[123] Mangaka: A więc pragniesz wojny? ~ Laurie

Mangaka: A więc pragniesz wojny?

Tak, zapowiadałam, że raczej nie będę pisać do końca roku na grupę, ale w ramach urlopu postanowiłam jednak trochę się zrelaksować i skupić na innych sprawach. Przekupstwo Tris nie ma tu nic wspólnego, i tak bym wyegzekwowała prezent na święta. Na razie jednak zabieram Was znów do świata Mangaki, w którym wypowiedzenie wojny jest bardzo proste. W końcu rywalizacja artystów to też w pewnym sensie wojna.

Najnowszy numer Jumpa uderzył o ścianę, a zaciśnięta pięść spotkała się z blatem biurka, choć to nie uciszyło wściekłości Fukudy. Miał ochotę zadzwonić do Yuujiro i wyciągnąć od niego adres tej chłopczycy, żeby osobiście powiedzieć jej, co o tym sądzi. Nawet nawrzeszczenie na Yuujiro byłoby lepszą opcją, bo edytor zdawał się nie zauważać, co się dzieje, a to doprowadzało Fukudę do szału. Jak mógł to w ogóle przepuścić? Jak redakcja może przymykać na to oko? Naprawdę są tacy ślepi?

Okrążył biurko jak tygrys w klatce, ale nadal czuł wściekłość. To już była przesada, a on nie zamierzał grać w gierki Yukiko Korami.

Wchodził właśnie do redakcji na spotkanie z Yuujiro i miał nadzieję, że tym razem zgłosi go na spotkanie. Nie będzie przecież wiecznie pracował jako asystent, w końcu muszą dać mu szansę na własny tytuł.

– Ty jesteś Shinta Fukuda?

Pewnie nie zwróciłby na nią uwagi, gdyby się do niego nie odezwała. Długie, ciemne włosy związane w wysoką kitkę, zero makijażu, t-shirt z logo jakiegoś zespołu pod ciemną bluzą, dżinsy i trampki. Na ramię luźno rzucony plecak. Nie było w niej nic dziewczęcego, gdyby obcięła włosy, można by ją uznać za chłopaka, zwłaszcza od tyłu.

– Kto pyta? – Zmierzył ją uważnym spojrzeniem.

Uśmiechnęła się i wyciągnęła do niego rękę.

– Jestem Yukiko Korami, autorka Kaze no Kishi. Świetna robota w Pucharze.

– Kaze no Kishi? Ty to wymyśliłaś?

Nie uwierzył. Czytał tę mangę, całkiem nieźle sobie radziła, a i była ciekawa, ale nie sądził, żeby rysowała ją jedna dziewczyna. Taka historia pasowała raczej do jakiegoś gościa.

– Owszem. Zaskoczony?

– Trochę. To dobry tytuł. W stylu Jumpa.

– Miło mi to słyszeć. Czekam, aż Kaze będzie mógł zmierzyć się z Kiyoshim. Redakcja powinna niedługo go przepuścić do magazynu, prawda?

Fukuda się uśmiechnął.

– Wtedy cię zmiażdżę, Korami-san.

– Nie mogę się doczekać, Fukuda-kun.

Od tego spotkania minął już ponad rok rywalizacji na łamach magazynu, a od niedawna Yukiko robiła wszystko, żeby mu dopiec. Jeśli nie czytało się obu mang, to nie miało żadnego wydźwięku, ale wystarczyła pobrzeżna znajomość Kiyoshiego, żeby dostrzec, jak Yukiko do niego nawiązuje w swojej pracy. To zawsze był pojedynczy kadr, zdanie albo szczegół, ale doprowadzało go do szału. I to jeszcze teraz, gdy regularnie z nim wygrywała w rankingu.

Zrobił sobie kawy, trochę się uspokajając. Nie zamierzał tego jednak tak zostawić. Chciała wojny? Będzie ją miała. Usiadł nad nowym scenariuszem, do którego zamierzał wprowadzić poprawki. Dostanie swoją odpowiedź, skoro tak bardzo tego chce.