[12] I kto tu jest potworem? ~ Królik

I kto tu jest potworem?

Notka:

Tekst zainspirowany jest cytatem siostry Jude z American Horror Story: „All monsters are human”. Pisany na ostatnią chwilę, ale… chyba nie ma aż tak źle.

Czego boją się ludzie?

Odpowiedzi na to pytanie jest wiele. Ciemności, duchów, psów, pająków, śmierci, istot nadprzyrodzonych… Tak, każdy z nas ma swój własny lęk, schowany gdzieś w głębi swojej duszy przed światem. Zazwyczaj nie chcemy go ujawniać. Zostajemy z nim sam na sam, męczymy się z nim. Nie chcemy, aby inni się o tym dowiedzieli. Wyjawilibyśmy przed nimi swoją słabość. Pozostawili odsłonięty fragment siebie, który łatwo zaatakować.

Teraz jednak jest inaczej. Wszyscy ludzie mają wspólny strach. Boją się siebie nawzajem. Potwory z szaf, spod łóżek czy ciemnych zakamarków odeszły w niepamięć. Potworami stali się ludzie.

Każdy żył sam. Więzi rodzinne były oschłe, czułość ograniczono raczej do minimum. Miłość opierała się jedynie na pieniądzach lub chęci przedłużenia rodu. Zaufanie przestało istnieć. Prawda zaczęła zanikać, kłamstwo stało się zjawiskiem powszechnym. Dominującym uczuciem był strach.

Kiedy chciałam uniknąć tłumów, hałasu ulicy, wrzasków rozwścieczonych ludzi, uciekałam do lasu. Zieleń działała na mnie kojąco, podobnie jak cichy szum liści i trzaskające pod moimi stopami gałązki. Kiedyś bałabym się, że gdzieś z gałęzi będzie zwisał trup. Jakiś wampir mógłby wyskoczyć zza drzewa i wbić kły w moją szyję. Ale teraz głównym lękiem było to, aby nie spotkać tutaj żadnego człowieka.

Ale szczęście nigdy nie stało po mojej stronie.

Ten potwór wyglądał niepozornie. Jak na mężczyznę był właściwie całkiem niski. Upodobał sobie jedną z brzóz i wykorzystał jako oparcie dla swoich pleców. Jego skulona pozycja przywodziła mi na myśl małe dziecko, które chce przenieść się tak w krainę własnej wyobraźni. Ramiona nieznajomego drżały, całe jego ciało się trzęsło – najprawdopodobniej z zimna. Chłopak miał na sobie tylko cienką czarną koszulę.

Przystanęłam za jednym z drzew i obserwowałam go przez chwilę. Serce mi przyspieszyło, niewidzialna łapa ścisnęła mocno za gardło. Złapałam się na tym, że szukam u chłopaka broni, którą mógłby mnie zaatakować. Jednak wiedziałam, że to bezsensowne.

Gorsze od pistoletu czy noża były słowa. Wielu ludziom wydaje się, iż nie mogą zabić – są w końcu niematerialne. Pozory mylą. Znam parę osób, które popełniły samobójstwo z powodu wypowiedzianych przez kogoś słów.

Kiedyś to ja mogłam być jedną z nich. Czasem chciałabym, abym to ja była jedną z nich.

– Słyszałem cię – wyszeptał cicho chłopak, podnosząc powoli głowę. Jego czarne jak noc oczy były zaczerwienione, pod nimi widniały fioletowe sińce. – Odejdź stąd, potworze.

Czy właśnie tak miał wyglądać potwór? Żałośnie, z rozczochraną czupryną i chorobliwie bladą skórą? Gdzie było to groźne spojrzenie, gdzie ociekające jadem obelgi charakterystyczne dla naszego gatunku?

Bałam się, ale mój strach zaczął słabnąć. A może… nie wszyscy ludzie byli potworami?

– Odejdź, powiedziałem! – warknął złowrogo chłopak, przeczesując niedbale ciemne włosy. – Jesteś potworem! I ja też nim jestem! Zabiję cię, jeśli mnie nie zostawisz!

Chciał wzbudzić we mnie przerażenie, ale nie potrafił ukryć drżenia głosu. Bał się mnie. Bał się moich długich blond włosów, błękitnych oczu zasnutych mgłą i krzywej miny. Kiedy ostatni raz się uśmiechałam? Nie, inaczej. Kiedy ostatni raz uśmiechałam się szczerze? Chyba w czasach, kiedy byłam dzieckiem. Wciąż pamiętałam opowieści matki na dobranoc o złych ludziach, czyhających w dorosłym życiu. Zawsze widziałam ich jako istoty o czerwonych, świecących w ciemności oczach i długich kłach do rozszarpywania gardeł. Utożsamiałam ich z potworami, z którymi wcześniej miał do czynienia mój umysł.

– Nie jesteś potworem – usłyszałam swój własny głos, który brzmiał dziwnie obco. Czy naprawdę właśnie to chciałam powiedzieć? Lepiej było przecież odpowiedzieć temu gościowi wiązanką przekleństw i obelg, pozostać potworem, za jakiego mnie uważał. – Nie musisz się mnie bać, wiesz?

– Nie kłam, szmato! – wrzasnął chłopak, gwałtownie podnosząc się z ziemi. Przez chwilę chwiał się, jakby miał upaść z hukiem na ziemię, jednak ostatecznie zachował równowagę. – Odejdź stąd. Mam nóż. Już raz nim kogoś zabiłem! – groził, wpatrując się we mnie zmrużonymi, zalanymi łzami oczyma. – Nie zawahałem się przed wymierzeniem śmierci. Tutaj też się nie zawaham.

Dopiero teraz dotarło do mnie, że chłopak ma na rękach krew. Spływała po jego nadgarstkach, dłoniach, koszuli. Na policzkach mieszała się z łzami.

– Spokojnie – wyszeptałam kojąco, wychylając się zza drzewa. Zapewne wyglądałam na spokojniejszą, niż byłam w rzeczywistości. Jednocześnie jakiś głos w mojej głowie krzyczał: „Co ty wyrabiasz?!”. – Jesteś ranny? Skąd wzięła się ta krew? Czy…

– Nie zbliżaj się! – przerwał mi chłopak. – Nie chcę cię tutaj. Spieprzaj!

– Chcę cię przytulić – oznajmiłam. Co mną kierowało? Może faktycznie zawładnął mną jakiś potwór, który obudził uśpione dawno temu uczucia? Poczułam nagle niesamowite pragnienie bliskości. Chciałam poczuć ciepło drugiego człowieka. Usłyszeć od niego coś innego niż tylko zdawkowe odpowiedzi, ironię lub docinki.

– Zwariowałaś czy co? – Chłopak wybuchł wymuszonym, suchym śmiechem. – W szpitalu psychiatrycznym chętnie przyjmą taką szajbuskę. Tam cię poprzytulają.

– Uspokój się. Nie jesteś potworem. – Z każdym kolejnym krokiem spokój coraz bardziej ogarniał moje ciało, czułam się tak lekko.

– Kłamiesz – załkał nieznajomy, chowając twarz w dłoniach. – Właśnie zabiłem swoją dziewczynę. I to z tak błahego powodu! Co mną kierowało? Jestem potworem! – warknął, zaciskając dłonie w pięści i uderzając nimi w drzewo. Chwilę potem po lesie rozległ się wrzask bólu. – Zabiję się, zabiję się, zabiję się! Albo nie! – Zaśmiał się cichutko i znów spojrzał w moim kierunku. – Ty mnie zabij.

Potrząsnęłam głową, stąpając ostrożnie w jego kierunku. Czułam się tak, jakbym rozbrajała właśnie bombę, która za chwilę wybuchnie.

– Będzie fajnie! – Jego dłoń powędrowała za pas, gdzie schował zakrwawiony nóż kuchenny. Włożył mi go do rąk, nawet nie czekając na moją odpowiedź. – Weź go. Nie musisz mnie zabijać od razu, chętnie pocierpię za to, co zrobiłem. – Śmiech zmieszał się z łkaniem, ciałem chłopaka wstrząsnęły dreszcze. – Potwory powinno się zabijać, jak tylko obudzi się w nich pragnienie krwi – mruknął do siebie. Objął zranionymi dłońmi głowę, po czym zaczął szarpać się za włosy. – Potwór, potwór, potwór.

Nie zastanawiałam się ani chwili dłużej. Odrzuciłam nóż na bok i przytuliłam do siebie nieznajomego, kołysząc go jak małe dziecko. Wszystkie kołysanki, które znałam, były związane z ludzkimi potworami, dlatego też do starej melodii ułożyłam nowy tekst. Nie umiałam śpiewać, ale… to nie było ważne. Chciałam tylko sprawić, żeby ten chłopak poczuł się lepiej. Może nie kochał swojej dziewczyny, jednak sam fakt zabicia kogoś mocno zranił jego psychikę.

Oswoiłam potwora. Teraz łkał w moich ramionach, szepcząc do siebie słowa przeprosin. A może chciał je skierować do zmarłej dziewczyny? Kto wie. Ale patrząc na jego zapłakaną, wykrzywioną bólem twarz, nie mogłem dostrzec w niej nawet cząstki potwora.

Mój umysł uspokoił się. Groźny głos podszeptujący mi, co mam robić zniknął. Poczułam się wolna. Ale co ważniejsze – poczułam się jak prawdziwy człowiek.

– I kto tu jest potworem? – wyszeptałam kojąco do mojego załamanego towarzysza. – Ty? Czy może zdradziecki umysł, wykształtowany w tak okrutny sposób przez społeczeństwo i okrutne życie?

– Ja… Ja już nie wiem – usłyszałam w odpowiedzi. – Ja…

– Jak masz na imię?

– Corey. Jestem potworem.

– Nie, Corey, nie jesteś potworem.

– Ale ja zabiłem…

– Przeszłości nie zmienisz, ale przyszłość tak. Pomogę ci ją zbudować na nowo.