[46] Nieszczęsna i Przezszybi ~ Justyna W-R

Nieszczęsna i Przezszybi

Nie miała pojęcia o lataniu. No, nie licząc bujania w obłokach, kiedy uciekała od parszywego życia codziennego. Tylu rzeczy chciała spróbować, ale wiedziała, że nie ma na nie szansy. Dzisiejszego wieczoru miało zdarzyć się coś, co na zawsze zmieni życie Nieszczęsnej, odfuka od niej strach i odkurzy codzienność.

Popołudnie ułożyło się tak jak co dzień. Mąż wrócił z pracy, zjadł obiad, usiadł przed kompem i zastygł jak galaretka na cieście.

Nieszczęśna włożyła całe serce w dzisiejszą lekcję: naukę układania bukietów ze zwiędłych marzeń. Była bardzo obowiązkowa. Po wymianie cowieczornego pocałunku, który ekscytacją dorównywał wymianie oleju w starej mikrze, udała się do małżeńskiej sypialni. Oczywiście sama. Mąż wracał do pozycji litery C przed niebieskim ekranem. Wiedziała, że później wyląduje ruchem sunąco-człapiącym na kanapie w salonie. Żeby jej nie budzić. Pobudzić? Budzić, pobudzić, tralalala, jeden chuj.

Była lodowato zadowolona. Cudowna woń pościeli w kwiatki nie była zakłócona przez niewybredne zapachy wydobywające się czasem z zakamarków mężowskiego ciała. Nie budziła się ze zdrętwiałą ręka lub od kończyny wyrzuconej w powietrze pod wpływem rykoszetu bujnych mężowskich sennych marzeń.

Zapadała w sen jak masło w ciepłego tosta. Była wykończona florystyczno-duchowym wyzwaniami, ale znalazła jeszcze energię na zwyczajową sesję pretensji do całego świata. Eksp się sam nie nabije. Przecież nie spotkała ją przeszywająca miłość życia! Ma prawo mieć wąta! Przecież nie ma żadnego oszałamiającego talentu! Wszystkim się powodzi, tylko, kurwa, nie jej! Łzy zaczęły płynąć bo twarzy. Szeptała cicho do siebie:

- Nie mam nic swojego! Nikt mnie nie kocha. Nic nie umiem. Do czego się nie zabiorę, to mi nie wychodzi. Inni mają wszystko.

Kontynuowała ten swoisty narcystyczny pacierz wieczorny na melodię Ojcze Nasz.

- Inni to dopiero mają! Książki piszą! Piosenki śpiewają. Ktoś ich lubi, ktoś ich pożąda. A ja!Ja nic nie mam, nic nie umiem.

I tak dalej i tak dalej. Zakopała by się w smutkach, gdyby tej wieczornej modlitwy niespodziewanie nie przerwało pytanie.

- A w Świętego Mikołaja też wierzysz?

- Oczywiście, że nie wierzę! Nie jestem dzieckiem.

Rozejrzała się. Przez szybę, i pisząc „przez szybę” mam to właśnie na myśli, kochana czytelniczko, wnikał do pokoju mężczyzna. Był czymś takim jak chipsy cebulowe o dwudziestej pierwszej. Jak są  już w domu to szkoda nie zjeść, ale trzeba się wkurwić na to, że się tu w ogóle znalazły. A więc z ust dziewczyny musiało popłynąć.

-  Kimjesteścoturobiszojezusmaria.

- Jak wy to robicie, że wszystkie mówicie to samo? - zapytał migotliwy, Przezszybi mężczyzna. - Jakbyście, kurwa, miały przycisk za pomocą którego włącza się u was melodyjka. Jakbyście, kurwa, były z jednej i tej samej pierdolonej fabryki nieszczęśliwych kutaśnic.

- Proszę się nie wyrażać, bo... - zaczęła zdanie, które jej przerwano.

- ..,bo zawołam policję – dokończył przedżeźniającym tonem Przezszybi.

-        Kobieta zamilkła jak stłuczona żarówka na filmie z cofającym się czasem. Albo jak twoja matka, kiedy w końcu zostałaś prawnikiem lekarzem gruszką na wierzbie i hutnikiem z dobrym wynikiem, czyli czymś trochę więcej niż nic, niż ciemne okulary na sinych oczach. Była cicha jak stajenka licha.

-        - O, czyli jednak umiesz milczeć. A to ciekawostka. Chodź tu do mnie, mała. Czas na przejażdżkę.

-        - Czy jesteś duchem zeszłorocznych świąt? - zapytała dziewczyna, rumieniąc się. Liczyła, że zaraz zza tanich drzwi z sieciówki wyjedzie kamera, a ona będzie wreszcie tam, gdzie powinna. Czyli na panteonie sław z wybielonymi zębami i rozjaśnionymi przez, hehehe, słońce, włosami.

-        Zamiast tego przezszybi wziął ją na ręcę i posadził za sobą. W tym właśnie momencie zorientowała się, że mężczyzna siedzi na drewnianym koniu na biegunach na jej osobistym parapecie. Odruchowo złapała go w pasie. Poczuła zapach świeżo skoszonych krzaków lawendy i amola. Poeta współczesny powiedziałby, że waniało starymi ludźmi i zrymował by to z kurwa kurwa, jebać jebać szczanie. My zostaniemy tutaj przy prozie.

-        - Ihahaha – powiedział mężczyzna i przechylił tułów do tyłu.

-        Prawa fizyki nie pozostały mu dłużne, grawitacja zadziałała i konik zgrabnym ruchem zsunął się z parapetu. Lecz zamiast ruchem jednostajnie przyspieszonym zbliżać się ku chodnikowi, zarżał, i ku zdziwieniu Nieszczęsnej chybotliwie utrzymał wysokość. Po krótkiej chwili, gdy padło głośne „wiśta!” koń ruszył po powietrzu, a dziewczyna poczuła jak chłodne, nocne powietrze studzi jej policzki i uda.

-        - Wiesz jak się tym lata? - zapytała, gdy udało jej się dojść do słowa po szaleńczej jeździe.
- Normalnie skłamałbym i powiedział, że tak, ale biorąc pod uwagę fakt, że prawie wlecieliśmy w ten budynek, podejrzewam, że znasz odpowiedź.