[49] Opel Blitz ~ Estrela

Miałam sobie zrobić przerwę, ale GPK uzależnia. Tym razem krótki tekst. No i z moimi ulubionymi bohaterami :)

            – Serwus, Franek! – Tadeusz przywitał się z kolegą niedbale kiwając ręką.

            – Serwus! – Kohrel nawet nie podniósł głowy znad silnika. Nigdy nie znał się na mechanice, a tymczasem musiał uruchomić tego grata w przeciągu kilku kolejnych godzin. W przeciwnym razie nici z akcji.

            – Jak ci idzie?

            – Tak jak widzisz –odburknął dowódca ze zmarszczonym czołem – pytałem już o Bazyla, ale jest w Radomiu. Nie wróci wcześniej niż pojutrze.

            – Nie znasz się na samochodach? 

            – Znam się. – Kohrel podniósł w końcu głowę i otarł spocone czoło rękawem flanelowej koszuli. Nie znosił przyznawać się do niewiedzy na jakikolwiek temat. Nieważne czy chodziło o koniugacje łacińskie czy budowę Parabelki.

            – Ta, Franek, przecież widzę, że nie masz pojęcia co robisz. Przesuń się. – Tadeusz zakasał rękawy i podszedł do maski samochodu.

            – Bo niby z ciebie prawdziwy mechanik, doktorku! – zakpił Franek, jednak z ulgą oddał samochód w ręce kolegi.

            Tadeusz nie odpowiedział, zajęty rozglądaniem się po wnętrznościach samochodu.  Jego wiedza na temat mechaniki również była znikoma. Pamiętał wprawdzie, gdy ojciec zawoził samochód do serwisu, a on jako mały chłopiec wszystko chciał zobaczyć, wszystkiego dotknąć i zadawał zmęczonym mechanikom tysiące pytań, na które odpowiadali z anielską cierpliwością. Chyba tylko dlatego, że lubili doktora Żabickiego. Jednak konstrukcja przedwojennego osobowego Fiata a zaledwie trzyletniego ciężarowego Opla Blitz różniły się diametralnie. Tadeusz oglądał części samochodu bardziej z zaciekawieniem laika niż spostrzegawczym okiem profesjonalisty.

            – No i co? – Franek po kilku minutach znów zajrzał pod maskę – Znalazłeś coś?

            – Nie... to znaczy tak, patrz! – Tadeusz nagle wiedziony olśnieniem wskazał jeden z przewodów splątany tuż obok gaźnika – Widzisz, pęknięty. Trzeba go zlutować.

            – To pomoże? – Franek był pełen uznania dla kolegi, jednak nie pokazał tego po sobie.

Tadeusz wzruszył tylko ramionami i niedbale wytarł ręce w spodnie. Właściwie wcale nie chciał naprawić tego samochodu. Naprawiony samochód oznaczał, że akcja się odbędzie. Miał co do niej złe przeczucia i chociaż sam siebie karcił w myślach za takie głupie, nielogiczne myślenie, oparte na wymysłach wyobraźni, nie chciał, aby się odbyła. Wszystko zaczęło się od tego, że przyśniła mu się matka. Nigdy nie pojawiała się w snach bez wyraźnej potrzeby. Śniła mu sie przed pacyfikacją wsi, z której cudem wyszedł cało, następnie przed aresztowaniem, dwa lata temu, ostatnio również przed zdemaskowaniem Wolskiego.

            – Franek, ty naprawdę myślisz, że to ma sens? – zapytał po chwili.

            – Sam powiedziałeś, zlutujemy i po krzyku. – Kohrel wydawał się być zaskoczony.

            – Mówię o akcji – zreflektował się Tadeusz – po prostu czy to ma sens? Przecież wiesz, że tam niedaleko jest posterunek. To nie są granatowi. A jak nam się auto gdzieś po drodze rozkraczy? To jest szaleństwo, Kohrel! – W miarę mówienia nie zauważył jak podniósł głos – Jeden strzał i oni zaraz tam będą, rozumiesz?

            – Jakbym nie rozumiał, to nie byłbym dowódcą – odparł Franek z przekąsem i wyprostował się, jakby chciał przez to podkreślić swoją pozycję – Nie mówię, że to będzie łatwa akcja, ale potrzebujemy broni. Kroi się coś większego. Wolicki na razie milczy, ale po prostu czuć to w powietrzu. Zresztą... nie pierwszy raz się narażamy. Strach cię obleciał nagle?

            – Bzdura! – Tadeusz kpiąco się uśmiechnął. – Oczywiście, że nie. Mogę nawet stanąć na straży od wschodniej strony – skupił się by nadać głosowi obojętny ton – tam na pewno będzie się działo.

            –Teraz chcesz zmieniać plan?! Jasne, stań sobie na wschodniej stronie, a Sabina będzie nosić pudła z bronią. Jak ona nawet szmajsera ledwo podnosi...

            – Więc oczywiście twoim zdaniem lepiej żeby tym szmajserem częstowała cały posterunek żandarmów, podczas gdy chłopcy bawią się w poszukiwaczy skarbów!

            – O co ci chodzi, Tadek? Akcja jest zaplanowana od miesiąca. Nikt nie zgłosił sprzeciwu, Sabina też nie.

            – Bo jest zbyt głupia! – Tadeusz w końcu wybuchnął – Bo jest kobietą i jej się wydaje, że musi nam coś udowodnić. Gówno prawda! Nic nie musi! Powinna zostać w punkcie przerzutowym i obserwować okolicę.

            – A może najlepiej ugotować nam zupkę w domu? Zaparzyć kawę i podać ciastka w kolorowej sukience? – rzucił Franek szyderczo – Tadzio, ty zwariowałeś. Dobrze wiesz, że Sabina jest równoprawnym żołnierzem. To był jej wybór. Nie będzie nosić z nami pudeł, bo tylko spowalniałaby robotę. Stoi na straży. Koniec. Nie ma dyskusji.

            – Boże, Kohrel... – Tadeusz odgarnął z czoła niesforny blond kosmyk – Przecież wiesz, że wschód jest najgorszy. Daj się przekonać. Wezmę to.

            Frank Kohrel zatrzasnął z hukiem klapę Opla, oparł się o samochód i wyciągnął papierosa. Nie poczęstował kolegi. Wiedział że Tadeusz, syn lekarza, brzydzi się tytoniem. Znali się nie od dziś i dużo razem przeszli. Nigdy wcześniej nie dostrzegł jednak u kolegi czegoś takiego. Proszenie o zmianę planu akcji w ostatniej chwili było nie do przyjęcia i Tadeusz powinien o tym doskonale wiedzieć. Jeśli przyszedł z tym do dowódcy, to znaczyło, że przestał myśleć logicznie. A kiedy facet przestaje myśleć logicznie? Spojrzał na wpatrzone w niego z nadzieją niebieskie oczy kolegi.

            – O mój Boże! Ty się zakochałeś! – wykrzyknął tonem Kolumba dopływającego do wybrzeży Ameryki.

            – Bzdura! – ostro zaprotestował Tadeusz – Po prostu szanuję kobiety.

            – Daj spokój – Kohrel pojednawczo się uśmiechnął, po czym zaciągnął się głęboko papierosem i wolno wydmuchał dym kółkami – Każdemu się zdarza.

            – Franek, ale mi naprawdę nie chodzi...

            – Przestań, obydwaj wiemy o co chodzi – odparł dowódca z lekkim lekceważeniem – Skończy się wojna, wtedy sam zatańczę na waszym weselu. Na razie musisz się wziąć w garść. Nie życzę sobie tutaj romantyczno-łzawych historii. Jesteście żołnierzami.

            – Franek, do cholery! Ja chcę po prostu, żeby ona przeżyła tę akcję, rozumiesz? – Tadeusz podszedł bliżej, jakby chciał być wyraźniej słyszany – O nic więcej! Daj mi spokój z jakimiś ślubami, z jakimiś historiami... Między nami nic nie ma.

            – Może kiedyś będzie – Kohrel rzucił papierosa na podłogę i przydepnął – Zastanowię się – dodał po chwili i ruszył w stronę drzwi. Echo rozniosło jego słowa po budynku.

            Tadeusz odprowadził go wzrokiem. Dowódca jak zwykle miał rację. Nawet teraz, gdy chodziło o własne uczucia, Tadeusz nie był w stanie określić co się z nim dzieje. Wypierał to ze świadomości, nazywał troską, szacunkiem do kobiet czy po prostu przyjaźnią. Dopiero Kohrel uświadomił mu, że jest źle. Bardzo źle. Niewyobrażalnie źle.

Bo przecież obiecał sobie, że już nigdy nikogo nie pokocha.

Żeby znowu nie nieść swojego serca w trumnie.