[87] Legenda Nigmet: Porzucone szczęście ~ Tris

            Nadeszły ciężkie i niepewne czasy. Wszystkie królestwa, w tym Silvaterrę, nękał Czarny Smok. Wiele miast i wiosek spłonęło. Zginęli ludzie. Miasto, w którym żyła, na razie przetrwało. Nawet w razie ataku mieli większe szanse na przeżycie, jako że było to miasto portowe. Niemniej wiedziała, że trzeba coś zrobić. Ktoś musiał pokonać Czarnego Smoka, ale chętnych było brak.

            To znaczy, kiedyś było ich wielu. Władcy wszystkich królestw wyznaczyli nagrody dla śmiałków, którzy pokonają bestię. Rycerze i najemnicy jeden za drugim zapuszczali się w góry skaliste, najwyższe, jakie istniały na tym kontynencie, ale żaden nie powrócił. Natomiast smok wciąż siał zniszczenie.

            Ona sama pracowała w tawernie. Dużo podróżnych zaglądało tam, więc była na bieżąco z sytuacją. Miejscowi zaś znali ją i lubili. W końcu była Nigmet. Ich Nigmet i każdy mógł na nią liczyć. Służyła nie tylko jedzeniem i alkoholem, ale także dobrą radą, miłym słowem lub chociaż uśmiechem.

            Zawsze znalazła czas, by zapytać swoich gości, co ich trapi. Po pracy często pomagała wszystkim w różnych pracach. Lubiła ludzi i ich towarzystwo, więc nie traktowała tego, jak wykorzystywanie. Po prostu chciała pomagać.

            Tego dnia też ucieszyła się na widok Hintsa. Przybył do nich z samej stolicy. Miał być tam tylko jakiś czas, miesiąc lub dwa, ale w efekcie mieszkał w mieście już ponad dwa lata. Widywali się często, bo on właściwie od samego początku zabiegał o jej względy.

            Poznali się i zaprzyjaźnili już pierwszego dnia. To Nigmet oprowadziła go po wiosce i przedstawiła wszystkim, pomagając się łatwo zaaklimatyzować. Sam nie umiał gotować, więc przychodził na obiad do tawerny, gdzie pracowała. Dużo rozmawiali.

            Nigmet była bystra i sporo rozumiała. Z ogromną chęcią i zapałem uczyła się nowych rzeczy i słuchała nawet najbardziej zawiłych wyjaśnień. On odwdzięczał jej się kwiatami i spacerami. Zawsze gotowy zrobić, o co go prosiła. Lubiła go, a właściwie kochała.

            Był mądry, oczytany. W końcu był właśnie uczonym, lekarzem. Zawsze opowiadał jej ciekawe historie i wiele się od niego nauczyła. Był miły, o dobrym sercu, więc dbał o mieszkańców wioski, nawet gdy nie zawsze stać ich było na lekarstwa. No i dbał też o Nigmet, na każdym kroku. Ale nie był człowiekiem stworzonym do walki i niebezpieczeństwa.

            Więc kiedy wręczył jej kwiaty, które ukrywał za plecami, a potem uklęknął przed nią przy tych wszystkich ludziach, zamarła. Powinna była się tego spodziewać, że prędzej czy później, postanowi jej się oświadczyć. A jednak nie sądziła, że tak szybko. Zwłaszcza teraz, gdy już postanowiła, że wyruszy w podróż…

            Niewątpliwie poszedłby za nią. Gdyby tylko powiedziałaby mu o swoich planach, ale nie zrobiła tego. Był mądry i bez wątpienia przydałoby się jego towarzystwo oraz wiedza. Ale nie był aż tak silny. Był lekarzem, a sam miał słaby organizm, nawet podróż do miasta portowego mocno go zmęczyła. Nie mogła wziąć go ze sobą. Zresztą nie byłby z nią szczęśliwy. Obdarzony łagodną naturą i dobrym sercem zbytnio cierpiałby, podczas tak niebezpiecznej podróży, w której Nigmet gotowa była oddać swoje życie.

            Pragnęła przygody. Pragnęła ocalić królestwo i ludzi, których kochała. I zamierzała to zrobić, choć wiedziała, że raczej już nie powróci. A on chciał dzieci i spokojnego życia. Tego dać mu nie mogła, więc nie chciała mu tego odbierać. Wiedziała, że w mieście lubi go wiele dziewcząt. Wszystkie były dobre i pracowite, więc nie musiała się martwić.

            Popatrzyła czule na szeroki uśmiech, którym próbował zamaskować zdenerwowanie. Piwne oczy, którymi zawsze bacznie ją obserwował i które patrzyły na nią z taką miłością. Potem na kwiaty, jej ulubione, białe lilie i w końcu na pierścionek w jego dłoni. Zagryzła wargę, czując ucisk w piersi, lecz pomimo ogromnego żalu, powiedziała:

            —  Wierz mi, nie jestem dziewczyną, której chcesz dać ten pierścionek. Teraz wstań z kolan — dodała spokojnie. — Ośmieszasz się tylko.      

            Przez dłuższą chwilę trwał tak jeszcze, wpatrując się w nią, jakby nie docierał do niego sens tych słów. Może miał nadzieję, że żartowała lub że się tylko przesłyszał? Nie wiedziała. A może zamierzał jej pokazać, że nie odpuści tak łatwo. Tak. To by było w jego stylu, gdyby oznajmił, że nie wstanie, dopóki ona go nie zaakceptuje.

            W końcu jednak zrobił smutną minę i podniósł się, mówiąc:

            — Mogę przynajmniej poznać powód? — zapytał, zwieszając ramiona. — Jest ktoś inny? Wątpię… — odpowiedział sam sobie. — Za bardzo się pospieszyłem? Nie musimy jeszcze brać ślubu, po prostu myślałem…

            — Nie — odparła, kręcąc głową. — Jesteś dobrym mężczyzną, ale uświadomiłam sobie, że to, czego pragniemy, za bardzo się różni. Skoro już doszło do tego, uznałam, że lepiej zakończyć to teraz, niż przed ołtarzem. Nie mogę dać ci dzieci i rodzinnego domu, o których marzysz. Nie mogę dać ci szczęścia, które bym chciała, więc proszę, zapomnij o mnie.

            — Rozumiem.

            Bała się, że dalej będzie o nią zabiegał, ale w jego oczach widziała, że naprawdę rozumiał i się poddał. Zabolało ją to w głębi serca, ale powstrzymała się od łez. Przynajmniej do końca pracy.

            Dopiero gdy została zupełnie sama, sprzątając w tawernie, pozwoliła sobie na chwilę słabości. Na drewnianą podłogę kapnęło kilka łez. Uronionych za miłość, której się wyrzekła i szczęśliwą przyszłość, którą odrzuciła.