[12] Potwór we mnie ~ Tenebris

            Odkąd pamiętam, wszystkie dzieci z mojej podstawówki zawsze bały się potworów. Żaden dzieciak ich tak naprawdę nigdy nie widział, a jednak domniemane potwory z pod łóżka lub z szafy siały postrach wśród moich rówieśników. Zresztą wcale nie byłam lepsza. Każdej nocy zasypiałam przy zapalonym świetle. Lampka nocna miała mnie chronić przed tym, co czyhało w ciemnościach. Bo to, co kryło się w mroku, z natury było złe i brzydkie. Gdyby było dobre to by się nie chowało, prawda?

            Jednak pewnego dnia zrozumiałam coś bardzo ważnego. Potwory mogły sobie być straszne i niebezpieczne. Mogły żywić się krwią dzieci, a nawet pożerać ich dusze. Jak przystało na istoty kryjące się w mroku. Ale ja byłam straszniejsza. Wewnątrz mnie też żył potwór, o wiele gorszy. Jak wilk w owczej skórze. Dlaczego więc potwory nie obawiały się mnie? A może obawiały, a ja nie zdawałam sobie z tego sprawy?

            Pewnego dnia odczekałam, aż się z ciemni. Gdy mama wyszła, zostawiając mnie jednie z nocną lampką, byłam gotowa. Miałam przy sobie latarkę, więc wyciągnęłam lampkę z kontaktu i zajrzałam pod łóżko, podświetlając twarz latarką.

            – Roaaar! – zagrzmiałam i wtedy dostrzegłam w ciemności krwistoczerwone oczy z rozszerzonymi źrenicami. – Mam cię, szmatu – zatryumfowałam, dopadając do włącznika światła. – Bestio, która żyjesz w ciemności, wyłaź – rozkazałam.

            Usłyszałam warkot i coś pod łóżkiem poruszyło się. To, co wypełzło spod łóżka, przeraziłoby nawet dorosłych. Czerwone ślepia, które widziałam chwilę wcześniej z małej odległości, teraz patrzyły na mnie z żądzą krwi. Rzędy ostrych jak brzytwa zębisk i samo stworzenie stworzone było jakby z płynnej ciemności. Wyglądało, jak wszystko to, czego się obawiałam. Niczym kłębek nienawiści i samotności poplątany z zazdrością oraz gniewem.

            Poruszało się pokracznie, widocznie wciąż sądząc, że może mnie wystraszyć. Każdy krok zdawał się wstrząsać pokojem. Potwór zbliżył do mnie pysk, zionąc oparami i powarkując groźnie. Nie ukrywam, przez moment chciałam uciec. Nie ulękłam się jednak, odważnie stawiając czoła wrogowi. Ponieważ tamtej nocy dotarło do mnie, że we mnie też żyje potwór, choć nieco inny.

            – Jesteś teraz moim sługą – oznajmiłam stanowczo. – Znalazłam cię, a teraz cię oswoję – dodałam, przyklejając mu na czoło brokatową gwiazdkę. – Zwij mnie panią ciemności, twoją panią od dziś.

            – Za… Bi… Je… – wycharczał stwór. – Za…

            – Zamilcz. Nazwę cię Sparki. Ciesz się. Jesteś pierwszy – stwierdziłam i również wyszczerzyłam zęby w zadziornym uśmiechu. – I mam dla ciebie pierwsze zadanie. Wystraszymy tą wredną, rudą jędzę, która wczoraj ukradła mi lalkę. Nazywa się Alicja i mieszka po drugiej stronie ulicy. Pokażemy jej, czym jest piekło. Chcę widzieć jej łzy. Chcę widzieć jej przerażenie i krew.

            I już nigdy więcej nie czułam potrzeby spania przy świetle. Nigdy już nie bałam się ciemności.