[68] Opowieść w śnieżną noc ~ Miachar

– Równo co sto lat Siedem Grzechów Głównych spotyka się w piekle na igrzyskach. Zwycięzca zdobywa prawo do bycia głównym grzechem ludzkości do następnych igrzysk. I wtedy może dać upust wszystkim swoim żądzą, manipulować ludźmi i sprawić, że całe społeczeństwa staną się zagrożone lub same będą zagrożeniem…
            Śnieg sypiący za oknem, jakby ktoś wyrzucał papierowe kulki z wielu toreb jednocześnie. Gęsty i opadający wszędzie tam, gdzie tylko zdoła osiąść. Zbyt jaskrawe światło latarnie tworzyło kręgi w mroku, ale czy pomagało w dotarciu do celu ośnieżonymi chodnikami? Trudno powiedzieć.
            – Właśnie upłynął kolejny wiek. Orgullo, Codicia, Impureza, Celos, Falta DeModeracion, Ira i Pereza zawitali w Krainie Mroku, by ponownie stanąć w szranki. Przez sto lat każdy z grzechów przygotowywał się do tego wydarzenia, ćwiczył, by zwyciężyć, bo nagroda była tym, co pragnęło każde z nich – władzą, której nikt nie obali, bo musi trwać sto lat. Kiedy nadszedł pierwszy dzień starcia, Codicia…

            – Zaczekaj chwilę. – Dziewczyna przerwała mu i usiadła na łóżku. – Naprawdę musisz je nazywać po hiszpańsku? Specjalnie utrudniasz sobie tym sprawę, wiesz? – zauważyła.
            Założył przed sobą ramiona i skrzywił się.
            – Co ci się znowu nie podoba? Chciałaś historię, która nie będzie dla dzieci, w której będzie krwawo i mrocznie, gdzie zło będzie się wszędzie panoszyć i…
            – No właśnie! – Przerwała mu kolejny raz, a on westchnął. Co się stało z kulturą u tej ludzkiej istoty? Zapomniała, że należy okazywać szacunek starszym i słuchać tego, co mają do powiedzenia? Niewdzięczna nastolatka. – Coś krwawego, jakieś morderstwo czy coś, co mogłabym spisać i umieścić na bloga jako wstęp do kolejnego fajnego snu. Jeśli będę publikować takie szmiry, liczba wejść na stronę spadnie na łeb, na szyję, a przecież wiesz, że ostatnio i tak zanotowałam spadek. Nie chcę, by ludzie przestali mnie czytać – obruszyła się.
            Przyjrzał jej się uważniej. Jasnobrązowe włosy, które pamiętał, teraz były o wiele ciemniejsze, do tego kilka pasem zafarbowano na morski odcień zieleni – do jego uszu doszło, że teraz jest taka moda – na zadartym nosku pojawił się niewielki pryszcz. Jasne oczy nadal patrzyły badawczo na świat dookoła, nieustannie obserwowały, prześwietlały, szukały anomalii. To już nie była ta dziewczynka, do której przychodził z kolejnymi opowieściami na dobranoc. To młoda kobieta, która powoli zaczynała myśleć nad tym, czego chce od życia. A opowiastki o igrzyskach grzechów głównych mogło tym czymś nie być.
            Westchnął. Czas, z którym się przyjaźnił, czasami robił sobie z niego jaja i biegł za szybko, nie pozwalając mu ujrzeć dokładnie jego upływu. To dlatego patrzył na dziewczynę, jakby widział ją po raz pierwszy, choć przecież znał ją od lat.
            – Kiedy tak narosłaś? – zapytał, używając słowa, które odkrył ostatnio w jakieś powieści dla młodzieży. Brzmiało infantylnie, ale dobrze oddawało jego zdziwienie.
            – Kiedy nie patrzyłeś – odparła rezolutnie nastolatka i zsunęła się z łóżka, po czym podeszła do biurka zawalonego podręcznikami, kartkami i długopisami. – Nie wiem, czemu się dziwisz, minęło już siedem wiosen, jak wpadłeś tu z pierwszą wizytą, ósma czai się za rogiem.
            – Może tego nie zauważyłem? – zadał pytanie, które miało brzmieć zaczepnie, ale coś nie wyszło, coś w tonie głosu nie pozwoliło na planowany efekt. – Naprawdę nie chcesz posłuchać tej opowieści o grzechach?
            Zamyśliła się na dwie sekundy.
            – Nie. – Odsunęła kilka książek i zasiadła na krześle przed meblem. Chwyciła za czystą kartkę i jeden z mazaków, spojrzała na Piaskowego Ludka. – Nie masz innej historii, którą mógłbyś mi opowiedzieć, a po której miałabym jakiś fajny sen? Taką naprawdę przerażającą, że będę miała ciarki.
            Postarał się poszukać czegoś w swojej przepastnej pamięci, uśmiechnął się.
            – Może coś się znajdzie.
            – W takim razie siadaj. – Poklepała kant biurka. – Tylko nie mów za szybko, muszę to spisać. I żadnych grzechów głównych, proszę. Przecież wiadomo, że największymi potworami świata są ludzie. Zaserwuj mi coś z ich repertuaru.
            Ludek spełnił życzenie dziewczyny.
            – Jeśli tego chcesz, tygrysico. A więc nakłoń ucha i słuchaj, bo historia, którą ci opowiem, nie jest tylko bajką, a prawdą, która się wydarzyła i która bardzo lubi się powtarzać…
            Snuł mrożącą krew w żyłach opowieść, a śnieg za oknem sypał nadal, spokojny, wirujący w świetle lamp. Opowieść pojawiała się na papierze, a gdzieś daleko, lecz w tym samym świecie, działa się naprawdę.
            I na razie nikt nie miał się o niej dowiedzieć.