[16] La bonne fée ~ SadisticWriter

Tekst skończyłam pisać przed 3 w nocy. Nie miałam już sił na dogłębne poprawianie, więc tekst jest jaki jest. Nie potrafię go też racjonalnie ocenić.

To już chyba trzecie moje opowiadanie na GKP, związane z serią „W cieniu nocy”, choć akurat to nie do końca ma znanych wcześniej bohaterów. Powiedzmy, że to zamierzchłe czasy mojego uniwersum. Saphine Barrel dużo może mówić swoim nazwiskiem. Powiedzmy, że to jakieś cztery, pięć pokoleń za postacią, której przodkiem Saphine jest (czyli: Madlene). No i Shadaw też ma swoje nazwisko, które jest związane z WCN, ale ono znajduje się na końcu huehuehe.

Mamy magię, la bonne fée (a więc: czarodziejki) i cieniste demony. Nooo i co… J'espère que cela vous plaira!

***

„Zawsze, kiedy będziesz mieć poważne kłopoty, zajrzyj do tego pokoju, Saphine” – tak powiedział mój ojciec, zanim umarł. Żadnego „do widzenia”, „kocham cię”, „dbaj o matkę”, tylko ta głupia gadka o jego tajemniczym pokoju, do którego nikt z wyjątkiem niego nie miał dostępu. Byłam na niego zła. Nie rozumiałam wtedy, że to jedyna rzecz, jaką mógł mi przekazać przed swoją śmiercią. Wcale nie musiał się ze mną żegnać – zawsze powtarzał, że gdy jego dusza ulotni się z ludzkiego ciała, stanie się częścią przyrody, jako dziecko mocno w to wierzyłam, dziś po prostu to wiedziałam. Niewypowiedziane słowa mojego ojca unosiły się na wietrze, który otulał mnie kojąco chłodnym płaszczem każdego wieczora, kiedy kładłam się spać. Wietrzny świst przekazywał mi jego „dobranoc” i „kocham cię”. O matkę wcale nie musiałam dbać – zaraz po jego śmierci przyprowadziła do domu kochanka. Ojciec o tym wiedział. Wiedział, że go zdradza, a mimo tego nie odezwał się ani słowem i do końca znosił życie w kłamstwie. Robił to dlatego, że bardzo ją kochał. Robił to po to, żebym wychowała się w normalnej rodzinie. Pozornie normalnej. Cały mój perfekcyjnie ułożony świat zburzył się w dniu, kiedy odszedł najważniejszy człowiek mojego życia. Jego istnienie było moim bezpiecznym murem, za którym kryłam się przed deszczem. Przy nim wiecznie świeciło słońce i niczego się nie bałam.

Ojciec nauczył mnie jak być dobrą osobą, ale nie nauczył jak radzić sobie, kiedy wszystko legnie w gruzach, a ja zacznę topić się w ulewie kłamstw i bólu. Nie nauczył mnie jak pozbierać cegły muru i na nowo zbudować barierę pomiędzy rozpaczą a radością. Nie nauczył, że dobro jest słabsze niż zło.

Przystanęłam w połowie drogi do ostatniego pokoju naszej prywatnej posiadłości. Oczy zachodziły mi mgłą. Bałam się, że lada moment upadnę. Nie, nie mogłam tego zrobić. Nie byłam tu bezpieczna. Piekielny kochanek mojej matki zaraz otrząśnie się z szoku i zacznie mnie szukać.

Drżącą dłonią naciągnęłam rękaw błękitnej, naderwanej sukni na ramię. Oczywiście z powrotem się zsunął i obnażył moją bladą skórę. Gdyby matka zobaczyła mnie paradującą w takim stanie po naszej posesji, skarciłaby mnie, w ogóle nie przejmując się tym, że jestem ranna i poszarpana. Dla niej nie był ważny stan, dla niej ważne było bycie damą pełną gracji w każdej sytuacji. Gdybym jej powiedziała, że to jej kochanek mnie maltretował, zapewne wpadłaby w furię i oskarżyła mnie o kłamstwo. Historia skończyłaby się na tym, że wylądowałabym na krześle i dostała szesnaście batów za bycie kłamczuchą, ladacznicą i uwodzicielką – bo to na pewno moja wina, że jej ukochany mnie tknął.

Wyplułam ślinę wymieszaną z krwią na dywan. Nie obchodziło mnie w tym momencie moje iście barbarzyńskie zachowanie – jakby określiła to matka. Chciałam po prostu zamknąć się w bezpiecznym pokoju ojca i nie pokazywać się światu przez jakiś czas.

Odbiłam się dłonią od ściany mało nie tracąc równowagi. Byłam już niedaleko. Nie mogłam się teraz poddać. To mogłoby oznaczać mój koniec.

Shadew, kochanek mojej matki, miał czterdzieści trzy lata – a przynajmniej tak twierdził. Z wyglądu wcale nie przypominał mężczyzny w wieku średnim. To głupie, ale uważałam, że wygląda prędzej jak nastolatek niż dorosły mężczyzna. Moja mama zdawała się tego nie dostrzegać. Była tak zapatrzona w Shadewa, że nawet nie zauważała, co na temat ich związku mówią inni ludzie – „kazirodztwo, matka z synem!”, za to była piekielnie zazdrosna o każdą damę, która śmiała chociaż zawiesić oko na jej kochanku.

Shadew miał czarne włosy, niesfornie oplatające jego szyję, wąskie, czerwone usta układające się w kpiącym uśmiechu i intensywnie szmaragdowe oczy. Był przystojny. Nienaturalnie przystojny jak na człowieka. Wielokrotnie próbowałam dopatrzyć się w jego twarzy jednej, nieidealnej rysy, ale to nie było możliwe. To paskudny ideał z piekła rodem.

Początkowo ze sobą nie rozmawialiśmy, ale widziałam jak Shadew mierzy mnie wzrokiem. Starałam się nie zwracać na to uwagi i unikałam go jak mogłam. Nienawidziłam go. Nienawidziłam go za to, że pojawił się w naszym życiu i zniszczył moją rodzinę. Nie chciałam mieć z nim nic wspólnego, a z czasem złapałam się na tym, że życzę mu śmierci. Szybko otrząsnęłam się z tego nienawistnego stanu. Tata byłby zasmucony, gdyby dowiedział się o moich myślach.

Po pewnym czasie zaczęłam traktować Shadewa jak powietrze. Obydwoje przestaliśmy sobie wchodzić w drogę i traktowaliśmy siebie tak, jak traktuje się obcych ludzi. Pewnie byłoby tak już do końca naszych dni, gdyby nie to, że pewnego dnia przyłapałam kochanka mojej mamy w kuchni ze sprzątaczką. Gdyby mieli romans, zapewne nie zwróciłabym na to większej uwagi, nie chodziło jednak tylko o miłostki. Shadew próbował ją zabić. Kiedy stanęłam w drzwiach przyciemnionej kuchni, nachylał się nad bladą i ledwo żywą sprzątaczką z nożem w ręku. Nie wiedziałam jak na to zareagować. Stanęłam jak wryta i wstrzymałam dech. Shadew spojrzał na mnie spode łba, a jego oczy zaświeciły się niebezpiecznie w ciemnościach. Wygląda jak potwór, prawdziwy demon. Nie wiedziałam czy krzyczeć, czy uciekać, zostawiając skatowaną kobietę na pastwę losu. Ostatecznie Shadew wykonał pierwszy ruch. Wstał, chwycił mnie za rękę i wepchnął do słabo oświetlonego składziku. Byłam przerażona. Nie wiedziałam co się dzieje. Próbowałam się wyrwać, uderzyć go czy krzyknąć, ale skutecznie mnie przed tym powstrzymał.

– Niczego nie widziałaś, Saphine – syknął do mojego ucha. – Twoja matka byłaby bardzo smutna, gdyby się o tym dowiedziała, nie sądzisz? – zakpił, nie wiedziałam tylko czy z mojej matki, czy ze mnie.

Spojrzałam prosto w szmaragdowe oczy Shadewa i kiwnęłam posłusznie głową. Nie było mnie stać na nic więcej. Przebywanie w składziku z całkowicie obcym mężczyzną, który przypierał mnie do ściany swoim ciałem, nie było dla mnie komfortowe.

– Jesteś ładna – usłyszałam wtedy. Kiedy blada dłoń mężczyzny pogładziła mnie po biodrze, stałam się sztywna jak kołek. Demonicznie zmrużone oczy Shadewa i jego piekielnie zły uśmiech tylko potwierdziły moje obawy. On naprawdę zamierzał zrobić mi krzywdę, a ja nie miałam szans na ratunek. Byłam tylko słabą szesnastolatką, której nigdy nie nauczono jak walczyć z dorosłym mężczyzną.

Z tamtego dnia pamiętam tylko przeszywająco ostry ból, który odebrał mi władzę w nogach i to, że cień Shadewa nie odbijał się na ścianie tak, jak powinien. On nie miał cienia. Nie miał go, bo nie był człowiekiem.

Kilka dni później powiedziałam mamie o tym, co zrobił Shadew. Opowiedziałam jej o skatowanej sprzątaczce, która zdawała się o niczym nie pamiętać oraz o tym, co zrobił mi w składziku, ale ona w nic mi nie wierzyła. Zrzuciła całą winę na moją wybujałą wyobraźnię i ojca, który nauczył mnie jak skutecznie kłamać. Cały czas powtarzała, że próbuję zniszczyć nasze rodzinne więzi, że chcę odebrać jej ukochanego, nie docierało do niej, że ten sam człowiek zgwałcił mnie w składziku i potraktował jak śmiecia, którego można okaleczyć i zostawić wśród szpargałów na pastwę losu. Zostałam ukarana za domniemane kłamstwo. Byłam bita i przez kolejny miesiąc nie miałam prawa wychodzić z domu. To tylko pomogło Shadewowi mnie dopaść. Przestaliśmy traktować siebie jak obcych ludzi, staliśmy się wrogami. Gdy tylko moja matka wychodziła z naszej rezydencji, stawałam się ofiarą mężczyzny bez cienia. Polował na mnie jak na zwierzynę, kilka razy zdołał mnie nawet dosięgnąć, ale zawsze mu uciekałam. Niestety, nie dziś. Ironia losu sprawiła, że znowu wylądowałam w składziku. Tego dnia nie czułam się dobrze. Próbowałam się wyrwać i robiłam to nieskutecznie. Miałam wrażenie, że z obrzydzenia zwymiotuję pod nogi temu potworowi. Wtedy stało się coś zupełnie nieoczekiwanego. Wpadłam w trans. Przedziwny trans, który nakazał mi… śpiewać. Tylko prawdziwa idiotka zaczęłaby nucić w momencie, kiedy obślizgłe ręce wkradałyby się pod jej sukienkę. Może w rzeczywistości byłam idiotką, ale nie mogłam zaprzeczyć temu, że mój żałosny śpiew pełen rozpaczy i bezradności zdołał mnie uratować.             Kiedy nieznana mi pieśń w zupełnie obcym dla mnie języku rozległa się po pomieszczeniu, Shadew złapał się za głowę, jęknął z bólu i wleciał w stos zakurzonych szmat. Byłam w szoku, ale szybko ochłonęłam. Musiałam przecież uciekać. Obolała i zraniona, zmierzałam właśnie do ukrytego pokoju swojego ojca.

Tata wspominał mi kiedyś o tym, że jego matka, a więc moja babka, była „dobrą czarodziejką”. Zawsze się z tego śmiałam. Może jako dziecko wierzyłam w te bajeczki, ale teraz, kiedy byłam już nastolatką, takie historie wcale mnie nie ruszały. Przypomniała mi się jednak jedna z naszych rozmów. Miałam wtedy może z sześć lat. Siedzieliśmy przy kominku pijąc gorącą herbatę. Tata opowiadał mi bajki, których bohaterką była moja babka. Nazywał ją „la bonne fée”, co po francusku oznaczało dobrą wróżkę. Słuchałam go z zainteresowaniem i zadawałam dużo pytań, jedno z nich dotyczyło tego, jaką babcia miała moc. Jak się okazało: śpiewała, a jej pieśni potrafiły wywołać takie rzeczy o jakich nawet mi się nie śniło. Byłam wtedy tak podekscytowana, że spytałam, czy ja też kiedyś będę umiała tak czarować, w końcu bardzo lubiłam śpiewać. Tata odpowiedział wtedy: „jesteś jej wnuczką, nawet, jeśli nie odziedziczysz po niej magii, odziedziczysz chęć niesienia dobra” – i pogłaskał mnie czule po głowie.

To głupie, ale czy ja sama nie byłam taką la bonne fée?

Otrząsnęłam się z tych nieprawdopodobnych rozważań. Z kieszeni sukni wyjęłam klucz – na wszelki wypadek zawsze go przy sobie miałam. Nigdy nie wiesz, kiedy wpakujesz się w naprawdę poważne kłopoty i będziesz musiała uciec.

Stanęłam przed ostatnimi drzwiami znajdującymi się w prawym skrzydle naszego ogromnego domu. Nie były dla mnie przeszkodą, kiedy miałam klucz, za to dalej zaczynały się już schody. Tata twierdził, że znajduje się tu ukryte przejście, tylko nigdy mi nie powiedział jak je odnaleźć. Szukałam go po omacku, moje dłonie przestudiowały chyba każdy fragment malutkiego pokoju, robiącego za gościnny, ale niczego nie znalazły. Serce biło mi coraz szybciej w obawie, że Shadew w końcu mnie znajdzie. Zawsze mnie odnajdywał, zupełnie, jakby czytał w moich myślach.

 Jęknęłam cicho i rozpaczliwie. Może to jednak nie ten pokój? A może jestem ślepa? Ojciec się przeliczył. Mógł tylko zgadywać, że odnajdę to głupie przejście! I co ja teraz zrobię?!

– Saphine, musimy chyba o czymś porozmawiać, nie sądzisz? – usłyszałam głos dochodzący z korytarza.

Poddałam się. Usiadłam pod ścianą, objęłam swoje kolana i zaczęłam się kiwać w tył i wprzód jak dziecko z chorobą sierocą. Nie mogłam racjonalnie myśleć. Było mi słabo, niedobrze i strasznie kręciło mi się w głowie. To był mój limit.

Shadew mnie zgwałci i zabije, a sekret mojego ojca pozostanie sekretem.

Zapłakałam cicho jak dziecko. Kroki potwora bez cienia stawały się coraz głośniejsze. Był już blisko. Wiedział, gdzie jestem. W takich sytuacjach miałam ochotę zapaść się pod ziemię, stać się niewidzialną lub po prostu małą, niedostrzegalną postacią, ale to nie było możliwe.

To koniec.

Zamknęłam oczy i wbrew swojej woli zaczęłam nucić cichą piosenkę, którą śpiewała mi kiedyś na dobranoc babcia. Zawsze powtarzała, że ta melodia będzie mnie chronić. Naiwnie w to wierzyłam.

Kiedy zło wkrada się w progi domu,

Nie jesteś w stanie ufać już nikomu,

Dobro gdzieś znika, strach je zabiera,

A zło twą duszę z ciała wydziera,

Lecz jedno pamiętaj: nie jesteś sam,

Ja o twą duszę niejedna dbam,

Zamknij swe oczka, idź już skarbie spać,

Przy mnie nie masz się czego bać.

Usłyszałam jak Shadew chwycił za klamkę i opuścił ją w dół. Wiedziałam, że już nic na to nie poradzę. Zacisnęłam powieki gotowa na śmierć, ale… nic się nie zdarzyło. Teraz ciszę zastąpił tykający miarowo zegar.

Otworzyłam gwałtownie oczy i wstrzymałam dech. Byłam w pokoju ojca, do którego nikt nigdy nie miał wstępu. Natychmiastowo zerwałam się do góry. To był błąd. Zachwiałam się i wpadłam na krzesło, które ugodziło mnie kantem w brzuch. Wstrzymałam dech i chwyciłam się za podbrzusze. Opanował mnie strach.

Od jakiegoś czasu wiedziałam, że rozwija się we mnie dziecko. Mogłam je zabić, ale nie chciałam tego robić. Ono niczego nie zrobiło. Było bezbronne. To prawda, że zostało spłodzone przez potwora, który mnie zgwałcił, ale nie prosiło się o to. Po prostu było i nic nie mogłam z tym już zrobić. Wiedziałam, że za jakiś czas powinnam uciec z domu. Z daleka od Shadewa i mojej matki, która wpadłaby w szał, gdyby dowiedziała się, że jestem w ciąży i to z jej kochankiem.

Wsparłam się o stół i z trudem przeniosłam na krzesło. Przytuliłam swój brzuch, chcąc ochronić to, co się w nim zwolna rozwijało. Dopiero teraz rozglądnęłam się po tym przedziwnym pomieszczeniu. Było bardzo stare i w stylu mojego taty. Na stole leżały ogromne, otwarte księgi, w kącie stały rośliny, które pomimo upływu czasu nie zwiędły, za moimi plecami stały wielkie regały z książkami, a w powietrzu unosiły się opary kurzu. Kichnęłam i dzięki temu lekko się rozbudziłam. Przedtem nie zwróciłam uwagi na kopertę, która leżała przede mną na stole, a może ona pojawiła się tutaj przed chwilą? W powietrzu wyczuwałam coś nieprawdopodobnego. Jakąś przedziwną cząstkę magii. Czy ja już całkowicie oszalałam?

Chwyciłam drżącymi rękami skrawek papieru z moim imieniem. Tak, to była wiadomość od ojca.

Rozdarłam papier i przyłożyłam zwiniętą kartkę do nozdrzy. Tata perfumował swoje listy różanymi perfumami matki, która zawsze mu powtarzała, że to babski zabieg. Nie, wcale tak nie uważałam. Lubiłam ten zapach. Nie wyczuwałam w nim mojej rodzicielki, wyczuwałam łagodne dłonie ojca, które pachniały świeżo zerwanymi z ogrodu różami. To uspokoiło moje rozszalałe serce.

Zaczęłam czytać wiadomość.

Droga Saphine!

Gdy czytasz mój list, zapewne jest już kwiecień. Właśnie mija pierwsza rocznica mojej śmierci. Musisz być zdziwiona. Na pewno starasz się racjonalnie wyjaśnić moją trafną przepowiednię. Nie zadręczaj się i odpocznij, wiem, że jesteś ranna i cudem uniknęłaś konfrontacji ze swoim niedoszłym ojczymem. Jest mi bardzo przykro z tego powodu, co Cię spotkało, nie mogłem jednak zmienić biegu Twojego przeznaczenia. Tak, w tym momencie zapewne siedzę w niebie i przyglądam się z rozpaczą temu, jak obcy mężczyzna niszczy życie mojej ukochanej córki. Wybacz mi, proszę, nie takiego losu dla ciebie chciałem.

Nie mam żadnego daru przewidywania przyszłości. Nie, nie ja. Twoja babcia, która odeszła zaledwie dwa miesiące przede mną, zostawiła mi taki sam list. Umiała wróżyć z kart. Ostrzegła mnie przed kochankiem Twojej matki, wiedziała, że zrobi Ci krzywdę, przewidziała również moją śmierć i to, że się tutaj zjawisz akurat tego kwietniowego dnia, niosąc ze sobą ciężkie brzemię w postaci dziecka. Przewidziała również, że obudzą się w Tobie moce la bonne fée. Pisane jest Ci długie życie, ale tylko wtedy, kiedy stąd uciekniesz.

Jakkolwiek to zabrzmi – Saphine, musisz zabić cienistego demona, który żeruje na Twojej matce. Spójrz w prawo. Na szafce leży owinięty w białe płótno nóż. Jego nazwa to exitialis. Służy do zabijania demonów. Kiedy przyjdzie na to czas, będziesz wiedzieć jak go użyć. Zastanawiasz się pewnie skąd go mam. Byłem łowcą demonów. Łowcą cieni. Ten pokój, do którego nigdy nikogo nie wpuszczałem, służył za moją tajemną skrytkę, do której żaden z potworów nie mógł się dostać.

Mam mało czasu, wiem, że lada moment umrę. Zostawiam Ci swój cały dorobek. Przeszukaj pokój, przeczytaj co chcesz i proszę, nie zapominaj o tym, kim jesteś. Twoja moc może przysłużyć się dobru. Gdy urodzisz dziecko – pół demona, pół człowieka – przekaż mu całą swoją wiedzę. Pokolenie Barrelów przetrwa wiele wieków, choć nie będzie wieczne. Możesz być spokojna – ostatnia z la bonne fée niosąca nasze nazwisko przysłuży się światu.

Wychowaj swoją córkę na godną kobietę i… żyj.

Twój ojciec.

Przyłożyłam dłoń do ust z trudem powstrzymując się od płaczu. List opadł na moje kolana. Było mi słabo. Dostałam za dużo szokujących informacji naraz.

Ja naprawdę jestem czarodziejką. Śpiewającą czarodziejką. Moja babcia też nią była, na dodatek potrafiła przewidywać przyszłość. Wiedziała, co mnie czeka, tak samo jak ojciec. Na dodatek kazali mi zabić Shadewa, który był… demonem. Shadew musiał wiedzieć kim jestem. Kiedy byliśmy w składziku, powiedział, że „śmierdzę magią”, a takich osób jak ja się wystrzega. Wyczuł to. Na pewno.

Otarłam pojedynczą łzę spływającą po moim policzku i spojrzałam na szafkę, gdzie zgodnie ze słowami mojego ojca, leżało tajemnicze exitialis owinięte w płótno. Wstałam ostrożnie z krzesła i sięgnęłam po broń. Nie wyglądała inaczej niż zwykły nóż, ale ufałam, że ma magiczne właściwości.

Mój tata był łowcą demonów. Moja babcia była czarodziejką. Obydwoje uczynili wiele dobrego. Nie miałam wątpliwości co do tego, że pójdę ich śladami. Trudno jest żyć w świecie przepełnionym złem, ale wierzę, że sobie poradzę. Razem z nią.

Położyłam dłoń na brzuchu i spojrzałam na stół. Wydawało mi się, że ojciec nieprzypadkowo otworzył te księgi na określonych stronach. Podeszłam do nich i spojrzałam na pierwszą z brzegu. Rzeczywiście, znajdowały się tu informacje na temat cienistych demonów. To rzecz, która interesowała mnie w największym stopniu.

Przed oczami przewinęło mi się kilka słów. Reverentia – kraina, w której mieszkają demony; pożeranie energii – poprzez wkradanie się w ludzkie cienie; stopnie wyrazistości cieni – słabo widoczny, przeciętnie widoczny i bardzo widoczny (ich poziom zależy od tego, jaki dana osoba ma charakter); ludzkie demony i pospolite demony – te pierwsze przybierają postać ludzi o szmaragdowych oczach, te drugie wyglądają jak czarna masa i zazwyczaj nie ruszają się z Reverentii; demony żywiołów – te słabsze od cienistych, które wiodą trym w swojej krainie; opętania – demony potrafią przejmować kontrolę nad ludzkim ciałem. Nowe informacje sprawiły, że na moich bladych dotąd policzkach wykwitły rumieńce.

Ojciec rzucił mnie na głęboką wodę, ale doskonale wiedział, że sobie poradzę. Wierzył we mnie, nawet, jeżeli ja w siebie nie wierzyłam.

Spojrzałam w inną księgę. Tym razem treść mówiła o samych la bonne fée. Ponoć „dobre czarodziejki” narodziły się wieki temu. Ich ród zapoczątkowały cztery Francuzki, które zostały obdarzone mocą żywiołów. Nazywały się: Nivareth (która potem stała się złą wiedźmą), Livianne, Marisel i Vivien. W następnych pokoleniach te moce zaczęły się mieszać i tworzyć nowe ścieżki magiczne. Do jednego z najrzadszych rodzajów czarów należała magia pieśni, czyli… ta, którą dziś w sobie odkryłam. Była niezwykle trudna do opanowania i często wymykała się spod kontroli. Dzieliła się na pieśni starożytne, których nie dało się wyuczyć – miały największą moc – i takie, które śpiewające la bonne fée same tworzyły, nadając im dzięki słowom znaczenia.

Westchnęłam. To dosyć skomplikowane. Czekała mnie naprawdę ciężka praca. Poradzę sobie bez pomocy ojca i babci?

Przymknęłam powieki i wzięłam głęboki wdech. Delikatny wietrzyk otulił moją twarz, co spowodowało, że się uśmiechnęłam. Tak, nie byłam sama. Moi przodkowie wciąż tutaj byli i dbali o moje dobro.

Fizycznie byłam samotna. Nie potrafiłam jeszcze posługiwać się magią tak, jakbym tego chciała. Nie należałam też do osób, które były silne i odważne. Nie. Byłam tylko słabą, rozchwianą emocjonalnie, ciężarną szesnastolatką, która nie nauczyła się jeszcze samodzielnego życia. Wiele było przede mną, ale już teraz wiedziałam, że na przekór życiu, będę podążała tą właściwą ścieżką.

Poradzę sobie. Na pewno.

Otworzyłam oczy i ścisnęłam w ręku exitialis.

Miałam zamiar wypełnić wolę ojca. Nie. Wolę losu.

Zabiję Shadewa Auvreya.