[111] Fragment rozdziału VII (Alan i Rubin) ~ Kamil

Jest to fragment dłuższego, jeszcze niedokończonego rozdziału. To taka retrospekcja Rubina na temat jego czasów w Akademii - czegoś w stylu uniwersytetu w państwie krasnoludów i niziołków. Troszkę inaczej wyobrażałem sobie ten fragment, ale będzie pewnie jeszcze dopracowywany :) No i przetłumaczyłem część piosenki z temat, dodałem trochę od siebie i jakoś to wyszło (chyba?)

Rozdział VII

Lata 1252 – 1257 Po Uwolnieniu

Dodatkowe szkolenie bojowe potrafiło mocno dać w kość. Rubin po każdych zajęciach wracał obolały i zmęczony. Jednak cieszył się bardzo, doskonaląc swoje umiejętności. Z fazy księżyca na fazę czuł jak rośnie jego siła i zdolności. Oprócz posługiwania się orężem, szkolił się również w taktyce jak i sztuce przetrwania w trudnych warunkach. Dodatkowym atutem zajęć było to, że rzadko kiedy były one czysto teoretyczne, najczęściej uczyli się wszystkiego poprzez praktykę.

Rubinowi szczególnie w pamięć zapadły jedne zajęcia. W połowie miesiąca Śniegu profesor Beryl zabrał ich dźwigiem na jeden z najwyższych tarasów Królewskiego Legowiska, góry w której znajdowała się stolica państwa krasnoludów oraz słynna Akademia. Podróż trwała całkiem długo, winda poruszała się w zamkniętym tunelu ku górze, jednak większość żaków była przyzwyczajona do takich niewygód. Jedynie tylko mały Topaz, niziołek który bardzo chciał zostać Kowalem Run, zaczął panikować w połowie drogi. Brakowało mu powietrza, miał zawroty głowy i wrażenie, że ściany go przygniatają.

- Choroba tunelowa, nie ma co panikować. Zahartuje się chłopak - powiedział do żaków profesor Beryl, gdy ci chcieli pomóc koledze.

Po tym jak dźwig się zatrzymał, weszli do kolejnego tunelu. Był krótki i bardzo szeroki, z pochodniami na ścianach, zakończony ogromnymi żelaznymi drzwiami. Przed wrotami stało dwóch Tarczowników - wszechstronnej formacji, mogącej służyć zarówno jako regularne wojsko jak i jako stróżowie porządku. Trzymali w lewej dłoni swoje ogromne tarcze, mogące zasłonić krasnoluda całkowicie, natomiast w drugiej dzierżyli halabardy. Ich zbroje łuskowe z luxitu błyszczały wyjątkowo, nawet w marnym świetle pochodni.

Gdy profesor Beryl podszedł do drzwi, powiedział do tego po prawej:

- Salute Kwarcu! Przyprowadziłem zielonych na mały trening.

- Wspaniale! Smoki już dawno nie były karmione! - i wyszczerzył zęby spod swojej gęstej ciemnej brody do krasnoludów przed nim.

            Część żaków zaczęła mruczeć coś pod nosem zaniepokojona. Wiedzieli, że nie rzucą ich na pożarcie smokom, jednak spotkanie z tak ogromną bestią oko w oko, zawsze rodziło podniecenie i zdenerwowanie. Tarczownicy rozstąpili się, otwierając drzwi. Do środka wpadł chłód, przygaszając lekko pochodnie. Zaraz potem wleciały do środka zaspy. Żakowie wyszli za profesorem na zewnątrz. Tam stało kolejnych dwóch Tarczowników. Beryl pozdrowił ich skinieniem głowy i ruszył przed siebie.

            Stąpając po śniegu zapadali się po kostki. Zewsząd owiewał ich zimny wiatr, targał ich płaszczami, brodami i włosami. Profesor zaprowadził ich na krawędź tarasu.

            Widok był wspaniały, zapierał dech w piersiach. W dole widzieli Kotlinę Snów, dokładnie taką jakby mieli przed sobą kolorową mapę, mogli bez problemu dostrzec większe miasta i Kryształowy Trakt przecinający cały teren wzdłuż.

- Moi drodzy! - zaczął profesor, przekrzykując hulający wiatr - Przyprowadziłem was tutaj, żebyście wiedzieli. Wiedzieli dlaczego tak ciężko trenujecie, o co będziecie walczyć gdy przyjdzie na to czas i jak bardzo warto się poświęcić tej walce. Kotlina Snów oraz góry ją otaczające, Serce Góry - nasza stolica! Zrozumcie, to są jedyne takie cuda na tym świecie! Cuda należące do nas. Nie możemy pozwolić, żeby Ogniolubi, orkowie czy nawet cholerne elfy nam to zabrały!

Na te słowa wszyscy żakowie podnieśli krzyk entuzjazmu. Rubin, jak i pozostali czuli przepełniającą ich dumę. 

- No dobra, moi drodzy! Dosyć tego stania na mrozie, wracamy do dolnych ścieżek.

Wszyscy zgodnie wrócili do dźwigu. Ten zawiózł ich z powrotem do Serca Góry. Następnie z terenu Akademii, udali się do tuneli znajdujących się jeszcze głębiej niż stolica krasnoludów.    

- Wasze zadanie na dziś - powiedział profesor gdy byli już na miejscu - musicie przebić się przez Ogniolubych do punktu zbornego, znajdującego się na końcu korytarza. Do roboty!

W ciężkich warunkach - ciemno, gorąco i duszno - grupa młodych żaków zaczęła przyodziewać niezbędny ekwipunek. Każdy złapał za tarczę i broń. Ubrali również odzież ochronną. Zarzucili na ramiona plecaki i ustawili się gotowi na komendę. Beryl włączył mechanizm treningowy. Nagle, z boków korytarza buchnął ogień. Kukły z tłuczkami zaczęły się poruszać i obracać. W niektórych miejscach wyskakiwał również taran. Część żaków spojrzała przestraszona po sobie, takich ćwiczeń przecież jeszcze nie mieli, a profesor nie podpowiedział im taktyki.

Dwóch odważnych krasnoludów ruszyło dziarsko przed siebie. Po pierwszym płomieniu okazało się, że równie głupich co odważnych. Gdy przypiekał jednemu brodę, a drugiemu poparzył rękę, szybko cofnęli się na początek korytarza.

- Glin, nie żyjesz. Kładź się na ziemi i czekaj, może któryś z kolegów weźmie twoje truchło na koniec korytarza - profesor powiedział do tego z przypaloną brodą - A ty, Wapniu, jesteś ranny przez co spowalniasz grupę. Ja bym zostawił cię na śmierć, ale może znajdzie się jakiś sanitariusz który się tobą zajmie - na te słowa jedna z krasnoludek podeszła do Wapnia i zajęła się jego ręką.

Nagle Topaz powiedział do wszystkich:

- Ej, a może jakbyśmy zbili się w grupę i otoczyli tarczami, to uda nam się przejść?

Żakowie wyrazili swoją aprobatę na ten pomysł. Osoby z tarczami ustawiły się na zewnątrz kręgu. W środku zbili się pozostali. Znalazło się nawet miejsce dla Glina.

Grupa stawiała pierwsze kroki. Wpadali na siebie, gubili swoje miejsca w szeregu, przepychali się i nie wiedzieli w którą stronę iść.

- Dalej, dalej! Czas ucieka, Ogniolubi zaczynają was zalewać! - popędzał ich profesor.

Cholera, jak tak dalej pójdzie, to wszyscy oblejemy - pomyślał Rubin. Krzyknął więc:

- Topaz! Dowodzisz! Narzuć rytm!

- Co?! Ale…

- Żadnych ale, dajesz!

- Yyyyy… Ametysta! Zacznij “Idziemy przez ogień”! Maszerujemy pod rytm!

- Tak jest!

Krasnoludka, ładnym, dźwięcznym, głosem zaczęła śpiewać jedną z pieśni bojowych swojego ludu.

Zawsze się zastanawiam

Czy to się kiedyś skończy

Mogę poczuć to w moich kościach

Mogę poczuć to w moich kościach

Stojąc w prochu, tego co po nas zostało

Czy wykorzystaliśmy za dużo szans?

Czy pozwoliliśmy zbyt wielu nas ominąć?

Czy wyrzuciliśmy to wszystko?

Czy wyrzuciliśmy to wszystko?

Czy poddamy się bez walki?

Idziemy przez ogień!

Czy jest stąd droga wyjścia?

Czy jest stąd droga wyjścia?

Tylko po trupach wrogów!

Ogniolubi otaczają fort.

Hordy przebijają się, szturmując nas.

Wytrzymamy napór najdłużej jak się da.

Wytrzymamy napór najdłużej jak się da.

To chyba już nasza ostatnia walka.

Czy wykorzystaliśmy za dużo szans?

Czy pozwoliliśmy zbyt wielu nas ominąć?

Czy wyrzuciliśmy to wszystko?

Czy wyrzuciliśmy to wszystko?

Czy poddamy się bez walki?

Idziemy przez ogień!

Czy jest stąd droga wyjścia?

Czy jest stąd droga wyjścia?

Tylko po trupach wrogów!

Ogień sięga mnie i parzy.

W proch zamienia się moje ciało i marzenia.

Ale dotrzeć muszę do Serca Góry bram.

Ale dotrzeć muszę do Serca Góry bram.

By zanieść wieść o wrogu i jego planach!

Czy wykorzystaliśmy za dużo szans?

Czy pozwoliliśmy zbyt wielu nas ominąć?

Czy wyrzuciliśmy to wszystko?

Czy wyrzuciliśmy to wszystko?

Czy poddamy się bez walki?

Idziemy przez ogień!

Czy jest stąd droga wyjścia?

Czy jest stąd droga wyjścia?

Tylko po trupach wrogów!

Wkrótce wszyscy śpiewali pieśń, idąc zgodnie z jej rytmem. Rubin jak i pozostali czuli przepełniającą ich moc, niezwykłą siłę i dumę. Teraz rozumiem co miał na myśli mój ojciec, mówiąc że więzy krwi nie tylko są silne w rodzinie - pomyślał Rubin, ciesząc się, że ma tylu wspaniałych towarzyszy, na których może polegać. Ogień ich nie sięgał dzięki wielkim tarczą. Osoby z zewnątrz były wspomagane przez osoby w środku i gdy w kogoś uderzyła kukła lub taran, był on podtrzymywany przez swojego kompana. Wkrótce, z pieśnią na ustach, dotarli do końca korytarza. Profesor wyłączył maszyny treningowe.

- Gratuluję Topazie dobrego pomysłu! Może być jeszcze z ciebie niezły taktyk! Koniec zajęć na dziś.

            Wszyscy przyjęli tą wiadomość z ulgą.