[17] Kamień ~ Alicja K.

Przepraszam za spóźnienie. Jak zwykle nie mam czasu. Tym razem poświęciłam ubieranie choinki. Nie czuję tego tekstu. Wiem co czuje główna bohaterka, znam jej poczucie humoru, kocham kamyk i to, że jest prawie najlepszym przyjacielem. Czuję, że zmarnowałam potencjał tej historii.

Ręka do góry kto czytał „Karolcię”? Bezczelnie ukradłam pomysł :)

Kamyk

Test nie odbywał się poprzez walkę na noże i trucizny, lecz słowa i umiejętności socjalne. A w tym nie była zbyt dobra. Cholera, będzie musiała znów prosić, a nie za dużo już zostało. Może ze dwa, trzy góra, a jeszcze nie prosiła nawet o rzeczy ważne. Jak to łatwo roztrwonić życzenia na głupoty.

@@@

Kamyk znalazła na stoliku przy łóżku. Nie miała pojęcia skąd się tam wziął. Na początku myślała, że Puszek go przytachał z ogrodu, ale przecież nie miała ogrodu. Kamyk wyglądał jak zielony kawałek butelki wypolerowany przez rzekę. Był idealnie okrągły, płaski na spodzie i lekko wypukły na górze. Kiedy patrzyła przez niego na świat wszystko wyglądało jak z Oz. Nie wiedziała wtedy jeszcze jak daleko ma do Kansas.

Kiedy autobusy zaczęły na nią czekać zamiast uciekać, jakby była trędowata, a dyszki znajdowały się magicznie po kieszeniach zaczęła coś podejrzewać. Tyle szczęścia to ona nie miała.

Pewnego wieczoru siedziała w kawiarni, popijała bananowe lattee za ostatnie pięć złotych i gapiła się na świat przez kamyk. Zobaczyła w zieloności chłopaka z irokezem. Śliczny był. „Kamyku” pomyślała, „zrób tak, żeby podszedł, zagadał, popatrzył na mnie tymi wielkimi oczyskami”. Chłopak podniósł głowę, rozejrzał się po kawiarni i uśmiechnął się do niej. Z wrażenia upuściła kamyk. Zanurkowała pod stół, a kiedy się wynurzyła irokez siedział na krześle obok z najszerszym bananem na świecie, który rozświetlił jej dzień bardziej niż syrop w kawie.

Po powrocie do domu nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. A może... nie, to nie mogła być prawda. Tyle szczęścia to ona nie miała.

Tego wieczoru dzięki magii wyprostowała swoje kręcone włosy, zmieniła rozmiar biustu, przesunęła czas o godzinę i sprawiła, że w jej lodówce pojawiła się całkiem niezła butelka wina.

Kamyk spełniał jej życzenia jedno za drugim i nic nie wskazywało na to,żze był jakiś limit.

@@@

Tak właśnie znalazła się w tej sytuacji. Dostała nową, ekscytującą pracę, którą uwielbiałaby kompletnie i absolutnie gdyby nie ten wszechogarniający i przytłaczający wyścig szczurów. Naprawdę czuła się jak na arenie i żałowała, że nie mogła użyć noża, albo chociaż kilku prawych sierpowych. Wyleciałaby za to z roboty, a tego nikt by nie chciał. „Kamyku” powiedziała i westchnęła ciężko, „proszę spraw, żebym umiała się znaleźć w tym dziwnym świecie patologicznej polityki, dupowlaztwa, żebym przodowała w tym wyścigu gryzoni i nie zwariowała”. Poczuła się jakby lżejsza, a kamyk znów zciemnial. Od jakiegoś czasu nie był już koloru butelki. Świat przez niego oglądany nie wyglądał już jak szmaragdowa kraina, a raczej jak coś z filmu o zombie. Z każdym życzeniem kamyk robił się coraz bardziej kamykowy. Na początku jakby zachodził mgłą i myślała, że jest zwyczajnie brudny, ale z czasem robił się coraz bardziej szary i coraz mniej można było przez niego zobaczyć. Była przekonana, że kiedy już zmieni się w kamień, cała jego magia zniknie.

@@@

Przez wieki o nic nie prosiła. Wydawało jej się, że jest szczęśliwa. Moment... była szczęśliwa. Wymarzony facet, wymarzona praca, fajne mieszkanie. Takie jej własne długo i szczęśliwie. To nic, że rzadko kiedy widywała się z Irokezem, bo pracowała całe dnie na podwyżkę, awans, uznanie. Doskonale wiedziała jak grać w korporacji, żeby osiągnąć to co chciała. Nikt i nic nie było ważne.

Nic dziwnego, że powolutku stawała się coraz bardziej samotna i smutna. Coraz częściej podwładni jej unikali i lunche jadła we własnym gabinecie między jednym a drugim zleceniem. Jej facet był małym słoneczkiem w jej życiu. Zawsze pocieszył, doradził, przytulił, kiedy tego potrzebowała. Rzadko, ale jednak.

@@@

Kamyk leżał przy łóżku, tam gdzie go znalazła. Szary i nudny. Jak kamyki z rzeki, którymi puszcza się nieudane kaczki. Dokładnie taki jak dzieciaki zbierają na spacerze z rodzicami i robią z nich domki dla zab i robali.

Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego. „Dzięki za wszystko” pomyślała i odwróciła się, żeby przytulić sie do chłopaka z irokezem.

Spotkali się wczoraj w kawiarni. Ona podeszła do niego i zaproponowała mu kawę, chociaż w kieszeni miała dwa złote i sam musiał się z nią zrzucić.

Spędzili razem cały dzień i noc i wszystko było idealne. Nie miała super pracy, kupy kasy czy większych cycków. Nie potrzebowała tego.

Wczoraj poprosiła kamyk, żeby wszystko było jak dawniej.

Nie mogła już znieść rozłąki i nienawiści innych. Najszczęśliwsza była będąc zwykła sobą.