[88] Prywatna wojenka ~ Laurie

Prywatna wojenka

Ostatnio mam dni, kiedy wiele rzeczy mnie odrywa od pisania i takie, kiedy nie robiłabym absolutnie nic oprócz leżenia i gapienia się w sufit – nie, nie ma tam wymalowanego Grimma^^ - ale i tak pisze mi się coraz lepiej. W pierwszej wersji miała być Vivian, która zaprząta mi większość myśli, i właśnie Szósty Espada, ale od połowy tekst mi się nieco rozmył i nie wiem, do czego by to doprowadziło, ale spokojnie, ta dwójka jeszcze się spotka. Dziś za to zabieram Was w inną podróż, więc bawcie się dobrze.

Akurat zalewała herbatę, gdy rozległ się dzwonek telefonu. Uśmiechnęła się do siebie, bo wyglądało na to, że dobrze wyliczyła czas, kiedy usłyszy opinię. Tylko kolejny napad kaszlu zepsuł jej humor, przez co kazała czekać rozmówcy chwilę dłużej.

– I co ty na to, Yuujirou-san? – zapytała zamiast powitania.

– Na to bym nie wpadł, ale jesteś przekonana, że tak to ma być? Mam na myśli ten pomysł z demonem. To, że rytuał poszedł źle, jest jasne, ale naprawdę chciał dać się opętać? To trochę nielogiczne.

Yukiko wyciągnęła zaparzacz z kubka i przeszła z kuchni do pracowni.

– Yuujirou-san, czy ty umiesz czytać? – zapytała. – Bo mnie się nie wydaje. Demon miał opętać Yukiego, ale Kamatef spieprzył rytuał i sam opętał demona – wyjaśniła. – „Kruka” i „Kiyohiego” też tak czytasz?

– Nie zajmuj się mangami innych – skarcił ją. – I uważaj na język. Młoda dama nie powinna się tak wyrażać.

Yukiko wykrzywiła usta. Nie rób tego, nie rób tamtego, nie wypada ci – edytor naprawdę ją tym denerwował. Upiła odrobinę herbaty, nim dopadł ją kaszel.

– Nie jesteś moim ojcem, Yuujirou-san. To co? Mogę rysować?

– Jest jeszcze jedna rzecz – oznajmił, a Yukiko poczuła, że zaczyna ją opuszczać cierpliwość. – Ten jeden kadr z Kazu.

– Co z nim jest nie tak? – zapytała, mrużąc oczy w złości.

– To już kolejna aluzja do „Kiyoshiego”. Wcześniej nic nie mówiłem, ale nie przesadzasz czasami, Yukiko-kun? Rozumiem, że wzajemna rywalizacja z Fukudą was napędza, ale czytelnicy mogą zacząć czuć się skołowani, a to nie przyniesie nic dobrego dla żadnego z was.

– Fukuda ci marudzi? – zasugerowała.

– Yukiko-kun, mówię poważnie. Ta wasza prywatna wojenka jest tyle warta?

– Yuujirou-san, czy ten kadr odbiega od całego rozdziału?

– No nie – odparł nieco zdeprymowany.

– Więc w czym masz problem? Naprawdę sądzisz, że umieszczałabym w rozdziałach kadry, które nie mają związku z całością? – Zakaszlała, po czym upiła łyk herbaty. – Robisz problem tam, gdzie go nie ma, bo Fukuda marudzi. Jak go tak boli, że jestem od niego wyżej w rankingu, to niech postara się bardziej. Jeszcze jakieś uwagi?

Usłyszała ciężkie westchnięcie. Yuujirou czasami nie wiedział, czym pokarało go tak charakternymi autorami. Tak, byli świetni w tym, co robili, ale współpraca z nimi często była bardzo ciężka i wymagała od niego więcej, niż tylko polemikę na temat tytułów. I jeszcze fakt, że byli bardzo młodzi, więc musiał się też zatroszczyć o ich potrzeby.

– Nie, to tyle, co chciałem przedyskutować – powiedział w końcu. – Jednak zanim zaczniesz pracę nad manuskryptem, powinnaś odpocząć. Nie lekceważ swojego zdrowia.

– Położę się tylko, jak przygotuję materiał dla asystentów.

– Yukiko-kun.

– Bo jeszcze pomyślę, że nie chcesz oddawać tego rozdziału do druku. Nie faworyzujesz przypadkiem Fukudy i Niizumy?

– Yukiko-kun – oburzył się – nikogo nie faworyzuję. Jak możesz nawet tak myśleć? Wspieram każde z was tak samo.

Yukiko zaśmiała się, wyobrażając sobie minę mężczyzny. Czasami bardzo łatwo było go sprowokować, a lubiła od czasu do czasu pokpić sobie z własnego edytora. Yuujirou był łatwą ofiarą, choć oczywiście nie przesadzała. Ot takie tam wygłupy.

– Przecież wiem. No nic, idę rysować.

– Yukiko-kun, naprawdę powinnaś odpocząć.

– Odpocznę, gdy tylko manuskrypt dla asystentów będzie gotowy.

– Nie omieszkam sprawdzić.

– Jasne. Do zobaczenia.