[43] Kryptonite ~ Alicja

Wróciłam. Nie wiem na jak długo, ani czy regularnie. Spodobał mi się ten temat i chciałam coś napisać. Nie jest to mój najlepszy tekst, przepraszam. Nie udało mi się też pewnie oddac zamysłu, ani tematu. Jest mi jednak bardzo bliski i bardzo mój.

Dziękuję za uwagę J

I watched the world float to the
Dark side of the moon
After all I knew it had to be something
To do with you
I really don't mind what happens now and then
As long as you'll be my friend at the end

If I go crazy then will you still
Call me Superman
If I'm alive and well, will you be
There holding my hand
I'll keep you by my side with
My superhuman might
Kryptonite

“Kryptonite” 3 Doors Down

Kryptonite

- Chcesz kawy? Skoczę na dół i sprawdzę, czy coś jeszcze zostało.

- Wątpię. Byłoby miło jednak wypić duże lattee. Jakby wszystko było normalnie.

Po tych słowach wstał i przeciągnął się z chrupaniem kości. Peleryna załopotała na wietrze. Cały był jak ze stali, jak wykuty z czystego, nietkniętego zębem czasu, marmuru. A jednak coś się w nim zmieniło. Niby nietknięty i idealny jak zawsze, ale inny. Jakby rysa była widoczna dopiero pod światło. Jak, kiedy przyglądasz się szklanej tafli stołu i widzisz te irytujące, pojedyncze odciski palców dopiero, kiedy światło pada na nie pod odpowiednim kątem. Spojrzał na mnie i już wiedział, że ja wiem. Odwrócił się zakłopotany i skoczył.

Zostałam sama. Opierałam się o nogi jednej z rzeźb, na tym co pozostało z dachu galerii handlowej. Z rzeźby zostały tylko nogi, ale o ile nie patrzyłam w górę, nie miało to znaczenia. Ja, cudem jakimś, miałam ręce, nogi i resztę niezbędnych organów. Nie byłam nawet bardzo poobijana. Oczywiście nie było możliwości, żebym była tak idealna jak on, ale czułam się nieźle. Żyłam, oddychałam i miałam może nawet szansę na kawę. W sumie nie było tak źle.

Co ja pieprzę?!? Było źle! Było bardzo, bardzo źle! Łzy napłyneły mi do oczu. Wstałam i zachwiałam się. Pod moimi stopami ziała ogromna wyrwa. Nie było centrum handlowego, ulicy, małych stoliczków pod markizą kafejki, przechodniów, samochodów, ulicznych grajków... Była dziura, która prawdopodobnie sięgała do wnętrza ziemi. Osunęłam się na kolana i obejmując kamienne nogi zaczęłam krzyczeć.

Pojawił się po dwóch sekundach, z tym swoim idealnym przejęciem na idealnej twarzy. Idealna fryzura poruszała się idealnie na wietrze, a idealne oczy patrzyły na mnie z idealną troską. W dłoni trzymał granatowy, kartonowy kubek z czarną pokrywką. Idealna scenka rodzajowa. Zakochany mężczyzna, który przynosi swojej kobiecie poranną kawę do łóżka.

- Co się stało? Krzyczałaś. – próbował, ale nie ukrył drżenia dłoni, przeczesując palcami włosy.

- Ja tego dłużej nie wytrzymam! Musimy o tym porozmawiać, nie uważasz?

Znowu popatrzył na mnie tymi nierozumiejącymi oczami. Jakby chciał, żebym się zamknęła, bo kompletnie nie rozumie języka, w którym do niego mówię. Robił tak zawsze, kiedy nie chciał ze mną rozmawiać. I tym razem nie odpowiedział na moje pytanie. Stanął tylko obok, wyprężył dumnie pierś, złapał się pod boki i patrzył w przestrzeń, jakby tam były wszystkie odpowiedzi na ziemi. Prawdziwy heros na szczątkach świata. Mojego świata.

- Clark! Popatrz na mnie! Co, do cholery?!? – Nie spojrzał na mnie. Milczał. – Mów do mnie!

- Nie krzycz na mnie. – Wciąż wpatrzony w przestrzeń.

- To rozmawiaj ze mną! Przestań być tym cholernym cyborgiem, superbohaterem czy czymkolwiek ci się wydaje, że jesteś! Bądź człowiekiem i porozmawiaj ze mną.

- Nie mów mi co mam robić. – W końcu spojrzał na mnie z takim smutkiem, że serce mi się połamało na tysiące kawałeczków. Kawałeczki utknęły w płucach i zaczęły powoli przesuwać się do gardła. Zaczęłam tracić oddech.

Czy można kogoś jednocześnie kochać i nienawidzić z całego serca? To właśnie teraz czułam. Nienawiść do człowieka, który jednym podniesieniem brwi potrafił zniszczyć mój świat, który jednym gestem wyrywał dziurę do wnętrza ziemi i ustawiał mnie na krawędzi. Ale i miłość do tego, który nie był superbohaterem, który rozjaśniał mi dni kupując ulubione lody czy kwiaty, od których kichał dniami. Byliśmy jak cząstki atomu. Nierozerwalni. Kiedy żyliśmy w harmonii budowaliśmy wszechświaty, kiedy świat próbował nas rozszczepić... BOOM!

- Nie mówię ci co masz robić. Chcę, tylko naprawić to wszystko. Połatać. Nie umiem, nie mogę tego zrobić sama. To tak nie działa.

- Jakoś źle to wyrażasz. Krzykiem i przekleństwami niewiele zdziałasz.

- Ale przecież nie mam innego wyjścia! Ty ze mną nie rozmawiasz. Albo siedzisz i gapisz się w przestrzeń, albo uciekasz. Ja już nie wiem jak zwrócić twoją uwagę. Normalna rozmowa nie działa.

- Nie w ten sposób. Jak twoja kawa?

- W porządku. Dziękuję. – Zmiana tematu i złagodzenie napięcia były jego sposobem na przerwanie impasu. Pozwoliłam mu na to. Ja nigdy nie wiedziałam jak te sytuacje rozwiązywać inaczej. Najchętniej kontynuowałabym rozmowę, która pewnie przeistoczyłaby się we wzajemne oskarżenia. Dodatkowo, niektóre odłamki mojego serca zaczęły dostawać się do oczu. Jedynym sposobem na pozbycie się ich było wypłukanie łzami. Nie chciałam mu dawać tej satysfakcji. Nie tym razem.

Za chwilę więc pewnie skończę kawę i spróbujemy pozszywać świat. Zasypiemy tę ciemność, która próbowała mnie pochłonąć, zbudujemy most z patyków, postawimy nowe stoliki przy mojej ulubionej kawiarence. Znów będziemy swoimi kryptonitami osłabiając wzajemnie swoje supermoce i trzymając koniec świata na dystans. Złapie mnie za rękę i uwierzę ponownie, że będziemy razem na zawsze.