[72] (2) DMF: Poranna kawa ~ Tris

            Było wcześnie rano. Celty tyle co wreszcie zmotywowała się do wstania z łóżka. Zarzuciła na ramiona szlafrok i podreptała do kuchni, żeby zaparzyć sobie kawę. Nie spodziewała się zastać tam nikogo, a jednak byli tam wszyscy. Z wyjątkiem Tamiel, która wciąż smacznie drzemała po wczorajszym koncercie, gdzie musiała wytracić cały swój nadmiar energii, skoro nie rozbijała się od rana z Blu.

            – Dlaczego on krwawi? – zapytała Celty, patrząc krytycznie na poturbowanego Nero.

            – Bo jest idiotą – odparła Blu i zrobiła z gumy duży balon.

            Ten pękł po chwili, przerywając moment ciszy.

            – Nie wiedziałam, że to powoduje, że ludzie zaczynają nagle krwawić bez powodu – skwitowała Celty i pokręciła głową z niedowierzaniem.

            – Myślę, że to nowy fenomen – roześmiał się Dante.

            – To dlatego, że wskoczył demonowi prosto pod pazury – wyjaśniła Blu. – Jak kompletny debil.

            – Zrobiłem to, żeby cię ratować – ryknął Nero, straciwszy resztki cierpliwości.

            – Ja bym sobie poradziła.

            – To czemu stałaś tam jak wryta?! Nie wyglądałbym tak, gdybyś mi ciągle nie wchodziła w drogę!

            – Ale po co te krzyki? – zapytała niezadowolona Celty. – Nikt tu nie ogłuchł. Jeszcze…

            – To przez nią! Wszystko przez nią! – pieklił się Nero. – Mówiłem, żeby się gdzieś schowała, ale nie! Bo ona będzie walczyć!

            – Chłopaku weź ty się uspokój. Melisy ci zaparzę.

            – Albo wódki się napij – wtrącił radośnie Dante, którego wyraźnie bawiła cała ta sytuacja.

            – Dzieciak ma poważne problemy z kontrolowaniem gniewu – zauważyła Celty, marszcząc brwi i zapytała: – Może go na jakiś kurs panowania nad emocjami wyślemy? – tu wyraźnie zwróciła się do starszego łowcy.

            – Raczej do psychiatry – mruknęła pod nosem Blu i odskoczyła, gdy Nero rzucił się na nią.

            – Spokój mi tu – zawarczała Celty, łapiąc go za tył kołnierza. – Chcę w spokoju wypić kawę, więc nie pozwolę wam spierdolić tego poranka jeszcze bardziej.