[110] Rozdział IX [Alan i Rubin] ~ Kamil

Rozdział IX

29 Żniw 1273 roku Po Uwolnieniu

           

            Szedł przez Świątynie Trzech Chórów napawając się zniszczeniem, profanacją i bluźnierstwami dokonanymi przez jego akolitów. Gdy przechodził obok któregoś z nich, ten klękał lub pozdrawiał go, mówiąc "Króluj Pajęcza Bogini" albo "Arachne z tobą". Czuł, że potęga jego Bogini rośnie z każdą chwilą. Przechodząc obok, spojrzał na kaplicę Chóru Pracy. 

Z nici jego magowie utkali przeklęte pajęczyny, które spaczały wszystko czego dotknęły. Pomniki "świętych" były ledwo spod nich widoczne, biła od nich mroczna energia. Posągowi kowala złamali miecz trzymany w lewej dłoni i młot z prawej ręki. Szewc był cały przepołowiony, została mu tylko górna część tułowia. Chłopowi brakowało rąk, a karczmarce głowy. Inne pomniki były nierozpoznawalne przez nici narzucone na nie. Arcymag uśmiechnął się na ten widok. Arachne będzie zadowolona . Kaplica Chóru Służby wyglądała jeszcze gorzej. Witraże z niej były powybijane, pomniki kapłana, lekarza i uczonego były zamienione w proch. Wszelkie złocenia, ozdoby i pozostałe posągi były porozkradane, nawet nie został po nich ślad. Arcymag nie poświecił dłuższej chwili na kontemplacje tej kaplicy. Niegodni głupcy. Mają czelność nazywać się chórem służby, a potrafią służyć tylko złotu - wykpił ich w myślach. Przyszła kolej na Chór Sztuki, pomniki malarza, rzeźbiarza, kupców, rzezimieszka i wszystkich innych profesji były połamane i poskładane na nowo, tylko że teraz w pozach oddających hołd. Oddawali go posągowi kurtyzany, jednakże jej pomnik również był zmieniony. Miała dodane sześć nóg, w jednej dłoni przełamany miecz a w drugiej głowę karczmarki. Wcześniej nagie piersi były teraz zasłonięte przez gęsta pajęczynę z nici. Całość była skropiona krwią. Arcymag usiadł na cokole pod wizerunkiem swojej Bogini i powiedział na głos:

- Dokonało się!

            Nagle, drzwi do Świątyni Trzech Chórów otworzyły się z hukiem. Do środka wbiegł jeden z akolitów. Uklęknął przed arcymagiem i powiedział:

- Panie, zawiodłem. Ambasadorowie żyją i zmierzają do Golemiego Pola. Błagam o wybaczenie.

            Arcymag uśmiechnął się znowu. Miał koło sześćdziesiątki, lecz wyglądał na maksymalnie pięćdziesiąt lat. Pierwsze zmarszczki pojawiały się w kącikach brązowych oczu. Biła od niego niesamowita energia i moc magiczna. Arcymag poprawił długie siwe włosy spadające na czoło i przemówił spokojnym, cichym głosem:

- Doskonale o tym wiem. Wszystko idzie zgodnie z planem. Podejdź tu, sługo Arachne.

Akolita, wystraszony, nie mógł się ruszyć. W końcu jednak powstał i zbliżył się niepewnie. Arcymag również wstał z cokołu, objął maga i poprowadził go przed oblicze Bogini.

- Ja jestem w stanie wybaczyć twoją niekompetencję. Ale czy nasza Bogini? - zapytał akolitę.

Mag nagle zrozumiał o co chodzi. Zaczął się wyrywać arcymagowi, ten jednak był silniejszy niż by można było sądzić po jego wyglądzie i posturze. Mocno przytrzymał wiernego, obrócił w swoją stronę i złapał za gardło. Zaczął go dusić. Jednocześnie wsysał energię magiczną maga. Wkrótce akolita przestał się ruszać. Arcymag zacisnął pięść na szyi swojego podopiecznego, a ten rozsypał się jakby cały był z popiołu.

- Nasza Królowa nie toleruje słabości i niekompetencji! Zapamiętajcie to! - krzyknął do wszystkich znajdujących się w świątyni, po czym jak gdyby nigdy nic, wrócił usiąść na cokół pomnika kurtyzany.

***

            Późnym popołudniem, po odprawieniu rytuałów w Świątyni Trzech Chórów, arcymag skierował swoje kroki do  Wielkiej Wieży, wcześniejszej siedziby rady miejskiej oraz miejscowych czarodziejów, obecnie jego własnej kwatery. Szedł ulicami Golemiego Pola wspominając zniszczenia oraz morderstwa dokonane przez wiernych Wielkiej Pajęczarki przed miesiącem. Raz po raz spotykał akolitów których pozdrawiał i błogosławił słowami „Arachne z tobą”. Mijał również zauroczonych ludzi, nieświadomych swojej niedoli. Wykonywali zadania które arcymag im wpoił poprzez dotknięcie magicznym kryształem. Dzięki ci, o Pajęcza Bogini, za Twój dar potęgi i mocy, który pozwolił mi zapanować nad ich umysłami. Przejęcie całego miasta było zaskakująco łatwe. Wpierw, ponad rok temu, gdy siły kultu Arachne składały się z pojedynczych osób, spotykali się w kanałach i podziemiach Golemiego Pola. Arcymag i jego podopieczni zaczęli przekonywać do swoich racji kolejne osoby z magicznymi zdolnościami, kusząc ich niewyobrażalną potęgą, pokonaniem śmierci czy po prostu złotem. W ten sposób została również zwerbowana cała rada miejska jak i najważniejsze osobistości. Natomiast ci, którzy nie dali się przekonać, albo zostali zamordowani, albo zauroczeni. Wkrótce wyznawcy Arachne urośli w siłę i za podszeptami ich duchowego przywódcy, postanowili przejąć miasto. W nocy  z trzydziestego na trzydziestego pierwszego dnia miesiąca Upałów wyszli na ulice i zaczęły się mordy. Zabijano głównie nie-ludzi, chociaż niespecjalnie zwracano na to uwagę – jeśli ktoś stawiał opór, również szedł pod nóż. Arcymag miał cały czas tą wspaniałą noc przed oczami. Wspominał z lubością, jak szedł tymi ulicami między swoimi akolitami ze swoją drewnianą laską w prawej i magicznym kryształem w lewej ręce. Zewsząd słyszał krzyki przerażenia, nozdrza wypełniał zapach śmierci i spalenizny, w twarz buchały ognie palonych domostw a całe niebo zasnuł dym i czerwona łuna.

            Przepełniony satysfakcją wszedł do Wielkiej Wieży. Nazwa był adekwatna do rzeczywistości. Budynek był ogromny, prawie na pięćset stóp wysokości. Na pierwszych trzech piętrach znajdowały się wielkie sale. Na parterze przyjmowano petentów, pierwsze piętro służyło jako miejsce obrad, drugie jako sąd, natomiast sala na trzecim piętrze była tak zwaną salą balową. Kolejne poziomy były zajmowane przez biura, pokoje, laboratoria magów, zbrojownie oraz różne inne pomieszczenia których przeznaczenia trudno było się domyślić. Na środkowej wysokości wieży znajdowały się magazyny żywności oraz żuraw który ułatwiał dostarczenie jej do góry. Budynek oprócz funkcji publicznych i magazynowych, był również świetnym donżonem. 

            Arcymag powolnym krokiem ruszył na trzecie piętro. W prawym rogu sali balowej, po ukosie od schodów prowadzących do góry, znajdowało się małe pomieszczenie. Wszedł do niego, i nagle ruszył do góry. Znajdował się w specjalnym dźwigu, działającym na podobnej zasadzie co żuraw na zewnątrz budynku. Z taką różnicą, że dźwig wewnątrz był napędzany krasnoludzką technologią i nie potrzebował do pracy ludzi, którzy wciągaliby go do góry.

            Gdy arcymag znalazł się w pomieszczeniu ponad poziomem spichlerza, wyszedł z dźwigu i ruszył w stronę swojej komnaty.

***

- Mam same wątpliwości... Jestem słaby i stary. Daj mi siłę, abym mógł doprowadzić wszystko do końca. Abym mógł zobaczyć Cię w chwale. Powiedz mi, co mam uczynić!

            Arcymag klęczał w swoich komnatach przed obliczem Arachne. Był to niewielki pokój w Wielkiej Wieży, jeden z tych które służyły jako sypialnie. W środku znajdowała się mała strzelnica zamiast okna, mnóstwo zapalonych świec, siennik i ogromny ołtarz na którym stała duża statuetka pół-kobiety, pół-pająka. Pomieszczenie wypełniał chłód kamieni oraz zapach kadzidła, chociaż przebijał się przez niego delikatnie odór rozkładającej się ofiary leżącej pod ołtarzem.

- Milczysz? Jak zwykle... Czyżbym coś czynił źle? Przecież wszystko dzieje się zgodnie z Twoją przepowiednią. Czy... Czy mnie opuściłaś?

            Arcymag załkał. Nie wiedział dlaczego, nigdy wcześniej to mu się nie zdarzało. Mimo całej magicznej potęgi jaką posiadał i jaką mógł jeszcze posiąść, czuł się słaby.

            Nie, nie słaby - uświadomił sobie starzec - czuję się opuszczony. Opuszczony przez Moją Najwspanialszą Boginię. Ale to nie może być prawda! Jestem Jej najwierniejszym sługą! W końcu do mnie przemówi.  Modlił się już tak od prawie godziny i nie mógł znaleźć ukojenia ani uspokoić swojego ducha. Wszystko przez tego elfa i krasnoluda. Oni... Oni wprowadzają chaos do mojego idealnego planu...

            Z rozmyślań wyrwał go dźwięk otwieranych drzwi. Do środka wszedł jeden z jego akolitów.

- Panie! Wzywa cię. Czeka w sali przyjęć.

- Co? Kto mnie wzywa? - Arcymag przez chwilę był skołowany - Aaa... Ten gówniarz ma czelność wzywać MNIE? To on powinien się do mnie pofatygować. No ale dobrze, przejdę się do niego.

            Arcymag wstał z kolan i ruszył w stronę drzwi. Nikt nie może wiedzieć, że przez chwilę okazałem słabość. Gdy mijał akolitę stojącego przy klamce, złapał go za ramię, obrócił w swoją stronę i zaczął wysysać jego energię magiczną. Młody mag próbował się wyrywać, lecz na próżno. Wkrótce została z niego jedynie kupka popiołu.

- Gdybyś zapukał, może byś żył, a tak...

***

            Udał się do dźwigu i zjechał w dół. Przeszedł salę balową, ominął salę sądową oraz salę obrad. Na parterze stało kilku jego akolitów, w większości ludzie którzy świeżo dołączyli do kultu Arachne. Arcymag przechodzą obok nich, mechanicznie odwzajemniał pozdrowienia, bardziej przysłuchując się ich rozmową. W większości, młodzi i jeszcze zieloni magowie zachwycali się nad swoimi osiągnięciami. Jednemu udało się ożywić trupa. Drugiemu zauroczyć radnego. Trzeciemu rzucić klątwę. Ech... Pamiętam dobrze te czasy, gdy samemu stawiałem pierwsze kroki w czarnej magii. I pomyśleć, że ja również ekscytowałem się takimi drobnostkami.

            Wpadł nagle na rozmowę dwóch starszych akolitów i jednego młodszego:

- A ja zawsze lubiłem moc przywracania zmarłych do życia. Zwłaszcza stanie nad ich grobami i słuchanie, jak próbują się wydostać.

- Hahaha! Masz rację, to jest naprawdę genialne! Tak jak implodowanie elfów. Uwielbiam patrzeć jak najpierw się kurczą a potem wybuchają!

- A kiedy ja się nauczę takich rzeczy? - zapytał najmłodszy z nich.

- Najpierw naucz się wiązać buty, gówniarzu! Gdzie ci do takich mistrzów jak my? - i starsi zaczęli się śmiać.

            O Arachne! Czemu pozwalasz takim... Takim pyszałkom, służyć Tobie?! Muszę ich zapamiętać i później ukarać. Arcymag wyminął śmiejących się akolitów i ruszył w dół. W sali przyjęć było prawie pusto. Mężczyzna ubrany cały na czarno, stał na środku sali. Przeglądał księgi na jednym z biurek. Usłyszał kroki arcymaga, z hukiem zatrzasnął książkę i odwrócił się do starca. Jego czarny płaszcz rozchylił się na moment, ukazując ukrytą zbroję. Sprytnie, zbroja z luxitu odbija większość zaklęć – pomyślał starszy mężczyzna. Odezwał się jednak młodszy.

- No nareszcie! Ile można czekać?!

- Jeśli na Arachne, to nawet i całą wieczność – odpowiedział spokojnie arcymag – Ponoć wzywałeś mnie.

- Tak, dziadku. Chcę poznać cały plan. CAŁY, rozumiesz?! Mam już dość, że ujawniasz mi tylko ogólniki!

- Ani nie jestem twoim dziadkiem, ani nie ujawnię ci całego planu. Znasz najważniejsze założenia, to musi cię satysfakcjonować – arcymag nie mógł się przyznać, że wszystko uległo zmianom i sam jeszcze nie zna nowych szczegółów, zwłaszcza teraz, gdy ci karczmarze wprowadzają wiele zamieszania.

- Nie będziesz mi mówił co muszę a czego nie!

            Co za rozwydrzony gówniarz! Gdyby nie był mi potrzebny... Jego skrwawione ciało pięknie by wyglądało na ołtarzu Arachne – arcymag uśmiechnął się na tą myśl, powiedział jednak:

- Proszę o wybaczenie, Wasza Królewska Mość! Jak zawsze, ja, niegodny sługa, pozwolił sobie na za dużą zuchwałość. Obiecuję, że przekażę wkrótce cały plan, z najdrobniejszymi szczegółami.

- No! To mi się bardziej podoba, w końcu trochę szacunku! Podlizuj się tak dalej, to może mianuję cię naczelnym błaznem, kiedy już mnie koronują – mężczyzna w czerni zaśmiał się.

            Śmiej się, śmiej. Nim się zorientujesz, będziesz moją marną marionetką.

- Jeśli takie będzie życzenie Waszej Królewskiej Mości.

- Dobra, starczy tych kurtuazji. Powiedz mi lepiej, gdzie są.

- Ostatnia wizja z kryształu ukazała mi ich w obozie Wilkołaków. Ale nastąpiła, cóż... Drobna komplikacja.

- Drobna komplikacja?

- Tak... Okazało się, że hmmm... krasnolud jest kowalem run.

- Do kurwy nędzy! - wybuchnął mężczyzna – Elf jest pierdolonym Łowcą a teraz mi jeszcze mówisz, że krasnolud jest przeklętym magiem kurdupli?! To karczma jakiś herosów czy jaki chuj?!

- Hmmm... To po prostu nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Nic, z czym sobie nie poradzę.

- Już ja tego dopilnuję! - i kiwnął ręką. Z cienia wyłonił się ludzki kształt. Arcymag dopiero teraz go zauważył. Bardzo go to zaniepokoiło. Cholera, staję się nieostrożny. Mężczyzna w czerni odezwał się do przybysza.

- Wiesz co masz robić? - tamten jedynie kiwnął głową i znowu zniknął w cieniu – No to po kłopocie. Załatwi karczmarzy. I sprowadzi nam ambasadorów.

To się jeszcze okaże. Na głos natomiast powiedział:

- O Arachne, oby tak było!