[85] Początek końca ~ Szandek

Pierwsze, co miałem w głowie, widząc obowiązujący temat, był opuszczony zamek i rozmowa dwóch podejrzanych postaci. Oczywiście nie mogłem pokusić się na nic o pozytywnym wydźwięku (przynajmniej nie przedstawionym wprost), więc serwuję kolejne, deprawujące duszę i moralność dzieło. Jako że w moich oczach całość zasługuje na przyzwoitą ocenę 2/10 (lub po prostu 1/5), ocenę pozostawiam Wam. PS. Podczas pisania moje nerwy koił soundtrack gry „Bloodborne”.

Kruki.

Cała chmara zerwała się do lotu. Frunęły z zachodu, unosząc się wysoko nad skalistą równiną. W powietrzu przypominały pędzącą z niewiarygodną prędkością chmurę śmierci, niosącą ze sobą mrok i zniszczenie. Z ich perspektywy rozchodził się widok okolicę, która do najurokliwszych nie należała. W promieniu dziesiątek mil nie było żadnego żywego ducha. Jedyny ślad po niegdysiejszych mieszkańcach stanowiły szkielety leżące to tu, to tam na trakcie, prowadzącym do ostatniego śladu cywilizowanego osadnictwa.

Zamku Neungipfel.

Choć bardziej na miejscu byłoby mówić o tym miejscu jako o prawdziwej fortecy. Ze względu na swoją strategiczną lokalizację, wysokie i grube mury oraz specyficzną konstrukcję nie została nigdy zdobyta. Każda fala, nieważne jaka by nie była potężna, rozbijała się o linię obronną w drobny mak. Mimo tego od dłuższego czasu stał opuszczony, niejako na uboczu wydarzeń rozgrywających się we współczesnym świecie.

Na rozpadających się schodach wewnętrznego dziedzińca siedziała pewna postać. Odziana była w długi, czarny płaszcz, którego kaptur zakrywał jej twarz. Przy pasie spoczywał miecz o wyjątkowo zdobionej rękojeści: rubin i czarna ruda,  będące po dziś dzień jednymi z najcenniejszych kamieni szlachetnych. Tuż obok tajemniczej postaci przywiązany był koń – czarna jak noc sierść i karmazynowe oczy świadczyły o czystości rasowej wierzchowca.

Od strony wrót zamkowym nadjechał nieznajomy. Również i on był odziany w płaszcz, lecz nie krył swoich personaliów. Twarz pokrywała gęsta, szara broda, a oblicze szpeciła blizna idąca od lewego oka aż po prawy policzek. Znalazłszy się obok pierwszej postaci, zsiadł z siodła i przyłożywszy prawą pięść do piersi, rzekł:

– Nie spodziewałem się, że zechcesz się spotkać w tym zamku.

– Zwykle nie lubię przebywać w podobnych miejscach, lecz Neungipfel stanowi wyjątek. Poza tym – przeniósł wzrok na swojego rozmówcę – miło cię widzieć, Herondzie.

– Ciebie także, Alfridzie. – Wyszli ku sobie i podali sobie ręce. Następnie usiedli i spróbowali wsłuchać się w głosy starożytnej konstrukcji.

Wiał słaby wiatr, przez co w normalnych warunkach praktycznie niemożliwością było usłyszeć jego szept. Jednak tu, w miejscu tak szczególnym w najnowszej historii świata, nawet najcichszy szmer dawał o sobie znać. Skrzypiały wiszące wszędzie wokół klatki, od strony wejścia do zamkowych komnat dochodziły szepty, jakby błagania o pomoc, zaś z lochów docierał dźwięk uderzania łańcuchami. Zamek niósł swoją pieśń – pełną smutku, bólu i żalu za erą, która odeszła na zawsze.

– Czy wszystko jest gotowe? – spytał mężczyzna w kapturze.

– Tak. Niestety, wystąpiły pewne komplikacje…

– Grupa Ostritta?

– Tak.

– Wszyscy?

– Ehh… Wszyscy… – W głosie brodacza dało się wyczuć zrezygnowanie i zmęczenie.

– Szkoda… – Zakapturzony westchnął. – Z każdym dniem jest nas coraz mniej.

– Cholerni ludzie! – krzyknął, miażdżąc w dłoni kawałek kamienia. – Polują na nas jak na zwierzęta. Nie odpuszczą, dopóki nie wybiją nas do nogi.

– Przestań, Herondzie! Twoje słowa są co najmniej nie na miejscu. Myślisz, że czemu cię tu sprowadziłem? Przed oczyma masz genezę zagłady naszej rasy. – Zacisnął pięści. – To właśnie tutaj miał miejsce początek końca…

***

Krzyk.

Nie żaden zwykły krzyk. Taki odgłos może wydać z siebie kobieta podczas porodu, żołnierz ugodzony kopią i powstrzymujący swoje wnętrzności przed wypłynięciem czy ojciec na widok ciał członków zamordowanej rodziny. Jednak to, co dochodziło z lochów zamku Neungipfel, nie miało z nim nic wspólnego. Ktokolwiek na własne oczy widział, jak więźniom zrywano paznokcie, łamano palce, skórowano ciągle żywych czy też gotowano w wielkiej kadzi miał świadomość, jakie dźwięki może wydać z siebie człowiek. Jeśli się tego nie doświadczyło, to w umyśle nie istniał nawet cień świadomości, jak bardzo nieludzko może brzmieć głos wydany z piersi homo sapiens. W Neungipfel nie było to niczym szczególnym – orkiestra szczerego cierpienia grała zarówno w dzień, jak i w nocy. Ku chwale i pomyślności swojego suzerena, lorda Heinricha Schwarzschädela.

Za starych, dobrych czasów dostawy ludzkiego surowca napływały obficie, czyniąc z lenna Makelloses-Land perłę w koronie Starego Imperium. Jedni możnowładcy patrzyli z zazdrością na bogactwo starego hrabiego, inni zaś starali się zdobyć jego względy. Nieważne, w której z tej grup by się było, lorda Neungipfel darzyło się zawsze jednym, wspólnym uczuciem – strachem. Aura przeszywała ciało i duszę za każdym razem, gdy wkraczano na teren Makelloses–Land. Nie tylko przez wzgląd na despotyczny i sadystyczny charakter lokalnego władcy, ale również dlatego, iż postanowił wykorzystać „niższą rasę” w zupełnie innej, nowej roli.

Do tej pory ludzkie farmy rozpłodowe miały na celu tworzenie kolejnych generacji niewolników, służących w posiadłościach szlachty lub żołnierzy, walczących do ostatniej kropli krwi w lokalnych wojenkach na prowincji. Stary lord Heinrich postanowił wykorzystać ów życiodajny płyn krążący w żyłach „podrasy” w zupełnie innym celu.

Ludzka krew stała się jego ulubionym trunkiem.

Nawet jak na standardy Starego Imperium, wydarzenia na terenie Makelloses–Land uderzały w godność Imperatora. Stale ponaglał o zaprzestanie tej zbrodniczej i haniebnej dla Rasy Panów działalności. Jednak każdy, kto potrafił w tamtych czasach logicznie myśleć, wiedział, iż Schwarzschädel był nietykalny i nikt nie mógł w żadnym stopniu wpłynąć na jego decyzję.

Zamek Neungipfel zaczęto wkrótce nazywać „Krwawą Winnicą” i wcale nie mijało się to z prawdą. Tyle hektolitrów karmazynowej cieczy, które polały się w rodowej siedzibie Schwarzschädelów, nie pojawiło się nigdzie i nigdy więcej. W rodzajach przebierano jak niegdyś w winach: mężczyzn, kobiet, dziewic, starców, dzieci, noworodków – każdy mógł dobrać sobie swój ulubiony smak. Choć początkowo tylko sam władca raczył się tym napojem, tak po pewnym czasie wszyscy jego dostojnicy w fortecy, jak i na prowincji, zaczęli go kosztować. Makabryczna moda rozpowszechniła się jak wirus, który objął całe lenno.

Wkrótce setki cel zapełniły się hordą przerażonych i niepewnych niczego ludzi. Z czasem samo picie krwi przestało wystarczać panu zamku. Drażniła go cisza, która otaczała całą okolicę po nastaniu zmroku. Wewnętrznej żądzy nie mogli zastąpić ani najlepsi trubadurzy i minstrele, ani wędrowne trupy muzyczne. Jęki z podziemi, które dobiegły pewnej nocy do jego uszu, dały jednoznaczną odpowiedź na to, czego najbardziej pragnie.

Odgłosów cierpienia.

Asortyment narzędzi tortur wzrósł w zastraszającym tempie. Widok ludzi konających na palach czy za pomocą metody „krwawego orła” stał się codziennością na zamkowym dziedzińcu. Fabryka śmierci dostarczała niekończącej się litanii z piekła rodem. Więźniowie, do tej pory pogrążeni w letargu i całkowicie zobojętniali na los swój i innych, przeszli przemianę. Ciągłe wycia, lamenty oraz widok stale lejącej się krwi sprawił, iż z potulnej trzody przeistoczyli się w hordę oszalałych dzikusów. Wielokrotnie dochodziło do sytuacji, gdy pogrążeni w amoku ludzie rzucali się na siebie nawzajem, co kończyło się najczęściej brutalnymi morderstwami i aktami kanibalizmu. Mimo ciągłej interwencji straży, obawiającej się gniewu swego pana na wieść o przetrzebionej trzodzie, z każdym tygodniem napięcie w lochach niebezpiecznie rosło. Do kielicha nie da się w nieskończoność lać trunku – w końcu zacznie się on przelewać. Oczekiwanie na ten moment było więc czystą formalnością.

Lord Neungipfel rozkochał się w swoim nowym uzależnieniu do tego stopnia, że wszystkie obowiązki zostawił swojej żonie, Elenie. Nie tylko upodobał sobie obserwować chwile kaźni, popijając ulubiony trunek, lecz także on sam uczestniczył w zadawaniu bólu. Wykazywał przy tym o wiele większe okrucieństwo niż pozostali oprawcy. W porównaniu do nich nie wykonywał obowiązku czy polecenia – po prostu uwielbiał patrzeć swojej ofierze w oczy. Chwile, gdy nie miały one już sił na jakikolwiek krzyk, swoje cierpienie przedstawiały wyłącznie wzrokiem i jedynym, o co mogły prosić, była szybka śmierć. Takie momenty wprawiały lorda Schwarzschädela w najprawdziwszą ekstazę – był prawie jak Stwórca i absolutnie nikt nie mógł mu się przeciwstawić. Nie Imperator, lecz właśnie On stanowił prawo i decydował o życiu lub śmierci. Z pewnością nie spodziewał się, że dni jego największej chwały staną się początkiem końca jego królestwa.

W dzień wiosennego przesilenia wypełniło się jedno z największych pragnień pana „Krwawej Winnicy”. Po długiej i ciężkiej nocy, jego pani małżonka ofiarowała mu największy prezent, jaki kiedykolwiek mogła mu podarować – syna. Głośny płacz, który z siebie wydał, dał jasny sygnał, że oto doczekał się dziedzica godnego swojej spuścizny. Był także o krok od osiągnięcia swojego największego życzenia – tronu Imperatora. Chcąc zdobyć sobie względy największych osobistości Starego Imperium, zorganizował bal na cześć narodzin swojego pierworodnego, któremu na imię dał Drake. Choć przyjęcia już niejednokrotnie miały miejsce w murach zamku Neungipfel i bogactwu większości z nich nie dało się sprostać, tak „Karmazynowy Bal”, jak później nazywano to wydarzenie, nie miał sobie podobnych w całej dotychczasowej historii. Zjechały się wszystkie najznamienitsze persony minionych czasów. Wiele z nich przywiozło ze sobą dary dla młodego Schwarzschädela oraz dla samego pana ojca – kolejne nakłady ludzkiego surowca. Zabawom, hulankom i dzikim orgiom nie było końca. Postanowiono nie korzystać z trzód zamkniętych w lochach i skupić się wyłącznie na nowych nabytkach. O ile jeszcze przed Karmazynowym Balem na porządku dziennym był tylko obraz tortur, to cienka granica między jakąkolwiek moralnością a niezaspokojonym głosem mordu pękła całkowicie. Ludzi wieszano za nogi i podrzynano im gardła, ćwiartowano, skórowano i dokonywano całej reszty bezbożnych czynów nie tylko na dziedzińcu, ale na całym terenie zamku. Padający przez kilka dni deszcz nie był w stanie zmyć warstwy krwi, która pokryła całą wyłożoną kamieniami posadzkę. Krople, strugi, a później całe potoki karmazynowej posoki wlewały się w głąb lochów, siejąc w ludzkich umysłach całkowite spustoszenie. Wycia, skowyty i ryki osiągnęły swoje apogeum – nastąpił moment, gdy człowiek całkowicie zatracił się w sobie. Przestał być istotą rozumną, podległą szalonym uniesieniom rasy tak podobnej do niego samego. Stał się bestią, na jaką go kreowano. Zaś bies pragnie tylko jednego – odpłacenia się za poniesione cierpienia tą samą drogą.

Szlachta bawiła się w najlepsze, upoiwszy się coraz większą ilością trunków zaciemniających racjonalne myślenie. Nikt nie zdołał usłyszeć odgłosów dochodzących z zamkowych podziemi. Początkowo jedna osoba zaczęła szarpać za kraty. Po chwili dołączyły do niej kolejne, aż w końcu cały opętany legion wyraził swoje żądanie.

Moment, w którym pierwsza cela została otwarta, można uznać za właściwy początek końca. Głodna horda ruszyła ku wyjściu, uwalniając po drodze resztę swoich pobratymców. Kiedy czarna tłuszcza napotkała pierwszego strażnika, wynik był łatwy do przewidzenia. Jednak akt, jaki na nim dokonano, nie można nazwać morderstwem. Rozszarpanie na strzępy żyjącej istoty zasługuje na inną, brzmiącą znacznie straszniej nazwę, której brak jest w języku istot cywilizowanych. Przedarłszy się przez pozostałych, nieprzygotowanych na takie wydarzenie wartowników i dotarłszy do wyjścia z lochów, rozpoczął się ostatni rozdział Karmazynowego Balu.

Noc Zemsty.

Na cóż monumentowi jego wspaniałość i wielkość, jeśli w obliczu fali wezbranego gniewu rozsypuje się jak domek z kart? Gdzie wielkość jednej rasy nad drugą, gdy w naporze czystej siły jakiekolwiek normy tracą swój sens? Kto jest tak naprawdę słaby? Istota niższa i bezbronna czy jej starszy brat, który kierując się strachem i niepewnością, uczynił z niej prawdziwego potwora? Niech każdy sam odpowie sobie na to pytanie.

Horda rozpierzchła się po całym zamczysku. Dostojnicy cesarscy padali jak statki podczas sztormu na morzu. Ginęli nie tylko panowie, ale i przetrzymywani na zewnątrz ludzie. Śmierć zbierała swoje żniwo bez względu na rasę. Rozszarpane gardła, oderwane kończyny, trzewia wypadające z ciał – teatr makabry z każdą chwilą objawiał swoje prawdziwe oblicze. Monstra pożywiały się zarówno martwymi, jak i żywymi. Punkt kulminacyjny miał miejsce w głównej sali, gdzie zgromadziła się większość gości. Pojedyncze dotąd mordy ustąpiły zbiorowej egzekucji. Nie oszczędzono nikogo. Ginęli zarówno mężczyźni, jak i kobiety.

Ostatni ocalali zabarykadowali się na szczycie zamkowej wieży. Lord Schwarzschädel wraz z synem i małżonką przeżywali swoje ostatnie chwile. Nawet w obliczu nie tylko klęski swojego rodu, ale całej Rasy Wyższej, lord Heinrich nie zrozumiał popełnionego błędu. Nadal uważał, że zdoła odmienić tragiczną już sytuację. Przed wyruszeniem na ostatnią bitwę przekazał Drake’owi swój największy skarb – rodowy naszyjnik, przedstawiający czarną czaszkę na czerwonym tle.

– Zapamiętaj jedno, mój synu. – Jego słowa z trudem przebijały się przez zgiełk docierający zza zamkniętych drzwi. – Ludzie byli, są i będą gorsi od nas. To zwierzęta, nad którymi nam, Rasie Panów, powierzono pieczę. Masz ich nienawidzić i ofiarowywać im wyłącznie przemoc. Jedynie w ten sposób zdołamy obronić czystość naszej krwi. Haroldzie – zwrócił się do swojego najwierniejszego sługi – zabierz moją rodzinę jak najdalej od zamku. Na włościach jest wiele osób, które z zaszczytem przyjmą książęcą rodzinę. Utoruję wam drogę i wybiję tyle bydła, ile tylko zdołam. Powodzenia.

W istocie niedługo potem z dołu dało się słyszeć odgłosy walki. Lord Schwarzschädel był jednym z nielicznych, w którego żyłach płynęła Pierwotna Krew, co dawało mu rzadko spotykaną siłę. Powalił dziesiątki, jeśli nie setki napastników. Jednak nawet i on nie był wszechmogący. W końcu padł, będąc rozszarpanym przez bestie, które stworzył na własne życzenie. Ostatnich gości wyrżnięto niedługo później. Krwawa uczta trwała aż do godzin porannych, kiedy to opętana czystym szaleństwem horda ruszyła dalej, niosąc ze sobą śmierć i zniszczenie pozostałym częściom lenna Makelloses-Land, a wkrótce potem całemu Staremu Imperium.

Wśród szczątków, które zostały po całonocnej rzezi brakowało tylko jednego – szczątków małej istoty z rodowym naszyjnikiem rodu Schwarzschädelów.

***

– Tak oto rozpoczęła się Plaga.

– Tak… – Wtrącił mężczyzna w kapturze. – I początek naszego końca.

Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Od dłuższego czasu znajdowali się poza zamkiem, na skarpie, skąd Krwawa Winnica ukazywała swoją wielkość w pełnej krasie. Wyżyna pogrążona była praktycznie w niezmąconej ciszy, lecz od skalistych ścian stale odbijały się dźwięki wiszących klatek i niespokojnych dusz, które skazano na wieczną tułaczkę w miejscu swojej kaźni.

– Pomyśleć tylko, że gdyby nie wydarzenie z tamtej nocy, to nadal byśmy rządzili całym światem. – W głosie brodacza dało się wyczuć żal i melancholię.

Młodszy mężczyzna ściągnął kaptur, ukazując swoje oblicze. Spod gładkiej, nieskalanej żadnymi niedoskonałościami twarzy ukazały się liczne żyły, które nadawały upiorny wygląd. Długie do ramion włosy, do tej pory brunatne, zmieniły swoją barwę na ciemne jak zakrzepła krew. W pustych i czarnych jak najgłębsza otchłań oczach pojawiły się gniewne, czerwone błyskawice.

– Mylisz się, Herondzie. – Zaprzeczył mu stanowczo. – Choroba, która zaczęła toczyć naszą rasę, miała swój początek dużo, dużo wcześniej. Nie pamiętasz już osłabienia pozycji Imperatora? Nie dostrzegasz zła, które niosły ze sobą masowe hodowanie ludzi na farmach, niczym zwykłe zwierzęta? Już wtedy było jasne, że pędzimy ku samozagładzie. Lecz to, co miało miejsce w Makelloses-Land z pewnością stało się impulsem do wszystkich przemian, których skutki doświadczamy na własnej skórze. Kto by pomyślał, że lokalna masakra zmieni się w bunt. Bunt w otwartą wojnę. Wojna w eksterminację “Rasy Panów”… – Wymówiwszy ostatnią frazę, splunął z obrzydzeniem. – W końcu nie różnimy się wcale tak bardzo. Jeśli my uważaliśmy się za starszych, pierwotnych, to ludzi powinniśmy traktować jako swoich młodszych, niedoświadczonych współbraci, którym potrzebna jest pomocna ręka, aby wprowadzić ich w dorosłe życie. Co w zamian zrobiliśmy? Zamiast dłoni podarowaliśmy cep, miecz i całe „zdobycze” opierające się na coraz bardziej wymyślnych narzędziach zadawania bólu. Przekazaliśmy im najgorsze i przez nikogo nie oczekiwane cechy – brutalność, skłonność do agresji i nienawiść do wszystkiego, co obce. Nic dziwnego, że rozpoczęta przez nich krucjata odniosła tak wielki sukces. Setki lat rządów Starego Imperium zakończyło się w ciągu zaledwie kilku dekad. Kto tu więc jest w istocie słaby?

– Lord Heinrich zwykł mówić o ludziach jako o najgorszych potworach. – Wznowił po krótkiej pauzie. – Głównie dlatego, że byli tak bardzo podobni do nas. To jednak nie może być wytłumaczeniem na całe zbrodnie, których dokonał. Ponadto skłamał – ludzie nie są bestiami. Aby ujrzeć prawdziwe bestie, wystarczyło jedynie spojrzeć w lustro. Z pozoru inteligentne i pokorne, zaś w głębi kryło się monstrum, które jedynym, co mogło przekazać, była przemoc. Jak to też z bestiami bywa – nawet ta najbardziej krwiożercza i nieugięta napotka w końcu od siebie silniejszą. Choćby nie wiadomo jak się starała, nie zdoła wygrać swojej walki, która okaże się być jej ostatnią.

– Może i mówisz prawdę, lecz pamiętaj, że lord Schwarzschädel darzył cię miłością.

– Nie. To uczucie było mu obce. Nie odczuwał go nawet wobec siebie. Jego serce, o ile w ogóle je miał, znało tylko jedno – nienawiść.

Brodaty mężczyzna chciał coś powiedzieć, lecz w ostatniej chwili się powstrzymał i z pokorą spuścił głowę. Choć nie chciał tego otwarcie przyznać, miał świadomość, jak szerokim wachlarzem wiedzy i logiki odznaczał się jego młodszy towarzysz. Żałował, że nigdy nie zdoła wykorzystać swojego potencjału. Nie we wrogim im świecie, który jak żywe ciało starał się usunąć ostatnie oznaki toczącej go choroby. Kwestią czasu było, aż ostatnie wybroczyny znikną, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu.

– Mogę spalić to miejsce? – Odezwał się w końcu zakapturzony. W jego głosie nie było śladu gniewu czy rozpaczy. Właściwie był zupełnie zobojętniały, pozbawiony jakichkolwiek uczuć.

– Wiedząc, że to zamek zbudowany z kamienia, myślę, że ogień nie wyrządzi mu zbyt wielkiej szkody.

– Ale jeśli spróbuję, poczuję się dużo lepiej.

Brodaty mężczyzna przez chwilę wpatrywał się w swojego towarzysza, uważając, że ten zdoła zmienić zdanie. Widząc, że jego nadzieje były płonne, ze zrezygnowaniem skinął głową.

– Jak sobie życzysz, mój lordzie.

Złapali się za dłonie i wymawiając starożytną inkantację, zaczęli kumulować moc, za pomocą której miało nastąpić ostatecznie uzdrowienie jątrzącej się rany. Gdy byli już gotowi, wyciągnęli przed siebie ręce, z których wystrzelił ogromny ognisty pocisk. Lot trwał zaledwie kilkanaście sekund. Chwilę później było już po wszystkim – zamek eksplodował ogromnym, doniosłym hukiem, który niósł się na mile od epicentrum. Ostatnie pozostałości zaś zostały strawione przez dziki, niepowstrzymany ogień.

– Dokonało się. Początek historii ma w końcu swój koniec. – powiedział z pewną ulgą młodszy z mężczyzn.

– Panie, Łowcy są już blisko. – Brodacz odwrócił swoje czarne jak noc oczy w zachodnim kierunku. – Z pewnością nasze działania nie umknęły ich uwadze. Czas się oddalić.

– Tak, wiem. Jeszcze tylko jedna, ostatnia rzecz.

Zdjął z szyi naszyjnik. Medalion oprócz paru rys prezentował się zjawiskowo. Czarna czaszka na czerwonym tle zdawała się emanować jednocześnie pięknym, jak i niepokojącym blaskiem. Zacisnął pięść i używając ostatnich pokładów mocy, sprawił, iż najprawdziwsze dzieło jubilerstwa w mgnieniu oka zmieniło się w garść popiołu, który po chwili porwał wiatr. Po ostatnim relikcie dawnych czasów przepadł jakikolwiek ślad.

– Teraz w spokoju możemy odejść. Nic nas tu nie trzyma. Tak jakbyśmy nigdy nie istnieli.

– Może tak byłoby lepiej, Herondzie. Może tak byłoby lepiej…

Mając za sobą pościg, a tuż obok płonący symbol okrucieństwa, nienawiści i nietolerancji mogli ruszyć tylko w jednym kierunku – na wschód. Zostawili z tyłu niegdyś znany, a teraz obcy już świat i ruszyli przed siebie. Zostało tylko dołączyć do ostatnich ocalałych i zniknąć z kart historii.

Stary porządek runął bezpowrotnie, tak jak zamek Neungipfel.

Długo wyczekiwany koniec ostatecznie nadszedł.