[12] Lęk na całe zło ~ Justyna W-R.

Jesteś lekiem na całe zło

            - Plum - plumknęło wdzięcznie jeziorko. Po chwili zmącona woda wróciła do pierwotnej postaci. Spodziewałam się, że ziemia drgnie lub pojawi się migoczące konfetti, albo chociażby rozpęta się burza. Nic się nie stało. Ciekawe dlaczego? Czy popełniłam jakiś błąd i zaklęcie nie zadziałało, czy to była jedna wielka ściema? A może autorka tekstu jest zbyt skapa, by szarpnąć się na efekty specjalne? Od początku wydało mi się to wszystko dość szemrane, jedynie fakt, że i tak nie miałam nic ciekawego do roboty na patrolach przeważył szalę. Niby te kilka zadań ma sprawić, że granomisie przestaną mnie prześladować? Instrukcje znalazłam w starej książce, były zakodowane i niełatwe do wykonania. Zanuciłam pod nosem treść wierszyka. Nie chciałam nosić przy sobie notatek, a rymowanka szybko zapadła mi w pamięć.

Nie każdy potwór musi straszyć

Ten wiersz cię z mroku uratuje

Ząb za ząb z lęku dziś wyleczy

Potwór popatrzy na cię czule

Tu następowało wyliczenie dziwnych warunków, które musiałam spełnić, żeby granomisie zostawiły mnie wreszcie w spokoju. Właśnie w jeziorze wylądował ząb mleczny kogoś kto płakał zanim się urodziłam, z którym musiałam wcześniej przejść po linie nad bieżącą wodą, a później założyć go na szyję sarnie i odebrać po tygodniu. Jeżeli nie próbowaliście odebrać czegoś sarnie, nie wiecie co to życie... Ząb musiał się naładować mocą, a później wrzuciłam go, według instrukcji, do jeziorka między trzema sosnami o tym samym wieku, splamionych krwią dziecka. Rytuał wymyślał jakiś psychol. Dzieckiem byłam sama, więc to było jedno z najprostszych zadań, chociaż zastanowiłam się czy nie wypatroszyć, na potrzeby zadania, któregoś z rodzeństwa?

            Było już popołudnie, a ja musiałam dotrzeć do Domu zanim zapadnie zmrok. Mimo spełnienia wszystkich warunków wymienionych w wierszyku, wolałam sprawdzić wątpliwe działanie czaru w mniej oczywistych okolicznościach. Na przykład w Domu, wśród znajomych twarzy. Właśnie wtedy gdy ostatnie promienie słońca zniecierpliwione szturchały dach od zachodu, dopadłam drewnianych drzwi i energicznie w nie zapukałam.

- To ja, Rozamunda, otwórzcie do cholery! - poprosiłam grzecznie dyżurnego, otrzepując buty z błota.

- O, to ty, Buena Rossa! - za drzwiami stał Edwardo i wpatrywał się we mnie błyszczącymi oczami.

- No hej - powiedziałam niepewnie, po czym minęłam go szybko, by nie dostrzegł rumieńca, który galopował z czoła w stronę polików i dekoltu. Pobiegłam od razu do kuchni, gdzie Janisław i Anielina szykowali kolację. Porwałam jedną z kanapek, zimny ser położyłam na policzki, a resztę zjadłam ze smakiem idąc do salonu.

- Cześć, jak tam dzisiejsza eksploracja? - zapytał mnie dyżurny kierownik.

- Wszystko cacy, bez zmian - odpowiedziałam. Moim zadaniem było w czasie dnia patrolować okolicę i wyszukiwać wszelkie anomalie lub ślady obecności granomisiów. Te straszne potwory przychodziły tylko nocą. W dzień szukaliśmy miejsca z którego przychodzą lub próbowaliśmy przewidzieć, jakie są ich plany. W powrót Rodziców już nie wierzyliśmy.

- Pamiętam jak pierwszy raz poszłaś na eksplorację... - powiedział dyżurny. - Miałaś wtedy dziewięć... czy osiem lat?

- Oj, Franobiszu, to było pięć lat temu, miałam dziesięć lat, to było dwa lata po Rodzicozniknięciu...

- A wydaje się jakby to było z trzydzieści lat temu... - zadumał się dyżurny.

- Tak. Nie wiedzieć kiedy, bam! Dorośliśmy. Idę do swoich. Jakby co, to szukaj mnie tam.

Wskazałam ręką kierunek, po czym ruszyłam w stronę stołu posilając się serem z polików. Rumieńce zniknęły. Pojawiały się tylko gdy byliśmy z Edwardo sam na sam. Przy stole parę osób w moim wieku grało w Czar i Szablę, naszą ulubioną grę planszową. Tak zabijaliśmy czas nocy. Gra  toczyła się leniwie, bo wiedzieliśmy, że po świecie w tym momencie grasują krwiożercze granomisie. Straszne potwory o wielkości, sile i szybkości niedźwiedzia, jednak bez trudu poruszające się na dwóch łapach. Wyposażone w pazury, kły i wielkie, granatowe, hipnotyzujące oczy. Mało kto przeżył konfrontację z tymi potworami.  Przychodziły czasami pod nasz Dom, szarpały okiennice, wyły przeciągle, waliły w drzwi. Po latach praktyki nauczyliśmy się zabezpieczać budynek tak, że nie robiły mu znaczącej krzywdy. Zdarzało się, że nie pojawiały się całymi dniami, by później uderzyć z dużą mocą. Ktokolwiek został po zmroku na zewnątrz miał marne szansę, by przeżyć.

            Po jakimś czasie w moje ramię zapukał durnowato uśmiechnięty dyżurny.

- Rosie, jesteś potrzebna.

Przeprosiłam przyjaciół. Czułam jednocześnie strach i podekscytowanie. Coś się wydarzyło? Będzie jakaś akcja!

- Anielina zniknęła - wypalił Franobisz z grubej rury, przerywając moje myśli.

- Jak to, motyla kiszka, zniknęła? Przecież miała dyżur w kuchni – rzuciłam.

- Ano tak to. Tylko cicho, bo jak się reszta dowie to wybuchnie panika - powiedział dyżurny z uśmiechem machając do kogoś. - To ściśle tajne. Wiesz tylko ty i ja i Janisław.

- No i co mówi ten jełop?

- Mówi, że poszła na chwilę do obory wydoić kozę i nie wróciła.

- Wierzysz mu?

- A ja wiem? To idiota - Franobisz uśmiechał się szeroko.

- Przestań się szczerzyć. Już wszyscy wiedzą, że coś się stało. Rozejrzyj się.

I rzeczywiście. Wesołość Franobisza zawsze budziła we wszystkich niepokój. Chłopiec był na co dzień spokojny i skupiony na zadaniach, więc gdy udawał beztroskę i wesołość, puszczał do ludzi oczka i im machał, nasza grupa od razu wiedziała, że coś się dzieje.

- Kto umarł? - zapytał bezpardonowo jeden z eksploatorów, Krytoni, podchodząc do nas. - Tylko bez zbędnego pierdolenia, poproszę.

- To może chociaż frytki do tego? - zapytałam błyskotliwie.

- Nie, dzięki, ale jak chcesz to spadaj do kuchni - kolega nie był zbyt miły. Z impetem nadepnęłam mu na stopę. Zawył i zamierzył się na mnie. Gdyby nie to, że w ostatniej chwili Edwardo złapał go za rękę, a Franobisz stanął między nami, byłoby gorąco.

- To ja pójdę jej szukać - rzuciłam patrząc z nienawiścią na Krytoniego. - Ja uratuję Anielinę!

- A ja pójdę po tobie, uratować was obie.

- Buena Rossa, nie puszczę cię samej z tą kupą granomisia - Eduardo zadeklarował rycersko. Gdy zauważył moją minę, szybko dodał - Ale oczywiście dałabyś sobie radę sama, bez dwóch zdań.

Po szybkim zbrojeniu w kusze i miecze całą trójką stanęliśmy przed drzwiami. Noc wydawała się spokojna, nie było widać nawet kawałka potwora. Księżyc świecił jasno.

- No dobra, my lecimy do obory, a ty zostajesz na czatach przed drzwiami. - mimo wszystko wolałam mieć ze sobą doświadczonego Krytoniego, a Edwardo zostawiłam na czatach.

- Ok - usłyszałam w odpowiedzi. Mogliśmy się nie lubić na co dzień, jednak w przypadku wspólnej akcji musieliśmy mieć do siebie pełne zaufanie.

            Pod osłoną otaczających dom krzewów ruszyliśmy w stronę budynków gospodarczych. Konie, krowy i kozy także zamykaliśmy na noc. Potwory jakoś ich nie ruszały. Ani one nie ruszały potworów. Szarpnęłam za klamkę obory. Drzwi były zamknięte, ale wewnątrz słychać było beczenie i szamotaninę. Wyrzut adrenaliny wyostrzył zmysły. Błyskawicznie wyciągnęłam klucze i zaczęłam otwierać drzwi budynku. Krytoni napiął kuszę. Działaliśmy jak dobrze naoliwiony mechanizm. Mocnym szarpnięciem otworzyłam drzwi i odskoczyłam do tyłu. Nic się działo, więc wpadliśmy do środka. Na środku pomieszczenia siedziała Anielina z rękoma we krwi.

- Co ci się stało! - krzyknęłam przerażona.

- Szybko, zamknij drzwi - wykonałam polecenie dziewczyny bez zawahania. - Dobrze, że jesteście. Pomożecie mi.

- Ale co się dzieje?

- Zobaczcie, ona rodzi.

Klękliśmy wszyscy wokół leżącej na sianie kozy. To właśnie ona wydawała z siebie te wszystkie dźwięki. Widać było, jak jej ciałem wstrząsają skurcze. Obok kozy przy wymionach leżał mały tobołek, pokryty mazią. Tobołek zawzięcie ssał wymiono.

- Ale już po - powiedziałam wskazując na kruszynkę.

- Jeszcze nie. To trojaczki. Musimy jej pomóc. Pępowina owinęła się temu małemu wokół szyi - Anielina wskazała nam, co mamy robić. Jednak po chwili przez zamknięte drzwi usłyszałam głośny gwizd. To był nasz sygnał alarmowy.

- Edwardo... - szepnęliśmy z Krytonim jednoczesnie.

Poderwałam się na równe nogi, podałam mu klucze po czym wyszłam z budynku. Stanął w drzwiach z naciągniętą kuszą, gotowy do strzału. Nieopodal rozgrywała się walka na śmierć i życie. Eduardo plecami oparty o ścianę domostwa sunął w naszą stronę obserwowany przez bestię. Granomisiowi ślina leciała z pyska. Wydawał z siebie jednostajne warczenie. Właśnie gdy ugiął nogi do skoku na chłopca, usłyszeliśmy beczenie świeżo urodzonej kózki.

- A więc udało się uratować kruszynkę - ucieszyłam się w myślach. Ten dźwięk ściągnął niestety na nas uwagę potwora. Granatowe oczy wpatrywały się we mnie. Szybkim susem potwór skoczył w moją stronę.

- Rossa, nie! - krzyknął Edwardo. Powietrze przeciął bełt wypuszczony z kuszy przez Krytoniego. Spod futra granomisia widziałam jak grot rozsypał się w pył, a bełt odbił od ciała potwora jak piłka kauczukowa od podłogi. Czekałam aż granomiś rozszarpie mi gardło, tudzież rozpłata mnie pazurami na parę kawałków. Jednak nic takiego się nie stało. Potwór przewrócił mnie na ziemię. Po czym stanął nade mną na czterech łapach. Poczułam na twarzy nieświeży oddech. Po czym liźnięcie. Jedno. Drugie.

- Uciekajcie, głupcy! -  krzyknęłam do chłpaków, nawalających potwora po plecach mieczami. Jedynym efektem ich pracy było przystrzyżone futro granomisia.

Kątem oka zobaczyłam ich stopy oddalające się w stronę obory. Potwór wciąż mnie nie zjadał.

- No już, Fafik, przestań - powiedziałam nieśmiało. - Sio, do budy.

Oswobodziłam z trudem unieruchomione ręce i odepchnęłam granomisia. Ten, o dziwo, dał się bez problemu przesunąć. Odpychając się nogami od trawy wyczołgałam się spod potwora. Ten wciąż stał na czterech łapach. Podbiegł do mnie i otarł się o mnie jak jakiś przerośnięty kot. Po czym usiadł na tyłku i... podał mi łapę.

- Dobry Fafik, dobry - pogłaskałam bestię po kudłatym łbie. - Wracaj do domu.

Granomiś liznął mnie po dłoni, po czym stanął na dwóch łapach i po krótkim biegu zniknął w pobliskich zaroślach.

Stojących bez ruchu chłopców odepchnęła wychodząca z obory Anielina.

- Wiedziałam, że tylko udajecie, po to, by nie widzieć porodu. Niby bohaterowie, a krwi się boją... Ech... Mamy trzy młode kózki.

Krytoni i Eduardo stali zdezorientowani, jak autorka tekstu po spojrzeniu na tabelę z kalorycznością kanapek w McDonaldzie.

- Co się tu wydarzyło? Co to były za dźwięki? Czemu masz twarz całą w... czymś? - zapytała Anielina.

- A nic, bawiliśmy się w mamę Krytoniego - odpowiedziałam bez namysłu.

- Chciałabyś, debilko - podjął grę eksplorator. - Rozamunda usmarkała się ze strachu jak wiatr ruszył gałęzią.

- Już po wszystkim, wracajmy do domu - zarządziłam, po czym zamknęliśmy drzwi obory i powlekliśmy się w stronę Domu. Bałam się, że to nie koniec rozmowy na temat tego co wydarzyło się przed chwila. I nie myliłam się. Najgorsze było wciąż przede mną.