[42] Angel with a shotgun ~ Laurie

Angel with a shotgun

Ktoś tęsknił za „Pożegnaj jutro”? Nie? Wiedziałam. Temat znowu dawał spore pole do popisu wśród historii, które mogłam wykorzystać, zamiast tworzyć coś nowego, więc postanowiłam wybrać właśnie to uniwersum, a scena jest zza kulis głównej fabuły. Takie tam preludium:)

Get out your guns, battle's begun,
Are you a saint, or a sinner?

            O tej porze klub wypełniony był po brzegi. W ciemnościach trudno było wyłowić spojrzeniem konkretną osobę, ale zwykle nie o to chodziło. Ważne, na kogo spojrzeli przy barze i uznali, że się nada, potem akcja była już szybka. Nnoitora uwielbiał tę robotę, nawet jeśli czasami musiał użerać się z naprutymi dzieciakami. Zwykle odpuszczali, gdy orientowali się, że to nie ta liga pomimo wyglądu barmana.

            Ten wieczór należał do normalnych, dopóki nie spostrzegł brązowowłosej dziewczyny zbliżającej się do baru w rewirze Tesry. Skądś kojarzył tę twarz. Zerknął pod bar na zdjęcie i to upewniło go, że to ta sama osoba. Gestem wskazał drugiemu barmanowi początek akcji. Tym razem było to zadanie specjalne, za które dostaną ekstra stawkę. Nnoitora pokazał wszystkie zęby w uśmiechu, który nie wróżył nic dobrego. Wystarczyło cierpliwie poczekać.

            Obserwował ją, gdy powoli sączyła drinka. Nawet zgrabna, w bluzce bez pleców i krótkiej spódnicy zwracała uwagę. Nie trudno będzie wszystko zorganizować tak, żeby nikt nie zorientował się przed czasem. Sama przecież prosi się o kłopoty w takim stroju.

            Nie trzeba było wiele czasu, aż prochy zaczną działać. Niemal się zaśmiał, widząc, jak się przymila do jakiegoś czarnowłosego przychlasta z tatuażem na gębie. Jakby chciał, żeby cały świat wiedział o jego łóżkowych preferencjach. Żenada. Zresztą panienka zaraz od niego odskoczyła, krzywiąc się jakoś dziwnie. Teraz już wszystko pójdzie zgodnie z planem.

            Wyszedł z klubu niby na papierosa. Zatrzymał się w cieniu, klnąc na czym świat stoi. Oprócz tego przychlasta z tatuażem była z nią jakaś ruda cizia. Pięknie.

            – Bierzemy ją? – zapytał Tesra, przystając obok.

            – A widzisz, że jest ich troje? – warknął na niego. – Rozjebałbym ich, ale tą rudą skądś kojarzę. Mamy nie robić dymu. Chuj z tym. Wracamy.

They say before you start a war,
You better know what you're fighting for

            – Zamknij się.

            – Nic nie mówiłem.

            – Mam to gdzieś, zamknij się.

            Tesra już nic nie powiedział, wolał nie drażnić Nnoitory, kiedy ten jest w takim nastroju, bo to może się skończyć dość boleśnie. Zbyt długo z nim pracował, żeby nie posiadać takiej wiedzy. Trochę mu się nie dziwił, za tę panienkę mieli dostać niezłą sumkę. Komuś na niej naprawdę mocno zależało. Dlaczego? Nie ich sprawa. Oni tylko dostarczali towar, reszta się nie liczyła.

            – No w końcu odebrałeś, różowy chuju – warknął Nnoitora do telefonu. – Te twoje prochy nie działają, jak trzeba. Jedna z suk zorientowała się, że jest struta zamiast zwiać z klubu.

            – Najwyraźniej pomyliście proporcje – odparł w słuchawce melodyjny, rozbawiony głos. – Instruowałem was, jak to zrobić.

            – Chuj, nie proporcje. Spierdoliłeś sprawę, Szayel. Jutro dostarcz porządny towar, a nie jakieś gówno.

            Rozłączył się i cisnął telefonem o najbliższą ścianę w wściekłości. Nie znosił, gdy coś szło inaczej, niż zakładał. Suka może zgłosić na psiarnię, że w klubie są narkotyki i będą mieć przejebane, a ją zgarnie ktoś inny.

I'm an angel with a shotgun,
Fighting till' the war's won
I don't care if heaven won't take me back

            – Jakiś problem, panowie? – usłyszeli od progu.

            Stała tam kobieta o brązowych włosach i zielonych oczach w zwyczajnych ubraniach i z nożem, który przekładała pomiędzy palcami. Obaj zerwali się z miejsc, łapiąc za broń. Przecież nikt nie mógł tu wejść niezauważony.

            – Kim, do kurwy nędzy, jesteś? – warknął Nnoitora. – Jak tu weszłaś?

            – Drzwiami? – Uśmiechnęła się radośnie. – A moje imię nie jest wam do niczego potrzebne. Tak się składa, że czasy Arrancaratu przechodzą właśnie do historii. Pożegnaj jutro, Nnoitora Gilga, Tesra Lindocruz.

            Tesra pierwszy zaczął strzelać. Przeciwniczka odepchnęła się od futryny i zanurkowała pod tor lotu kuli, rzucając nożem. Wylądowała na lewej ręce, przerzuciła ciężar ciała do przodu i opadła na nogi w chwili, gdy Tesra padł martwy z nożem w gardle. W jej dłoni błysnęło już kolejne ostrze, uśmiechnęła się jak szaleniec i frontem ruszyła na Nnoitorę, który już na nią czekał. Pierwszy cios odbił, drugi ledwo go drasnął.

            – Nie myśl, że ze mną pójdzie tak łatwo – warknął.

            – Nie zostałeś Piątym Espadą za ładne oczy. – Zaśmiała się. – Nie żebyś ładne oczy w ogóle miał. Ale to na nic.

            Zderzyli się ramionami. Kobieta odwróciła się błyskawicznie i pchnęła go prosto w kręgosłup pomiędzy dwa kręgi. Nnoitora ryknął z bólu. Wyszarpnęła ostrze i przejechała nim po gardle ofiary.

            – Espada... – prychnęła.

            Zaciekawiona spojrzała na biurko, na którym walały się papiery i resztki jedzenia. Jej uwagę przykuła otwarta teczka, a w niej zdjęcie znajomej dziewczyny o zielonych oczach.

            – Corrien Shiroyama, czego chce od ciebie yakuza?