[124] Bzdury ~ Justyna

            Cześć Kotki :)

            Już dawno nie pisałam, a chcę znów zacząć. Wiem, że tekst jest niezbyt porywający, ale napisałam i trudno, że nie ma w tym tekście ani fabuły ani bohaterów. ;) Są za to literki i to nie za dużo, więc się nie zmęczycie. :) Justa

            Kątem oka zerknęłam na siedzącego obok mężczyznę grzebiącego w telefonie. Ciemne włosy odcinały się od jasnego czoła. Miałam ochotę zatrzymać się i go przytulić. Tak bardzo za nim tęskniłam.

            Nie widzieliśmy się ponad rok. Codziennie obserwowałam jak zmieniał mu się status na facebooku. Migały mi jego zdjęcia. Jednak nie wymienialiśmy słów. Zapewne nie wiedział, że istnieję.

            Jak to się stało, że wiozę platoniczną zmorę mojego życia do siebie do domu na Święta? Wszystko przez moją siostrę. Zachciało jej się urządzić w Kółku Kościelnym koncert dla biednych dzieci. Jeżeli ktoś chce, to teraz jest dobry moment żeby się zerzygać z przesłodzenia. Już widzę te blond włosy do pasa i skrzydła anioła. Na bank wystąpi w czymś takim. Sukienka ledwo zakrywająca pipkę i wielkie, jak pomnik Lenina, skrzydła. Wszy jej może wpuszczę w te pióra czy co?

            Okazało się, że na tym koncercie miał zaśpiewać mój platoniczny Piotrek. Siostrzyczka od razu zarządziła, że mam przywieźć gwiazdę z Torunia, skoro jadę do rodziców na Święta. Nawet nie musiałam się do niego odzywać. Siostra kazała mi być o 16:00 pod wskazanym adresem i tyle miałam do gadania.

            Odebrałam go punktualnie i miałam z nim spędzić najbliższe dwie godziny. Przedstawił mi się, podał rękę, wyciągnął telefon i tyle było rozmowy. Moje fantazje o szalonym seksie gdzieś na jakimś MOPie odfrunęły jak sen jaki złoty. Czas mijał a ja byłam coraz bardziej rozdrażniona.

-- “Driving home for christmas…”
- Jeszcze raz zaśpiewasz tę piosenkę, a będą to twoje ostatnie święta.
- O, czyżbyś miała dla mnie jakąś noworoczną przepowiednię?
- Tak. Udławisz się bombką.
- Hm. Dość trudna do realizacji wróżba.
- Spokojnie. Zadziała magia świąt.

            Złapałam mocniej kierownicę. Wiedziałam, że nie mam sposobu wygrać tej potyczki. Lepiej było zamilknąć teraz i nie ciągnąć tematu. Skoro mężczyzna wrócił do scrollowania facebooka, to ja mogłam wrócić do rozczarowania życiem, sobą i światem. Czekało mnie parę dni w tym cholernym napięciu. Zastanawiałam się co zrobić, żeby to przetrwać?