[70] Czarować każdy może [Blind Faith] ~ Miachar

Nie lubiła wracać ze sprawunków, kiedy wiedziała, że on jest w laboratorium. Nigdy wtedy nie mogła przewidzieć, czy czasem nie wyjdzie przywitać ją ubabrany jakąś cuchnącą substancją lub z przypalonymi brwiami. A tak się już zdarzyło.

Po przekroczeniu progu głównych drzwi budynku skierowała się do małego gabinetu, który w pełni był do jej dyspozycji. Na krzesło przy drzwiach odłożyła teczkę ze zdobytymi na posterunku policji kopiami akt przydzielonej Profesorowi sprawy do konsultacji. Ściągnęła płaszcz, rozpuściła włosy będące do tej pory ciasno związane w wysoki kucyk i ruszyła korytarzem w stronę małego aneksu kuchennego, gotowa przyrządzić kolejny w tym tygodniu ramen. Dobrze, że za nim przepadała, inaczej jej dieta już dawno by jej obrzydła.

Przeszła dalej, minęła drzwi do pokoju badań i weszła do wnęki, gdzie można się było schować przed wzrokiem obcych ludzi, klientów, którzy chcieli się zorientować, czy trafili w odpowiednie miejsce. Tutaj, w tej małej przestrzeni, choć odrobinę mogła dać upust swoim zdolnościom kulinarnym, które jej pracodawca doceniał, choć nazbyt głośno tego nie przyznawał.

Z wiszącej szafki wyciągnęła dwa opakowania ramenu, na palnik ustawiła garnek z wodą i zabrała się do przygotowania posiłku. Jedynego posiłku w ciągu dnia, szczerze mówiąc. Nie był to wynik biedy czy jakiś dziwnych pomysłów na dietę, raczej przyzwyczajenie, którego nabawiła się podczas studiów. Dość zabiegana jedynie wpadała raz dziennie na stołówkę kampusu, by coś zjeść, i pędziła dalej. Mimo dyplomu i upływu lat nie potrafiła więcej w siebie wrzucić. Ludzie posądzali ją o anoreksję lub inne zaburzenie odżywiania, nic sobie z tego nie robiła, skupiona na swojej pracy i tym, by nikomu nie zdradzić sekretów, które przyszło jej zachowywać przed światem.

Nie była dość hałaśliwa podczas wykonywania znanych sobie czynności, mimo to osoba będąca dotychczas zajęta sprawami w laboratorium usłyszała ją i nagle pojawiła się w tej maleńkiej kuchni.

– O, Deiji. – Mężczyzna przystanął kilka kroków od niej, w jego dłoni dało

się dojrzeć niewielką ampułkę z zółtawą cieczą. Uśmiechał się do niej, a coś w jego

oczach nakazywało zachować dystans. – Nie wiedziałem, że już przyszłaś. Witaj w

domu. – Otaksował ją wzrokiem z góry na dół, jakby jej czarna sukienka i kurtka w tym

samym kolorze mogły coś ukrywać przed jego wzrokiem. – Ładnie wyglądasz. Załatwiłaś

wszystko, co chciałem?

            Kiwnęła mu głową na powitanie, a jednocześnie na znak potwierdzenia.

            – Tak, mam wszystko, w tym dokładne zdjęcia zwłok. Nie wygląda to jakoś

bardzo bestialsko, ale wydział mocno się przejął. Ofiara to ponoć ktoś ważny w

akademickim światku.

            – Wiem o tym. – Mężczyzna, zwany Profesorem, uczynił krok w jej stronę. – Co tam pichcisz?

            – Robię ramen. – Zerknęła na niego. –Chcesz też?

            – A może zjem, dzięki. – Uniósł dłoń z fiolką, by kobieta mogła ją dobrze widzieć. – Najpierw jednak muszę się zająć tym.

Poruszył dłonią, a płyn wytworzył mały wir. Patrzyła na to niezbyt zainteresowana.

– Dobrze, jak chcesz.
Kątem oka obserwowała, jak Profesor wymija ją i podchodzi do jednego z urządzeń. Prawie zamarła, kiedy dotarło do niej, co jej pracodawca chce zrobić.

– Czekaj, czekaj, czekaj! Co ty wyprawiasz? – Deiji dopadła do Profesora z zamiarem wyrwania mu probówki z dłoni, co jej uniemożliwił, dźwigając rękę. Ponad dwadzieścia centymetrów niższa od niego musiałaby umieć skakać dość wysoko, by osiągnąć swój cel.

Mężczyzna zmarszczył nos, patrząc na nią. Nie bardzo rozumiał, o co jej chodzi.

– Co? Muszę podgrzać eliksir.

Jak na jej oko trudno było to nazwać eliksirem. Płyn się nie dymił, do tego miał najzwyczajniej w świecie bardzo brzydki kolor. Eliksiry, które widywała na stronach książek, w kreskówkach czy filmach, w ogóle tak nie wyglądały.

Spojrzała na pracodawcę jak na idiotę, którym przecież nie był.

– W mikrofalówce?

Westchnął ciężko.

– Moja droga Stokrotko, dlaczego mi nie ufasz? Po tylu latach już powinnaś.
            – Widzisz, a jakoś nadal nie mogę. Ciekawe dlaczego.

Pozostawił bez odpowiedzi ten przytyk i ponad wyciągniętymi rękami pracownicy umieścił fiolkę we wnętrzu mikrofalówki. Deiji westchnęła głośno zrezygnowana. Woda na ramen właśnie się zagotowała, więc kobieta wróciła do gotowania, czując na sobie wzrok Profesora.

– Czasami cię nie rozumiem – zauważył, obserwując, jak miesza makaron. – Zazwyczaj ignorujesz mnie i to, co robię, wyczekując tylko kolejnego czeku z wypłatą, a czasami, jak dzisiaj na przykład, zamieniasz się w wojowniczkę walczącą o życie swoje i innych. O co w tym chodzi?
            Krzątała się i milczała, co odrobinę go irytowało. Założył przed siebie ramiona i czekał, wiedział, że cierpliwością zdoła osiągnąć to, czego chce.

– Dzieje się tak dlatego, że czasami zamieniasz się w kogoś więcej niż naukowca, kryminologa i psychopatę – powiedziała, a on się uśmiechnął. Dopiął swego. Ha. – Wtedy stanowisz największe zagrożenie, a ja w przeciwieństwie do ciebie chcę jeszcze trochę pożyć.
            Zaśmiał się. Tak dobrze go znała, choć kiedyś się przed tym wzbraniała. Ależ ten los bywa nieprzewidywalny.

Mikrofalówka głośno obwieściła, że właśnie zakończyła swoją pracę. Profesor wyjął z jej wnętrza fiolkę, po czym jednym haustem wypił jej zawartość.

Deiji skrzywiła się na ten widok.

– Fuj. Co ty właśnie wypiłeś? – zapytała odrobinę zmartwiona. Gdyby jej pracodawca teraz wykitował, nie miałaby gdzie się podziać na większość dni. Musiała więc znać ryzyko, jeśli chciała go ocalić.

– Zwykły, bardzo tłusty rosół, który ugotowałem wczoraj, kiedy już stąd poszłaś. – Odłożył ampułkę do zlewu i spojrzał na kobietę. – Skoro już o życiu mówimy, to niedługo są twoje urodziny, prawda? Marzy ci się jakiś specjalny prezent?
            Zastanowiła się przez chwilę nad tym pytaniem, po czym uśmiechnęła, a smutek, który wyzierał z tego uśmiechu, mógłby co wrażliwszych poruszyć.

– Jako że to będą dwudzieste dziewiąte, chciałabym męża i dziecko. Ale tego nie da się zrobić w miesiąc, bym była z tego zadowolona.

– Dlaczego tak myślisz? – zapytał, podchodząc bliżej, chwytając ją pod brodę i unosząc jej głowę tak, by móc patrzeć prosto w jej oczy. – Swoim urokiem osobistym mogę ci coś na to zaradzić. – Uśmiechnął się filuternie, na co ona westchnęła i odepchnęła jego dłoń.

– Czarować każdy może, ale nie każdemu to wychodzi – zgasiła go szybko i zwróciła się w stronę kuchenki. – Siadaj do stołu, ramen już gotowy.

Niezbyt chętnie, ale ją posłuchał. Przeszedł na tył małego pomieszczenia, gdzie rozłożono równie mały stolik, i zasiadł na jednym z dwóch dostawionych do niego krzeseł. Obserwował, jak zbliża się do niego z garnkiem, i był oczarowany tym widokiem.

Przypatrywał jej się przez cały wspólny posiłek, a myśl, że nikt nie może poznać jego największej słabości, pociągnęła za sobą kolejną, jak zachować tę słabość w sekrecie.
            Bo to Deiji nią była, a ten, kto by się o tym dowiedział, mógłby zniszczyć Profesora poprzez zniszczenie jej życia.

A wtedy świat stanąłby w ogniu i nie byłoby siły, która ugasiłaby ten pożar.