[124] Wystarczy jeden Grinch ~ Cioteczka A-chan

Wystarczy jeden Grinch

Dzisiaj o Akatsuki, które w swojej dziwnej, powiększonej gromadce, już się na grupie pojawiło parę razy. Bodajże w tygodniu 87 i 92. Znowu uprzedzę, że do tekstów z tej historii, lepiej podejść ostrożnie i ze świadomością, że mogą pojawić się odstępstwa od znanych wam faktów i cech.

Powodzenia!

***

Miał wielką, prawdziwie ogromną ochotę, rozbić tego pieprzonego vana o najbliższe drzewo, znak drogowy albo inny samochód, najlepiej ciężarowy, żeby efekt był skuteczny. Chociaż właściwie wszystko by się nadało. Wszystko. Była też opcja przebicia bębenków w uszach, rozwalenia głowy sobie bądź siedzącemu przed nim Deidarze, którego nie sposób było uciszyć. Obawiał się jednak, że te ostatnie, mogłyby być na czas powstrzymane przez Shiru lub A-chan, które siedziały po obu stronach blondyna. Nie rozumiał jak można w kółko śpiewać jedno i to samo. I kto u licha dał Deidarze dostęp do odtwarzacza muzyki?! Gdyby spojrzenie mogło zabijać, Deidara i małe urządzenie, już dawno byliby w kawałkach. Nie żeby rinnegan nie był zabójczy, ale Pain dostał już takiego bólu głowy od ciągłego zawodzenia piromana, że i tak nie potrafiłby się skupić. Dziękował niebiosom i zaświatom, że blondyn miał przynajmniej dobry głos. Nie żeby to było jakieś pocieszenie.

Ku jego ogromnemu zdziwieniu, nastąpiła jednak zmiana repertuaru. Niestety… jak się okazało, efekty tego były jeszcze gorsze.

– Last Christmas, I gave you my heart! – Hidan, siedzący obok niego, dołączył do blondyna, wyjąc i fałszując niemiłosiernie. I robił to umyślnie, bo Pain doskonale wiedział, że jashiniście natura też nie poskąpiła dobrego głosu. A fakt, że siedział tuż obok sprawił, że lidera aż w uszach pikało.

Zanim jednak zdążył zrobić coś Hidanowi, co i tak by go nie zabiło przez tę jego nieśmiertelność, Hoshi sięgnęła do tyłu i zmieniła piosenkę. Niestety, na poprzednią.

– Ej! – zawołał Hidan, próbując sięgnąć do odtwarzacza, ale Deidara ponownie skutecznie go sobie przywłaszczył i odsunął urządzenie z zasięgu jashinisty. – Dobrze wiecie, że znam tylko tamtą piosenkę!

– I bardzo dobrze – mruknął, siedzący po drugiej stronie nieśmiertelnego, Kakuzu.

– A co to niby miało znaczyć? – obruszył się Hidan, jednak zanim brat Kimiko zdążył mu odpowiedzieć, Deidara znowu zaczął śpiewać. I ku nieszczęściu Paina, znacznie głośniej niż wcześniej, podkręcając jednocześnie dźwięk samej piosenki.

– I sing this song, to pass the time away! – zaśpiewał Deidara, kiwając się na boki w swoim siedzeniu.

– Driving in my car… – zanucił cicho Itachi, stukając palcem w kierownicę i przyprawiając Paina o zawał. Jeśli Uchiha zaczął dobrowolnie śpiewać, to świat się kończył.

Natychmiastowo całe Akatsuki zamilkło, i wszyscy wlepili spojrzenia w Itachiego. Ten zerknął do lusterka i z niewzruszoną miną, zmienił bieg, zjeżdżając na lewy pas.

– No co? – mruknął niemal beznamiętnie. Niemal. – Chwytliwa jest. Za którymś razem.

Minęła krótka chwila, piosenka leciała dalej, aż w końcu zaczęła się od nowa. To zadziałało trochę jak reset i zgraja otrząsnęła się z szoku. Niestety, oznaczało to, że Deidara wrócił do śpiewania.

– Driving home for Christmas… – Brat Shiru robił się coraz głośniejszy. Może z szoku, może z nerwów, może z… z każdego innego powodu, a może po prostu zaczął głuchnąć. Pain już nie był pewien niczego, również tego, czy zaraz nie rzuci kunaiem w fotel Deidary.

Nim jednak zdążył popełnić ten haniebny – a przynajmniej według niektórych, w tym A-chan i Kim – czyn, Kakuzu znowu go uprzedził, kopiąc w fotel Deidary.

– Jeszcze raz zaśpiewasz tę piosenkę, a będą to twoje ostatnie święta – wysyczał przez zaciśnięte zęby partner Hidana.

– O, czyżbyś miał dla mnie jakąś noworoczną przepowiednię? – Deidara, niewzruszony groźbą Kakuzu, odwrócił się w ich stronę, szczerząc przy tym jak głupi do sera.

– Tak, udławisz się bombką. – Deidara roześmiał się na to, a w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk. W tle wciąż leciała piekielna, świąteczna piosenka.

– Hm, Dość trudna do realizacji wróżba – odparł blondyn, posyłając Kakuzu wyzywające spojrzenie.

– Spokojnie. Zadziała magia świąt. – Pain nawet ze swojego miejsca widział, jak Kakuzu unosi się z siedzenia, napinając pasy bezpieczeństwa. Możliwe, że w następnej chwili doszłoby do rękoczynów, gdyby A-chan nie odwróciła się z pierwszego rzędu i nie wtrąciła.

– Przestań być takim marudą Kaziu, na świecie wystarczy już jeden Grinch. – Jej ostrzegawczy uśmiech mówił sam za siebie i skutecznie uciszył Kakuzu. Dziewczyna poprawiła się na siedzeniu, znowu siadając prosto, o ile można tak nazwać siedzenie z podwiniętymi na siedzenie nogami, i z szerokim uśmiechem oraz ku wielkiemu ubolewaniu Paina, też zaczęła śpiewać. – I take look at the driver next to me! – Popatrzyła w bok na Uchihę i mrugnęła, zaczynając kolejny wers piosenki, uśmiercając w Painie resztki nadziei. I pewnie zdrowie psychiczne też by właśnie zginęło brutalną śmiercią, gdyby jeszcze je miał.