[120] Nobody can take my place ~ Miachar

                Jak zwykle przy każdym wejściu rozległ się dźwięk dzwoneczków, które zawieszono nie tyle ze względów estetycznych, co po to, aby wiedzieć o kolejnym kliencie nawet wtedy, kiedy na chwilę zniknie się na zapleczu. Wyjrzała właśnie zza niego, by zobaczyć, kto to nawiedził jej salon, i westchnęła w duchu. Ze wszystkich osób, jakie kiedykolwiek dziarała, tej jednej nie chciała spotykać za często, a musiała, bo ta widziała swoją osobistą misję w tym, by mieć całe ciało w tatuażu.
                – Cześć, Murcié! – wykrzyknął przybysz i zbliżył się do kontuaru. Dzisiaj jego włosy przypominały ogon papugi, takie były długie i barwne, jakby niewiele dzieliło je od tego, by stały się tęczą przytwierdzoną do człowieka. – Też czekałaś na dzisiejszy dzień?

                Nie chciała na to odpowiadać. W ogóle nie chciała mieć do czynienia z tym chorym mężczyzną, który przez swoje widzimisię powoli zamieniał się w chodzący obraz, ale co mogła poradzić? Prowadziła jedyne w tej dzielnicy studio tatuażu, które było przystanią dla dziesięciu tysięcy mieszkańców pragnących mieć wpływ na swoją skórę. A że ten jegomość był jedną z nich... Musiała to znieść jeszcze raz.
                – Dzień dobry – wymamrotała, podchodząc do lady i patrząc na klienta spode łba. Wiedziała, że takim spojrzeniem nic nie zdziała, w końcu próbowała tego już wcześniej, ale doszła do wniosku, że kiedy to robi, lepiej znosi obecność tego kogoś, kto chce wyglądać jak najgorzej. – Oczekiwałam pana. Czy w projekcie nic się nie zmieniło?
                Musiała się upewnić, ale nie robiła tego tak jak inni tatuażyści po to, by ewentualnie wprowadzić na szybko jakieś poprawki zgodnie z wolą klienta, ale żeby dopasować moc, którą ofiaruje mężczyźnie podczas rytuału przyozdabiania ciała. A z tym nigdy nie szło za łatwo.
                – Oczywiście, że nic, droga Murcié. – Zbliżył się do kontuaru, uśmiechając niczym osobnik knujący naprawdę coś złego, a kobieta aż się wzdrygnęła. Znowu czuła ten dziwny, ziemisty zapach, który atakował ją z każdego milimetra skóry tego gościa. – Przecież dobrze wiesz, że wszelkie poprawki świadczą o tym, że klient nie jest pewny, a co za tym idzie – w przyszłości może chcieć usunąć tatuaż. A doskonale oboje wiemy, że twoje tatuaże to nie jest byle co.
                Bardzo nie podobało jej się to, że mężczyzna puścił jej oczko i tak się wymądrzał, ale zniosła to. Na szczęście poza nimi nie było w salonie nikogo, kto mógłby wysłuchać tych pierdół i uprzedzić się do Murcié i przestać wierzyć w jej reputację. Jeden mężczyzna, maluch wśród rzeszy ludzi tak bardzo do niego podobnych, nie mógł mieć wpływu na jej życie.
                – W takim razie proszę za mną, zaczniemy działać.
                Nie miała na to ochoty. W ogóle nie wyobrażała sobie, że właśnie weźmie się za to, by na prawym przedramieniu – jednym z niewielu miejsc, gdzie jeszcze nie pojawił się tusz – narysować generator Van de Graaffa. Wciąż nie rozumiała, skąd ten pomysł, ale jeśli klient chciał w ten sposób uczcić pamięć o wynalazcy, nie miała za wiele do powiedzenia. Jedyne, o czym mogła zdecydować, to o mocy, jaką po raz kolejny obdarzy tego klienta. Miał już ich tyle, że nic dziwnego, iż był zadowolony z życia, władzy i potęgi, jakiej nie osiągnąłby, gdyby nie Murcié i jej przekleństwo w tym okrutnym świecie. Postanowiła podarować mu moc przechowywania prądu, jeśli tylko kiedyś trafi w niego piorun. Tylko i wyłącznie w takich okolicznościach ta moc zadziałała. Miała nadzieję, że nigdy się to nie wydarzy.
                Poprowadziła klienta do pomieszczenia, gdzie zawsze oddawała się swojej pracy, gotowa była już nałożyć kalkę z projektem i sięgać po maszynkę, kiedy ponownie rozległ się dźwięk dzwonków zwiastujący jeszcze jedną osobę. A ta akurat była o wiele chętniej widziaa w tym studio.
                – Wstrzymaj się, Murcié Lago – nakazał nowo przybyły, wchodząc do pokoju tatuażystki, z takim samym obojętnym wyrazem twazy jak zawsze. – Dzisiaj nic mu nie narysujesz.
                Kobieta przyjrzała się przybyszowi, a na jej twazy wykwitł uśmiech ulgi. Oto zjawiło się zbawienie.
                – Dzień dobry, Orgen. Dlaczego to miałabym nie wykonać swojej pracy?
                Orgen, półcyborg będący znanym w pewnych kręgach zabójcą na zlecenie, wpatrywał się w klienta, który gotów był brać nogi za pas, gdyby tylko panna Lago nie przytrzymała go w odpowiednim momencie. Wystraszony prawie krzyknął, kiedy Orgen zbliżył się o krok.
                – Co chcesz zrobić? – zapytała tatuażystka.
                – Tylko go wyeliminować. – Odpowiedź była krótka i rzeczowa. – O ile tylko pozwolisz mi go stąd zabrać.
                Można było szerzyć propagandę, że każde życie jest ważne, że musimy dbać o siebie nawzajem, ale ta chora kampania nie zakładała tego, że w społeczeństwie istnieją prawdziwe szuje, których tylko śmierć może być czymś dobrym. Jak w przypadku tego gościa.
                – Jest twój – powiedziała i puściła klienta, a ten nie zdołał nic zrobić, nim został chwycony za szyję przez Orgena.
                – Dziękuję. – Cyborg uśmiechnął się lekko. – Nie przeszkadzaj już sobie, Murcié. Miłego dnia.
                – Tobie również.
                Słuchała, jak wychodzi ze swoją kolejną ofiarą, i odetchnęła głęboko. Nie musiała przenosić swojej mocy na innego człowieka, a to oznaczało, że dłużej pozostanie młoda i sprawna jako mag. A tego pragnęła. Przynajmniej do czasu, aż nie nadejdzie jej koniec. Bo na razie nikt nie może zająć jej miejsca.