[13] Odpuść nam nasze winy ~ Justyna W-R.

            W tym tygodniu mrużąc oczy wzięłam parę poprutych, starych zdań, odrobinę zakurzonej nitki i zszyłam na szybko krzywym ściegiem. Podejrzewam, że gdyby dorobić do nich kawałek opisu i na przykład losowo wrzucić gdzieniegdzie „-powiedziała starsza pani pocierając policzek pomarszczoną dłonią” to nie byłby to li tylko dialog. Chociaż i tak to takie wielkie bla bla bla, bardziej niż akcja. Ale czasem coś takiego też trzeba napisać. Z braku czasu zostaje tak jak jest. Ważne jest dla mnie, że udało mi się zagospodarować piętnaście minut w fajny sposób. Leci bez korekty, więc namawiam do czytania wszystkich miłośników powtórzeń i niepoprawnie sformuowanych zdań!

Odpuść nam nasze winy.

- Nikomu jeszcze o tym nie mówiłam. Zamierzam zrobić to teraz.

- Dobrze, słucham.

- Spałam z innym facetem. Niż mój mąż.

- Dlaczego chciałaś się tym podzielić właśnie teraz?

- Nie wiem. Może mam dość tego, co o mnie myślisz?

- A co o tobie myślę?

- Umierająca kobieta, święta, otoczona rodziną, przyjaciółmi. Na stoliku zawsze stoją świeże kwiaty, miska jest pełna pomarańczy i cukierków. Mam czystą koszulę, jestem uczesana.

- Tak, wydajesz się osobą, o którą ludzie się troszczą.

- No widzisz. Ale wcale nie jestem taka święta. Spałam z innym. Zdradziłam męża.

- I dlaczego mi to mówisz?

- Bo jesteś obca, płacę za twoją obecność. Nie masz ze mną nic wspólnego, poza trzycyfrową kwotą pod koniec sesji.

- Rozumiem. Czy chciałabyś mi o tym opowiedzieć?

- Tak. To była piękna noc. Spotkałam się z nim niby na kawę, ale widziałam po co tam idę. Mąż dużo pracował, miał własną stolarnie. Robił ręcznie meble na zamówienie. Ja byłam piękna i znudzona. Nie mieliśmy wtedy jeszcze dziecka. To był dobry seks, za który zapłaciłam zresztą srogą cenę.

- Czyli drogo kupiłaś?

- Drogo. To była moja tajemnica przez te wszystkie lata. Na początku miałam koszmarne wyrzuty sumienia. Czułam się jak dziwka. Ladacznica. Chciałam się ukarać. Jednocześnie bałam się, że to wyjdzie na jaw i stracę wszystko. Więc gdy mąż pytał, czy może rozszerzyć działalność i pracować jeszcze więcej, zgodziłam się. Później wspomniał o dziecku. Szybko zaszłam w ciążę. Dopiero po paru miesiącach zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę wcale nie chcę tego dziecka. Że nie kocham męża. I wyobrażałam sobie, że noszę dziecko tamtego mężczyzny. Kłóciłam się z mężem, byłam nieznośna, a on uciekał w pracę. Nie przeszkadzał mi w fantazjowaniu. Ten jeden wieczór, w którym czułam się jak najgorsza kobieta świata stał się jednocześnie najmilszym wspomnieniem. Może dlatego, że nikt nie miał do niego dostępu? Że może to była zła, ale jednak moja, decyzja? Syn wyczuwał, że coś jest nie tak. Dzieci zawsze wiedzą, kiedy są niekochane. Kiedy matka mówi "Nie kręć się tu!”, „Przeszkadzasz!”. „Bądź ciszej”, „Siedź na miejscu" to dziecko intuicyjnie wie, że musi zasłużyć na miłość. Że takie, jakie jest, nie jest warte kochania. I są dwie opcje. Albo robi się ciche, podporządkowuje się, ma same szóstki i nie mlaska jedząc jarmuż i jak ja, robi to na co ma naprawdę ochotę tylko raz w całym życiu. Albo buntuje się i wpada w sidła własnych wahań uczuć. W każdym z tych przypadków próbuje być kimś wartościowym dla innych. Łyka zewnętrzny świat, próbując nim połatać dziury powstałe w dzieciństwie. Mój syn się buntował.

- A co się stało z tamtym mężczyzną?

- Nic. Nigdy więcej go nie spotkałam. Ale długo za nim tęskniłam. Patrzyłam na łysiejącego męża, który bekał po jedzeniu i nie zauważał jaka jestem piękna. I porównywałam go z ideałem, który mogłam mieć, ale zabrakło mi odwagi.

- Czemu się śmiejesz?

- Bo rozczula mnie to, jaka byłam dziecinna. I śmieszy ten ideał. Ale już, już... Chcę jeszcze powspominać. Gdy mój syn zaczął wychodzić do ludzi byłam z niego dumna. Miałam takie poczucie winy, że przyklasnęłabym jego każdemu pomysłowi.

- A ludzie go pokochali.

- I tak i nie. Część go pokochała, część znienawidziła. Wtedy mój mąż wpadł na ten pomysł ze zbawicielem. Wmówił wszystkim, że natchnął mnie Duch Święty, i urodziłam Syna Bożego. Na początku łechtało to moją neurotyczną naturę,ale po jakimś czasie oboje w to uwierzyli. Mąż dopingował syna. Ludzie go podziwiali. A mąż manipulował, chachmęcił, wymyślał rzekome cuda, które miały świadczyć o świętości syna. Zabrnął za daleko i zabili mi synka. A mąż, który publicznie zdawał się wzorem cnót i miłości, w domu rozładowywał emocje. Pamiętam, jak krzyczał, że jestem nikim, że gdyby nie on zdechłabym z głodu. Dopiero po śmierci syna się uspokoił. Znów zaczął robić meble. Ja wieszałam w oknach firanki i przyjmowałam wyznawców syna. Zrobili z niego męczennika. Zrobili z niego mesjasza.

- Ja także wierzę w Jezusa. Jego nauki pomagają mi być lepszym człowiekiem. To  ładne nauki. Miłość, szacunek, wzajemne zrozumienie.

- To wszystko bełkot bachora, który głosił truizmy natchnionym głosem. Który nic nie przeżył. Nigdy nikogo nie pokochał, nikogo nie stracił, nie popełnił błędu. Wtedy łatwo uwierzyć, że znasz receptę na wieczne szczęście i że ta recepta jest uniwersalna i odpowiednia dla każdego. On mówił o tej miłości bo sam jej bardzo pragnął. Myślał, że jak już na nią zasłuży i ją dostanie, to będzie wreszcie czuł, że układanka jest kompletna. Niestety niekochane dzieci już zawsze będą wierzyć, że w układance brakuje kilku puzzli. Nie wiem czy da się te puzzle dorobić, pewnie nie... Widzę, że minął nasz czas. Za tydzień? O tej samej porze?

- No tak, to już. Do widzenia Mario.

- Pieniądze leżą tam gdzie zawsze. Powiedz im, proszę, żeby mnie teraz zosatwili w spokoju. Muszę się zdrzemnąć. Żegnaj.