[112] Pożegnaj jutro: Moment, który przeważył ~ Laurie

Pożegnaj jutro: Moment, który przeważył

Dawno mnie tu nie było. Oj dawno, bo też życie i praca zabrały większość mojego czasu. Już w tamtym tygodniu nosiłam się z zamiarem powrotu, skoro temat mi odpowiadał, ale zaczęłam i urwałam w połowie. Trochę z braku czasu, a trochę słowa przestały ze mną współpracować. Tym razem jednak się udało, choć nie wiem, czy ten tekst, scenka w sumie, ma sens. Ale jest.

Wpadł do pokoju pełny najgorszych przeczuć. Wiedział, od początku wiedział, że wszystko pójdzie źle, ale durny szef się uparł. A gdy Xanxus na coś się uprze, nikt go nie odwiedzie od jego planów. Nic to, że zazwyczaj to inni ponosili konsekwencje tych decyzji. Gdyby nie to, że już miał białe włosy, pewnie by przez niego osiwiał. Zresztą nie tylko szef Varii miałby w tym swój czynny udział.

Rozejrzał się, ściskając miecz w dłoni. Doskonale zdawał sobie sprawę, że może być już za późno, ale nie spodziewał się rozciągniętego na podłodze trupa i dziewczyny siedzącej na parapecie otwartego okna. Miała na sobie tylko bieliznę, a w dłoni trzymała papierosa, co było zupełnie do niej niepodobne.

− Voi, mieliśmy go przesłuchać − warknął, podchodząc bliżej.

− Przesłuchałam go − odparła Vivian, szczerząc zęby.

Jej uśmiech był odrobinę zbyt szeroki, odrobinę zbyt wesoły, biorąc pod uwagę krew na ścianach. Squalo nadal się do tego nie przyzwyczaił. Nigdy by się do tego nie przyznał, ale odrobinę go to przerażało.

− Uważaj, bo uwierzę − warknął.

− Wszystko jest nagrane.

Zaciągnęła się beztrosko papierosem i to sprawiło, że Squalo przyjrzał jej się uważniej. Oczywiście był świadomy tego, co mogło się tu wydarzyć, skoro nie dotarł na czas, chociaż wiedział, że Walker zrobi wszystko, by przetrzymać do jego przybycia. Nie spodziewał się natomiast tego, co właśnie zauważył.

− Jesteś naćpana − stwierdził, podchodząc do niej.

Wyrwał jej z dłoni papierosa i powąchał − to nie był tytoń. Nie znał tego zapachu, ale podejrzewał, że właśnie ta substancja tak podziałała na Chmurę. Musiała być dość mocna, bo na wiele narkotyków Vivian nie reagowała uodporniona w czasie tresowania przez Estraneo.

Chmura zeskoczyła z parapetu i zadarła głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Dopiero teraz dostrzegł, jak nienaturalnie rozszerzone ma źrenice. I nadal uśmiechała się w ten sposób, co zaczynało go przerażać.

Drgnął, gdy poczuł wsuwającą się pod ubrania chłodną dłoń. Zaraz też złapał ją za nadgarstek.

− Co ty wyprawiasz? − warknął.

− A na co to wygląda? − odparła. − Nie mów, że nie masz ochoty − szepnęła mu do ucha. − Nie uwierzę.

− Jesteś naćpana − powtórzył.

− I co z tego?

− To, że nie zamierzam nic z tobą robić, gdy jesteś w takim stanie − oświadczył twardo. − Trzymaj łapy przy sobie.

Vivian wykrzywiła się niezadowolona. Cofnęła się i przez moment Squalo miał nadzieję, że do niej dotarło i się uspokoi. Płonne jednak były to nadzieje, bo dziewczyna wykorzystała jego chwilę rozluźnienia i pchnęła go na łóżko, siadając na nim okrakiem.

− Ale ja mam na ciebie ochotę. I to piekielną.

Squalo zazgrzytał zębami. Miał dość tej szurniętej smarkuli. Nie zamierzał jej znowu ulegać, wystarczająco wiele razy już wykorzystywała jego słabości i bezczelnie go uwodziła. Strącił ją z siebie brutalnie i sam przycisnął do materaca własnym ciężarem. Vivian się do niego wyszczerzyła.

− Rybka wystawia ząbki. − Zaśmiała się.

− Uspokój się wreszcie! − wrzasnął na nią. − Tak bardzo chcesz, żeby ktoś cię zerżnął jak ostatnią szmatę?! Po powrocie poproś Bossa, on jest w tym dobry.

Doprowadzała go do szału. Miał ochotę zacisnąć dłoń na jej szyi, przeczekać wierzganie, aż całkiem zwiotczeje i skończy się ta makabra w jej wykonaniu. Dziewiąty mógł sobie wierzyć, że ją udomowił, ale nadal była bestią stworzoną przez Estraneo gotową zabijać bez odrobiny wyrzutów sumienia. Może i był zabójcą, ale sam wybrał tę drogę, a ona była tylko tresowanym, szczutym psem.

− Wolę ciebie.

Poruszyła się pod nim, ale nie szarpała. Oboje czekali, patrząc sobie w oczy. Vivian oblizała usta, zmarszczyła nos, kiedy kosmyk włosów Squalo połaskotał ją po twarzy. I chyba to sprawiło, że szermierz pękł.

Pochylił się nad nią mocniej i pocałował, odbierając cały oddech.

− Będziesz tego żałować − warknął w jej usta.

− Ty mnie nie skrzywdzisz − odparła miękko. − Nie potrafisz. I nie chcesz.

Nie odpowiedział, choć miał ochotę ją przekląć. Nawet naćpana i niezbyt przytomna przyjrzała go na wylot. To chyba właśnie w tym momencie popełnił największy błąd, który kosztował go te wszystkie lata i jego własne serce. Sam doprowadził się do upadku i nie mógł winić tylko jej. A przede wszystkim nie chciał. I to było w tym wszystkim najgorsze.