[88] Śmierć w tym roku była krótka. ~ Justyna

Koszula kleiła mi się do pleców. Siedziałam w przeszklonej kabinie prysznicowej i łzy mieszały się z gorącą wodą. Woda była tak ciepła, że skóra zrobiła się przyjemnie czerwona. Miałam uda w kolorze wschodu słońca. Coraz trudniej było mi złapać oddech.

Skończyło się lato. Cienie stawały się dłuższe, jak przyklejone rzęsy. Mimo wszystko pozostawały protezą. Tęskniłam do krótkich cieni, krótkich oddechów, wczesnych zachodów, słów rzucanych bełkoczącym głosem. Polałam głowę wrzątkiem cieknącym ze słuchawki prysznicowej i poczułam przez chwile twoje dłonie na głowie. Biłaś mnie, wrzeszcząc. Twoje przesadnie umalowane usta układały się w serce, gdy wrzeszczałaś „Nie jestem lezbą! Spierdalaj!”. Ja się tylko uśmiechałam. Wieczorem piłaś. Szminka przeskakiwała na kolejne szklanki, a z jej resztkami przychodziłaś do mnie. Siadałaś mi na kolanach. Sukienka, niby przypadkiem, podwijała się pod same uda. Gładziłam skórę w kolorze okleiny z Ikei.

Ale lato się skończyło. Uda szarzały, aż w końcu przypominały nitki makaronu ryżowego. Musiałam więc spojrzeć wreszcie w twoje oczy. Włączyłam lampę. Okazało się, że nie masz nic do powiedzenia. Puste, wyschnięte jeziora w kolorze niebieskim. Dziury, odbijające bezczelnie niebo. Załkałam, gładząc cię po szarym policzku. Moja łza rozmazała fluid, puder, cień, i bóg wie co jeszcze.

To koniec lata. Twoja dłoń w mojej dłoni, serce zasuszone jak śliwka kalifornijska, w sam raz by je wrzucić do bigosu. Jakieś grzyby na sercu. Dotykało go za wiele dłoni, których flora bakteryjna była mu zupełnie obca. Gdy nie myślę o śmierci, to myślę o śmierci. Każdy dzień rozpoczynam od oddechu i wciągnięcia chęci samobójstwa. I chodzę tak na wdechu, nie myśląc o niczym, prócz śmierci. 

 I już po lecie! Woda jak krew spływa po skórze. Pozbywam się reszty ubrań, których nie zdążyłam zdjąć przed wejściem pod prysznic. Gwałtownym gestem otwieram kabinę i rzucam ciuchami do zlewu. Para wypełnia łazienkę. Ja wypełniam łazienkę wychodząc w ślad za ubraniami. Woda cieknie na bordowy dywanik. Widzę swoje ciało w lustrze. Czerwona skóra, przyjemnie matowa, mimo upływu wody. Ciało jak ciało. Trochę mięsa obciągniętego skórą. Z kieszeni spodni leżących na pralce wyjmuję papierosa. Podpalam go od świeczki stojącej pod lustrem. Zaciągam się głęboko. Jestem gotowa, by od ciebie odejść.