[45] Chcę być dobry, możesz mnie nauczyć? ~ Eleison

przyjemność

1. «miłe wrażenie wywołane dodatnimi bodźcami, uczucie zadowolenia»

2. «to, co wywołuje uczucie zadowolenia, sprawia miłe wrażenie, dostarcza przyjemnych doznań»

Cholera, było mi tak dobrze.

Droga do domu nigdy nie wyglądała tak cudownie. Wcześniej nie zauważałem tych drzew po prawej. Mój wzrok po prostu je omijał. Dzisiaj ich zieleń uderzała we mnie, nokautowała swoim pięknem już na starcie. Porywisty wiatr wprawiał listki w taniec, przyjemny szum otaczał moją osobę ze wszystkich stron. Gdzieś pomiędzy nim słyszałem cichy szept. Chyba ktoś mnie wołał.

Zignorowałem to. 

W dłoni miałem butelkę wódki. Do połowy pełną. Zdecydowanie. Dzisiaj byłem pieprzonym optymistą. Na języku wciąż czułem niewiarygodnie ostry smak alkoholu, miałem wrażenie, że wypalał moje kubki smakowe. Z tym też było mi dobrze. Tak samo jak z zapachem wiosny, unoszącym się w powietrzu, od którego chciało mi się kichać. Dzisiaj wszystko było dobre.

Droga do domu była dzisiaj niesamowicie długa. Czas chyba specjalnie dla mnie zwolnił, abym spokojnie delektował się pięknem dnia. Nareszcie zwróciłem uwagę na rabatki kwiatków po mojej prawej, które eksplodowały kolorami. Mogłem nawet zauważyć pszczoły krążące wokół nich. Zawsze latały tak szybko?

Ostatnie promienie słońca dołączały do swoich braci za horyzontem. Miałem tak wielką ochotę im pomachać, ot tak. Świadomość, że jutro znów wrócą była taka… relaksująca. Nic nie odchodziło na zawsze, prawda?

Wiatr uderzył we mnie ze zdwojoną siłą. Ale zamiast poczuć się słaby, zdałem  sobie sprawę z własnej potęgi. Zacząłem biec. Szybko. Z prędkością światła.

Oddechy zlały się z szumem wiatru i tym cichym szeptem, który mnie nie opuszczał. Gdzieś w tle pojawiały się krzyki. Cały świat wokół mnie wirował, barwy otaczały mnie. Przyspieszyłem.

Och, jak cudownie.

Nie przestałem biec, kiedy zabrakło mi oddechu. Nie chciałem opuszczać ciepłych objęć natury, zimnego wiatru uderzającego w moje ciało. Ale musiałem w końcu zwolnić.

Potrzebowałem chwili na zaczerpnięcie oddechu. Byłem już niedaleko domu. Wziąłem kolejny, dość spory łyk wódki. Czułem jak paliła mój język, potem przełyk, a nareszcie żołądek.

Dalej ruszyłem spokojnym, powolnym krokiem. Chłonąłem świat wszystkimi swoimi zmysłami. Ludzie patrzyli na mnie jak na wariata, ale czy to złe? Nie obchodzili mnie. Czasem miałem wrażenie, jakbym nie należał do ich gatunku. Jakbym tworzył swój własny gatunek. Czułem się jak bóg.

Odruchowo zacisnąłem dłonie w pięści, jakbym chciał zmiażdżyć nimi każdego intruza, który zakłóciłby mój spokój. Zamiast tego poczułem coś innego. Trzymałem w garści cały świat. Wszystkie kontynenty, oceany, żywe istoty, martwe, rozkładające się już w ziemi trupy. Nie, nie czułem się jak bóg. Ja nim byłem.

Wróciłem do domu. Drzwi były otwarte, nie lubiłem mocować się z kluczem i zamkiem. Jakiś pies rzucił się na moje nogi, zaczął szukać w kieszeniach spodni przysmaków. Chyba był mój. Cholera, od kiedy miałem psa?

Niemal od razu zacząłem się zastanawiać, czym go dziś nakarmiłem. Dawałem mu w ogóle jakieś żarcie? Musiał być głodny. Gdzieś niedaleko lodówki zobaczyłem trzy czerwone miski. Śmieszne, trzy. Musiałem rozpieszczać tego kudłacza.

Wygrzebałem w szafce jakieś pudełko, na którym szczerzył się jakiś dalmatyńczyk. Wydawał się szczęśliwy. To chyba znaczyło, że w środku jest karma dla psów. A przynajmniej tak podpowiadał mi umysł. Czadowo.

Wsypałem trochę tego śmiesznego jedzenia do jednej z misek. Przydałoby mu się jeszcze napełnić pysk jakąś wodą. Od tego też mógł chyba umrzeć.

Butelkę w lodówce raczej znalazłem na wyczucie niż zdając się na swój wzrok. Byłem zajęty wpatrywaniem się w owoce obok kuchenki. Głód dawał o sobie znać. Wlałem trochę wody do kolejnej miski, drugą ręką sięgając po banana. Na razie musiał wystarczyć.

Skąd ja wziąłem psa? Od zawsze wolałem koty. Dlaczego nagle chciałbym mieć w swoim domu jakiegoś pchlarza? Nie potrzebowałem żadnego towarzysza. A tym bardziej kogoś, kim musiałbym się opiekować. Miałem za dużo na głowie, żeby myśleć o jakimś smutnym Scooby-Doo czekającym na mnie w domu.

Zwierzak miał czarną sierść, a jego oczy zabawnie błyszczały w dziennym świetle. Nawet nie kwapił się, aby podziękować swojemu właścicielowi za tę cudowną kolację. Od razu zaczął jeść.

Postanowiłem go olać. Razem z moją wierną towarzyszką, wódką, wziąłem szybki prysznic. Zimne strumienie wody rozlewające się po moim ciele nigdy nie sprawiały mi tak wielkiej przyjemności. Para wodna wirowała przed moimi oczyma, zapach płynu do kąpieli wypełniał całe moje nozdrza.

Nie zawracałem sobie głowy suszeniem włosów. Narzuciłem na siebie pierwsze lepsze ciuchy z podłogi. Nawet nie zerknąłem w lustro. Jeszcze zbyt wiele razy naoglądam się swojej mordy.

Mój kudłacz już czekał przed łazienką z wywalonym jęzorem. Jeśli oczekiwał więcej żarcia, nie miał na co liczyć.

– Stary, wyglądasz upiornie – rzucił. A może zaszczekał?

– Stary, od kiedy ty gadasz? – burknąłem niechętnie, mijając obojętnie zwierzaka. – Widziałeś gdzieś moje fajki?

– W szafce obok zlewu – mruknął zwierzak.

Wyciągnąłem z paczki jednego papierosa, wkładając go sobie za pas spodni. W powietrzu unosił się zapach wódki. Coś było nie tak, przecież nigdzie jej nie rozlewałem. Zerknąłem na kuchenny blat. Stała na nim tylko butelka wody dla mojego psa. Ale to właśnie z niej docierał do mnie ostry zapach wódki.

I wszystko stało się jasne.

– Dzięki, że tak o mnie dbasz i w ogóle, ale na przyszłość wolałbym wino. – Usłyszałem.

– Zrozumiano. – Wzruszyłem ramionami, dopijając resztę wódki z butelki. Gdzie ja znowu rzuciłem moją zapalniczkę? Zacząłem przeszukiwać szafki. Kilkanaście par sztućców, setki gumowych rękawic, jakieś niepotrzebne pierdoły. Postanowiłem spróbować szczęścia w kieszeniach spodni. I to był mój szczęśliwy dzień.

Zaciągnąłem się dymem, czując jak wypełnia całe moje płuca. Był idealnym duetem razem z wódką. Tak przyjemnie. Oparłem się o blat i przymknąłem oczy, chłonąc otoczenie wszystkimi zmysłami. Zapach papierosów, ostry smak wódki, eksplozja kolorów pod powiekami, chłodne szkło butelki pod palcami.

Mój własny, cudowny świat, w którym byłem bogiem.

Mój własny, cudowny świat, którzy zburzyła ona.

Dźwięk zamykanych drzwi zabrzmiał w moich uszach jak dźwięk burzonych murów, jakie wokół siebie wybudowałem. Zapach alkoholu zastąpiła jej słodka woń. To mój narkotyk. Nie musiałem nawet otwierać oczu, żeby widzieć, jak drapała psiaka za uchem, jednocześnie zerkając na mnie spode łba.

– Znowu palisz w domu?

Skinąłem delikatnie głową, nie powstrzymując się od uśmiechu.

– Tyle razy powtarzałam ci, że nie lubię tego zapachu – westchnęła rozczarowana, delikatnie wyjmując mi z palców końcówkę papierosa. Leniwie uchyliłem jedno oko tylko po to, aby na nią spojrzeć.

Wszystkie barwy eksplodujące przed chwilą wyblakły w porównaniu z jej oczyma. Zamykały one w sobie wszystkie kolory. Hipnotyzowały. Nieraz tonąłem w ich głębi.

– Hej – wymruczałem, nie panując już nad swoim uśmiechem. Trudno było mi ukryć radość, jaka wypełniała całego mnie na jej widok. – Dawno tu nie byłaś.

W odpowiedzi wzruszyła tylko ramionami, pozbywając się resztki papierosa. Jej wzrok napotkał tym razem resztkę wódki, którą wciąż trzymałem w dłoni. Spojrzała na mnie niczym matka na syna, u którego znalazła narkotyki. Ale ja tylko zaśmiałem się niewinnie, odkładając butelkę na blat.

– Chcę być dobry, możesz mnie nauczyć?

Zachichotała, a jej chichot był jednym z najcudowniejszych dźwięków, jakie dane mi było usłyszeć. Wziąłem ją w swoje objęcia, wtulając się w jej włosy. Nie potrzebowałem już wódki, skoro miałem ją.

– Jestem zmęczona, Eleison – wyszeptała. – Chodźmy spać.

Nie pozwoliła mi zanieść się do łóżka. Poczekała aż się położę, a potem ułożyła się obok. Nie protestowała, kiedy objąłem jej drobne ciałko, przygarniając je do siebie.

– Nie mam już siły – wyszeptała cicho, ujmując delikatnie moją dłoń. – Musisz mi wybaczyć.

– To nic. Jutro spędzimy dzień razem.

Nie odpowiedziała. To nie znaczyło nic dobrego.

Zasnęła chwilę potem. A ja miałem okazję wsłuchiwać się w jej miarowy oddech, który był dla mnie jak cudowna melodia.

Kiedy zamknąłem oczy, wciąż widziałem eksplodujące barwy. Ale teraz w ich centrum była ona. Jeżeli ja byłem bogiem stworzonego przeze mnie świata, to ona była moją boginią.

Nie spędziliśmy następnego dnia razem.

Obudziłem się przytulony do poduszki. Miałem wrażenie, że moja głowa zaraz eksploduje z bólu. Wziąłem prysznic z nadzieją, że strumienie zimnej wody przywrócą mnie w jakiś sposób do życia. Tym razem wychodząc z łazienki zerknąłem w lustro. Rozszerzone źrenice idealnie komponowały się z cieniami pod oczami.

W kuchni znalazłem rozbitą butelkę po wódce, której część rozlała się po blacie. Paczka fajek leżała w zlewie, płatki śniadaniowe walały się po podłodze. Ani śladu psa, którego wczoraj napoiłem alkoholem. Ani śladu cudownej dziewczyny, którą kochałem.

Podsumowując: szara rzeczywistość.

Cudowna dziewczyna już od dawna była martwa. A nędzne używki były tylko sposobem na to, aby chociaż na chwilę powrócić ją do życia. To tylko poszerzanie swojego umysłu, jego możliwości. Tak przynajmniej się oszukiwałem.

Tak naprawdę byłem bogiem, który stworzył swój własny, upadły świat.

A cholera, było mi tak dobrze.