[70] DMF: Śpiący łowca ~ Tris

Dawno nie było DMFu ^^ To dziś jest. Jak eliksiry i magia to tylko Celty i reszta ekipy. Od razu ostrzegam, że pisane na żywca i bez korekty. Zapraszam!

            W mieszkaniu panowało zamieszanie. Dante leżał nieprzytomny na kanapie, pilnowany przez swojego bratanka. Zadaniem Nero było dopilnowanie, by mężczyzna nie skończył w jeszcze gorszym stanie. W efekcie piorunował wzrokiem Blu, która była odpowiedzialna za zaistniałą sytuację.

            Siedziała na stołku kawałek dalej, łypiąc to na Dante to na Nero. Minę miała jakby skruszoną. Z pewnością zdawała sobie sprawę z tego, że narozrabiała. Zarazem jednak nie można było przeć się wrażeniu, że wciąż coś kombinowała i dlatego trzeba było mieć na nią oko.

            Natomiast Celty jak zawsze próbowała wszystko odkręcić. Jako wiedźma to ona zajmowała się tego typu rzeczami. Gdy chodziło o sporządzanie eliksirów, rytuałów i tym podobnych. A jako prawna opiekunka Blu, to na nią spadała odpowiedzialność za takie wybryki. Nie wspominając o tym, że to z jej zapasów, dziewczyna zwinęła eliksir usypiający i dolała go do herbaty  – jak sądziła należącej do Nero, choć w efekcie i tak pochłonął ją Dante, gdy wstał rano na kacu. Ale za to Celty zamierzała policzyć się z nią później i po swojemu.

            Teraz jednak musiała dokończyć przygotowywanie eliksiru, który miał naprawić to, co Blu zepsuła. Czyli Dante. Zupełnie nie był zdatny do użytku, a Celty trochę go potrzebowała na wieczór. A co zrobi z takim wadliwym, nie działającym łowcą?

            Wszystko to nadzorowała Tamiel. Nie miała zielonego pojęcia o magii i eliksirach, mimo to uparła się pilnować, by Celty wszystko wykonała prawidłowo. Sterczała jej nad głową, raz z jednej raz z drugiej strony i ciągle zadawała jakieś pytania.

            Czekaj, czekaj, co ty robisz? – zdziwiła się, patrząc na Celty z szeroko otwartymi oczami.

            – Co? Musze podgrzać eliksir – odparła beznamiętnie blondynka i wzruszywszy ramionami i zamknęła drzwiczki.

            – W mikrofali?!
            Celty ponownie wzruszyła ramionami.

            – No co? Tak jest szybciej…

            – Jesteś pewna, że to powinno się podgrzewać w mikrofali? – marudziła Tamiel, patrząc na nią z powątpiewaniem. – Kiedyś tak nie robili…

            – Kiedyś nie mieliśmy mikrofalówek. A szkoda… Bo ile łatwiejsze byłoby życie wiedźmy z dzisiejszymi wynalazkami.

            – Ciągle zapominam, że masz dobre kilkaset lat – westchnęła Tamiel, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Doprawdy nie wiem, jak udało ci się wszystkim przekonać, że jesteś tylko nastoletnią kapłanką.

            – Przypominam, że też w to wierzyłaś.

            – Wcale nie – naburmuszyła się Tamiel.

            – Długo jeszcze? – warknął Nero, patrząc na nie wyczekująco. Szybko jednak odwrócił się do Blu, celując w nią oskarżycielsko palcem: – Ani mi się waż.

            – Nic nie zrobiłam!

            – Poruszyłaś się.

            – Bo mi tu niewygodnie. Tyłek mi zdrętwiał. Nie chcesz go rozmasować?

            – Zamknij się. To przez ciebie Dante leży nieprzytomny – zdenerwował się Nero. – I nadal nie wyjaśniłaś, co za idiotyczny pomysł miałaś.

            – Na swoją obronę dodam, że to ciebie chciałam uśpić – wypaliła Blu, po czym zakryła usta dłońmi.

            – Co? Co mi chciałaś zrobić, ty… Ty napalona…

            – To wszystko wina Celty – broniła się dziewczyna. – Nie byłoby problemu, gdyby nie trzymała u siebie w komodzie zapasów eliksiru.

            – Hej – zaprotestowała Celty. – Nikt ci nie kazał grzebać w moich rzeczach, małpo.

            Blu chciała coś jeszcze odpyskować, ale rozległo się „dzyń” obwieszczające, że eliksir jest gotowy.