[40] Berło ~ Justyna W.-R.

Trochę na odwal się, ale dla mnie to po części cecha tego projektu. Pisane na szybko, gdzieś między Kuchennymi Rewolucjami a tłumaczeniem córce, że miły to nie to samo, co ładny. Teraz córa śpi, ja oglądam Powidoki, i kończę tę krótką scenę. Mam nadzieję, że wybaczycie (mniej lub bardziej) drobne niedociągnięcia! Czirs!

„Berło”

– Będziesz moja!

– Nie będę, do cholery. Moja matka tego nie przeżyje, god dammit. Zje cię na śniadanie.

– Myślisz, że się jej boję?

Kobieta westchnęła głośno i przewróciła oczami. Lubiła Andrzeja za jego drwaloseksualność, ale zdecydowanie nie za ajkju. I co mu strzeliło do pustego łba z tym małżeństwem? Chyba zrobił mu się odcisk od korony.

– Krystyno! Proszę cię o rękę! Oficjalnie!

– Andrzej, weź zjedz snickersa.

Mężczyzna klęczał zawzięcie na wzorzystym dywanie. Dramatycznie położył dłoń na sercu, a drugą wyciągnął w stronę, owiniętej prześcieradłem, kobiety. Krystynie najwidoczniej zwarły się synapsy, bo jej wyraz twarzy ze znudzonego zmienił się na zachwycony.

– A co mi tam, jebać! Zgadzam się – powiedziała wyciągając do dłoń do kochanka.

Tym razem atak zachwytu dopadł Andrzeja. Mężczyzna uśmiechnął się jak autorka tego tekstu do porcji pierogów z mięsem. Podniósł się, potarł zaczerwienione kolana po czym porwał swoją wybrankę w objęcia. Zwarli się w miłosnym uścisku. Łzy wzruszenia pociekły Andrzejowi na brodę. Stanęli razem przy oknie, wpatrując się w ogród. Andrzej marzył, że już niedługo ukwiecone alejki wypełni śmiech dzieci.  

– Jestem taki szczęśliwy! – powiedział, wycierając nos w atłasową zasłonę.

Krystyna miała wyraz twarzy, jakby na promocji w Lidlu wygrzebała w koszu ostatnią parę butów, ale okazało się, że są o rozmiar za duże.

– Zawsze wdowa brzmi sporo lepiej niż panna – pomyślała, patrząc na swojego narzeczonego.

– Zaszalejmy! – mężczyzna z trudem odlepił się od wizji i wbił spojrzenie w ukochaną.

Z Krystyny opadło prześcieradło wraz z resztkami wstydu. Jej bujne wdzięki wyglądały bajecznie w blasku poranka. Andrzej lubił tulić się do obłości dziewczyny, ale tym razem pochylił się i podniósł prześcieradło.

– Miałem na myśli inne szaleństwo.

– Nie chcesz się bzykać, to nie... – uśmiechnęła się Krystyna. Rzuciła tkaninę na łóżko i zaczęła kompletować porozrzucaną po pokoju garderobę.

– Zaszalejmy i weźmy ślub za tydzień!

Krystyna zastygła z biustonoszem w dłoni. Andrzej zawstydzony własną śmiałością ściągnął ze ściany szablę. Zaczął od niechcenia ciąć nią powietrze.

– No powiedz coś, Krysiu!

– Ale co z mamusią?

– Jedźmy od razu!

– Przecież nikt z twojego państwa nie przedostanie się za granicę z Walkruszem! Jest embargo na wszystko! Zimna wojna!

– A ty jak się przedostałaś?

– Przez sąsiednią Waraikę. Ale ty jesteś królem, nie uda ci się przebyć granicy!

– A jakbym się przebrał za kobietę i udawał twoją przyjaciółkę? – zapytał z nadzieją w oczach.

Krystyna parsknęła, patrząc z powątpiewaniem na dwumetrowego mężczyznę, którego ciemne, spalone na słońcu, ciało było upstrzone to kępami ciemnych włosów, a to bliznami. Wysokie czoło zdobił wzorzysty tatuaż. Przebrany Andrzej wyglądałby jak kandydat do finału Eurowizji. Rzucałby się w oczy jak białe dziecko w centrum Hamburga.

– Noł łej na sto procent – dziewczyna nie patyczkowała się. – Masz selfie stick...?

Dzierżąc w dłoniach swojokij, dziewczyna przytuliła się Andrzeja. Twarz przybrała wyćwiczony wygląd, kąt między ziemią, a patykiem był zawsze taki sam. Dało by się za jego pomocą kalibrować te dziwne, półokrągłe przybory szkolne, które zawsze były częścią wymarzonych piórników z wyposażeniem. Dźwięk migawki rozbrzmiał wśród śpiewu ptaków, dobiegającego przez otwarte okno. Krystyna dodała filtr do zdjęcia, po czym umieściła je na facebooku z dopiskiem „Z przyszłym mężem, łał! Zazdro, co nie, biczes?”.

Już po pięciu minutach miała sto lajków, ale także jedno „wrr”. Mamusia też lubiła posiedzieć na fejsie...

Już za chwilę pokazało jej się powiadomienie „Królowa Walkruszu oznaczyła cię i innych znajomych na zdjęciu!”. Za fotce widniała kobieta, w wystudiowanej pozie. Siedziała za dębowym biurkiem i podpisywała jakiś papier. „To ja, podpisująca zerwanie rozejmu z państwem tego obszczymurka, Króla „Pożal Się Bożeno” Andrzeja XIV. Pocałuj mnie w berło, Andrzejku!”