[16] Cień ~ Alicja K.

Dzisiaj wracam do mojej ukochanej mitologii słowiańskiej i jeszcze bardziej ukochanego Żywiołaka. Zaznaczam, że opowiadanie wyszło kompletnie z mojej głowy i jest niepoparte żadnymi badaniami, a więc nie ma żadnego pokrycia naukowego. Jest bardziej zainspirowane piosenką w linku. Jeśli nie znacie, proszę posłuchajcie jej po przeczytaniu opowiadania J

https://www.youtube.com/watch?v=ECXoyUWe88c

Cień

12/06 sobota

Gorąco dziś było. Cholernie gorąco. Jezioro z rana parowało przyjemnie i ta cudna mgła zasnuwała taflę. I jak tu się nie wykąpać. Niby wiem, że nie powinienem, że tradycja nie pozwala, ale woda taka chłodna, a tu już od rana war.

Wskoczyłem na 15 minut, przepłynąłem pół długości, ale Maja wołała mnie na śniadanie. Kiedy wracałem prawie zaplątałem się w wodorosty, prawie zachłysnąłem się wodą i prawie poszedłem na dno. Parę kopnięć nogą rozwiązało sytuację.

Na śniadanie była jajecznica. Nasze kury zniosły pierwsze jajka.

13/06 niedziela

Nie za dobrze spałem. Jakby coś siedziało mi na  piersi i nie dawało oddychać. Ciemność była jakby ciemniejsza, kiedy się budziłem. Mam nadzieje, że nie przeziębiłem się przez tę kąpiel wczoraj. To by było durne. Przeziębić się w środku lata...

14/06 poniedziałek

Kolejna bezsenna noc. Kiedy otwierałem oczy miałem wrażenie, że ktoś stoi w kącie. Tylko cień, ale  taki obecny i promieniujący złem. Umysł płata mi figle. Stary chłop, a boi się jak dziecko. Cienie. Ci dalej? Wiedźmy i wampiry? Ehhhhh...

15/06 wtorek

Zaczynam przyzwyczajać się do tego, że nie spię. Miałem okazje zobaczyć dzisiaj świt. Tutaj, nad jeziorem, jest piękny. Ciągle jest gorąco jak diabli więc woda z rana paruje, a na trawie osiadają kropelki wody. Słońce rozświetla je wschodząc jak dyskotekową kulę. Raj na ziemi.

Obrazek jak z pocztówki.

Mgliste jezioro, pomost z samotną postacią na samym końcu.

Facet wyglądal jakby rozmawiał z kimś w wodzie. Pewnie jego dziewczyna pływała. W końcu zaczyna się lato.

16/06 środa

Zgubiłem cień. Nie mam cienia!

Słońce przeze mnie prześwieca jakbym nie istniał. Przecież to niemożliwe!!! Jestem, oddycham, jem. Ale nie mam cienia.

Może został w kącie mojej sypialni. Tylko jak?

17/06 czwartek

Zaatakował mnie. Mój własny cień zaatakował mnie jak jakiś popieprzony, przaśny, polski Freddie Krueger!

Spałem. Po raz pierwszy od kilku dni naprawdę spałem, a on obudził mnie siedząc na mnie okrakiem i dusząc mnie moimi własnymi cieniowymi dłońmi. To była moja twarz jakby zrobiona z dymu i wykrzywiona złością. Cholera jasna. Dobrze, że Majka się obudziła. Myślała, że miałem zły sen.

Przecież nie mogę jej powiedzieć, że mój cień, który z jakiegoś powodu mieszka na stałe w rogu naszej sypialni, próbował mnie zabić.

18/06 piątek

Dzisiaj nie spałem z własnej woli. Poszedłem do łóżka dla pozorów, ale podniosłem się jak tylko usłyszałem ciężki oddech żony. Zobaczyłem go jak tylko się podniosłem. Stał w nogach łóżka patrząc na mnie z nieskrywaną nienawiścią. Wstałem, skinąłem na niego, żeby szedł za mną i wyszedłem z sypialni. Nie miałem zamiaru dać się zabić.

Zatrzymałem się dopiero w połowie drogi do jeziora. Czekałem na niego. Zamiast paść mi do stóp jak każdy normalny cień, stanął obok i gapił się na jezioro.

Zapytałem go dlaczego. Nie wiem czemu, ale pomyślałem, że skoro nie zachowuje się jak zwykły cień to może i zacznie mówić. Nie. Popatrzył na mnie, wskazał paluchem na jezioro, pokręcił głową i tyle go widziałem.

19/06 sobota

Znalazłem go dzisiejszej nocy na mostku. Wyglądał jakby z kimś rozmawiał. Już wiedziałem, że to niemożliwe, bo cienie nie mówią, a jednak zaintrygował mnie. Drań klęczał na końcu pomostu z rękami na krawędziach, wisząc nad tafla jeziora. Starałem się być cicho, jak najciszej, ale usłyszał mnie, zniknął, a coś pod wodą wściekle zapluskało. Nie miałem ochoty sprawdzać co.

20/06 niedziela

Cienia nie było nigdzie tej nocy. Chciałem sie dowiedzieć jak go przyczepić z powrotem do ciała, ale go nie było. Sypialnia była chłodna i spokojna, czułem się tam bezpieczny i senny. Nie powinienem jednak spać, wiem, że nie powinienem.

Zmusiłem się, żeby iśc na pomost. W końcu cień tam zwykle był. W zamian znalazłem ją. Siedziała na końcu pomostu i majtała nogami. Była piękna. Mogłem się dobrze przyjrzeć, bo siedziała do mnie tyłem, ubrana tylko w noc. Długie, ciągle jeszcze mokre włosy opadały jej na plecy. Kiedy szedłem w jej stronę zrobiłem odrobibnę hałasu, żeby nie myślała, że jestem jakimś zboczeńcem. Nawet się nie poruszyła dopóki nie usiadłem obok. W jej oczach był księżyc w pełni odbity w jeziorze i letnie niebo i radość zycia. Wydaje mi się, że rozdziawiłem paszczę kiedy zobaczyłem jej twarz. Jakby chciała mi ja zamknąć pocałowała mnie. Obca, piękna, naga dziewczyna na pomoście pocałowała mnie z taka pasją, że prawie wpadłem do wody. Trwało to lata, wieki, eony, a i tak nie chciałem, żeby się skończyło. Kiedy juz się ode mnie oderwała, spojrzała mi głęboko w oczy i jakby nigdy nic, wskoczyła do wody. Niewiele myśląc wskoczyłem za nią. Kiedy wynurzyłem się, żeby ją znaleźć i wziąć w ramiona i całować do końca świata, jej nie było.

21/06 poniedziałek

Znów sie z nią widziałem. Czekała na mnie na pomoście nocą. Kropelki wody spływały z jej ramion, włosów, palców. Jakby dopiero co wynurzyła się z wody. Jakby z jeziora była zrobiona. Jakby była uosobieniem letniej nocy. Nie mam pojęcia co ona we mnie widzi. Tańczyliśmy na plaży do utraty tchu, całowaliśmy się, pływaliśmy, kochaliśmy się do rana. To była najpiekniejsza noc mojego życia.

Majka o niczym nie wie. Przeciez jej nie powiem. Ale przez tę ciążę zrobiła się nieatrakcyjna, ciągle ma te swoje humory, ciągle jakieś pretensje. A ta dziewczyna jest idealna. Nigdy nie czułem się w ten sposób. Dziś znów pójdę nad jezioro. Nie mogę się doczekać. Już zawsze chcę być z nią.

***

Odłożyłam pamiętnik i otarłam łzy.

Znalazłam ten pokój przez przypadek szperając w dziadkowej bibliotece. Chciałam ściągnąc z półki mitologię słowiańską, a otworzył mi się ten pokoik za półką. Na maleńkim biureczku ciągle leżał otwarty zeszyt z długopisem rzuconym obok.

Dziadek zniknął w noc kupały zanim moja mama się urodziła. To była rodzinna tragedia, z której moja babcia nigdy się nie otrząsnęła. Teraz już wiem co sie stało.

Zobaczyły go w jeziorze przed kupałą, stwierdziły, że jest ich. Zabrały mu cień, żeby go zaciekawić, zniszczyć jego codzienność i zaciągnąć go nad jezioro. Tam już wiedziały jak go omotać. Zastanawiam sie tylko czemu cień chciał go zabić. Moze był mądrzejszy od dziadka i postanowił go chronić. A może chciał się zemścić za oderwanie go od właściciela. Cienie nie są znane z tego, że żyją osobno.

No coż, trzeba będzie skoczyć w jezioro ze srebrnym mieczem i zrobić porządek z tymi topielcami. Nie każdy ma w rodzinie łowcę potworów i nie kazdy może zostać pomszczony. Mój dziadek ma to szczęście.