[88] Él es dueño de tu cuerpo ~ Miachar

Nie miałem po co się starać. Nic mi właściwie nie wychodziło, nie chciałem jednak umierać, a to sprawiało, że musiałem znaleźć inny sposób, by jakoś uwolnić się z tej szarości życia i ujrzeć choć trochę koloru wokół siebie. Byłem dziwnym człowiekiem, co powtarzano mi, od kiedy potrafiłem słuchać i rozumieć to, co się do mnie mówi. Łatka dziwaka przykleiła się do mnie na stałe, a ja właściwie przez lata nic z nią nie robiłem. Jednak po trzydziestce doszedłem do wniosku, że takie życie to nawet nie jest życie, a przecież w życiu chodzi o to, by żyć pełną piersią.

Nie mając zbyt wielkiego pomysłu na to, jak zmienić swoją egzystencję, lub też bardziej - po wypróbowaniu znanych sposobów, jak zmiana otoczenia, pracy, mieszkania, swojego spojrzenia na wszystko, po przeczytaniu miliona poradników coś we mnie pękło i udałem się tam, gdzie widziałem dla siebie ostatnią deskę ratunku.

Do sklepu dla wróżek.

Brzmi to komicznie, ale w swojej desperacji człowiek chwyta się nawet tej przysłowiowej brzytwy, która może go zranić, jeśli nawet nie zabić, jeśli źle ją chwyci. Poszedłem do tego sklepu, nonsiedzac w domu, powoli zacząłem wariować. Wydawało mi się już nawet, że mój cień, który co jakiś zaś pojawiał się na ścianie, prowadzi ciekawsze życie ode mnie. A to niemożliwe, prawda?

W owym sklepie, gdzie bardziej czc było kurzem i dymem jak w domu wiedźmy niż u wróżki odczytującej przyszłość ze szklanej kuli, natknąłem się na tylko jedną osobę. Fakt, wybrałem dość niefortunną godzinę na wizytę, bo akurat wybiło południe, gdzie pracujący myślą o lunchu, a niepracujący albo się uczą, albo rozwiązują krzyżówki, albo zbijają bąki. Było mi to jednak na rękę, mogłem bez większych obaw przedstawić kobiecie, co takiego sprowadza mnie do jej przybytku. 

Nie była zbytnio zdziwiona, gdy oznajmiłem, że jako ostatniego sposobu chcę spróbować zabawić się czarną magią i z diabłami. Nie wydawała się ani trochę zaskoczona, gdy oznajmiłem, że chciałbym przywołać jakiegoś demona, by mnie opętał i uczynił przez to kimś bardziej atrakcyjnym, bardziej przebojowym, niż jestem. Bez mrugnięcia okiem podeszła do wysokiego regału i podała mi opasłe tomiszcze, które ponoć kryło w sobie przepisy i scenariusze na rytuały wszelkiej maści.

- Jest tu jeden, bardzo skuteczny, ale też potężny. Nie wymaga wiele przygotowań, właściwie tylko pentagram z soli na podłodze, świece lub lampa dająca znikome światło, no i przyzywający musi być ubrany w koszulę. To chyba nie jest zbyt wiele, prawda?

Musiałem przyznać jej rację - to właściwie był pikuś, na dobrą sprawę wszystko, co było potrzebne, miałem już w domu. Potrzebowałem tylko wiedzieć, jak wygląda sam rytuał, jak się go prowadzi, dlatego też zakupiłem książkę od sprzedawczyni, życzyłem jej miłego dnia i gotowy byłem wyjść. Wtedy, gdy już stałem w progu, w sklepie powiało chłodem, a dzwoneczki umieszczone nad drzwiami, zadzwięczały w dość przerażający sposób. Kobieta powiedziała coś do mnie, ale nie zapamiętałem dokładnie, bo wydawało mi się to mało ważne. Pomachałem jej tylko na do widzenia i wyszedłem.

A mogłem, cholera jasna, poświęcić tę minutę i poprosić, by powtórzyła swoje ostatnie zdania. Bo to musiało być coś ważnego. Musiało.

Dlaczego potrzebowałem - i to za późno, jak się okazało - wiedzieć, co mi rzekła? Bo coś było mocno nie tak. 

Zerknąłem kolejny raz do księgi. Zrobiłem wszystko tak, jak napisano przy tym rytuale. Pentagram mialem, nad jego centrum wisiał nawet przywołany demon - mój pierwszy sukces od lat, ha! - ale coś mi nie grało. Ten demon był jakiś dziwny, taki mały i pokraczny. Według obrazka w książce wyglądał, jak powinien, ale byk bardzo mały. Do tego patrzył na mnie przestraszony, jak dziecko, które właśnie porwało się z placu zabaw.

Prześledziłem wzrokiem treść rytuału jeszcze raz i zatrzasnął en książkę. Chyba przyszła pora na improwizację. 

- O wielki demonie, proszę, weź mą duszę i opętaj ją! - Odchrząknąłem, bo mój głos brzmiał zbyt głęboko i nisko. - Stan się panem mojego ciała! - zawołałem, bo to zapamiętałem z ust sklepikarki. "On jest właścicielem twojego ciała, kiedy go wezwiesz". - Opętaj mnie!

Demon, słuchając moich próśb, skulił się w sobie tak, że byk teraz bardziej czarnym obłokiem burzy niż bestią, która pragnie śmiertelników i ich energii. 

- Proszę, opętaj mnie! - zawołałem jeszcze raz i zamknąłem oczy.

Wtedy zaczęło się coś dziać. Czułem, jak niewidzialna siła rozrywa mnie na kawałki, nie czyniąc Mk jednocześnie żadnej krzywdy. Leciałem gdzieś, opuszczałem skorupę, w której żyłem, i przeniosłem się do innej, mniejszej.

To było dziwne doświadczenie. Jakby ze słoika o objętości dziewięciuset milimetrów starano się mnie zmieścić w ćwierci litra.

Na nowo spojrzałem na świat i ujrzałem swoje ciało. Porzucone, rozłożone na podłodze, z nosem blisko linii z soli, której chyba nie wciągałem, bo wyglądałem, jakbym umarł. Skoro nie byłem w swoim ciele, gdzie byłem?

Dotarło to do mnie po minucie.

Kurwa.

Byłem w ciele demona. To znaczy... Portalem demona, który szarpał się za Bruch ciała, które wziąłem w posiadanie.

- Zostaw mnie! - zaskowyczał demon, starajac się wyrwać mnie ze swojego korpusu. - Wyłaź ze mnie, pieprzony człowieku! Aaa, wynoś się!

Nie posłuchałem go, zamiast tego nakazałem mu chwycić się za obwisłe ucho i pociągnąć w dół, co wykonał, bo nie umiał ze mną walczyć.

- Aaa, przestań! - zawołał i zawył, jakby bolało go to, co mu robię. - Spierdalaj, człowiek!

Nie do wiary. Portalem demona, który był posłuszny temu, co mu kazałem.

Ale jak?!

"Pamiętaj o jednym - musisz cały czas wzywać wielkiego demona. Tylko taki da radę opętać dorosłego człowieka, mały i młody demon nie poradzi sobie z kradzieżą ciała i sam może stać się twoim poddanym" - to właśnie powiedziała sklepikarka, zanim opuściłem jej wrożkowy kram. 

A ja chyba o tym zapomniałem i tylko raz użyłem słowa "wielki" w swoim zaklinaniu.

Cholera. Chciałem zostać opętany, a sam opętałem demona.

Ile to mi daje możliwości?

Uśmiechnąłem się w swoim istnieniu i nakazałem demonowi wyjść poza znak pentagramu.

- Co ty wyprawiasz?! - zapytał, charcząc i plując przed siebie zieloną śliną. - Czego chcesz? 

- Władzy - odparłem. - Popularności. Pieniędzy. Ładnej laski. Ale chyba jesteś w stanie dać mi więcej...

- Co masz na myśli?

Coś, o czym nie myślałem, a co teraz byłem w stanie zrobić. Mój uśmiech zamienił się w diabelski.

- Zaprowadź mnie do Piekła. Chyba chcę kogoś poznać.

Nie mogąc mi się przeciwstawić, demon ruszył przed siebie. Porzuciliśmy moje puste mieszkanie i ruszyliśmy do Władcy Ciemności, z którym mogłem zacząć nowy etap w swoim istnieniu.

Wreszcie czułem, że żyję. A przecież o to mi chodziło, czyż nie?