[103-108] Szampon ~ Cioteczka A-chan

Szampon

Nie jestem zadowolona. Wszystko miało wyglądać inaczej, ale pomysły pouciekały, wena się obraziła, czas się dawno skończył, a ja napisać na ten temat (a właściwie oba) bardzo chciałam. Na dodatek krótko, chociaż użyłam obu tematów. Ale ważne, że jest, prawda?

***

Dzwonek przy drzwiach zabrzęczał, kiedy pakowała zamówienie starszej kobiecie, cierpiącej na kiepską pamięć. Nie zwróciła większej uwagi na to kto przyszedł, do czasu, aż usłyszała doskonale jej znany i irytujący głos.

– Potrzebuję kolejną porcję tej twojej mieszanki – powiedziała Miena, podchodząc do okienka i zupełnie ignorując obecność innego klienta.

– Mam klientkę, zaczekaj na swoją kolej Miena – odparła spokojnie Jay i podała starszej pani jej zamówienie, podczas gdy Miena wydukała z siebie zirytowane „to pilne”. – Proszę bardzo. Dziękuję i zapraszam ponownie. – Uśmiechnęła się ciepło, odprowadzając kobietę wzrokiem i dopiero po chwili zobaczyła, że Miena ma na głowie kaptur, a na twarzy ciemne okulary, chociaż słońca już dawno nie było, i zieloną skórę. Jay powstrzymała się od głośnego śmiechu, ale nie mogła nic poradzić na drżenie głosu, kiedy spytała co się stało. Miena nie odpowiedziała, tylko niecierpliwie przestępowała z nogi na nogę.

– Nie będę wiedzieć, co ci dać, jeśli nie powiesz mi coś się stało.

– Szampon koloryzujący okazał się nieco zbyt koloryzujący – padło zza Mieny i dopiero wtedy Jay zobaczyła, że jej stara znajoma nie przyszła sama. Obok stała młoda dziewczyna, wyglądająca nieco… nietypowo jak na znajomą Mieny. – Tak się dzieje, jak się nie czyta instrukcji obsługi.

– Żadna instrukcja obsługi! Doskonale znam się na magii koloryzującej. To wszystko wina producenta! Na pewno dlatego był na promocji.

Jay popatrzyła na Mienę z powątpiewaniem. Zresztą druga dziewczyna zrobiła to samo, chociaż w jej spojrzeniu było może coś z kpiny. Jay wolała nie wnikać. Westchnęła tylko i zastanowiła się, czego będzie potrzebować do przygotowania mieszanki.

– Nie mam skóry iguany na stanie, a bez tego ani rusz. Będziesz musiała zaczekać do jutra – oznajmiła spokojnie, wiedząc jednak, że Mienie się to nie spodoba.

– Co? Nie mogę przecież uczyć, wyglądając tak! – Oburzenie Jay było oczywiste i do przewidzenia, ale zdecydowanie bezsensowne. – Nie masz czegoś na stanie?

– Nie, nie mam. To musi być przygotowane na świeżo. Jak chcesz, możesz iść do hipermarketu na drugim końcu miasta, ale nie gwarantuje skuteczność tych „wybielaczy”. Nie mam tu hurtowni tylko aptekę i mały warsztat, więc nie mam gdzie trzymać składników, których używam bardzo rzadko.

Miena wyglądała jakby biła się z myślami, ale po chwili wydukała krótkie „będę jutro rano” i zamaszystym krokiem wyszła, naciągając kaptur na głowę jeszcze bardziej. W drzwiach obróciła się jeszcze i popatrzyła na drugą dziewczynę wyczekująco.

– Idziesz? – zapytała Miena.

– Muszę jeszcze załatwić parę rzeczy. Trafię sama – odparła nieznajoma, a Mienie najwyraźniej nie trzeba było dwa razy powtarzać, a przynajmniej tym razem, bo już po chwili zniknęła po drugiej stronie ulicy.

– Witam w aptece „Na zdrowie”, w czym mogę pomóc? – Jay powiedziała swoje klasyczne powitanie dla nowych klientów.

– Poproszę wzmacniającą odporność herbatę ziołową z czymś na strach. – Padło w odpowiedzi.

– Jaki rodzaj strachu? – Jedno spojrzenie na nową klientkę wystarczyło, by wiedziała, że nie jest to coś, o czym lubi mówić. – Rozumiem, w takim razie najlepiej ogólny. Proszę chwilę poczekać.

Jay zniknęła na zapleczu, wzięła odpowiednią mieszankę herbaty i wymruczała zaklęcie, dorzucając kilka gałązek brzozy i odrobinę mieszanki strachu, po czym wróciła do lady. Kiedy dziewczyna wyszła z apteki w akompaniamencie staromodnego dzwonka, Jay miała wrażenie, że gdzieś już ją widziała. Pamiętała też, że ktoś kupował podobną rzecz, jakoś niedługo po tym, jak rozpoczęła ten mały biznes. Nie mogła sobie jednak przypomnieć kto to był i jak wyglądał.

– Ah, chyba zawodzi mnie pamięć. Może jednak udam się do tego terapeuty, który pomaga odkopać stare wspomnienia.

Kiedy następnego dnia, otwierając aptekę, zobaczyła błysk, spodziewała się, że na Krześle zobaczy Mienę. Uśmiechnęła się pod nosem, przypominając sobie, jak ta zapierała się, że nigdy nie użyje tego środka transportu, mówiąc, że to ani nowoczesne jak taxówki, ani tradycyjne jak miotły czy dorożki z niewidzialnymi końmi. Chciała też zapytać o dziewczyną z dnia poprzedniego i może nawet by to zrobiła, gdyby nie głośna kłótnia przed wejściem.

– Na litość boską! Kogo teraz zabiłeś?! – Zawołał jakiś starszy, krępy mężczyzna, łapiąc za marynarkę znacznie młodszego od siebie towarzysza, którego długie, fioletowe włosy spięte były w kucyk.

– Nikogo nie zabiłem. Co najwyżej… sparaliżowałem. Całkowicie – odparł spokojnie mężczyzna, uśmiechając się niewinnie.

– Van! – Zawołał starszy, a jego twarz poczerwieniała. – Jak to całkowicie? Układ oddechowy i nerwowy…

– Też. Dlatego byłoby dobrze, gdybyś puścił mnie w końcu, żebym mógł kupić odpowiednie lekarstwo.

Starszy mężczyzna wyglądał na bardziej załamanego i zmartwionego. Nie puścił jednak, tylko zmrużył gniewnie oczy.

– Kogo? Nie mów, że znowu jednego z twoich uczniów?!

– Dlaczego zakładasz że to jeden z moich uczniów? Poza tym, mówisz to tak, jakbym średnio raz na tydzień wprowadzała kogoś w stan śmierci klinicznej, albo paraliżu wszystkich układów ciała.

Starszy pan w końcu puścił ubranie drugiego, wyrzucając przy tym ręce do góry i pozwalając mu wejść do apteki. Dopiero w środku, Jay poznała, że to nowy nauczyciel w szkole, w której pracowała Miena. I najwyraźniej, ona też go poznała, bo szybko złapała zamówienie i niemal wybiegła z budynku. Mężczyzna jedynie się uśmiechnął. Jay naprawdę wolała nie wnikać w niektóre sprawy.