[86] Prawda groźniejsza niż miecz ~ Cioteczka A-chan

„Prawda groźniejsza niż miecz”

Nie mogła uwierzyć własnym uszom. Przez miesiące szukała sposobu na powrót do domu. Przez miesiące próbowała zrozumieć w jaki sposób się tu znalazła. Szukała zaburzeń energii przenikającej z innych wymiarów. Zastanawiała się, czy był to przypadek, czy może pojawiła się kolejna osoba, która życzyła źle jej oraz jej rodzinie. A tymczasem prawda schowała się tuż pod nosem. Bolesna, szokująca prawda, której Sara nie mogła zaakceptować. A jednak.

Amadeus był potężny. Potężniejszy niż ojciec i niemal tak potężny jak babka. Ze znanych jej osób tylko on mógł bez problemu otworzyć niewyczuwalny portal i wysłać ją do innego świata, do innych czasów. W miejsce, które było dla niej niebezpieczne chociażby z powodu demonicznej krwi płynącej w jej żyłach. Gdyby Łowcy wcześniej odkryli jej pochodzenie, byłoby już po niej. Gdyby na początku, gdy przez swój heroizm trafiła ranna w ich ręce, dowiedzieli się kim jest i kim są jej przodkowie, byłaby zdana na ich łaskę. Może dziewczyna, którą wtedy uratowała, nie pozwoliłaby jej zabić… ale nie wyglądała na zbyt wpływową.

A mimo to, Amadeus wysłał ją w to miejsce, niemal bez broni. Osoba, której ufała niemal bezgranicznie. Może nie zawsze się dogadywali i nie raz skakali sobie do gardeł, ale była skłonna skoczyć za nim w ogień. Był jej bratem! Ich zdolności i charaktery były jak ogień i woda, a mimo to potrafili walczyć ramię w ramię, porozumiewać się bez słów. Ufała mu… a nagle okazuje się, że jej starszy brat był tym, który sprawił, że trafiła w to nieszczęsne miejsce!

Miała wrażenie, że cały świat jej się rozpadł i na dodatek obrócił do góry nogami. Czuła się, jakby czas nagle zwolnił, a potem przeskoczył z jednej sceny do drugiej. Nie wiedziała kiedy doskoczyła do niego, nie wiedziała kiedy się zamachnęła, nie poczuła nawet kiedy jej pięść zetknęła się z twarzą Amadeusa. Dopiero kiedy upadł na ziemię od jej ciosu, a ona patrzyła na niego z góry, poczuła jak jej dłoń pulsuje boleśnie. Zupełnie jakby straciła kontakt z rzeczywistością na te kilka sekund. A może ułamek sekundy, bo nie sądziła żeby jej brat od tak pozwolił się uderzyć. Musiała to zrobić na tyle szybko, by nie stworzył tarczy ochronnej. A może po prostu tak naprawdę go nie znała?

Przez chwilę jej obraz zniekształcił się. Zamrugała, próbując pozbyć się łez. Amadeus wykorzystał tę chwilę by posłać w jej stronę coś co wyglądało jak strzała z energii. Gdyby była dalej uniknęłaby tego bez większych problemów. Ale stała tuż przed nim, wciąż w szoku i chyba tylko dzięki odruchowi, udało jej się uchylić przed atakiem. Poczuła pieczenie na policzku, a serce waliło jej jak oszalałe. Jej brat zaatakował ją. Zaklęciem na tyle niebezpiecznym by zabiło, gdyby się nie ruszyła. Jej brat, z którym trenowała wiele razy… a mimo to, tym razem w jego ataku było coś innego. Nigdy nie wykorzystywał w treningach chwili zdezorientowania. A teraz… próbował ją zabić?

Zareagowała tak, jak w każdej innej walce, w której stawką było jej życie. Wmawiała sobie, że był to instynkt, bojąc się nawet pomyśleć, że mogłaby walczyć na śmierć i życie z własnym bratem. Jej dłoń powędrowała do skórzanej pochwy przyczepionej do paska. Całym ciałem pochyliła się do przodu i skoczyła jednocześnie w bok. W stronę przeciwną do tej, w którą wcześniej zrobiła unik. Wiedziała, że to go zmyli. Była na tyle blisko, że nie mógł zorientować się na czas. Poza tym, zawsze była szybsza od niego. Przynajmniej jeśli chodzi o ruchy ciała. Nim zdążył zareagować zraniła go w ramię – ból zawsze go dekoncentrował – a jej noga wylądowała z impetem na jego klatce piersiowej powalając go na plecy. Starła krew z policzka i podniosła miecz. Jego oczy podążyły za jej ostrzem, kiedy przytknęła mu je do szyi, mówiąc:

- Nie ruszaj się.

Oboje zastygli bez ruchu, jakby czekając co zrobi druga osoba.

- Nie mogę uwierzyć, że mnie zdradziłeś – wyszeptała. – Dlaczego? Dlaczego  to zrobiłeś?! Chciałeś mnie zabić?!

- Zdradziłem? – uniósł nieznacznie głos, co niemal nigdy mu się nie zdarzało – Pomogłem ci! Zrobiłem to, czego chciałaś, ale za bardzo się bałaś. – Patrzył jej w oczy i nagle zupełnie ignorując lśniące ostrze przytknięte do jego szyi, uniósł nieznacznie głowę, a stróżka krwi polała się po jego szyi.

- Pomogłeś? Wysłałeś mnie do innego świata! Do innego czasu! Niemal bezbronną! Gdyby nie magiczna linka, byłoby już po mnie i to nie raz! A ty mi mówisz, że mi pomogłeś?!

Czuła jak jej głos drży. Zacisnęła mocniej dłoń na rękojeści miecza, nie odsuwając go jednak ani o milimetr.

- Chciałaś podróżować. Uciec od swojego obecnego życia, uciec od kłopotów rodzinnych i zobowiązań. Od tych wszystkich konfliktów między klanami i rasami. Chciałaś przygody. Więc ci ją dałem! Bo sama za bardzo bałaś się konsekwencji! Bałaś się spojrzeń rodziców i całej reszty! Bałaś się, że to wywoła kolejny konflikt! Kolejną wojnę! – wykrzyczał. Pierwszy raz słyszała jak podnosi głos. Czy naprawdę znała swojego brata? Ale miał rację, że gdzieś w głębi chciała innego życia… Wciągnęła mocno powietrze, próbując odzyskać głos.

- Chciałam podróżować… to fakt… ale po naszym świecie! W miejsca niezwykłe!

- Jak to – wtrącił, już swoim spokojnym tonem.

- To miejsce próbowało mnie zabić w ciągu tych paru miesięcy więcej razy, niż przez całe moje życie! Chciałam podróżować w miejsca, które sama wybrałam! Czasem impulsywnie! Bez odpowiedzialności za odmowę małżeństwa jakiemuś demonowi! Miałam dość tych konfliktów! Ale nie miałeś prawa mnie tu wysyłać! Bez mojej zgody, bez wiedzy, bez przygotowania!

- Ale tutaj nikt nie mógł cię ścigać, głupia! Nie mogłaś w ten sposób odpowiadać za to, że się tu znalazłaś! Nikt nie mógłby cię obwinić! Gdybyś była przygotowana, myślisz, że nikt by się nie domyślił, że uciekłaś? W ten sposób nikt nic ci nie udowodni!

Zatkało ją. Miał rację. Miał absolutną rację. Opuściła miecz. Jej ręka drżała niekontrolowanie. Ona cała drżała. Odsunęła się chwiejnie od brata i opadła na ziemię. Nawet nie zarejestrowała bólu, kiedy kolana zderzyły się z ziemią. Serce bolało bardziej. Nie mogła złapać pełnego oddechu.

- Mogłam przynajmniej wziąć broń – wyszeptała nie do końca świadomie – albo jakieś zdjęcie. Coś żeby to tak nie bolało… bycie z dala od domu. – Nie kontrolowała tego co mówi. Chaotyczne myśli wychodziły na zewnątrz bez jej wiedzy. Słowa same wypływały z jej ust.

- Byłoby ci tylko trudniej – powiedziała Amadeus, podnosząc się do siadu. – Tylko bardziej by bolało. Tęskniłabyś… żałowała swojego wyboru. I nawet jeśli teraz mnie za to nienawidzisz, zrobiłbym to jeszcze raz. Bo jesteś moją siostrą Saraya. Moją młodszą siostrą.

I choć Sara nie wiedziała, te słowa miały też drugie dno. Ale Amadeus przysiągł sobie, że Sara się nie dowie. Nie dowie, że jego „międzywymiarowa interwencja” może wyjść na jaw. A to z kolei, jego samego wplącze w znacznie większe kłopoty, niż kiedykolwiek wcześniej. Saraya nie mogła wiedzieć, jak wiele dla niej ryzykował. Nigdy.