[14] Szpadel jej w kły! ~ Justyna W-R.

Szpadel jej w kły!

- Cicho być, nie ziewać. Będzie historia - zaskrzeczały pobliskie krzaki. Pacnęłam na tyłek z przerażenia. Na szczęście właśnie ukucnęłam, żeby zebrać jagody z krzaczka nieopodal. Tylko jedzenie skłoniłoby mnie do czegoś, co w takim stopniu przypomina ćwiczenie. Myślałam, że jestem w tym lesie zupełnie sama. Jakieś dwie godziny temu wyszłam na spacer w poszukiwaniu inspiracji. Jak na razie nic nie znalazłam, a jedynie zgubiłam zasięg. Zapadał zmrok, a telefon pół godziny temu odmówił współpracy, więc nie miałam jak wrócić do domu. Zgubić się w osiedlowym lesie - to mogło się przecież zdarzyć każdemu.

- Nie chcemy!

- Znowuuu te straszne historie?

- Mam dość, chcę do mamy... - dobiegło z tych samych krzaków. Tym razem głosów była kilka i były wyraźnie dziecięce. Zastanawiałam się skąd zlot gówniarzerii w sobotę w lesie i na dodatek o zmroku...

- Cichajcie, bo ktoś idzie.

Przestraszyłam się, że zaraz zostanę odkryta, więc zgrabnie (potknęłam się tylko raz) śmignęłam za drzewo. W tym samym momencie usłyszałam świst ostrza przecinającego powietrze, po czym drzewo drgnęło. Tak. Drzewo! Drgnęło! To ostrze musiało być rzucone z wielką siłą.

- Wyłaź! - usłyszałam.

- Nie - pisnęłam przez zaciśnięte gardło. - Próbowałaś mnie zabić!

- Nie próbowałam. Gdybym próbowała, to już by było po tobie. Wyłaź! Widać cię jak na dłoni. Dzieci, czy dziewczynka chce, żebym po nią poszła?

- Nieee! - rozległo się chórem.

Po takiej zachęcie nie pozostawało mi nic innego jak tylko... wyjść z ukrycia? Phi. Oczywiście, że rzucić się do ucieczki. Bieganie nigdy nie było moim hobby. Tym razem stopy gładko zatapiały się w miękkim mchu. Ja czułam, że gnam jak rasowa gazela. Jak pani w filmiku reklamującym bank. Do czasu gdy stopa stanęła na czymś nierównym, a ja padłam jak długa na ziemię. W duchu pogratulowałam sobie szybkiej ucieczki. Z drugiej strony ta wywrotka uratowała mnie przed zawałem. Czułam, że policzki płoną ze zmęczenia, czoło zrosił pot, a w boku kłuło. Gdy uniosłam głowę zobaczyłam, że oddaliłam się o całe dziesięć metrów od drzewa za którym byłam schowana. No naprawdę, good job. Nagle zewsząd otoczyły mnie małe istoty.

- Nic ci nie jest? - zapytała mała, wielkooka dziewczynka.

- Umieram. I chyba najadłam się halucynojagód. A tak to w porządku, dziękuję, ja tu sobie poleżę - odpowiedziałam.

- Rozejść się!

Dzieci rozstąpiły się, a zza ich pleców wyszła mocno zbudowana kobieta w niemodnej, kwiecistej sukience, z rozwichrzonymi, czarnymi włosami okalającymi nalaną twarz. Charakterystyczny, skrzekliwy pogłos powodowały wystające z ust kły.

- O kurde, jesteś orkiem! - stwierdziłam podnosząc się z pozycji leżącej do bardziej godnej, siedzącej.

Czyżbym zapomniała dodać, że dziewczyna była barwy smoothie z selera naciowego i szpinaku? I równie apetyczna?

- O kurde, jesteś człowiekiem - przedrzeźniała mnie orczyca. Zawtórował jej śmiech dzieci. Mrugnęła do mnie i podała rękę. Przyjęłam pomoc i wstałam. Dłoń miała suchą i ciepłą.

- Jestem Dalia - powiedziała z uśmiechem.

- Jestem Justyna.

- Nareszcie przysłali zmienniczkę. Mam już dość piastowania tych smarków.

Dalia przytuliła do siebie najbliżej stojącego chłopca i potargała mu włosy.

- Jak to, to teraz odejdziesz? - zapytała jedna z dziewczynek.

- Zostawisz nas z tą pokraką? - zapytał chłopiec, wskazując palcem w moją stronę.

Odwróciłam się, ale za mną nikt nie stał. Wzruszyłam ramionami. Zapamiętam gnojka.

- Ja nie mam zamiaru zajmować się tymi zasmarkańcami. Wolę ambitniejsze zajęcia. Jestem tu tylko przypadkiem.

- Nic nie dzieje się przypadkiem. Ja kiedyś byłam znaną wojowniczką, postrachem połowy świata.

Widziałam, że oczy dzieci robią się okrągłe ze zdziwienia.

- Czyli te wszystkie historie? One były prawdziwe? - zapytało z niedowierzaniem jedno z dzieci. Spojrzałam z powątpiewaniem na kwiecistą sukienkę i sandały z motylkami.

- Ta, dopóki ci się tusz nie rozmazał - wyrwało mi się. Po czym przypomniałam sobie świst ostrza. Jak mówił papcio? Najpierw mówić, potem myśleć? By to miś strzelił, to chyba było odwrotnie...

- Mówi ci coś imię Krwawa Dalia? - orczyca popatrzyła na mnie spode łba.

- Nie. A mówi ci coś imię Kreatywna Justynka? - zaczynałam się rozkręcać.

- Nie. Ktoś w twoim rozmiarze powinien mieć co najmniej dwa imiona. Poza tym You stinki? To coś po angielsku?

- A ty jesteś... Sralia! Ha! Tak cię obsmaruję, Sralio, w moim opowiadaniu, że pożałujesz.

- Co ty mi możesz zrobić, dziewczynko? - kozaczyła Dalia, ale widziałam, że zaczyna wątpić.

- Internet nie zapomina! W poniedziałek wejdź sobie na http://grupa-pisania-kreatywnego.blogspot.com/ i zobaczysz, zrobię z ciebie miazgę.

-- Nie zrobisz, bo ja wcześniej zrobię z ciebie żarcie dla kotów! - Dalia ruszyła w moją stronę.

-- Od razu po tobie widać, że lubisz poszaleć w kuchni - cofnęłam się odruchowo. Z jej strony wionęło zapachem tanich perfum. Odwróciłam się i resztką sił odbiegłam kawałek krzycząc "Dalia Sralia", mimo, że brakło mi tchu. Jak umierać to z honorem. Nagle telefon zapikał. O, jest zasięg! Za mną było pusto. Dalia i dzieci zostały gdzieś w swoim świecie. Oznaczyłam drzewo nieopodal nacięciem w kształcie #D i postanowiłam kiedyś tu wrócić. A póki co musiałam opisać moją uroczą, nową koleżankę. Kreatywna Justynka jest znów na szlaku. Drżyjcie ci, którzy jesteście mądrzejsi, ładniejsi i bardziej szlachetni od niej! Tymczasem  włączyłam google maps i ruszyłam w stronę domu. Może spotkam kogoś godnego potyczki po drodze? Chociaż... w domu mam całkiem niezłe pierogi. Najpierw się posilę, a później to już na pewno ruszę na szlak. No, jeszcze obejrzę nowy Top Model, bo dzisiaj środa. Ale potem, drżyjcie! ( Zaraz po tym jak się wyśpię i zjem śniadanie. I poleżę. Regeneracja to podstawa.)