[38/39] Zginąć wśród drzew ~ Miachar

            Na całym świecie występują miejsca, gdzie dochodzi do trudnych do zrozumienia i wytłumaczenia wydarzeń. Każdy z pewnością słyszał o Trójkącie Bermudzkim między Bahamami a Florydą, gdzie zaginęło wiele statków i samolotów ściągniętych nienazwaną siłą ku morzu. Podobne miejsce jest w Rosji, w jej zimnej części, gdzie mało kto chce zapuszczać się z własnej woli. Kiedy dociera do nas informacja, że gdzieś na Ziemi dzieje się coś niepokojącego, o czym sami naukowcy wolą milczeć, również to ignorujemy, wierząc, że mniej się wie, lepiej się śpi. W Niemczech także tak uważano. Przynajmniej do czasu, aż w pewnym lesie pełnym czarnych drzew nie zaczęli ginąć ludzie.

            Dotychczasowe pomruki nagle umilkły, za to pojawiły się rzucane sobie nawzajem przestraszone spojrzenia. Jeden z czających się z tyłu grupy mężczyzn przełknął ślinę, co w panujących warunkach było słyszalne. Dość szybko na tych kilkunastu ludzi padł strach, a przecież historia dopiero się zaczynała.
            Któryś z odważniejszych turystów uniósł rękę, a na jego twarzy malowało się markowane przerażenie.
            - Słucham pana.
            Mając jawną zgodę na mówienie, nie odezwał się od razu; potrzebował sekundy na przełknięcie śliny - tak jak niedawno towarzysz wycieczki - i kolejnej, by wyrzucić siebie nadmiar powietrza ze słowami.
            - Od kiedy giną? Ilu ich już zginęło?
            Uśmiechnęłam się kojąco, nie chcac, by przybyli do mojego kraju angielscy turyścili przerazili się jeszcze bardziej. Nie taka była moja rola w tym miejscu.
            - Od jakiś ośmiu lat. - Chodziłam jeszcze do liceum, kiedy niewiele starsza ode mnie kobieta zaginęła, a tydzień później znaleziono na skraju Czarnego Lasu jej rozerwane i w części zjedzone przez zwierzynę zwłoki. - Jeśli statystyka prowadzona przez urząd miasta oraz policję się nie myli i podaje prawdziwe informacje, to do tej pory zginęło ich dziesięć tysięcy.
            Cała dwudziestoosobowa grupa gwałtownie wciągnęła powietrze. Przyjrzałam się każdemu z jej członków z osobna, chcąc sprawdzić, czy któreś z nich nie zemdleje.
            - Czy... Czy to się nadal dzieje? - zapytała kobieta przed trzydziestką, chwytając swojego partnera za rękę. - Czy powinniśmy wejść do tego lasu?
            - Proszę się nie martwić. Władze miasta oraz landu wzmożyły ochronę w tym rejonie, kilkunastu funcjonariuszy codziennie patroluje najbliższy teren, a każdy turysta wchodzący do lasu jest sprawdzany w biurze przed główną ścieżką do lasu i przeszkolony w zakresie utrzymania bezpieczeństwa. Wszystko będzie dobrze, proszę mi zaufać. Z oprowadzanych przeze mnie wycieczek jeszcze nikt nie zginął w lasie przy Dunkelstrasse.
            To proste tłumaczenie odrobinę ich uspokoiło, niemniej nie palili się jakoś, by iść za mną, kiedy uczyniłam kolejne kroki w stronę głównej ścieżki. Nadal byli niepewni i pełni niepokoju.
            Westchnęłam cicho. Pracowałam jako pilot wycieczek po Czarnym Lesie wystarczająco długo, by poznać wszelkiej maści rodzaje turystów i uczucia, które dopadają ich w tym miejscu. Mimo to dziwiło mnie, iż znając historię tego miejsca, tak chętnie tu przybywają z całej Europy i Ameryki Północnej. Chyba na własnej skórze chcieli się przekonać, jak tragicznie, mrocznie, przerażająco i brutalnie może tu być.
            - Jeżeli na ten moment nie mają państwo żadnych pytań, proszę za mną. Przez najbliższe dwadzieścia minut zobaczą państwo niezwykły srebrny głaz w samym sercu Czarnego Lasu oraz poznacie uproszczoną historię tego miejsca...
            Ruszyłam na ścieżkę, rozpoczynając swoją opowieść. Słowa, powtarzane po tysiąckroć, same wychodziły z moich ust, nie musiałam się nawet nad nimi skupiać. Za to mogłam sobie pozwolić na nadsłuchiwanie.
            Nie kłamałam, mówiąc, że w lesie nie zginął nikt, kogo oprowadzałam. To inni musieli nosić ten ciężar, to dlatego wiekszość wycieczek prosiła o mnie jako przewodnika. Dla tych ludzi stanowiłam pewnego rodzaju amulet; strzegłam ich przed tym, czego się bali, choć przemierzyli kawałek świata, by to zobaczyć. Odrobinę paradoskalne, ale dzięki ich przyjazdom miałam pieniądze, by żyć.
            Poza tym, mając wyćwiczone zachowanie i historyczne gadki, mogłam przyglądać się innym wycieczkom oprowadzanym przez moich kolegów, a w ich gronie potrafiłam dostrzec kogoś, kto niechybnie pozostanie w Czarnym Lesie już na zawsze.
            Tak jak teraz, gdy stałam przy wspomnianym dużym kamieniu, moją uwagę przykuła najwyżej osiemnastoletnia dziewczyna o południowej urodzie, która dużymi i ciemnymi oczami spoglądała to na swoich nastoletnich towarzyszy, to na przewodnika i szczebiotała coś do koleżanki stojącej obok. Pewnie nie zatrzymałabym na niej wzroku, gdyby nie to, ja jawnie zboczyła na minutę ze ścieżki i zanurzyła się w gąszcz czarnych, martwych, a jednak żyjący drzew.
            Uśmiechnęłam się pod nosem. Każda moja ofiara z tych dziesięciu tysięcy była zbyt ciekawa, by pozostać na miejscu; każdą z nich skusił mrok tego miejsca.
            I dobrze wiedziałam, że ona będzie następna.
            Szykuj się, złotko, pomyślałam. Dzisiaj przeleję twoją krew na chwałę swojej radości.