[86] Propozycja nie do odrzucenia ~ Szandek

Historia zrodziła się zupełnie przypadkiem, podczas słuchania sondtrack’u z filmu „Bladerunner 2049”. Choć tamta wizja rzeczywistości góruje nam moim małym potworkiem, to postanowiłem wykorzystać część z jego założeń, wymieszać nieco z klimatem cyberpunku i sprawdzić, co uwarzy się w tym kociołki. Jak wyszło, oceńcie sami.

Teraz

Stała tuż przed nim.

On – obezwładniony, pozbawiony sił i zdany wyłącznie na jej łaskę. Pokonany i opuszczony przez wszystkich. W zasadzie już nie był człowiekiem, tylko marną kupką zwiotczałych mięśni i poobijanych kości.

Ona – uzbrojona, pełna energii i zwycięska. Co jeszcze gorsze, kombinezon idealnie opinający jej smukłą, atletyczną sylwetkę – w tym szerokie biodra i wydatny biust – nadawał jej taki seksapil, iż Max Weisst zamiast myśleć o przyszłej śmierci, wyobrażał sobie znacznie przyjemniejsze sceny.

„Zabójczo piękna. Dosłownie. Cholera, o czym ja właśnie myślę!”, skarcił siebie. Nic innego nie mógł jednak zdziałać, a mając przed sobą perspektywę rychłej śmierci, wolał wprawić się w rozochocony nastrój.

Kobieta starła krew z policzka i podniosła miecz. Jego oczy podążały za jej ostrzem, kiedy przytknęła mu je do szyi, mówiąc:

– Nie ruszaj się.

***

Kilkanaście godzin wcześniej

– Za pomyślność! – Borys wzniósł toast.

– Za koniec niedoli! – Dodał Vega, nie przejmując się, że drze się jakby każdy z nich był głuchy.

– Za kobiety, od których nie będę mógł się odgonić! – Wtrącił Steve, będący swoją drogą już nieźle wstawiony.

– Za nowe życie. – W porównaniu z pozostałymi życzeniami, te Maksa wydawały się wypowiedziane od niechcenia.

– Max, co jest? Coś tak spochmurniał?

– Ajj, nie ważne. No już, pijmy!

Jednym haustem opróżnili zawartość kieliszków. Podczas gdy reszta mężczyzn zajęła się spożywaniem podanego niby-jedzenia, Max rozejrzał się po klubie. W zasadzie nie różnił się niczym od innych, podobnych miejsc w strefie B. Jaskrawe neony przebijające warstwę ciemności, skąpo ubrane (o ile w ogóle nie nagie) tancerki zabawiające gości i co jakiś czas znikające z którymś z nich w wiadomym celu oraz stale grająca głośna, elektroniczna muzyka. Weisst często bywał w miejscach takich jak „Den of Chillin'” i korzystał z wszystkich możliwych atrakcji, lecz bynajmniej nie robił tego zupełnie z czystej przyjemności. Konieczność wtopienia się w tłum i zgubienia podejrzliwych par oczu niejednokrotnie wymagała tak wielkiego zaangażowania. W końcu to był cel jego egzystencji, nadany mu przez innych, ale niejako stanowiący życiowy dogmat: śledzić ofiarę, zlać się z tłem, a w ostatniej fazie odebrać najbardziej drogocenną wartość, którą sobą reprezentowała – życie. Choć jak było powszechnie wiadomo, ów wartość nie stanowiła już takiego skarbu jak niegdyś. Była tania i prosta w produkcji. Ile ludzkich pionków Max sprzątnął Mrocznemu Żniwiarzowi sprzed nosa? Wiele. Jednak teraz wszystko miało się zmienić – wystarczyło zrealizować zadanie.

Weisst złapał się na tym, iż przez dłuższą chwilę wpatrywał się w jedną z seks-tancerek, która od dobrych paru minut świeciła przed całą ich grupą swoimi „atutami”. Nie wiedząc czemu, zaczął się zastanawiać, czy ma do czynienia z botem czy też kobietą. Po chwili doszedł do wniosku, że w zasadzie nie ma to żadnego znaczenia; zarówno jedna, jak i druga żyły wyłącznie w jednym celu – zaspokajania potrzeb tych, którzy mają odpowiednio pojemne konta bankowe. Nie ważne, czy wyhodowano cię w laboratoriach BioTechu czy wydano na świat w strefie C, będącą w istocie siedliskiem nędzy, chorób, prostytucji i wszelkiego innego ścierwa. Przeznaczenia nie da się zmienić.

Wypiwszy jeszcze jedną kolejkę, przeszli w końcu do spraw „ważnych”.

– Wszystko zostaje tak, jak to wcześniej ustaliliśmy? – Pytanie zadane przez Maksa miało w sobie podtekst wątpliwości.

– A co miałoby się nie zgadzać? – Zawarczał Steve. – Ty to wszędzie widzisz jakieś problemy!

– Nie pytałem ciebie. Borys, racz przekazać swojemu gorylowi, iż jeśli jeszcze raz ryknie na mnie w podobny sposób, to niedługo nie będzie miał czym chwalić się przed tymi wszystkimi pannami.

– Ty chuju! Zaraz cię… – Steve miał się już rzucić na mężczyznę, gdy wtem Borys złapał go za kark i cisnął w fotel.

– Spokój! – powiedział cicho, acz głos miał zimny jak ciekły azot. – Obaj macie zamilknąć i skupić się na tym, co właśnie chcę wam przekazać. Tak, wszystko pozostaje zgodnie z pierwotnym planem. Ty, Max, a raczej Włamywaczu – spojrzał mu prosto w oczy – spotkasz się z naszym kontaktem, który wprowadzi cię do siedziby BankCorpu. Vega i Steve zostaną na zewnątrz w roli ubezpieczenia. Tymczasem ja będę czekał w wozie i w odpowiedniej chwili was zgarnę. Jeśli nikt niczego nie spierdoli – mówiąc to, powiódł wzrokiem po całej grupie – to jutro wieczorem będziemy już daleko stąd. Załatwi się lewe ID, da się w łapę komu trzeba, a wszelki ślad po nas i przeprowadzonej akcji zniknie na zawsze z akt. Będziemy wolni… i bogaci, oczywiście.

– Jesteś pewny, że Służby Porządkowe nie zwietrzyły naszego podstępu? Choć nie jest to Revensburgowi na rękę, z dwojga złego wybierze kosztowną ochronę niż utratę całego majątku. Poza tym, naprawdę ufasz swojemu niby-człowiekowi?

– Kurła i znowu zaczyna… – Głos Steve’a był nieco niewyraźny, przez wzgląd na to, iż pochłaniał kolejne udko niby-kurczaka.

– Może to nie tylko paranoja. – Vega, choć zwykle pewny siebie jak Stalin wydający rozkaz dokonania czystki wewnątrzpartyjnej, teraz także miał pewne wątpliwości. – Coś mi to wszystko pachnie wpadką. Nie to, że wolałbym anulować cały najazd, ale może lepiej wszystko przemyśleć.

– Wszystko zostaje tak, jak ustaliliśmy. – oznajmił Borys przez zaciśnięte zęby.

Nie wiedzieć czemu zachowywał tego wieczora wyjątkowo tajemniczo, lecz nikt nie śmiał zapytać go o przyczynę. Jeśli coś mówił, to tak właśnie miało być. Napełnił wszystkim kieliszki, i wzniósłszy swój do kolejnego toastu, rzekł:

– Za pomyślność! – Odstawiwszy szklane naczynie, wstał i rzekł na odchodnym. – Idźcie i spożytkujcie dobrze ten wieczór. Zabawcie się. Czy to w cyckach jednej z tych dziwek, czy grając w pokera – mam to gdzieś. Chcę was widzieć jutro równo o ósmej w miejscu zbiórki. To tyle na dziś.

– Ktoś tu ma dzisiaj kij w dupie. – zażartował Steve, gdy przywódca oddalił się na bezpieczną odległość.

– Coś jest na rzeczy. Zresztą, czego można oczekiwać po byłym wojskowym… – westchnął Vega. – Dobrze, że nie kazał nam napieprzać karnych pompek…

– Lepiej nie zapeszać. – Max dopił swoją niby-colę. – Dobra, mam dosyć siedzenia na dziś. Idę do krainy Morfeusza.

Mężczyzna miał gdzieś to, co właśnie w tej chwili mówili między sobą pozostali członkowie zespołu. Podczas gdy oni zapewne liczyli, ile kolejek i panienek uda im się skosztować, on wolał się porządnie wyspać. Było strasznie duszno i widok, który roztaczał się wszędzie wokół, wywoływał w nim nie chuć, a zwyczajne zmęczenie. Był niemal przy samym wyjściu, gdy drogę zastąpiła mu pewna postać.

– Noc jeszcze młoda, a ty już stąd odchodzisz? Jakże to tak? – Po głosie poznał, że ma do czynienia z kobietą, lecz z uwagi na to, iż twarz chowała pod kapturem, nie mógł dojrzeć jej oblicza.

– To nie mój dzień. Wolę spasować wcześniej, niż obudzić się nazajutrz w śmietniku. Poza tym jakoś nie mam ochoty oglądać tego wszystkiego.

– O proszę – facet, który nie ma ochoty oglądać nagich kobiecych ciał? Powiedziałabym, że jesteś homo, ale patrząc na ciebie, czuję, że prawdziwy powód jest inny. – Chcąc nie chcąc musiał przyznać, iż przez sposób prowadzenia rozmowy go zaintrygowała.

– Zamiast spoglądać na wiele niczym nie różniących się sylwetek, wolę ujrzeć jedną, którą w istocie warto jest poznać. Dogłębnie lub nie. – Ostatnie zdanie dodał umyślnie, mając na celu poznanie reakcji swojej rozmówczyni. Tak jak się spodziewał, zamiast wzburzenia okazała zainteresowanie i wtedy zdjęła kaptur.

Zielone, a wręcz szmaragdowe tęczówki (znak, że nie była niby-człowiekiem), krótko i równo ścięte blond włosy z grzywką przesuniętą na prawo oraz niewielkie czerwone, jak bijące od baru neony, usta. Wystarczył szybki rzut oka na jej twarz, aby w jednej chwili zgasłe od dawna serce mężczyzny rozpaliło się na nowo. Błyskawicznym spojrzeniem otaksował resztę jej ciała i tu także się nie zawiódł. Naturalne kobiece piękno w idealnych proporcjach – jakby wyjęta z obrazka. Zdjąwszy płaszcz, ukazała swoją karmazynową sukienkę, dostosowaną do jej kształtów. Momentalnie przyszły Włamywacz postanowił zmienić zdanie i spędzić trochę czasu w klubie u boku tak zacnej osobistości.

– Widzę, że nie boisz się trzymać języka za zębami. Ciekawe, co jeszcze potrafi on zdziałać? – Kobieta przygryzła dolną wargę, co wprawiło Maxa w przyjemne dreszcze.

– Może ci o tym opowiem. Pod warunkiem – zrobił efektywną pauzę – że pozwolisz zaprosić się na drinka. No, ewentualnie dwa.

– Miałeś już wychodzić, a teraz próbujesz mnie spić? Ciekawe. Ale cóż, wyświadczę ci tę łaskę. – Następnie podała mu prawą dłoń. – Jestem Livia.

– Max. – Złożył dżentelmeński pocałunek, a następnie zaprowadził ją do baru.

***

Obudził się w swoim łóżku, nie pamiętając, jak się tu znalazł. Usiadłszy, już w pierwszej chwili uświadomił sobie, że nie skończyło się wcale na dwóch drinkach. Przetarłszy oczy, spojrzał na zegarek. Znieruchomiał.

– O kurwa… – Mając świadomość, że został mu jeszcze tylko kwadrans, w nieznanym sobie dotąd pośpiechu zaczął zbierać się do wyjścia. Po upływie trzech minut był gotowy.

– Dobra, spokojnie. – Próbował siebie pocieszyć, szepcząc podczas biegu na miejsce zbiórki. – To już ostatnia akcja. Potem będzie już tylko lepiej. W końcu, co może pójść nie tak?

***

Dwadzieścia minut wcześniej

Wszystko poszło nie tak. Dotarłszy na miejsce zbiórki minutę przed czasem, przeczuwał, iż jaki początek dnia taka jego dalsza część – i tu się nie mylił.

Vega i Steve wyglądali jak ostatnie nieszczęścia. Nie dość, iż sprawiali wrażenie jakby ich wnętrza były suche jak Sahara, to panienki z klubu musiały być niezwykle wymagające, skoro poruszali się tak ociężale. Co zaś do Borysa, to prezentował się wzorowo – stojący prosto jak drapacze chmur korporacji technologicznych oraz jak zawsze myślący trzeźwo niczym generał Patton. Jednak z jego oczu dało się wyczytać coś dziwnego, niejako lekko niepokojącego. Wiedział o czymś, lecz nie chciał podzielić się tą informacją z całą grupą. Mimo tego stara zasada nie została złamana. Borys miał zawsze rację.

Max po spotkaniu z „kontaktem” wkroczył do akcji. Początkowo wszystko szło zgodnie z planem: przeszedł przez punkty kontrolne, dostał się do skarbca, a po wprowadzeniu odpowiedniej kombinacji kodu poaraliżującego systemy BankCopru, mógł w spokoju otworzyć Archiwum i zabrać wszystkie potrzebne mu dyski danych. O ile jednak do tej pory nie istniała żadna przesłanka mówiąca o jakichkolwiek problemach, tak tuż po zapakowaniu ostatniego nośnika wszystko rozsypało się jak domek z kart.

Włączony alarm w mgnieniu oka sprowadził ochronę. Choć sami jej członkowie nie stanowili dla Włamywacza wyzwania, to stacjonujący w budynku funkcjonariusze Służby Porządkowej już tak. Wywiązała się strzelanina, podczas której jedna ze zbłąkanych kul trafiła „kontakt” prosto w czaszkę, rozbryzgując resztki jego mózgu na ubraniu Weissta. Max nie próbował on nawet walczyć – biegnąć w kierunku wyjścia z kompleksu, strzelał tylko po to, aby especy bali się wychylić zza ścian. W końcu udało mu się dotrzeć do wyjścia, gdzie zaraz po otwarciu drzwi został uderzony czymś ciężkim w głowę. Kiedy się ocknął, ujrzał przed sobą ciała Vegi i Steve’a. Obaj mieli dziurę w głowie, lecz co dziwniejsze, kula wyszła z przodu a nie z tyłu. Nie było to więc zabójstwo, lecz egzekucja. Jeśli zaś chodzi o Borysa, to nie było po niż żadnego śladu. Tak samo jak po danych.

„Kurwa mać. Wpadłem…”, pomyślał. Moment konsternacji nie trwał jednak długo, gdyż po chwili wbiegł w boczną uliczkę, chcąc za wszelką cenę dotrzeć do strefy C i tym samym, jak miał nadzieję, zgubić pościg. Okolica, dotąd całkiem zadbana i rozświetlana przeróżnymi neonami i hologramami reklamowymi, stała się teraz brudna, smutna i depresyjna. Nos drażniły zapachy śmietnisk, moczu, odchodów oraz wiele znacznie gorszych. Mężczyzna lawirował pomiędzy niby-ludźmi, przypominającymi zombie ze starych filmów z XX wieku. Znaleźli się tacy, którzy próbowali go zaczepić, lecz większość była obojętna, jakby pogrążona w letargu. Max nie dziwił się temu – sam wolałby śnić o nierzeczywistym świecie niż oglądać wszystkie te widoki, których doświadczają ci biedacy.

Wyszedł na niewielki placyk na styku dwóch większych ulic w okolicy. Oszacował, gdzie mniej więcej się znalazł i zamierzał ruszyć dalej, gdy wtem na jego drodze stanęła osoba, której spodziewałby się w tym dniu najmniej.

Miał przed sobą kobietę odzianą w czarny kombinezon z hełmem pozwalającym dojrzeć tylko dolną część twarzy. Przypominała funkcjonariuszkę Służby Porządkowej, lecz w pewnym stopniu się od nich różniła. Mimo wszystko Max wiedział, że w żadnym przypadku nie może liczyć na ulgowe traktowanie.

– Ani kroku dalej. – Ton, z jakim wypowiedziała te słowa, był jasnym sygnałem, iż cierpliwość jest jej obca.

– Nie to że coś, pani funkcjonariusz – mówił, wpatrując się badawczo na swoją rozmówczynię – ale naprawdę mi się spieszy. Byłbym wdzięczny, gdyby…

– Ani kroku dalej.

– No cóż, skoro nie dochodzimy do porozumienia…

Skoczył w jej kierunku z wyciągniętym w błyskawicznym tempie elektro-ostrzem. Zamierzał ciąć ją prosto w brzuch, lecz kobieta momentalnie zrobiła zwrot w prawo, by następnie uderzyć go pięścią w lewy policzek. Gdy ponownie się na nią spojrzał, ta stała już z własnym mieczem w prawej dłoni, przybierając postawę obronną.

– Tego się nie spodziewałem. – Nie dał jej dłużej czekać, tym razem chcąc uderzyć pełnym zamachem z prawej strony. Ostrze napotkało opór w postaci bloku, a następnie się ześlizgnęło. Tym razem pięść trafiła go w brzuch, od czego zaczął zwijać się na ziemi.

– Max, Max… Rozczarowujesz mnie. – Funkcjonariuszka była zwyczajnie znudzona ich walką. Jednak fakt, iż znała imię mężczyzny, było nie dala niespodzianką.

– Skąd wiesz, kim jestem? – zapytał, zaciskając zęby z bólu.

– Zaraz się przekonasz, o ile przestaniesz robić z siebie błazna.

Ta obelga rozjuszyła go na dobre. Zaczął uderzać bez zastanowienia, lecz wieloletni trening, jaki odbył niegdyś w Bractwie Hexa, nadał jego ruchom finezji. Kobieta zeszła całkowicie do obrony, gdzie kilka ciosów tylko parę milimetrów minęło swój cel. Mężczyzna poczuł jednak, że coś jest nie w porządku. Czuł się wyjątkowo zmęczony i niemrawy. Choć pamiętał, że wypił wczoraj znacznie więcej, niż zamierzał, to sam alkohol nie był w stanie tak go spowolnić. Z każdym wyprowadzanym ciosem trudniej było mu nabrać powietrza, zaś same mięśnie reagowały silnym bólem.

„Ta suczka musiała wsypać mi coś do drinka”, uzmysłowił sobie chwilę potem. Nie zastanawiał się jednak nad tym dłużej, mając przed sobą inną, zabójczą kobietę.

W końcu Max zamarkował uderzenie z dołu, by ostatecznie zamachnąć ostrzem prawą ręką. Rywalka, zupełnie nie spodziewając się takiego zwrotu akcji, została zraniony w lewy policzek. Widząc, iż wypadła z równowagi, Weisst chciał zakończyć starcie jednym, szybkim atakiem. Gdy ostrze prawie dosięgło piersi kobiety, ta, wykonując obrót, uskoczyła w lewo i mocnym uderzeniem wybiła mu miecz z rąk. Następnie powaliła go kopnięciem w podbrzusze i stanęła przez zwijającym się przeciwnikiem.

***

Teraz

– Nie ruszaj się. – Dopiero w tym momencie dotarło do Maksa to, iż zna ten głos. Ponadto ujrzał przed sobą te piękne usta, które wczorajszego dnia zawróciły mu w głowie.

– Nawet nie zamierzam, Livio.

Kobieta stała przez chwilę w bezruchu, by następnie schować broń do pochwy.

– Więc jednak mnie pamiętasz? Wspaniale, choć mimo wszystko uważałam cię za silniejszego zawodnika. I tak, nie mówię tu tylko o piciu alkoholu.

– Dobra, masz mnie… Zadowolona? – Włamywacz przyglądał się funkcjonariuszce z niepokojem. Fakt, iż ją znał, niewiele mógł pomóc w obecnej sytuacji. Ponadto głowił się nad tym, dlaczego Livia go ściga i do tej pory jeszcze go nie zabiła, choć miała taką okazję.

„Czy powiedziałem jej o jedno słowo za dużo? Ja i moja cholerna słaba głowa”, Max nie widział innej możliwej przyczyny tego pościgu.

– Dlaczego mnie zatrzymałaś? Czego ode mnie chcesz? I co najważniejsze, jak mnie znalazłaś?

– A co powiesz na to, iż mam cię na oku już od przeszło miesiąca? No i nie róbmy sobie żartów – w końcu dzisiaj nie trudno o inwigilację kogokolwiek? Jeśli zaś tak bardzo chcesz znać odpowiedź, to znajduje się w twoim bucie. – Nadała swoim ustom zadziorny kształt.

– Bucie? Co… Nadajnik… – westchnął zrezygnowany.

– Bingo. – Strzeliła palcami. – A teraz przejdźmy do rzeczy. Masz do wyboru dwie opcje: albo pomagasz mi, wykonując każde zadane ci polecenie, albo za chwilę zmienię cię w ser szwajcarski i to ten prawdziwy, z ogromnymi dziurami. – Wymawiając ostatnią frazę, przybrała perfidny uśmieszek.

– Szczerze, wolałbym tego uniknąć. – Max nerwowo przełknął ślinę. – W czym jednak mam ci pomóc? Nie za bardzo rozumiem…

– Oczywiście, że nie rozumiesz. W końcu fakt, iż planowane przez twoją grupę włamanie okazało się totalną klapą, dwaj członkowie nie żyją od strzału w potylicę, zaś boss odjechał, zabierając ze sobą obiekt całego zdarzenia, nie może być ci zrozumiały. Doprawdy, może wprawiać w lekką podejrzliwość. – Z tego co mówiła, dało się wywnioskować, iż była o wszystkim doskonale poinformowana. – A co jeśli powiem, że nie chodzi tu naprawdę o omawiane przez was informacje, ale coś, o czym nawet byś nie pomyślał? A, jak mu tam było, Borys od początku wiedział, jak wszystko się potoczy?

– Co… Skąd… Jak… – Włamywaczowi brakowało odpowiednich słów, by wyrazić emocje, które się w nim kotłowały.

„Jak Borys mógł to zrobić? Po tym wszystkim tak zwyczajnie nas wykiwał?! Jebany kutafon!”, Max czuł się oszukany, zdradzony i potraktowany jak najgorszy śmieć. Jego ostatnie zlecenie, które miało być bramą do nowego, innego życia stało się przyczyną jego klęski. Wszystko było już na nic.

– Nie obchodzi mnie, co teraz sobie myślisz. – Livia wyrwała go z zamyślenia. – Chcę tylko jednego – pomóż mi dorwać tego skurwysyna. Ja odzyskam dane, zaś ty wymierzyć mu sprawiedliwość. To chyba dobry układ?

– A co ze Służbą Porządkową? Myślałem, że stoicie po jednej stronie?

– Czyli odgadłeś, że do nich nie należę. Brawo. Zaś co do twego pytania… – Zrobiła efektowną pauzę. – Oficjalnie tak, ale powiedzmy że, hmm, różnimy się w kilku kwestiach. Poza tym ja proponuję ci układ; z ich strony możesz oczekiwać w najlepszych wypadku szybkiej śmierci przez rozstrzelanie. Chyba że będą mieli zły dzień i postanowią popatrzeć, jak wijesz się podczas wypalania mózgu. Ojj, nie martw się. – Jej śmiech był teraz ostatnim, na co liczył. – Do takiej sytuacji przecież nie dojdzie. W końcu jeśli ktoś ma cię zabić, to tylko ja.

Max był w kropce. Tego dnia wydarzyło się zbyt wiele rzeczy, których w życiu by się nie spodziewał. Cały jego świat został wywrócony do góry nogami. Nie miał siły zupełnie na nic. Z jednej strony chciał już prosić Livię o szybką śmierć i tym samym brak konieczności babrania się w całym tym szambie. Z drugiej zaś… Coś kazało mu przystać na jej warunki i ruszyć w pościg za człowiekiem, który postanowił sobie z niego zadrwić. Co nim kierowało? Sprawiedliwość? Gniew? Nie, to była Zemsta – uczucie, które na dobre wpoiły mu nauki Bractwa Hexa.

„Każda osoba, która zawiedzie Twoje zaufanie i postanowi je wykorzystać przeciw Tobie, zasługuje tylko na jedno – na Śmierć. Zemsta nie jest aktem pochopnym, lecz ceną, którą winowajca musi zapłacić”, w myślach Włamywacz wypowiedział jedno z głównych haseł obowiązujących w stowarzyszeniu, do którego niegdyś należał. Choć te czasy już dawno minęły, wartości mu wpojone obowiązywały po dziś dzień. Nic też nie wskazywało, aby coś miało się zmienić.

– Zgoda. Pomogę ci. – rzekł z pełną powagą, wstając na nogi.

– Cieszę się, że tym razem wykazujesz mądrość. Przynajmniej teraz. – Zakończyła kąśliwą uwagą. – Podążaj za mną. Ten cały „brud” – dodała, wskazując na otaczających ich i stale obserwujących niby-ludzi – dostał już wystarczająco dużo atrakcji. Poza tym sądzę, iż especy są blisko.

Zniknęli w wąskich, mrocznych uliczkach strefy C. Ich droga nie trwała długo, gdyż po upływie kwadransa wyszli na niewielki parking, na którym znajdował się niewielki mobil. Był z rodzaju tych, które mieściły tylko dwie osoby.

– Całe szczęście, że nie zdążyli go zarysować, a nawet gorzej… A tak przy okazji – Max poczuł igłę wbijaną w tętnicę szyjną. Po chwili jego ciało zwiotczało i jedyne, co mógł robić, to obserwować, jak Livia pakuje go do pojazdu. Zaczął słyszeć coraz głośniejszy szum, lecz przed zapadnięciem w sen zdołał jeszcze usłyszeć parę słów. – Rozumiesz, nie mogę ryzykować, że nagle postanowisz zmienić zdanie. To także kwestia bezpieczeństwa – choć w walce cię pokonałam, to wbicie ostrza podczas jazdy nie jest czymś wymagającym. Odpocznij sobie, mój amancie… – Jeśli powiedziała coś więcej, to nie dane było mu już tego usłyszeć.

Zdołał jeszcze ujrzeć za szybą widok mijanych budynków i nielicznych świateł, które nie mogły rozświetlić tej całej warstwy mroku. Wkrótce ciemność dopadła i jego – Morfeusz z otwartymi ramionami przywitał go w swoim Królestwie.

Jedynym plusem tego dnia było to, że dla Maksa się on już skończył.