[13] W połowie drogi do szczęścia ~ Tenebris

Nie ukrywam, że tekst jest trochę wyrwany z kontekstu, więc może być trochę pozbawiony sensu na ten moment. Napisałam go pod projekt, de facto, do dnia dzisiejszego zawieszony o takim samym tytule. Gdzieś na drugim rozdziale utknęłam, ale wydaje mi się, że niebawem będę mogła pisać go dalej.

Zbieżność imion przypadkowa.

^~^

           
– „Nikomu jeszcze o tym nie mówiłem, ale zamierzam zrobić to teraz. Chcę, żebyś znała prawdę. Tak naprawdę jestem wampirem…” – przeczytała na głos i spojrzała kpiąco na przyjaciółkę. Rude włosy spadały kaskadami na jej ramiona, wyraźnie odcinając się od zielonego sweterka. – Sirjusli? Dawno nie widziałam takiego kiczu. Chcesz zostać drugą Stephanie Meyer? Sorry, Daguś… Lubię wampiry i w ogóle, wręcz kocham, ale to naprawdę dałoby się napisać lepiej… Nawet ja wiem, że taka scena musi mieć kopa, pałer, a to – gorączkowała się. – Nołp.  

            – Nie nadaje się, prawda?  – zapytała druga  z dziewczyn. Szatynka zwiesiła smutno głowę, chociaż spodziewała się takiej reakcji. – Ech.. Szkoda.

            – Nie będę cię oszukiwać, ale naprawdę stać cię na więcej. Zresztą ty doskonale o tym wiesz – stwierdziła z powagą ruda. – Co cię w ogóle naszło na te wampiry? Bo to by nie była zła historia, fajnie się zaczyna, ale motyw wampirów jest oklepany.

            – No wiem, ale pani Lidia wspomniała, że wydawnictwo szuka czegoś w tym klimacie, bo takie książki zawsze dobrze się sprzedają.

            – Ja uważam, że powinnaś się skupić na tym, nad czym pracowałaś wcześniej. „W połowie drogi do szczęścia” ma mega potencjał. Zresztą pani Lidzia sama ci powiedziała, że jak to skończysz to musisz się martwić, czy to przyjmą. Masz naprawdę potencjał, więc nie musisz chwytać się sprzedajnych tematów, żeby się wybić.

            – Sprzedajnych tematów – powtórzyła Dagmara, a kąciki jej ust uniosły się w  krzywym uśmiechu. – Ty Dominika jak coś dowalisz…

            – Oj tam, wiesz, o co mi chodzi.

            – No niby tak, ale… Ostatnio trochę z tym utknęłam. Mam taką lukę, że zupełnie nie wiem, co powinno tam być – westchnęła Dagmara i popatrzyła na tekst, wodząc po nim wzrokiem. – Ale masz rację, wampiry to chyba nie moja bajka.

            – Nie, że nie twoja. Jak masz ochotę to pisać to pisz, ale nie pokładałabym w tym nadziei. Zrób sobie przerwę i napisz, co chcesz, ale dokończ potem drogę do szczęścia.

            – Dobra. Dzięki za szczerość.

            – Sorry, że nie byłam w stanie specjalnie pomóc. Nie chcę cię zniechęcać, ale wiesz, że wolę szczerze powiedzieć, co myślę.

            – Wiem, Dominika. – Dagmara uśmiechnęła się wesoło. – Dlatego przyszłam z tym do ciebie, bo wiem, że zawsze powiesz mi szczerze, co myślisz.

            – Do usług.