[40] El rey del caos ~Miachar

            Przed kilkoma wiekami na północy pewnego niezbyt ciepłego kraju położonego gdzieś na globie, kiedy to jego stolicę miała nawiedzić najbardziej sroga zima w całej historii jego istnienia, władzę po zamordowanym ojcu przejął pewien książę. Ledwie pożegnał na dobre czasy dzieciństwa, kiedy biskup włożył na jego głowę złotą koronę z diamentami i ogłosił królem.
            - Brzmi to dość ponuro.
            Westchnął cicho i spojrzał na dziewczynkę, która tuląc do siebie brązowego, pluszowego misia z granatową kokardką zawiązaną wokół szyi, przyglądała mu się, marszcząc czoło.

            - Przecież dopiero co zacząłem tę opowieść, skąd możesz wiedzieć, że będzie ponura?
            - Nic takiego nie powiedziałam - oburzyła się. - Zauważyłam tylko, że to już brzmi dość ponuro. Ale mów dalej, może zmienię zdanie o tej opowieści.
            - Okay, tylko mi więcej nie przerywaj.
            - Postaram się.
            Uśmiechnął się pod nosem. Zgodził się na to ciężkie wyzwanie i był gotowy je wypełnić, potrzebował tylko odrobiny jej wsparcia.
            Odchrząknął, po czym kontynuował opowiadanie wymyślonej historii.
            - Młody król był pewien, że poradzi sobie jako władca, a lud będzie go uwielbiał. Początkowo słuchał swoich doradców, pilnie uczył się niezwykłej sztuki dyplomacji i zyskiwał dla swojego kraju nowych sojuszników. Ale jak wiadomo, w takich historiach zawsze coś musi być nie tak. Podczas jednego z polowań król odłączył się od swoich kompanów, słysząc dochodzący z serca lasu dziwny hałas. Skierował tam swojego wierzchowca, przemierzał kolejne mile, mijał następne drzewa, aż dopadł źródła podejrzanych dźwięków. Okazała się nim ciemnoskóa dziewczyna o dzikim spojrzeniu i altowym głosie. Do tej pory nie spotkał nikogo podobnego do niej, zaciekawiony zaczął rozmowę. Gdy się przedstawił jako król, dziewczyna poprosiła, by zabrał ją ze sobą na zamek. Zgubiła się, uciekając ze swojego kraju, a chciała jak najszybciej do niego wrócić, by uratować swoją rodzinę przed potwornym reżimem.
            - Ej no, myślałam, że nie będzie niczego o polityce, przecież dobrze wiesz, że jestem za mała, by się na niej znać.
            Westchnął ponownie, rzucił jej zaczepne spojrzenie.
            - Chyba miałaś mi nie przerywać.
            - Nie moja wina, że nudzi mnie ta historia.
            - Sama chciałaś, bym coś ci opowiedział na dobranoc.
            - Miałam na myśli jakąś bajkę dla dzieci, nie wspominanie średniowiecza, które jest wciąż żywe w twojej pamięci.
            Prychnął cicho.
            - Dasz mi dokończyć czy mam ci włączyć jakiś audiobook, byś się przy nim nudziła?
            - Skąd pewność, że zanudzi mnie bardziej niż twoja opowieść?
            Czasami nie cierpiał tego, jak wredna na swój wiek jest. Mimo to miał dla niej wiele ciepłych uczuć.
            Widząc jego lekko urażoną minę, przewróciła oczami i odezwała się zdecydowanie milszym głosem.
            - Proszę, dokończ. Chyba nic gorszego niż to, że ta ciemna dziewczyna zawróciła królowi w głowie, raczej się nie wydarzy.
            - Obyś się nie zdziwiła.
            Poprawiła się wśród kilkunastu miękkich poduszek, ułożyła wygodnie i ze spokojem patrzyła na mężczyznę. Może i jego opowiastki nie były zbyt interesujące, ale miał bardzo przyjemny głos, to dlatego prosiła go co jakiś czas o nową historię do wysłuchania.
            - Tak, jak przewidziałaś, nasz król zakochał się w tej dziewczynie. Na nic zdało się tłumaczenie, że ktoś tak dziki jak ona może źle wpłynąć na stosunki międzynarodowe. Nawet kiedy okazało się, że dziewczyna jest księżniczką jednego z najbardziej niebezpiecznych i dążących do zniszczenia świata krajów, nie zmienił zdania co do swojej ukochanej. Król uczynił ją swoją królową, chociaż wiedział, że to doprowadzi do wojny. I nie pomylili się ci, którzy wieścili poważny konflikt. Zaledwie miesiąc po ślubie pary królewskiej rozpoczęła się wojna między trzema państwami. Trwała sześć lat, a kiedy się kończyła, pozostawiła po sobie biedę, głód i przerażający, unoszący się jeszcze przez wiele miesięcy odór śmierci. Niemądry król zginął od trzech pchnięć mieczem, jego żonę zaś związano i jako czarownicę spalono na stosie. Pozostała po nich zła sława, a król przeszedł do historii pod mianem króla chaosu, bo właśnie chaos przywiódł na swe ziemie razem z żoną. Koniec.
            Dziewczynka patrzyła na niego z uniesioną brwią i całkowicie poważną miną. Przełknął ślinę. Jej mimika wyrażała jedno - opowieść jej się nie podobała. Jakoś się jej nie dziwił, ułożył ją na poczekaniu, a akurat tego wieczora nie miał weny, by stworzyć słowne arcydzieło.
            - Dość niskoch lotów to było - zaczęła kreowanie swojej opinii - i w żaden sposób nie mogę przyjąć tego za bajkę na dobranoc, ale docieniam twoje chęci. Dostajesz ode mnie mocne trzy na dziesięć. A teraz możesz już sobie iść. Śpij dobrze.
            Roześmiał się pod nosem, wstał z krzesła, pochylił nad słuchaczką i ucałował jej czółko.
            - Niech będzie i to trzy. Dobranoc, tygrysico.
            - Dobranoc, Piaskowy Ludku.
            Opuścił jej pokój, podszedł do okna na korytarzu i wyjrzał przez nie na pokryty mrokiem świat, a jego oczy przybrały kolor szkarłatu. Uśmiechnął się, przymknął oczy, po czym zamienił w piasek i niesiony wiatrem pognał do kolejnego dziecka, które pragnęło wysłuchać jednej z jego opowiastek.
            Tym razem może nie będzie opowiadał o królu chaosu, pora stworzyć nową historię. Może jeszcze bardziej drastyczną?, pomyślał, lecąc nad domami, a przyświecał mu księżyc i jedna jedyna mrugająca gwiazda, która jak on znała wszystkie tajemnice tego świata.