[112] Pułapka ~ Cioteczka A-chan

Pułapka

Żeby nie było, osobiście nie mam nic do wilkołaków. Also… powinnam dać chyba ostrzeżenie 16+ .

Kiedy wpadli do pomieszczenia na tyłach budynku, spodziewali się niemal wszystkiego. Informacja na nielegalnych walkach wilkołaków dotarła do nich od niepewnego źródła i oczekiwali pułapki. Jednak po drodze nie napotkali na żadnych wrogów. Ale mimo wszystko to była pułapka, o czym przekonali się w tym ostatnim pokoju.

Na ścianach była krew, a na podłodze kilka martwych wilkołaków w różnych stopniach przemiany. Ciężki metaliczny zapach unosił się w powietrzu, mieszając się z odorem śmierci i demonicznej energii.

Vejle było raczej spokojnym miastem, wolnym od nadmiernej aktywności demonów i podziemnych. A mimo to, pojawiły się nagle dziesiątki ofiar wśród zwykłych ludzi. Wszyscy nocni łowcy z Danii zostali postawieni w stan najwyższej gotowości, a znaczna część wysłana do Vejle i okolic w celu przeprowadzenia śledztwa i wyeliminowania zagrożenia. A teraz, kiedy trafili na trop i wiedzieli że to była pułapka… gotowi zaryzykować własne życie, ruszyli w paszczę lwa.

Ale ze wszystkich możliwych rzeczy, nie spodziewali się zobaczyć Lauriene Ashdown, stojącej w kałuży krwi, zziajanej i uśmiechniętej od ucha do ucha, z połyskującym anielskim ostrzem w dłoni. Jej uśmiech był odrobinę zbyt szeroki, odrobinę zbyt wesoły, biorąc pod uwagę krew na ścianach i trupy na podłodze. Nim jednak ktoś zdążył ją o coś zapytać, dziewczyna sama zabrała głos.

–  Arne Berg – powiedziała głośno, unosząc ostrze nad leżącym na podłodze zakrwawionym ciałem. Nowoprzybyli dopiero teraz zauważyli, że mężczyzna u jej stóp wciąż żył i powoli, z ciężkim trudem, zaczął się podnosić. Uśmiech młodej Ashdown znikł, kiedy przyłożyła czubek miecza do szyi rannego, jednak ostrze było pewne, mimo że trzymała je w złej ręce. – Niniejszym zostajesz zatrzymany pod zarzutem organizowania nielegalnych walk Podziemnych, wszczynania buntu i próby zabicia kilkunastu Nefilim, wciągając ich w pułapkę. Poddaj się, albo zginiesz tu i teraz.

Mężczyzna jednak nie odpowiedział, za to jego usta wykrzywiły się w uśmiechu i resztkami się pchnął się na ostrze, które przeorało skórę na jego szyi. Krew trysnęła, kiedy i tętnica została uszkodzona.

Zapadła chwila ciszy, podczas której nikt się nie poruszył, ani nie odezwał. Dopiero cichy głos najstarszego z synów Ashdown, przeciął ciszę.

– Lauriene, jesteś ranna? – Dziewczyna pokręciła głową, chociaż prawa ręka wisiała bezwładnie u jej boku.

– Kilkoro uciekło – powiedziała w zamian. – Ale nie sądzę by udało nam się ich złapać. – Gdzieś ze środka grupy, padło ciche „Jak?”, na co Lauriene podniosła duży, brązowy płaszcz i wytarła w niego swój miecz.

– Nie spodziewali się, że ich pułapka będzie pułapką na nich samych – powiedziała Ashdown. – Przebrałam się za jednego z nich. Nie sądzili, że wróg będzie między nimi. – Christopher Ashdown zaśmiał się cicho i schował swoją broń.

– Nie wiem czy to jest odwaga, czy głupota, ale dostaję przez ciebie migreny – mówił Chris. – Chodź. Na nas już pora. Mam nadzieję, że chociaż dobrze się bawiłaś. – Ostatnie zdanie dodał już znacznie ciszej, kiedy stał tuż obok niej. Lauriene uśmiechnęła się nieznacznie. Nawet, jeśli Clave uznałoby, że stała się dla nich jak przysłowiowa sól w oku, nie miała zamiaru odpuścić. To nie był koniec walk, ale zdecydowanie koniec tej jednej, która mogłaby zabić wielu Nefilim, w tym jej brata. Ale coś czuła, że to nie Clave może się okazać największym problemem.