[49] Przeciwieństwa się przyciągają ~ Aktina

Ni to parodia, ni to teatrzyk... a na dodatek właściwie bez sensu xD

Aktina

Przeciwieństwa się przyciągają

– Posiedzenie komisji do spraw romantycznych uważam za otwarte – powiedział zgarbiony staruszek z łysiejącą głową.

– A numer posiedzenia? – zainteresowała się młoda kobieta siedząca po drugiej stronie niemożliwie długiego stołu.

Staruszek założył okulary na czubek nosa. Próbował wytężać wzrok, oddalać od siebie odpowiedni dokument i ponownie go przybliżać, ale cyfry cały czas się rozmywały. W końcu odchrząknął.

– Jest to spotkanie trzysta pięćdziesiąte siódme. Chociaż równie dobrze może być osiemset sześćdziesiąte pierwsze – przekrzywił głowę, a razem z nią kartkę – lub dziewięćset...

– Tak, tak, oczywiście. Wszystko się zgadza. – Kobieta pożałowała pytania.

– Zacznijmy od podstawowych kwestii organizacyjnych. – Przewodniczący posiedzenia zdjął ledwie trzymające się na nosie okulary i złożył je jednym, zdecydowanym ruchem. Przebijał się w tym jego silny charakter, teraz nieco przytępiony wiekiem. – Jak idzie plantacja czerwonych róż?

– Róże owszem, rosną – odparła starsza kobieta w zabrudzonych ziemią ogrodniczkach. – Niestety ktoś pomylił sadzonki i wszystkie kwiaty są... żółte.

Po białej, pozbawionej jakichkolwiek ozdób sali, poniósł się szmer oburzenia.

– Każdy inny kolor, biały, różowy, nawet herbaciany, ale żeby mój symbol miłości zamieniać na ten należący do zazdrości? – krzyknęła piękna kobieta w czerwonej, uwodzicielskiej sukni. Siedziała po prawej stronie staruszka. Każdy z obecnych wiedział, że to Miłość we własnej osobie. – Czyżbyś miał z tym coś wspólnego? – Obejrzała się na mężczyznę siedzącego obok niej. Jego rolą było panowanie nad ludzką nienawiścią.

– Jasne, jak coś nie tak, to od razu ja zrobiłem to komuś na złość. Musiałbym mieć dobry powód, żeby tak ci dokuczyć.

– Miłość od nienawiści dzieli tylko krok – zaczął miejscowy poeta, romantyk.

Młodzi ludzie spojrzeli po sobie, przerywając wymianę wyrzutów, po czym mężczyzna odsunął swoje krzesło. Faktycznie siedzieli blisko siebie. Ostatni rzut oka na kobietę w czerwonej sukni, już znacznie mniej obrażonej.

– Zapas strzał i awaryjny łuk dla Amora? – Udał, że nie słyszy sprzeczki mającej miejsce zaraz obok niego.

– Jest.

– Wyćwiczyliście przypadkowe – zrobił cudzysłów w powietrzu – upadki w ramiona chłopaka?

– Oczywiście.

– A nagły deszcz w trakcie pierwszej randki, jak w komediach romantycznych?

– Wszystko ustalone.

– Dobrze, w takim razie przejdźmy do głównej kwestii, bez zbędnego przedłużania. W porównaniu z poprzednim rokiem zdecydowanie spadła liczba trwałych związków. Młodzi ludzie coraz częściej zmieniają partnerów, a nawet jeśli już dojdzie do ślubu, bardzo szybko kończy się to rozwodem. Najczęściej podawany powód to... – W ruch znowu poszła kartka i okulary. – Niezgodność charakterów. Czy możecie mi to wytłumaczyć? Przecież Amor zna przeznaczoną drugą połówkę każdego człowieka. Powiedzcie mi, jak to możliwe, że nagle zaczął dopasowywać ich źle? W ogóle to gdzie on jest?

– Amor zapija smutki – westchnął jakiś chłopak.

– Jakie smutki? Są aż tak istotne, żeby zawalać w pracy?

– Szefie, on się przecież rozwodzi – krzyknął ten sam chłopak.

Staruszek zrobił wielkie oczy.

– A-a-ale jak to?

– Żona, a raczej już była, stwierdziła, że znajdzie sobie takiego faceta, który nie będzie się wgapiał w cycki i tyłek młodszych dziewczyn pod pretekstem odpowiedniego wycelowania strzały.

– Co to się dzisiaj dzieje... – Przewodniczący pokręcił głową i puścił tylko plik papierów w obieg, aby zebrani rozdali je między sobą. – Tutaj macie statystyki dotyczące tego, o czym mówiłem. Dokładna liczba szczęśliwych związków, tych z obecnymi problemami i zakończonych. Zapoznajcie się z wykresami.

Przez chwilę w sali zapanowała względną cisza. Szeleściły tylko dokumenty i trzeszczały niewygodne krzesła.

– Stop! Wstrzymać zebranie! – Drzwi otworzyły się z hukiem i do pomieszczenia wpadł skacowany mężczyzna w średnim wieku, Amor. Jego wygląd pozostawiał wiele do życzenia. Koszula nieuprasowana i wystająca ze spodni, niezasznurowane buty oraz rozczochrane włosy. Mimo wszystko należała mu się pochwała, że wyszedł z domu. Natychmiast złapał za najbliższy plik papierów z danymi na temat jego pracy. – Informacje są nieaktualne. – Podszedł do Miłości i położył jedną rękę na jej ramieniu, a drugą na ramieniu siedzącego obok niej opiekuna nienawiści. – Niech wam się wiedzie! Oby lepiej niż mi. – Otarł niewidzialną łzę z kącika oka.

– O mój Boże! Ty się zakochałeś! – Starsza kobieta ubrana cała na różowo, z serduszkami we włosach klasnęła w ręce. Była swatką i specjalistką od pierwszych randek. Cieszył ją każdy nowy związek, tym bardziej potencjalnie niemożliwy, a po tym młodzieńcu nie spodziewała się głębszego uczucia.

– Wszystko zepsuliście! To miała być taka tajemnicza, zakazana miłość, a teraz? – Miłość zacisnęła pięści i wydęła policzki, ale kiedy nie znalazła odpowiednich słów, po prostu fuknęła, odwróciła głowę i zarzuciła permanentnego focha.