartego ciężko o laskę. Obok niego stała drobna, niewysoka postać w lekkiej zbroi. Rivssen wytężył wzrok, aby rozpoznać rycerza. Większość młodzianków Konwentu była mimo wszystko bardziej wyrośnięta. Gdy podszedł bliżej, osoba ta odwróciła głowę i wówczas dostrzegł jasne włosy wysypujące się spod kaptura.

– O Sørgenie... – westchnął ciężko Rivssen wzniósłszy oczy ku niebu – czymże zgrzeszyłem wobec Ciebie, że każesz mnie obecnością kobiety?!

– Velkommen, herre – dziewczyna pozdrowiła go skłoniwszy się z szacunkiem, należnym Trzeciemu Wojownikowi. Gdy podniosła głowę, spojrzał krytycznie i dostrzegł drobną twarzyczkę o miękkich rysach, wąski kształtny nosek oraz duże oczy koloru letniego nieba, wpatrzone w niego z podziwem.

– Velkommen – odburknął niechętnie, a następnie zwrócił się do kapłana – Gdzie Wybraniec i drugi rycerz?

– Asgar powinien nadejść za moment. – Kapłan wydawał się być nienaturalnie podenerwowany – A oto Vernile, twoja towarzyszka – wskazał na kobietę – Mam do niej zaufanie, to dobre dziecko.

– Hva faen! – Rivssen zaklął szpetnie – Potrzebuję rycerza! Dorosłego, doświadczonego rycerza Konwentu po pięciu walkach!  Sørgen ześle na was plagi, jeśli przez tę durną decyzję Wybraniec dostanie się w ręce Kerda!

Dziewczyna odruchowo cofnęła się o krok i ścisnęła dłonie. Na jej twarzy dostrzegł rozczarowanie.

– Rivssenie, nie wypada tak przy damie – upomniał go kapłan.

– No właśnie! Przy damie! To dama a nie rycerz! Potrzebuję rycerza, rozumiesz?! – Rivssen nie wydawał się uspokajać, wręcz przeciwnie – To ważna misja a nie spacerek na jagody! Czy naprawdę chcesz ponieść odpowiedzialność za śmierć Wybrańca?!

– Hohoho... Wolnego, nie umieram – za plecami rozległ się rozbawiony głos.

Rivssen natychmiast się odwrócił i dostrzegł młodzieńca. NIE TAK wyobrażał sobie nowego władcę Svartsjø. Chłopak mógł mieć około osiemnastu lat. Wysoki, postawny blondyn z bujną czupryną ułożoną precyzyjnie na nową modę. Roześmiany, ale w jakiś taki wyjątkowo irytujący sposób, z drwiąco wygiętym kącikiem ust. Ubrany również bardzo modnie w jasne lniane spodnie i białą koszulę z nonszalancko wywiniętymi mankietami. Na szyi połyskiwał naszyjnik z bursztynów. U boku wisiał miecz, przypasany niedbale, jakby miał być tylko ozdobą, a nie częścią rynsztunku. Rivssen boleśnie zagryzł wargę widząc to niedbalstwo.

– Jest i Wybraniec – Kapłan odetchnął z ulgą – Asgarze, to jest Rivssen, Trzeci Wojownik Konwentu. Będzie cię ochraniał podczas podróży, możesz mu zaufać. To nieustraszony i szlachetny człowiek. A oto Vernile, Kapłanka Ognia w świątyni Varann. Zna okolicę oraz mieszkańców nadbrzeża. Pomoże wam się ukryć.

– Hej kapłanko, na twoim miejscu bałbym się, że zapłoniesz przy mnie jak ogień w Varann – Asgar wydawał się być bardzo rozbawiony swoim prostackim pozdrowieniem – Velkommen, Staruszku Konwenciarzu – nie skłonił głowy – Mam nadzieję, że trochę sobie potrenujemy na miecze, bo pewnie znasz jakieś fajne sztuczki, ale ostrzegam, jestem dość dobry.

Rivssen ugryzł się boleśnie w język, aby nie powiedzieć tego, co zamierzał. Pohamował się tylko ze względu na szacunek dla Sørgena.

– Asgarze, proszę, okaż trochę szacunku... – policzki starca zapłonęły wstydem. Do czego doszło, że on, Wielki Kapłan, przedstawia Rivssenowi takiego bezczelnego wymoczka – Rivssen dowodzi tą wyprawą. Zależy mi na tym, abyście w zgodzie dotarli do Varann.

– Z tego co się orientuję – blondynek podparł się pod boki – to JA mam dotrzeć do Varann. Nikt inny nie idzie tam na pogawędkę z Sørgenem, tylko JA. MNIE wybrał. Czy się to komuś podoba czy nie. Więc szanowny kolega Rivssen może zorganizować jakąś broń, konie, jedzenie czy coś, panienki już na szczęście są – zaśmiał się rubasznie – ale to JA jestem dowódcą. No i lepiej nie podskakujcie Sørgenowi, booooo... gniew jego jest wielki! Swoją drogą, napiłbym się piwa.

Rivssen milczał. Wielki Kapłan milczał. Vernile wycofała się aż pod kolejne drzewo, gdzie stała ze wzrokiem wbitym w ziemię.

– Komu w drogę, temu czas –  odezwał się Rivssen po długiej chwili – Przygotowałeś dla nas konie, Kapłanie?

– Stoją pod chatą kowala – odrzekł cicho starzec – Jest też odrobina prowiantu. Vernile strzela z łuku, upolujecie coś po drodze.

Dopiero teraz Rivssen dostrzegł łuk i kołczan pełen strzał oparte o modrzew. Spojrzał na dziewczynę z nieco mniejszą niechęcią niż poprzednio. Jeśli była faktycznie kapłanką, to wyjątkową. Kapłanki zajmowały się głównie śpiewem, grą na harfie, tkactwem i haftowaniem. Miał nadzieję, że ta naprawdę umie strzelać, a nie tylko twierdzi że potrafi, jak to zwykli robić młodzikowie w Konwencie. Nie pozostało nic innego, jak pogodzić się z sytuacją i ruszyć w drogę. Na rozmyślania będzie jeszcze czas.

                Dopóki pozostawali w regionie, w którym wciąż działali rycerze Konwentu, Rivssen nie wysilał się specjalnie, aby w jakikolwiek sposób dowodzić wyprawą. Nie komentował poczynań Asgara, który ledwo wsiadł na koń, natychmiast skuł go ostrogą, tak aby ten stanął dęba, a następnie pogalopował do przodu aż do brzegu lasu, tam niemal spadł z siodła przy gwałtownym zakręcie, jednak po chwili walki ze zdezorientowanym koniem udało mu się utrzymać w pionie, a następnie leciutkim cwałem wrócił do towarzyszy wyprawy z triumfalnym uśmiechem. Po kilku głupich żartach, z których nikt się nie zaśmiał, ponowił swój wyczyn, tym razem udając się w przeciwną stronę. Rivssen w ciszy odmówił modlitwę wytrwałości, zastanawiając się równocześnie czy modląc się do Sørgena z prośbą o cierpliwość do jego Wybrańca, nie rozdrażnia boga. W świetle tych przemyśleń zdecydował się odmówić podobną modlitwę tym razem kierując ją do bogini Mor, patronki rodziców i nauczycieli. Zagadywał ją czasem, gdy brakowało mu cierpliwości do młodzików Konwentu. Uznał, że i tym razem, Mor może okazać się bardziej pomocna niż Sørgen. Od ostatnich kilku godzin, wiara Rivssena była zresztą nieustannie wystawiana na próbę. Za każdym razem gdy widział kolejny głupi popis Asgara, gdy słyszał jego puste słowa, zastanawiał się co skłoniło Sørgena do takiego wyboru. I nie znajdował odpowiedzi.

– Faen, jesteście nudni –prychnął Asgar powracając z kolejnej samotnej wycieczki – jak już zostanę królem to wyślę cię staruszku na największą bitwę świata i będę miał nadzieję, że nie wrócisz.

– Będę mieć taką samą nadzieję, jeśli to ty będziesz władcą – odciął się Rivssen.

– Hehehehe – Asgar wydawał się być rozbawiony – Jednak nie jesteś niemową. To dobrze. Koń się zmęczył, a mnie się nadal nudzi. Pogadajmy więc. Długo jesteś w Konwencie? Mój stary też tam był, ale wyleciał.

–  Ćwieć wieku.

– Fiu, fiuuu – Przegrałeś życie, staruszku. I co, podobno nie możecie tam mieć panienek? Masakra.

– Z Konwentu można wystąpić i się ożenić.

– Ożenić... brrr... na wszystkie wojny Sørgena. Wolałbym umrzeć.

– Twój ojciec wyleciał z Konwentu? – Rivssen wrócił do informacji, która go zainteresowała

– Taaak. Zresztą zmarł kilka lat temu. Zapił się na śmierć. – Asgar wzruszył ramionami – Nikt po nim nie płakał.

– Jakob Karlsen? – Rivssen spojrzał pytająco na młodzieńca. Ten człowiek stanął mu przed oczami, gdy zobaczył Asgara. Żywa kopia swego ojca. Wprawdzie młody wyglądał o wiele lepiej niż stary Karlsen, jednak styl bycia odziedziczył niemal identyczny.

– Pamiętasz go? – Asgar ożywił się – To znaczy czy pamiętasz go jak był jeszcze w Konwencie?

– Owszem, byliśmy w jednej drużynie – Rivssen zastanawiał się, co może, a czego nie powinien powiedzieć chłopakowi – Ale nie przyjaźniliśmy się.

– Czemu wyleciał z Konwentu?

– Zapytaj Mistrza – odparł krótko zapytany, decydując się że ta informacja nie powinna jednak dotrzeć do uszu młodego Karlsena.

– Pewnie za panienki... – mruknął Asgar, w zamyśleniu mierzwiąc grzywę konia – Jak pamiętam to sporo ich było.

– To przykre, że musiałeś być tego świadkiem – przyznał Rivssen, zaczynając powoli współczuć chłopakowi.

– Faen, przykre to było że nie chciał się dzielić! – Asgar znów wybuchnął irytującym śmieszkiem. – A przecież niektóre wolały mnie niż starego. Tyle co tam z nimi rozmawiałem... z paroma i tak się przespałem, ale potem miałem wpierdol.

– Wyrażaj się – poprosił Rivssen oschle.

Asgar umilkł. Przez dobre kilkanaście minut jechali w ciszy. Rivssen obok Asgara. Vernile trzymała się z tyłu, odkąd wyruszyli. Ciemność zapanowała na dobre, a gdy wjechali do lasu, zrobiło się jeszcze bardziej nieprzyjemnie. Mimo to, Rivssen odetchnął z ulgą, że nikt już nie będzie się przyglądał głupkowatym popisom młodziaka. Z drugiej strony wierzył, że okoliczni mieszkańcy nie dostrzegli w nim Wybrańca Sørgena. Nikt o zdrowych zmysłach nie wpadłby na pomysł, że oto przyszły władca Svartsjø i bóg zwycięstwa bawi się w wyścigi sam ze sobą, przy okazji niemal gubiąc miecz. Wiejski głupek – to jedyne co mogli pomyśleć.

                Droga stała się wyboista, a konie coraz bardziej zmęczone. Rivssen postanowił, że niebawem zatrzymają się na krótki popas. Niedługo mieli wkroczyć na tereny częściowo opanowane przez Kerda. Chciał, żeby konie nabrały trochę sił, przynajmniej dopóki nie dotrą do granicy Lavann. Miał tam trochę znajomych, liczył na to że znajdą schronienie przez dzień, aby o zachodzie słońca móc wyruszyć dalej. Miał przy tym nadzieję, że noc zasłoni straszliwe widoki tego, co działo się w Lavann w ostatnich dniach. Asgar powinien to wprawdzie zobaczyć, aby chociaż odrobinę dorosnąć do swojej roli. Jednak Vernile, ta cicha istotka od początku trzymająca się z tyłu... jej chciał tego oszczędzić.

– Hej, kapłaneczko-gołąbeczko! – Asgar zrównał się z dziewczyną – Czemu tak nam uciekłaś do tyłu?

– Nie jestem rycerzem – odparła krótko.

– Ja też nie. – Asgar uśmiechnął się – A jednak to ja zostałem wybrany przez Sørgena. Ty też możesz zostać wybrana.

– Wybrana do czego? Żadna kobieta nie zasiadła na tronie Svartsjø.

– Wybrana przez Wybrańca. Nie za daleko cię ambicja niesie gołąbeczko? – znów zarechotał – Kobiety nie są stworzone do takich odpowiedzialnych zadań. Ale skoro Sørgen wybrał mnie, to kiedy ja wybiorę ciebie, to tak jakby sam Sørgen cię wybrał.

– Nie rozumiem...

– Spokojnie... zrozumiesz zaraz maleńka. Tylko pogódź się ze swoim przeznaczeniem.

Rivssen słuchał tej rozmowy z rosnącym oburzeniem. Po ostatnich słowach Asgara obrócił się, by go upomnieć i gdy zobaczył co się dzieje, oniemiał. Asgar jechał tuż obok dziewczyny, dotykając jej strzemienia. Lejce trzymał w lewej ręce, zaś prawą wsunął pod jej włosy, zrzucając  kaptur.  Nagle koń dziewczyny, jakby poirytowany obecnością drugiego zwierzęcia, skoczył do przodu i stanął dęba, rżąc dziko. Vernile zsunęła się z siodła do tyłu, jednak jedna stopa pozostała nienaturalnie wykręcona w strzemieniu. Asgar dotychczas nienaturalnie pochylony w jej stronę, próbował okiełznać swojego konia, który również zaczął podskakiwać. Rivssen widząc sytuację, natychmiast zeskoczył i podbiegł do konia Vernile. Krzyknął coś i rumak opadł na cztery nogi z głośnym parsknięciem. Rivssen chwycił go za uzdę i zatrzymał w miejscu.

– Vernile, jesteś cała? – krzyknął w stronę dziewczyny, leżącej w nienaturalnej pozycji na ziemi.

– Tak, min herre – wydyszała z trudem, wyswobodziwszy nogę ze strzemienia. – Dziękuję za pomoc.

– Asgar! – tym razem Rivssen był naprawdę wściekły. Przyglądał się jak młodzieniec walczy z koniem, w końcu udało mu się wrócić na siodło.

– Czego, staruszku? – zawołał chłopak niefrasobliwie – Spłoszyłem kapłankę i kobyłkę, dwie samiczki naraz. Nie ma o co robić krzyku, radzę sobie, nie?

– Zejdź z konia!

Asgar ociągał się, lecz po chwili faktycznie zeskoczył na ziemię. Podszedł do Rivssena z dumnie uniesioną głową.

– O co ci chodzi, staruszku? – wycedził przez zęby – Chyba się nie zrozumieliśmy, Jestem władcą Svartsjø, wybrańcem bogów, właściwie jednym z nich. Dobrze ci radzę, nie zadzieraj ze mną. Gdy zadrzesz ze mną, zadrzesz z Sørgenem. A to oznacza tylko jedno - śmierć. Będę robił co mi się podoba, jak mi się podoba i z kim mi się podoba. A ta dziewczynka ma być moja, bo tak postanowiłem. I na twoich oczach ją sobie wezmę, rozumiesz?

Vernile podniosła się z ziemi i spojrzała na Asgara z przerażeniem. W jej niebieskich oczach zalśniły łzy. Zacisnęła wargi w linijkę, jakby z trudem powstrzymując się, żeby nie krzyknąć. Jako kapłanka najlepiej rozumiała wolę bogów i jej niezmienność. Nie mogła się bronić ani protestować, by nie ściągnąć na siebie gniewu Sørgena. Musiała przyjąć swój los pokornie, tak jak była tego uczona. Rivssen natomiast, choć przez lata kształcony w pokorze wobec woli bogów, tym razem poczuł, że coś w nim pęka. To nie mógł być Wybraniec Sørgena. Nawet jeśli, to bóg pomylił się w swoim osądzie. Zresztą czy bóg naprawdę mógł oczekiwać że Asgar nadaje się na władcę Svartsjø? Syn Karlsena, który zhańbił cały Konwent? To po prostu nie mogła być prawda. Może ktoś to ukartował, może ofiara wcale nie została przyjęta lub wcale nie wskazała na Asgara? Rivssen nie miał pojęcia co się stało, nie był obecny ta tym zgromadzeniu Konwentu, ale niezależnie od tego, czy wybór był prawdziwy czy sfałszowany, czy ściągał na siebie przekleństwo Sørgena, Rivssen czuł, że nie może dopuścić, aby Asgar tak po prostu zgwałcił kapłankę świątyni Varann, przy jego milczącej zgodzie.

– No co, co tak stoicie jak niemowy? – Asgar władczym ruchem oparł rękę na rękojeści miecza – Na kolana przed wład... – Nie zdążył skończyć zdania, obalony na ziemię silnym ciosem Rivssena. Próbował dobyć miecza, lecz poczuł dotyk zimnego żelaza na karku i znieruchomiał.

– Posłuchaj mnie uważnie, chłystku – Rivssen z trudem hamował się żeby nie docisnąć ostrza i nie oddzielić tej cholernej blond główki od tułowia – Nie jesteś nieśmiertelny, mało tego, ode mnie zależy czy zdążysz skosztować tej swojej nieśmiertelności, czy może zostaniesz tutaj, aż twoje nadpsute mięso zjedzą bandy Kerda. – Zrobił pauzę, ale nie doczekał się żadnej odpowiedzi, więc kontynuował – Jesteś w moich rękach i ode mnie zależy czy zostaniesz królem czy nie. A dziś stwierdziłem, podejrzewam że Vernile się ze mną zgodzi, że zupełnie mi to nie na rękę.

– Wola Sørgena... – szepnęła Vernile pobladłymi wargami – Bóg się zemści...

– Zobaczymy – mruknął Rivssen buntowniczo – Mogę zresztą umrzeć, ale nie dopuszczę do tego, żeby na moich oczach....

– Dobrze już... – dobiegł ich jęk Asgara – Przepraszam. Doprowadź mnie do tej cholernej świątyni Varann. Obiecuję, że nic wam się nie stanie.

– Widzisz, zaczynamy rozmawiać – Rivssen schował miecz – Wstań, przeproś Vernile i jedziemy dalej.

Asgar wstał i otrzepał ubranie z liści i igliwia. Jego wzrok pałał nienawiścią. Rivssen zrozumiał, że igra ze śmiercią. Zabicie Asgara byłoby przypieczętowaniem bluźnierstwa. A jednak czuł, że to jedyne, co mógłby zrobić, aby pozostać w zgodzie ze swoimi zasadami. Powstrzymywały go resztki wiary, zaszczepione jeszcze w dzieciństwie.