[45] Pijański oniryzm ~ Marchewkonator

Szczerze powiedziawszy do tej pory nie wiem jak to się stało.

W sobotę nad ranem wróciłem lekko zalany do domu, to prawda, ale kto tak nie robi? Te wszystkie kluby z zachęcającymi szyldami wiszącymi nad wejściami, śliczne kobiety zapraszające do środka… Czemuś takiemu nie można się oprzeć. Cotygodniowe piątkowe wypady stały się już właściwie tradycją i nigdy nie było z nimi problemu, szczególnie, że zwykle w soboty nie muszę wcześnie wstawać. Czasami chodzę z kumplami, czasami sam, niekiedy uda mi się nawet wyrwać jakąś laskę…

W każdym razie nie o to teraz chodzi. W ostatni piątek wyszedłem, jak zawsze, dosyć wcześnie z domu, żeby poszukać najlepszych miejscówek na ten wieczór. Co jest najśmieszniejsze, co tydzień najlepsza zabawa jest gdzie indziej i trzeba się nieźle naszukać, żeby trafić na naprawdę dobrą imprezę. Ostatecznie trafiłem do jakiegoś nowo otwartego klubu, nie za bardzo wiem jak, bo do tamtej pory nieźle już popiłem, gdzie można było się nieźle zabawić. Jakiś frajer postawił wszystkim kolejkę, więc co, miałem nie skorzystać? Później już się posypało, wszyscy chlali ile wlezie. W pewnym momencie przestałem kontaktować, kojarzę tylko pojedyncze sceny. Nie wiem jakim cudem trafiłem do domu i jak wyciągnąłem whisky z najwyższej półki, nie zabijając się przy tym, ale to już nie podchodzi pod ten temat. Dziwię się też, że Azor nie obszczekał mnie na wejściu. A może obszczekał? Kto w moim stanie by to zauważył?

W każdym razie sporo tej whisky zniknęło, co zauważyłem dopiero koło południa w sobotę. Nie była to za to najdziwniejsza rzecz, której ubyło.

Obudziłem się na pijackie okrzyki dobiegające z kuchni. Jako że nie pamiętałem co się działo tak od połowy mojego wypadu, nie zdziwiło mnie to za bardzo. Nie kojarzyłem tego głosu, należał do jakiegoś gościa w średnim wieku, więc zacząłem się zastanawiać nad wszystkimi znanymi mi grzecznymi odpowiednikami ‘spierdalaj stąd stary chuju!’, bo wolałem nie wiedzieć skąd się tam wziął i co robił koleś starszy o około dwadzieścia lat. Zdarzały mi się gorsze sytuacje, serio, stary dziad w sobotnie przedpołudnie w twojej kuchni to nie jest jeszcze tragedia. Im bliżej byłem, tym odgłosy stawały się głośniejsze i bardziej niewyraźne. Śmieszne, im bliżej byłem, tym mniej go rozumiałem.

Już chciałem wpaść do środka i zacząć wypróbowywać na tym gościu wszystkie znane mi epitety, jednak przystanąłem, kiedy zobaczyłem pustą miskę mojego psa na środku korytarza. Co ona tam robiła? Schyliłem się, żeby ją podnieść, i właśnie wtedy uderzył mnie mocny zapach alkoholu. W stanie, jakim byłem, od razu zrobiło mi się niedobrze, musiałem oprzeć się o ścianę, żeby nie zwymiotować. Kiedy trochę mi przeszło (ale tylko trochę) pochyliłem się w stronę miski i delikatnie ją podniosłem, żeby dokładnie się przyjrzeć. Przy każdym drżeniu mojej ręki orzechowy płyn chlupotał na dnie, obijając się o ścianki.

-- Moja whisky? Co do… -- rzuciłem miską o podłogę i wbiegłem do kuchni, żeby wywalić tego dziada z mojego domu jak najszybciej. Kto jest na tyle pojebany, żeby lać psu alkohol? Mógł mi zatruć Azora! Mimo poważnego kaca (albo jeszcze lekkiego nawalenia, kwestia sporna) ciśnienie mi się podniosło i już chciałem go pobić, serio, ale to, co zobaczyłem w kuchni zdecydowanie mnie otrzeźwiło. Z ręką na sercu mówię, że już nawet kaca nie miałem.

Na środku pomieszczenia stał mój pies. Hmm,  wydaje mi się, że już na wstępie przesadziłem. Azor zdecydowanie nie stał, stan, w którym się znajdował był tak daleki od stania jak mój wygląd do bycia przystojnym. Azor właściwie próbował utrzymać się na wszystkich czterech łapach, które drżały mu jak u ćpuna na głodzie, opierając się przy tym o szafkę. Pomijając psa wszystko było w takim samym porządku, jak po każdym piątku: żadnym. Rozrzucone ubrania, które jakimś cudem zdjąłem dzień wcześniej z siebie leżały na podłodze w salonie, tak samo jak butelka po whisky stała obok szafek w kuchni. Jak tak o tym myślę, to dziwny był jeszcze alkohol rozlany na podłodze, ale wtedy tego nie zauważyłem. Całą moją uwagę zwrócił na siebie trzęsący się Azor ze spuszczoną głową.

W pewnym momencie, jakby zdając sobie sprawę z mojej obecności, pies podniósł na mnie swoje przekrwione oczy. Wzdrygnąłem się, serio, ten wzrok był przerażający! Nie wiem w którym momencie Azor nauczył się tak robić.

- So się gapisz? – warknął na mnie Azor, a ja zdębiałem. – Nigdy pijanego psa nie widziałeś?

- Aazor? – zająknąłem się, nie wiedząc co się dzieje. – Czemu mówisz?

- Szeba było mi lać tego gówna do misski? – Azor strasznie zaciągał, chociaż jak na psa nieźle się trzymał. Właściwie jak zachowują się psy po alkoholu? Oprócz tego, że gadają? Jakaś paranoja. – Patsz, jak się przez Ciebie błaźnię. Nie umiem do końca się wy…wysłowić – przy ostatnim wyrazie dostał czkawki.

- Ale co… - zacząłem, jednak mi przerwał.

- Ty nic nie widziałeś – machnął łapą jak jakiś Jedi, wywracając się przy tym na pysk, bo do utrzymania równowagi potrzebne mu były jednak cztery łapy. – Idź spać człowieku, jesteś baaaardzo śpiący. Zasypiasz na stojąco – cicho coś jeszcze burknął, po czym warknął, jakby się śmiał.

Stałem tam, w sobotnie przedpołudnie, w mojej własnej, niemiłosiernie usyfionej kuchni i patrzyłem się na psa, który zaczął śpiewać jakieś niemieckie pieśni wojskowe. Powoli, bardzo powoli wycofałem się do korytarza, z którego przeszedłem do sypialni i walnąłem się na łóżko, kładąc poduszkę na głowę.

Pierdolę to, od dzisiaj nie piję alkoholu.